Η άνοιξη μας πλησιάζει!Κάπως έτσι την φαντάστηκε ο ....
Sandro Botticelli ( 1445- 1510)
Η αισθαντική τέχνη του Σάντρο Μποτιτσέλλι μας μεταφέρει σε κόσμους ευδαιμονίας με έντονη, όμως, τη γεύση της θλίψης, που πηγάζει από τη γνώση ότι η ευδαιμονία αυτή είναι ουσιαστικά άγνωστη στον άνθρωπο!
Σε ένα μυθολογικό κήπο (θυμίζει τον κήπο με τα μήλα των Εσπερίδων) μάς μεταφέρει ο Μποτιτσέλλι με τον πίνακα "Ο θρίαμβος της Άνοιξης". Στο κέντρο της σύνθεσης η Αφροδίτη ως Άνοιξη και από πάνω ο φτερωτός γιος της ο Έρωτας στοχεύοντας μία από τις τρεις Χάριτες που χορεύουν ανάλαφρα αμέριμνες ...
Ο Ερμής, αδιάφορος, περιμένει να αναλάβει το ρόλο του "ψυχοπομπού", όταν επέλθει ο θάνατος (όλα είναι πρόσκαιρα και ο θρίαμβος της Άνοιξης θα επισκιαστεί από τη μοιραία λήξη της;)
Στα δεξιά της σύνθεσης μια νύμφη απάγεται από το Ζέφυρο (με το χρώμα του θανάτου), ενώ η νύμφη "Χλωρίδα" σπέρνει λουλούδια.
Διπλός ο συμβολισμός τους: για τους ζωντανούς που χαίρονται την Άνοιξη - τη ζωή - και προς μνήμη των νεκρών που την έχασαν…
Από το στόμα της φοβισμένης νύμφης βγαίνει ένα κομμένο (σαν το νήμα της ζωής της;) λουλούδι, ενώ οι τρεις χάριτες χορεύουν μελαγχολικές ή θλιμμένες σε ένα δικό τους σύνολο.
http://users.ach.sch.gr/pchaloul/anagennisi/Botticelli.htm
Στέλλα, οι αναρτήσεις σου αποτελούν οάσεις για το μάτι και το πνεύμα! Ευχαριστούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφή( Νιώθω άσχημα που "σκέπασα" με το θέμα της εκδρομής τον πίνακα του Μποτιτσέλλι, αλλά χρειαζόταν να ευχηθούμε ...πριν φύγουν.)
Όσο για την άνοιξη...ε, μόνο τη ρίζα της λέξης να δεις, σου..ανοίγει η καρδιά!
ΥΓ. Τα λύσαμε τα τεχνικά προβλήματα του σχολιασμού;
Όπου ανάρτηση και ο Νιόνιος πρώτος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι ό άνθρωπος ός τα πανθορά.
Χαιρετώ και το Νιόνιο και τη Στέλλα.
Εγώ φταίω, βρε, που είπα να το στηρίξω το σύστημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα που ειπα " να το στηρίξω ":
"(...)Πρέπει πάντα να προσέχεις,
να στεριώνεις τον τοίχο με το μεγάλο μπουφέ
να στεριώνεις τον μπουφέ με το πανάρχαιο σκαλιστό τραπέζι
να στεριώνεις το τραπέζι με τις καρέκλες
να στεριώνεις τις καρέκλες με τα χέρια σου
να βάζεις τον ώμο σου κάτω απ’ το δοκάρι που κρέμασε.
Και το πιάνο, σα μαύρο φέρετρο κλεισμένο. Δεν τολμάς να τ’ ανοίξεις.
Όλο να προσέχεις, να προσέχεις, μην πέσουν, μην πέσεις. Δεν αντέχω.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.(...)"
- από την περίφημη Σονάτα, βέβαια.
Καλά, κύριε Βάγια, δεν κοιμόσαστε νωρίς απόψε; Έχετε ταξίδι τα χαράματα! ( Τις ευχές μας τις δώσαμε και επισήμως, σην ανάρτηση ) Με το καλό, λοιπόν.
Στέλλα, πολύ ωραία ανάρτηση! Κι ο πίνακας και οι εξηγήσεις. Συγχαρητήρια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο που ο τίτλος το αδικεί. Απ' ότι καταλαβαίνω είστε νέοι. Θα πας λοιπόν στο Επεξεργασία αναρτήσεων και εκεί που θα τις δεις όλες, θα πας σ' αυτή, κλικ στην επεξεργασία, θα βάλλεις τίτλο και μετά θα δώσεις πάλι δημοσίευση. Έτσι μπορείτε να διορθώνετε κάτι από παλιότερα κείμενα. (ακόμη και το 'χωρίς τίτλο" να φαίνεται σαν τίτλος, για να ξεχωρίζουν οι αναρτήσεις σας.
Φιλικότατα!καλή συνέχεια!
Διονύση, εσύ δεν θα πας εκδρομή;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατερίνα, ευχαριστούμε 1) που μας θυμάσαι, 2) που μας βελτιώνεις με τις συμβουλές σου. ( Βέβαια, παρ'όλες αυτές πιθανολογώ πως θα μείνουμε ερασιτέχνες εσαεί..)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι, δεν πήγα εκδρομή. Δεν έχουμε ακόμα βρει τη χρυσή τομή αυτές κι εγώ..Πρέπει να κάνουμε συμβιβασμούς και οι δυο μας πρώτα...:-}