ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΑΝΑΣΕΣ ...

                                                                   ΑΝΩΝΥΜΕΣ...

                                                                             

Πόρτα κλειστή

Δεν ξέρω τι θες

Μου λείπεις μου λες

αλλά δεν το δείχνεις

μου λες πως δεν φταίς

Τα λόγια σου ψέμα

Αφήνεις ένα δάκρυ

Εγώ αφήνω εσένα

Αυτό δεν είναι αγάπη

Κι εγώ Προσπαθώ να σε ξεχάσω

Προσπαθώ να σε διαγράψω

κι αν θέλεις μαζί μου επαφή

να ξέρεις η πόρτα μου θα είναι κλειστή

Πίσω δεν γυρίζω

Δεν σε αντικρίζω

κι αν θες μαζί μου επαφή

να ξέρεις η πόρτα μου θα είναι κλειστή

Song 2

Μέσα στο άδειο μου κεφάλι

Μέσα στο κέντρο του μυαλούβ

κυριαρχείς (μονάχα) εσύ

Ήσουν η πρώτη μου αγάπη

Μια σκέψη βασανιστική

Που στηριζόταν σ’ ένα ψέμα

Πάνω σε μια αυταπάτη

Σε μια μονόπλευρη αγάπη

Που σβήνει με τα χρόνια

Και τώρα εγώ χωρίς εσένα

μπροστά όλα φαντάζουν ψέμα

Όμως είναι η αλήθεια

Και κει που πιστεύω πως θα σε ξεπεράσω

Και επιτέλους βρήκα χαρά σ’ αυτή τη μίζερη ζωή

Ξανά εσύ μπροστά μου

(ψιθυριστά) : και ξανά

                                                                                 
                                                       ΑΠΟ ΜΑΘΗΤΕΣ  ΤΗΣ  Α΄ ΛΥΚΕΙΟΥ

                          ΤΙΜΩΝΤΑΣ  ΤΟΝ  ΔΑΣΚΑΛΟ...
                                ... ΤΟΝ  ΣΥΝΑΔΕΛΦΟ

                                    ...   ΤΟΝ  ΦΙΛΟ

                                             Διονύση Μάνεση

  

      
    Το  σχολείο  μας σε  μια  εκδήλωση  που  διοργάνωσε τίμησε  έναν  εκπαιδευτικό  που με  την  αγάπη  του για τους μαθητές  και το  σχολείο ,με  τη γενναιοδωρία  της  ψυχής  του μεταμόρφωσε το  άψυχο  κτίριο  ,στο  οποίο  στεγάστηκε  το  6ο Λύκειο πριν  είκοσι  περίπου  χρόνια, σε  έναν  χώρο  αλληλεπιδράσεων,σε έναν  χώρο  ζωντανό ,δημιουργικό ,ζεστό.Ο Μάνεσης Διονύσης ένας  δάσκαλος με  όραμα  και  πάθος ,με τόλμη και  πίστη άφησε το  αποτύπωμά του για  να μπορέσουμε  και  εμείς  σήμερα να προσπαθήσουμε  να  ακολουθήσουμε τη διαδρομή  του .Η βιβλιοθήκη ,το  ιστολόγιο του σχολείου μας "Η Σχεδία" είναι ουσιαστικά  δικά του  δημιουργήματα.Γι  αυτό ως μια  μικρή  ένδειξη ευγνωμοσύνης αποφασίσαμε  να δώσουμε  το  όνομά του στη  βιβλιοθήκη  του  σχολείου

       Οι  εκπαιδευτικοί του  σχολείου μίλησαν  για το  έργο του  με αγάπη,εκτίμηση  ,σεβασμό αλλά  και οι μαθητές του, που  τώρα ανοίγουν τα  φτερά  τους και  παρευρέθηκαν στη μικρή  γιορτή  μας,αναφέρθηκαν στη  γενναιοδωρία της  ψυχής του και  στο  φωτεινό του  πνεύμα που  τους  έδωσε  "φώτα  πορείας " στη  ζωή  τους.
         
Απόσπασμα  από  το  λόγο  της  καθηγήτριας Τρεμούλη Μαρίας:
"  Το 6^ο λύκειο μετακόμισε σ’ αυτόν το χώρο το 2001, ένα σαββατοκύριακο πριν τις πανελλήνιες και στήθηκε κυριολεκτικά από τους καθηγητές του. Ο Δ/ντής μας τότε Α. Μιχαηλίδης έδειξε παράτολμη επιμονή και πίστη και πίεσε πολύ γι’ αυτήν την γρήγορη εγκατάσταση. Φαινόταν ανέφικτο, ήταν πολύ μεγάλο το σχολείο τότε, αλλά έγινε.

  
    Μέσα σ’ αυτό το καινούριο κτίριο, ο Διονύσης Μάνεσης ανακάλυψε έναν χώρο στο κέντρο του ισογείου κι είχε την έμπνευση:  Μήπως να γίνει ο χώρος αυτός βιβλιοθήκη;

Και έγινε! Δηλαδή, με τον μαγικό τρόπο του Διονύση, που δούλεψε με τα χέρια, το μυαλό και την ψυχή του, που αφιέρωσε ώρες και ώρες γι’ αυτό. Κινητοποίησε καθηγητές, μαθητές και γονείς και έστησε την βιβλιοθήκη, με μεράκι και αγάπη, χωρίς ν’ αφήνει να φαίνεται, ούτε στο ελάχιστο, ο προσωπικός του μόχθος. Ακάματος, μαζί με πολλούς άλλους πρόσφερε και βιβλία, που ο ίδιος τοποθέτησε, κατά θέματα και δεν ξέχασε τις καλαίσθητες ενδεικτικές ετικέτες στα ράφια. Πώς θα μπορούσε άλλωστε;  

  Η ιδέα του εξαρχής, ήταν να δημιουργηθεί ένας ζωντανός χώρος για τα παιδιά, που να τα εμπνέει και να είναι δικός τους. Όχι απλά μια δανειστική βιβλιοθήκη. Μερίμνησε να υπάρχουν επιτραπέζια παιχνίδια, το πρώτο σκάκι ( που τώρα έχει αναπτύξει καλλίνικη ομάδα )  και εμπνευσμένα μουσικά αφιερώματα κάθε εβδομάδα.

    Η ζωντανή, ζεστή ατμόσφαιρα αυτής της χειροποίητης βιβλιοθήκης και τα βιβλία στα ράφια, ήταν το πρώτο κίνητρο για την περιπέτεια της φιλαναγνωσίας. Έτσι γεννήθηκε η Λέσχη ανάγνωσης, η Βαβέλ, όπως την ονόμασε ο Διονύσης. Μ’ αφορμή την λογοτεχνία, αναζητήθηκε ένας άλλος τρόπος προσέγγισης του βιβλίου : με ελευθερία, μέσα στην συντροφιά, γιατί όπως μας είπε και η Ιωάννα Καρυστιάνη : « Στην τέχνη βαθαίνει η σκέψη μαθαίνεις τους μηχανισμούς τις ζωής …η λογοτεχνία είναι ένα πασαπόρτι για τα ενδότερα».

 ....................................................................................................................................

    Με τον καιρό οι αναγνώσεις ζωντάνεψαν κι η βιβλιοθήκη ζωντάνεψε και περπάτησε, μέχρι το θέατρο, μέχρι το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού για την έκθεση Νίκος Καζαντζάκης, μέχρι τον Ιανό, μέχρι γωνιές και δρόμους της Αθήνας που βγήκαν από τις σελίδες των βιβλίων. Υποδέχτηκε φιλόξενα την ομάδα φιλαναγνωσίας του γυμνασίου της Κω, που εξελίχθηκε σε γιορτή με πολλά τραγούδια από τους μεν στους δε και όλους μαζί, που γίναμε μια μεγάλη παρέα και υποσχεθήκαμε θερμά, πως οπωσδήποτε θα ξαναβρεθούμε.   

   
  Με αφορμή τα βιβλία της, προσκάλεσε και συζήτησε με την Άλκη Ζέη, για την ιστορία, την τυχιότητα, την σύμπτωση κάθε ζωής, την αποτίμηση, την αποτύπωσή της και το πώς αυτό γίνεται λόγος. Τον συγγραφέα Θόδωρο Γρηγοριάδη τον υποδέχτηκε με μια φωτογραφική έκθεση ( έργο του Διονύση και ομάδας μαθητών) με τίτλο «Τα τοπία της Έλλης», που αναπαριστούσε τον τόπο όπου εκτυλίσσεται η ιστορία του αντίστοιχου βιβλίου. Για τον Βασίλη Παπαθεοδώρου ετοιμάστηκε και προβλήθηκε βιογραφικό και παρουσίαση των βιβλίων του. Άναψε ζωηρή συζήτηση, αφού οι μαθητές  έθεσαν ριζικά ερωτήματα, όπως : γιατί γράφω; Γράφει ο συγγραφέας έχοντας στο νου του τον αναγνώστη; Πόσες υποχωρήσεις κάνει γι’ αυτόν; κ.λ.π. Υποδέχτηκε την Selma  Ancira, μεταφράστρια στα ισπανικά και βαθιά θαυμάστρια του Ν. Καζαντζάκη που διατηρούσε φιλία με τον Διονύση και μας τίμησε με την παρουσία της και μύησε τους μαθητές στο δύσκολο δρόμο την μετάφρασης, στο να αποδώσεις και να μην προδώσεις τον λόγο του δημιουργού. Ευγνώμονες της αφιερώσαμε την εκδήλωση για τον ποιητή Γιάννη Ρίτσο. Το 2017 ανταποκρίθηκε στην πρόσκλησή μας η Ιωάννα Καρυστιάνη, χειμαρρώδης σε λόγο και νοήματα, συναρπαστική και παραινετική στους μαθητές: ν’ αφουγκράζονται, να γνωρίζουν , να αναπλάθουν, να δημιουργούν μέσα από την τέχνη του λόγου και την τέχνη γενικά, αληθινή ζωή. Όλα αυτά και πάρα πολλά άλλα που ο κάθε ένας μας γνωρίζει, έγινε γιατί οραματίστηκε ο Διονύσης αυτήν την βιβλιοθήκη μ’ αυτό το ύφος και μ’ αυτή την λειτουργία. Την οργάνωσε και την στήριξε με όλες του τις δυνάμεις, διακριτικά πάντα, με λίγα ή σχεδόν χωρίς λόγια, ντροπαλά. Όταν αναλογιστεί κανείς το κέρδος αυτής της γενναιοδωρίας, καταλήγει στο παλιό συμπέρασμα: εάν υπάρχουν δάσκαλοι, υπάρχουν και μαθητές. Ο Διονύσης έχει σίγουρα μαθητές.

    
    Η βιβλιοθήκη είναι εδώ. Είμαστε ευγνώμονες Διονύση, για όσα ωραία ζήσαμε σ’ αυτήν και μ’ αφορμή αυτήν. Δεν τελείωσε το ταξίδι της, θα βρεί το καινούριο της μονοπάτι και θα συνεχίσει. Διονύση σ’ ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας."      
                                         
           Γράφει η καθηγήτρια Ζωγάκη Ιωάννα :

          «Πίσω από απλά πράγματα κρύβομαι...» 


                                                                                                 -Για τον Διονύση

 Ήταν ζεστά κι όμορφα εκείνη τη μέρα στο σχολειό μας. Έτσι νιώθουμε οι άνθρωποι σαν είμαστε μαζί, δεν είναι; Ήταν ο λόγος, ήταν ο σκοπός, ήταν και η αφορμή για την οποία βρεθήκαμε εκείνη την Τρίτη του Δεκέμβρη μαθητές παλιοί και τωρινοί, δάσκαλοι πρώην και νυν, φίλοι αγαπημένοι στο σχολείο. Κι έχει πρόσωπο και όνομα: Διονύσης Μάνεσης, ο δάσκαλος, ο συνάδελφος, ο φίλος.

 Να δώσουμε το όνομά του στη βιβλιοθήκη του σχολείου θέλαμε, που την εμπνεύστηκε και την έφτιαξε κυριολεκτικά με τα χέρια του και το μεράκι του ο Διονύσης. Τη χειροποίητη βιβλιοθήκη μας, τον πιο ζωντανό χώρο στο σχολείο μας. Να πούμε έτσι ένα μικρό μικρό ευχαριστώ στον Διονύση που μας έμαθε με χίλιους τρόπους "να λέμε ουρανός κι ας μην είναι".

Ναι. Ξέρουμε πόσο αμήχανα νιώθει ο ίδιος με όλα αυτά, πως θα επιστρατεύσει το γνωστό τόσο δικό του χιούμορ της αιδημοσύνης, της διακριτικότητας, της σεμνότητας, χαμογελώντας... Αυτός είναι...

Γι' αυτό είναι καλύτερα να... οχυρωθούμε πίσω από τους στίχους του αγαπημένου μας Γιάννη Ρίτσου. (Πώς αλλιώς να μιλήσεις για τον Διονύση παρά με ποίηση;)

Πίσω από απλά πράγματα κρύβομαι, για να με βρείτε·
αν δε με βρείτε, θα βρείτε τα πράγματα,
θ’ αγγίξετε εκείνα που άγγιξε το χέρι μου,
θα σμίξουν τα χνάρια των χεριών μας.



Σε ευχαριστούμε Διονύση...

Παράθυρο στο όνειρο

Γράφει ο Ιωάννης Νικολάου- Μπράζιος , 
(μαθητή της Γ Λυκείου)       

Ο κυρ Θάνος πέθανε, αλλά μάλλον όχι παραπονεμένος. Στα 72 του χρόνια αφήνει έναν κόσμο ολάκερο πίσω, το κόσμο της σύνθεσής του. Έναν κόσμο βαθιά ποιητικό, ίσως ποιητικότερο πολλές φορές των στίχων που μελοποίησε. Ίσως να αναρωτιέστε πώς κάτι τέτοιο είναι δυνατόν. Όμως για τον Θάνο και μερικούς ακόμα γίγαντες του Ελληνικού(και ξένου φυσικά) πενταγράμμου δεν είναι κάτι αφύσικο. Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί η δύναμη (της δημιουργίας) εκείνη που σε κάνει να ανατριχιάζεις, να κλαις-από χαρά ή στεναχώρια-, να νιώθεις ταυτόχρονα μέγας και ελάχιστος, αν όχι ποίηση; Οι στίχοι και οι λέξεις είναι η ποίηση του νου, η μουσική η ποίηση της ψυχής. Για να μην παρεξηγηθώ βέβαια, ετούτο δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει και το συναισθηματικό φορτίο στις λέξεις. Υπάρχει και είναι μεγαλειώδες. Αλλά το θεωρώ δευτερεύον σε σχέση με την κατανόηση. Ας γυρίσουμε όμως στον Θάνο.

Μεγαλώνοντας σε ένα σπίτι αμιγώς μουσικό θα έλεγα και γνωρίζοντας από πολύ μικρός ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής δισκογραφίας και μουσικής εν γένει, η ώρα της πρώτης συνάντησης μου με την μουσική του δεν άργησε να έρθει. ΤΗΝ ΛΑΤΡΕΨΑ. Οι ανεπανάληπτες συνεργασίες του με τον Δημήτρη Μητροπάνο (ποιος άλλωστε δεν έχει τραγουδήσει ή ακόμα και αγαπήσει την Ρόζα), ήταν, είναι και θα είναι για πάντα το πολυτιμότερο δώρο που έχω πάρει από την μουσική. Τουλάχιστον έτσι νόμιζα, μέχρι να έρθει ο Σταυρός του Νότου, η ποίηση του Καββαδία και να με ταξιδέψουν σε άλλους κόσμους. Μέχρι τότε δεν είχα αγγίξει ποτέ μου ποίηση. Δεν είχα διαβάσει και χλεύαζα πολλές φορές ότι είχε σχέση με αυτήν. Σήμερα πραγματικά δεν μπορώ και μάλλον δεν θέλω να επιλέξω ανάμεσα στα προηγούμενα δημιουργήματα. Τελικά για εμένα ο μουσικός Μικρούτσικος υπήρξε μέλος της αγίας Ελληνικής μουσικής τριάδας , μαζί με Χατζιδάκι και Θεοδωράκη.

https://www.tanea.gr/2019/12/28/greece/

Ωστόσο, ο άνθρωπος Μικρούτσικος ίσως και με άγγιξε ακόμη περισσότερο. Ένας άνθρωπος γεμάτος πάθος, πάθος ειλικρινές και όχι το υποκριτικό που πολλές φορές συναντάμε στον κόσμο. Πάθος για την μουσική, πάθος για την πολιτική και μέχρι το τέλος παθιασμένος με την ίδια την ζωή. Πάντοτε διδακτικός, πάντοτε υποστηρικτικός. Ποιος μπορεί άλλωστε να ξεχάσει τα λόγια του στην συναυλία ‘Όσοι περπάτησαν μαζί μου’;

‘ Ζούμε σε έναν βάρβαρο κόσμο, μεγάλη βαρβαρότητα. Όμως, πρέπει ειδικότερα οι νέοι άνθρωποι παρόλο την βαρβαρότητα, παρόλο το σκοτάδι να αφήσουν ανοιχτό το παράθυρο στο όνειρο’

Αυτό ακολούθησε στην ζωή του, αυτό πρέπει αν θέλετε να ακολουθήσουμε και εμείς. Γιατί αν πνίξουμε το όνειρο μέσα μας , θα είναι σαν να αυτοκτονούμε. 

Πάντοτε βέβαια με σύμμαχο τον ρεαλισμό.

Βέβαια ο Θάνος έκρυβε ένα ακόμη μάθημα. Ακούγοντας χτες την είδηση του θανάτου του, παρασύρθηκα και εγώ στο γενικευμένο  "Αφήνει πίσω του μια έρημο. Αναντικατάστατος. Ποιος μπορεί να σταθεί στο ύψος του; Ποιος θα πάρει την σκυτάλη;" Ωστόσο, με μια από τις τελευταίες του αναρτήσεις μας έδειξε ότι η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια πάλη. Ένας αγώνας πυγμαχίας. Ο τρίμετρος Θάνατος είναι βέβαιο πως θα έρθει και δεν είμαστε Άδμητοι να μας σώσει ο Ηρακλής. Πρέπει όσο βρισκόμαστε στο ρινγκ να δώσουμε τα πάντα. Τελικά ο Θάνος δεν μας αφήνει έρημο, αλλά κληρονομιά. 

Ας αγωνιστούμε να την συνεχίσουμε. 

Τέρμα τα κλάματα, τέρμα οι θρήνοι. 

Αυτό θα ήθελε και ο Θάνος. 

ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑ ΓΕΛΑΣΤΟΙ.

http://www.katiousa.gr/apopseis/

Μια παραμυθένια Καλλιθέα

                ...    προτάσεις  στα  μαθητικά συμβούλια  

                                              του  Δήμου Καλλιθέας

Από μικρά παιδιά μας έλεγαν ότι δεν πρέπει να πιστεύουμε στα παραμύθια, γιατί παρουσιάζουν μία ουτοπία πολύ διαφορετική από την πραγματικότητα. Ωστόσο, πολλοί από εμάς δεν ακούσαμε  τους γονείς μας και θέλουμε να ζήσουμε ένα παραμύθι. Μα πώς θα ζήσουμε το παραμύθι που ονειρευόμαστε; Η πραγματοποίηση του ονείρου θα μπορούσε να αρχίσει αλλάζοντας την πόλη μας. Η σημερινή εικόνα της πόλης μας, απέχει πολύ από μία παραμυθένια εικόνα. Για τον λόγο αυτό, προτείνουμε τρόπους, για να υλοποιήσουμε το όνειρο μας.

Αρχικά, κατά τη γνώμη μας ιδιαίτερο βάρος πρέπει να δοθεί στους χώρους αναψυχής, που αποτελούν τόπους απόδρασης από την μονοτονία της  καθημερινότητας. Για την ακρίβεια ο δήμος θα πρέπει να κατασκευάσει περισσότερους χώρους πρασίνου και πάρκα με παιδικές χαρές, όπου γονείς και παιδιά θα μπορούν να περνούν ώρες ψυχικής γαλήνης, σωματικής και πνευματικής ξεκούρασης.  Ακόμη, σε αυτούς τους χώρους μπορούν να τοποθετηθούν και πολύχρωμα παγκάκια. Αυτά είναι απαραίτητα,γιατί έτσι θα αναπτύσσονται οι οικογενειακοί δεσμοί και οι διαπροσωπικές σχέσεις, οι άνθρωποι θα ξεφεύγουν από το άγχος και την πίεση, με αποτέλεσμα να αποφεύγονται  οι εντάσεις και οι φασαρίες.

      Επιπροσθέτως, θα ήταν καλό να επισκευαστούν πεζοδρόμια και ποδηλατοδρόμοι, όπου τα ποδήλατα θα διατίθενται από τον δήμο, θα είναι ζωγραφισμένα με περίτεχνα σχέδια και θα έχουν συγκεκριμένο χρόνο χρήσης. Ταυτόχρονα, να δημιουργηθούν χώροι στάθμευσης. Αυτό μπορεί να γίνει αξιοποιώντας τα οικόπεδα που είναι τώρα σκουπιδότοποι .

Αξίζει, επίσης, να αναφέρουμε ότι μία άλλη ιδέα είναι αυτή της δημιουργίας 3D διαγραμμίσεων διαβάσεων, για να αποφευχθούν οι υψηλές ταχύτητες των αυτοκινήτων, αφού θα δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι μπορεί να πέσουν σε κάποιο κενό.  Εξάλλου, ας μην ξεχνάμε ότι καθώς συμβαίνουν πολλά ατυχήματα πρέπει να τοποθετηθούν περισσότεροι φωτεινοί σηματοδότες και  και  να υπάρχουν περισσότεροι τροχονόμοι για να ελέγχουν αν τηρείται ο ΚΟΚ. Αυτά  θα βοηθάνε στην ασφάλεια τόσο των πεζών, όσο και των οδηγών. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε και τα άτομα με ειδικές ανάγκες ,για τα οποία κρίνεται απαραίτητη η κατασκευή ανελκυστήρων σε δημόσια κτήρια και χώρους αναψυχής.

Επιπροσθέτως, μία καλή πρόταση για να γίνει η Καλλιθέα μας παραμυθένια είναι   να  οργανώνονται happenings ,να διαδραματίζονται κάποια δρώμενα  σε κεντρικά σημεία, τα οποία να είναι εμπνευσμένα από ταινίες με πριγκίπισσες , νεράιδες και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους.  Βέβαια, αυτό θα βοηθήσει  και στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της πόλης μας, καθώς όλο και περισσότερο δημότες θα κάνουν την βόλτα τους στην Καλλιθέα.

Ακόμη, μπορούν να καθορίζονται μέρες δενδροφυτεύσεων, όπου θα συμμετέχουν όλοι οι πολίτες και έτσι θα γεμίσει η πόλη μας με όμορφα λουλούδια και δένδρα , τα οποία θα φροντίζουν οι ίδιοι, αποκτώντας με αυτόν τον τρόπο και υπευθυνότητα. Ο δήμος,, προκειμένου να δημιουργήσει μία παραμυθένια πόλη, οφείλει να βάλει λάμπες σε όλους τους δρόμους, οι οποίες να είναι πολύχρωμες, δημιουργώντας έτσι ένα ειδυλλιακό σκηνικό.

Επιπλέον, πρέπει να δραστηριοποιηθεί στη βελτίωση  και στην κατασκευή των έργων υποδομής, ενώ παράλληλα να βελτιώσει την εικόνα των παλαιών και εγκαταλελειμμένων  κτηρίων της πόλης μας. Αυτό μπορεί να υλοποιηθεί, βάφοντας τους τοίχους των κτηρίων ,αλλά και μερικά δρομάκια  με πολύχρωμα και φωτεινά χρώματα,  προσθέτοντας κάποια σχέδια, τα οποία να μεταφέρουν ένα κοινωνικό μήνυμα. Για να καταλάβουμε περισσότερο τον θετικό  αντίκτυπο του χρωματισμού των δρόμων, μπορούμε να αναφερθούμε στην όμορφη πόλη του Στρασβούργου, όπου πολλοί δρόμοι είναι ζωγραφισμένοι, προκαλώντας τον θαυμασμό και την έκπληξη όλων των ανθρώπων. Οι δωρεάν κινηματογραφικές ταινίες και οι θεατρικές παραστάσεις, καθώς και οι πολιτιστικές εκδηλώσεις, θα ομορφύνουν την Καλλιθέας μας ,κάνοντας την παραμυθένια. 

Άλλη μια καλή ιδέα είναι η τοποθέτηση κάδων ανακύκλωσης (γυαλιού, χαρτιού, αλουμινίου), οι οποίοι θα είναι ωραίο να είναι ζωγραφισμένοι και να λειτουργούν με σύστημα  υπόγειας συλλογής σκουπιδιών, όπου και θα ανοίγουν με κουμπί, ώστε να αποφευχθούν οι δυσάρεστες οσμές.

Συνοψίζοντας, θεωρούμε πως η Καλλιθέα θα ωφεληθεί από αυτές τις αλλαγές , προσελκύοντας όλο και περισσότερους συμπολίτες μας να ανακαλύψουν την μαγεία της. Επίσης, όπως έχει πει και ο Walt Disney:

 "Πρώτα,  σκέψου.

 Δεύτερον , ονειρέψου.

Τρίτον, πίστεψε.

 Και τέλος, τόλμησέ το."

                             
                          Αποσπάσματα  από  τις  προτάσεις  των  μαθητών /τριών του  σχολείου μας:

                                                                           Γεροντίδου Ελπίδα
                                                                           Γιαννόπουλος Κώστας
                                                                           Ιγνατιάδου Μαριαλένα
                                                                           Ζουρντού Έλενα
                                                                           Κίτσου Θεοδώρα
                                                                           Λαινοπούλου Σοφία
                                                                           Ντρέτσα Νικολέτα
                                                                           Μπράζιος Ιωάννης
                                                                           Σαράτση Σπυριδούλα
                                                                           Σκαλτσά Αγγελική
                                                                           Σταθοπούλου Ραφαέλα
                                                                           Τσελικα Ανδρομάχη
                                                                           Φυτίλη Ζωη

            ΞΑΝΑΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ...

                                ΣΤΟ ΕΡΓΟ " ΣΤΕΛΛΑ ΒΙΟΛΑΝΤΗ"

              Η   δημιουργική γραφή στη λογοτεχνία.Οι μαθήτριες φαντάζονται ένα διαφορετικό τέλος στο έργο του Γρηγορίου Ξενόπουλου.Ας απολαύσουμε τις διαφορετικές εκδοχές.

Στέλλα Βιολάντη: Η συνέχεια...
Μια πρώτη  εκδοχή...

- Εκατάλαβα˙ εσύ, παιδί μου, έχεις το διάολο μέσα σου!

Αυτή ήταν η τελευταία της φράση. Προχώρησε προς τη θύρα γεμάτη απελπισία, ξεκλείδωσε και, αφού εξήλθε, τη βρόντηξε για να δείξει στην κόρη της πως είχε χάσει πια ολότελα τη στήριξή της.

   Η Στέλλα, κυριευμένη από οργή, εσηκώθη απότομα από το διβάνι, όρμησε προς τη θύρα και την εκτύπησε με όλη τη δύναμη που της είχε απομείνει φωνάζοντας:

- Ναι, θα φύγω! Μ’ ακούτε; Θα φύγω και δε θα λογαριάσω τίποτε. Κανείς σας δεν μπορεί να με σταματήσει. Θα φύγω, θα φύγω..., έλεγε και σε κάθε λέξη εβροντούσε τη θύρα με το χέρι της.

   Ύστερα, ακούμπησε την πλάτη της επάνω και, αφήνοντας το σώμα της να κυλήσει ώσπου να φτάσει στο πάτωμα, άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Στην πραγματικότητα, δεν τα εννοούσε όσα είχε πει. Τα είπε από πείσμα, από εγωισμό. Τώρα, όμως, έπρεπε και να τα πράξει ,γιατί ήταν η Στέλλα του Βιολάντη. Έκλαιγε γοερά, τα δάκρυα έτρεχαν ασταμάτητα ώσπου, τελικά, ήρθε και την πήρε ένας ύπνος ανήσυχος, ένας ύπνος ταραχώδης.

   Το επόμενο πρωί την βρήκε ξαπλωμένη στο ξύλινο πάτωμα της σοφίτας. Τα στεγνά δάκρυα που αισθανόταν στο πρόσωπό της της εθύμισαν αμέσως τα γεγονότα της προηγούμενης ημέρας. Βάλθηκε να τρίβει τα μάγουλά της. Όχι, δεν της άρμοζε να κλαίει. Ήταν πια αποφασισμένη. Θα έβρισκε κάποιον τρόπο και θα το έσκαγε. Εσηκώθη κι εκίνησε προς το σφραγισμένο παράθυρο. Εκάθισε δίπλα και άρχισε να λογαριάζει πώς μπορούσε ν α ξεφύγει. Σε ό,τι και να επιχειρούσε ήταν μόνη της αφού κανένας δεν την υποστήριζε.

    Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ηκούσθη από τη θύρα ένα ευγενικό χτύπημα. Η Ρηνιώ επρόβαλλε διστακτικά κρατώντας λίγον άρτο και νερό. Η Στέλλα απόρησε. Δεν πίστευε πως μετά από αυτόν τον καβγά η μητέρα θα επέτρεπε να της φέρουν φαγητό, τουλάχιστον όχι για μιαν ολόκληρη ημέρα.

- Μόνο αυτά μπόρεσα να σου κρατήσω κυρά, είπε η Ρηνιώ ξεκαθαρίζοντας τις σκέψεις της Στέλλας.

   Μα βέβαια... Πώς δεν το είχε σκεφτεί πρωτύτερα; Η Ρηνιώ. Η Ρηνιώ που ήταν στη δούλεψη της οικογένειας Βιολάντη από μικρό παιδί και αγαπούσε την “κυρά” σαν αδερφή της. Ήταν η μόνη που μπορούσε να βοηθήσει. Η Στέλλα έτρεξε κοντά της, έπιασε τρυφερά τα χέρια της κοπέλας και είπε παρακλητικά αλλά κai  ελπιδοφόρα:

- Βοήθησέ με! Βοήθησέ με Ρηνιώ να ξεφύγω από εδώ. Στο όνομα των παιδικών μας χρόνων, βοήθησέ με.

   Εκείνη κοντοτάθηκε. Δεν ήταν συνηθισμένη σε τέτοια ξεσπάσματα της “κυράς” της. Έβλεπε πάντοτε τη Στέλλα ως ένα δυναμικό, ισχυρογνώμον κορίτσι που δεν τα παρατούσε ό,τι και να συνέβαινε. Γι’ αυτό, τώρα, εκατάλαβε την απελπισία και τη δύσκολη θέση της. Εκοίταξε τα μάτια της, που έλαμπαν γεμάτα αγωνία, και την καθησύχασε:

- Μην ανησυχείς, κυρά. Θα κάμω ό,τι μπορώ. Πες μου τι είναι αυτό που επιθυμείς και εάν τα καταφέρω...

- Τον Χρηστάκη. Βρες, πρώτα, τον Χρηστάκη και πες του τι ετοιμάζουνε, είπε θέλοντας να αισθανθεί πως, επιτέλους, δεν είναι μόνη της, πως κάποιος -ή μάλλον κάποια- τη στηρίζει. Φύγε, τώρα, για να μη σε δουν εδώ και μπλέξουμε και οι δύο.

     Τον απολάμβανε αυτόν τον πληθυντικό. Ένιωθε, τώρα, κάποια ελπίδα. Επλησίασε το παράθυρο και εκοίταξε από τη χαραμάδα ανάμεσα στα καρφωμένα ξύλα. Ο ουρανός της φάνηκε πιο φωτεινός, ο πέτρινος δρόμος πιο κοντινός, Σαν να τον έφτανε άμα άπλωνε το πόδι της έξω από το κλειστό παράθυρο. Έμεινε να κοιτάζει όλο το απόγευμα. Ώσπου τον είδε! Επρόβαλλε από τη γωνιά του δρόμου. Λίγο λαχανιασμένος, λίγο ανήσυχος. Σαν κάτι να έψαχνε. Μια ανησυχία, όμως, γλυκιά, χαρούμενη. Τα μάτια της Στέλλας άστραψαν.

- Ο Χρήστος! Ήρθε ο Χρηστάκης. Με γυρεύει! Του μίλησε η Ρηνιώ και ήρθε να με πάρει.

     Μιλούσε στον εαυτό της. Όσα είπε από πείσμα το προηγούμενο βράδυ στη Βιολάνταινα, είχε αποφασίσει πως θα τα πράξει. Είχε εναποθέσει τις ελπίδες της στη Ρηνιώ και στον Χρηστάκη. Ήταν μια Στέλλα ολότελα διαφορετική. Αφότου η Ρηνιώ μετέφερε το μήνυμα στον Χρήστο, η σωτηρία της εξαρτιόταν αποκλειστικά από εκείνον. Πού να ήξερε τι της έμελλε;

- Χρήστο! Αγάπη μου!, άρχισε να φωνάζει.

     Εκείνος δε φάνηκε να την ακούει. Μονάχα εκοίταζε μία από την αριστερή και μία από τη δεξιά πλευρά του δρόμου. Ξάφνου, εστάθη και ένα μεγάλο χαμόγελο εσχηματίσθη στο πρόσωπό του. Άνοιξε πλατιά τα χέρια του και περίμενε.

      Η Στέλλα που τον επαρακολούθη δεν καταλάβαινε τι συνέβαινε. Εκείνη η γωνία ήταν κρυμμένη πίσω από μία πλατύφυλλη συκιά που της έκοβε τη θέα. Ένα κακό προαίσθημα άρχισε να την καταλαμβάνει. Δεν άργησε να βγει αληθινή αφού μια νέα κοπέλα έπεσε στην αγκαλιά του Χρήστου. Οι δύο νέοι φιλήθηκαν, εκράτησαν ο ένας το χέρι του άλλου και απομακρύνθηκαν ευτυχισμένοι.

   Η Στέλλα δεν έχασε στιγμή τα μάτια της από πάνω τους ώσπου εχάθησαν στη στροφή. Εκινήθη με μικρά βήματα προς τα πίσω και όλο έστριβε το κεφάλι της δεξιά και αριστερά, πρώτα με αργούς και έπειτα με γρήγορους ρυθμούς αυξάνοντας παράλληλα και τη φωνή της:

- Όχι, όχι... ΟΧΙ! Αποκλείεται... Δεν μπορεί να μου το έκαμε αυτό. Ο Χρήστος με αγαπάει. Θα με σώσει.

   “Θα με σώσει” ξαναείπε ουρλιάζοντας τώρα και έτρεξε προς το μικρό τραπέζι πάνω στο οποίο βρίσκονταν λιγοστά αντικείμενα. Απότομα σταμάτησε, πήρε μια βαθιά ανάσα και, βγάζοντας μια λυσσασμένη κραυγή, το αναποδογύρισε. Με τη μανία που κυριεύει τους παράφρονες άρχισε να γυρίζει σε όλο το δωμάτιο διαλύοντας και σκορπώντας τα πάντα στο πάτωμα. Έσκισε το σεντόνι, τραβούσε τα μακριά της μαλλιά, πέταξε το μοναδικό βάζο που υπήρχε στον τοίχο σπάζοντάς το σε χίλια κομμάτια και σωριάστηκε κάτω. Μαζεύτηκε σε εμβρυακή στάση και έμεινε έτσι για αρκετή ώρα. Κανείς δεν την άκουσε ή δεν ήθελε να την ακούσει.

   Εξημέρωνε σε λίγο. Η Στέλλα πιο αδρανής πλέον αλλά καθόλου ήρεμη σύρθηκε ως το αναποδογυρισμένο τραπέζι. Πήρε την πένα που βρήκε και έφτασε στον τοίχο. Ήταν τρομερή η στιγμή εκείνη. Το κορίτσι, με χέρι που έτρεμε, κατόρθωσε να γράψει: “Επειδή κανείς δε με αγαπάει. Εκτός από το Ρηνάκι μου. Συγγνώμη Ειρήνη.” και υπέγραψε “η Στέλλα ΟΧΙ του Βιολάντη”.

   Στηρίχτηκε στον τοίχο και άφησε το χέρι που κρατούσε την πένα να πέσει άγρια στο πάτωμα. Με το άλλο χέρι πήρε ένα σπασμένο κομμάτι από το γυάλινο βάζο. Είχε φτάσει το τέλος. Η Στέλλα, με μια απότομη κίνηση, αποχαιρέτησε αυτόν τον κόσμο.

   Όχι πολλήν ώρα αργότερα ηκούσθη ξανά το ευγενικό χτύπημα στη θύρα. Η Ρηνιώ έφερνε τα άσχημα νέα της παντρειάς του Χρήστου. Ξεκλείδωσε και άνοιξε και πάλι διστακτικά. Πρώτα, αντίκρυσε το χάος που επικρατούσε στη σοφίτα. Ψέλλισε το όνομα της φίλης της. Δεν πήρε απάντηση. Επροχώρησε λίγο πιο μέσα και τότε την είδε.

- Θεέ μου, αναφώνησε. Στέλλα, έτρεξε κοντά της. Στέλλα, ξύπνα, ανασήκωσε το άψυχο σώμα της. Στέλλα, ούρλιαζε τώρα. Στέλλα, έκλαιγε. Αδελφούλα μου, σπάραζε.

   Η Βιολάνταινα και η άλλη υπηρέτρια άκουσαν τις φωνές και ανέβηκαν στη σοφίτα. Η μητέρα, αφού αντίκρυσε το αποκρουστικό θέαμα, έπεσε λιπόθυμη. Κόσμος μαζεύτηκε έξω από το σπίτι του Βιολάντη. Μαζί κι ο Χρήστος. Κάτι τραγικό είχε συμβεί.

- Η κόρη του Βιολάντη αυτοκτόνησε, είπαν κάποιοι.

     Μόνο η Ειρήνη φώναζε: “Στέλλα, Στέλλα...”

                                                                                      Ντέλλα Αλεξάνδρα Β3

                                                     

                                        Μια δεύτερη   εκδοχή...

-Κατάλαβα εσύ παιδί μου έχεις τον διάολο μέσα σου. Και σαν είπε αυτό η μητέρα κλείδωσε τη πόρτα. 
   Όμως η Στέλλα δεν το έβαλε κάτω, πήγε πίσω από τη πόρτα άρχισε να την χτυπάει και να φωνάζει. Ένοιωσε την πίεση να περνάει από το λαιμό στο κεφάλι της, δεν άντεξε άλλο...Μέτα από λίγη ώρα καθώς κουράστηκε είπε "Δεν αντέχω άλλο. Γιατί η ζωή να είναι τόσο άδικη; Κάθισε κάτω και ξέσπασε σε κλάματα".   Νύχτωνε πλησίαζε η ώρα που επέστρεφε ο πατέρας από την απογευματινή του έξοδο. Μόλις μπήκε ο Βιολάντης σπίτι ρώτησε,τη γυναίκα του με ύφος ειρωνικό.

-Τι έγινε τελικά; Φαντάζομαι μετάνιωσε και θέλει να ζητήσει συγγνώμη από τον πατέρα της έτσι;

-Όχι απάντησε εκείνη

-Τι όχι γυναίκα; ρώτησε

    Η γυναίκα συνέχισε με φωνή που έτρεμε και δεν ακουγόταν.

-Δεν θέλει να ζητήσει, συγγνώμη προτιμάει να πεθάνει παρά να είναι δυστυχισμένη λέει.

Ο Βιολάντης δεν είπε τίποτα κατευθύνθηκε νευριασμένος προς το δωμάτιο που ήταν κλειδωμένη η Στέλλα και είπε:

-Τι πράγματα είναι αυτά που μου είπε η μητέρα σου;Ελπίζω να μην αστειεύεσαι

-Όχι πατέρα κανείς δεν αστειεύεται, είπε υψώνοντας τον τόνο της φωνής της.

-Στέλλα πρώτον έμενα δε θα μου υψώνεις τον τόνο της φωνής σου και δεύτερον πας κόντρα στα θελήματα του πατέρα σου;

-Ναι πατέρα, αν τα θελήματα σου θα με κάνουν δυστυχισμένη σου πάω κόντρα και ξέσπασε σε κλάματα. Ο Βιολάντης είχε νευριάσει τόσο πολύ που πήγε να απλώσει το χέρι του στην Στέλλα. Κάτι όμως τον σταμάτησε. Κοίταξε την κόρη του με βλέμμα που ποτέ δεν την είχε κοιτάξει, και τότε είπε:

-Θα σε αφήσω να σκεφτείς, όμως θα μου απαντήσεις αύριο.

-Δεν έχω τίποτα να σκεφτώ ό,τι είχα το είπα . Η Στέλλα έβλεπε την πόρτα να κλείνει, και την έπιασε το παράπονο. Άρχισε να μονολογεί  "Γιατί να μου το κάνουν αυτό; Γιατί οι γονείς μου είναι τόσο άκαρδοι; Δεν νοιάζονται καθόλου για μένα. Νιώθω λες και είμαι ένα σκουπίδι. Το μόνο που ήθελα ήταν να ζήσω ευτυχισμένη με τον Χρηστάκη." 
      Και ενώ όλες αυτές οι σκέψεις τριγύριζαν στο μυαλό της, η Στέλλα πλησίασε το κουτί που βρισκόταν στο δωμάτιο. Ήξερε ότι υπήρχαν προσωπικά αντικείμενα του πατέρα της. Το άνοιξε και άρχιζε να ψάχνει. Έψαχνε μέχρι το ξημέρωμα και δεν την έπιανε ο ύπνος. Βρήκε το παλιό όπλο του πατέρα της, το κρατούσε και χάζευε για αρκετή ώρα. Άκουσε βήματα από τις σκάλες, έκλεισε γρήγορα το κουτί τοποθετώντας το όπλο κάτω απ’ το μαξιλάρι της. Άνοιξε η πόρτα και ακούστηκε μια φωνή;

-Στέλλα κοιμάσαι;

-Όχι μητέρα θες κάτι;Μήπως θες πάλι να μου πεις για τις λάθος αποφάσεις που έχω πάρει; Ό,τι και να μου πείτε εγώ αυτόν θέλω, σας αρέσει δεν σας αρέσει.
    Η μητέρα δεν είπε τίποτα την κοίταξε με βλέμμα απογοητευμένο και μετά έφυγε. Η Στέλλα νευριασμένη άρχισε να χτυπάει με μίσος το μαξιλάρι της. Ακούστηκε ένας δυνατός ήχος,έπεσε το όπλο από το κρεβάτι το κοίταξε χωρίς να το σκεφτεί το έπιασε στα χέρια της και το τοποθέτησε στο κεφάλι της και είπε "Εγώ έτσι δεν θέλω να ζήσω, προτιμώ να πεθάνω πάρα να ζήσω, την ζωή που επιθυμούν οι άλλοι για μένα."  Τράβηξε την σκανδάλη και ο πυροβολισμός ήταν τόσο δυνατός που ταρακουνήθηκε το σπίτι. Μόλις το ακούσαν αυτό οι γονείς ανεβήκαν πάνω και βρήκαν την Στέλλα πεσμένη στο πάτωμα, η μητέρα άρχισε να φωνάζει και να κλαίει. Ο άντρας της δίχως να πει κάτι πήρε την κόρη του στα χέρια την έβαλε στο κρεβάτι και είπε με βλέμμα γεμάτο πόνο:

-Συγγνώμη κόρη μου,εγώ φταίω που δεν πρόκειται πότε να γίνεις ευτυχισμένη. Πως μπόρεσα να σου στερήσω την ευτυχία;Και ξεκίνησε να κλαίει πάνω από το σώμα της νεκρής πλέον Στέλλας.

                                                              Σαμπάνη Έρση-Αναστασία Β3΄

και μια  τρίτη  εκδοχή ...                                           

   ... Μετά από αυτήν την φράση, η Βιολάνταινα σηκώθηκε και έφυγε έξαλη από το δωμάτιο της Στέλλας, χωρίς να μπορεί να πιστέψει τις ξαφνικές αντιδράσεις και τα λόγια της κόρης της. Πλέον πίστευε ότι η Στέλλα ήταν άξια της μοίρας της και για ότι θα συνέβαινε στο μέλλον δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι, εφόσον πήγε να την συμβουλέψει και αυτή αρνήθηκε να την υπακούσει.

  Η Στέλλα συγκλονισμένη μετά από όλα αυτά, δεν πίστευε ποτέ ότι θα μπορούσε να αντιμιλήσει έτσι και να ξεστομίσει τόσα πράγματα. Πλέον, τίποτα δεν θα την σταματούσε και γι’αυτό την επόμενη ημέρα θα πήγαινε κρυφά να βρεί τον Χρήστο. Έτσι περίμενε σιωπηλά μέχρι την άλλη ημέρα κλειδωμένη στο δωμάτιο της και όταν η μητέρα της έφερε φαγητό,  την ώρα που πάει να τις αναφέρει για το προξενιό που επρόκειτο να γίνει με ένα από τους γιούς του μεγαλέμπορα όλης της Περιφέρειας, η Στέλλα αποκρίθηκε ότι δεν θέλει να συνεχίσει αυτή την κουβέντα.

  Έτσι, η μάνα έφυγε χωρίς να την κοιτάξει καν. Το μόνο που είπε στον πατέρα όταν κατέβηκε ήταν να προχωρήσει το προξενιό κρυφά από την Στέλλα και ότι  θα το αποδεχόταν αργότερα μόλις ηρεμούσαν τα πράγματα. Το επόμενο πρωί  η Στέλλα καθώς ετοιμαζόταν να το σκάσει και να πάει να βρεί τον Χρήστο, η χαρά της δεν κράτησε για πολύ καθώς τον βλέπει από το παράθυρό της με μία άλλη κοπέλα. Τότε, η Στέλλα έχασε την γη κάτω από τα πόδια της, κάθισε στο κρεβάτι της και άρχισε να κλάιει ασταμάτητα.

  Ο μόνος άνθρωπος που είχε εναποθέσει όλες τις ελπίδες της, την απογοήτευσε και αυτός. Μάλιστα άρχισε να σπάει ό,τι έβρισκε μπροστά της και η μάνα της εφόσον άκουσε τους θορύβους έτρεξε επάνω να δεί τι έγινε. Όταν της τα εξήγησε όλα αγκαλιάστηκαν ξανά μετά από τόσο καιρό, ζητώντας η μία συγνώμη στην άλλη.

    Έπειτα, κατέβηκε κάτω και με δάκρυα στα μάτια μίλησε στον πατέρα της μετά από τόσο καιρό, χωρίς να φέρει καμία αντίρρηση ,το μόνο που του είπε ήταν να συνεχίσουν το προξενιό.  Ο πατέρας της, δεν περίμενε κάτι τέτοιο. Μετά από όλα αυτά του είπε ότι κατάλαβε το λάθος της, καθώς την δεδομένη στιγμή το μόνο που της είχε απομείνει ήταν η οικογένεια της και γι’αυτό υποχώτησε και ήταν πρόθυμη να συνεχιστεί το προξενιό.

    Πέρασε ο καιρός, έγινε ο γάμος και πλέον η επαναστάτρια Στέλλα όχι μόνο ξεπέρασε την αγάπη της για τον Χρήστο, αλλά έγινε υπέροχη μητέρα τριών παιδιών.  Λοιπόν, συνέχισε την ζωή με τον σύζυγό της και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα...  

                                                                    Αργυρώ Παπατζελάκη  Β3

   

                    Η ΡΗΤΟΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ...
                                                                                                                                   ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

      Οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουν τη συγγραφέα Agatha Christie ,η οποία έγραψε πολλά και ενδιαφέροντα αστυνομικά μυθιστορήματα, κινητοποιώντας τη φαντασία μας. Το καλοκαίρι λοιπόν,διάβασα το βιβλίο 《 Οι 10 μικροι Νέγροι 》και είχα σκεφτεί πως θα ήταν υπέροχο όλες αυτές οι εντυπωσιακές σκηνές να παρουσιάζονταν πάνω στο σανίδι. Έτσι, οι σκέψεις μου έγιναν πραγματικότητα αφού,οι 10 Μικροι Νέγροι έγιναν θεατρική παράσταση στο θέατρο Νέος Ακάδημος με :τον Αργύρη Αγγέλου , τον Παύλο Ευαγγελόπουλο , την Γωγώ Μπρέμπου ,τον Άρη Λεμπεσόπουλο και άλλους. 

      Η ρητορική ομάδα του σχολείου μας ,αποφάσισε να πάει να παρακολουθήσει τη συγκεκριμένη παράσταση. Οι σκηνές ήταν γεμάτες ένταση, οι ηθοποιοί έπαιζαν με πάθος και φυσικά τα σκηνικά ήταν καλοφτιαγμένα. Η αγωνία και η απορία για το ποιος είναι ο δολοφόνος ήταν τα κύρια στοιχεία της παράστασης. 

   
     Δεν θα κάνω spoiler. Θεωρώ πως ήταν από τις καλύτερες θεατρικές παραστάσεις που έχω δει. Η  αγαπημένη μου σκηνή ήταν η τελευταία αφού η αγωνία κορυφώθηκε και οι ηθοποιοί κατάφεραν (με μεγάλη επιτυχία μάλιστα) να μας μεταφέρουν όλα τους τα συναισθήματα.

    
       Μπορεί να ήταν ένα έργο μυστηρίου μιας άλλης εποχής, όμως μας προκάλεσε πολλά ερωτήματα για τη  σύγχρονη κοινωνία και γενικά μας έβαλε να σκεφτούμε τα συναισθήματα των άλλων αλλά και τα δικά μας και να αναλύσουμε διάφορες συμπεριφορές που παρατηρούμε καθημερινά.

         

                                                                                              Μαριαλένα Ιγνατιάδου Β1'