Σχεδια για ένα καλοκαίρι

Τετάρτη βράδυ, στο θερινό "σινε σχολείον", παραδοσιακά, στο αίθριο.

Παρασκευή στην αυλή, η παράσταση για τον Ελύτη και ο αποχαιρετισμός στα τριτάκια και σε κάποιους καθηγητές που φεύγουν.

Μαζευόμαστε. Διαθέσεις πιο καλοκαιρινές. Μερικοί φοιτητές, καθώς οι εξεταστικές σιγά σιγά τελειώνουν και επιστρέφουν στα πάτρια εδάφη. Μαθητές, καθηγητές, φίλοι, όλοι μαζί. Ανταλλάσσουμε κουβέντες και χαμόγελα. Πολλές φορές τα μάτια λένε αυτά που τα στόματα δεν τολμούν. Σχέδια για το καλοκαίρι, για το αύριο. Μικροί, πρόχειροι απολογισμοί. Αναμνήσεις. Σε πολλούς ένας μόνιμος κόμπος στο λαιμό.

Χαιρετάμε τη χρονιά, τους φίλους που κάναμε, συνοδεύοντάς τους με ευχές. Κι η αίσθηση του αποχωρισμού βαραίνει τα πόδια και υγραίνει τα μάτια.

            Νιώθω έτσι πως τα καταφέραμε κι αυτή τη χρονιά. Καταφέραμε να ξαναπλώσουμε ένα δίχτυ αγάπης, έγνοιας, συντροφικότητας. Να νοηματοδοτήσουμε το σχολικό χώρο, να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας.

         Κάπως έτσι και με τη σχεδία μας. Ταξιδεύοντας στα χίλια κύματα άλλος χάνεται, άλλος γαντζώνεται απ  αυτή, στεριές πλησιάζουν και στεριές απομακρύνονται, μέρες φιλόξενες με αεράκι πρίμο και μέρες κακιασμένες να μας τσακίζουν, όπως κι αν έχει, ο περίπλους της συνεχίστηκε κι αυτή τη χρονιά – σημείο αναφοράς πια για τους επιβάτες της, επτά χρόνια κιόλας από τον απόπλου της.

            Ρίχνουμε άγκυρα σε απάνεμο όρμο, να ξεκαλοκαιριάσουμε.

            Και έχει ο Σεπτέμβρης.

            Καλό καλοκαίρι σε όλους.

Περπατάς ανέμελος/η στο δρόμο. Κάποιος περνά από δίπλα σου, σταματά για ένα λεπτό, σε κοιτάζει εξεταστικά  και  με απόλυτη φυσικότητα ξεφουρνίζει: «τα χάλια σου έχεις».

Βγάζεις βόλτα το μωρό σου, μια γιαγιάκα σκύβει να το κανακέψει και σηκώνοντας το κεφάλι, σχολιάζει : «πω, πω κακάσχημο είναι, έμοιασε στη γυναίκα σας».

Εξωφρενικό, έτσι ;

Κι όμως, σε έναν κόσμο όπως αυτός που ζει ο Μαρκ Μπέλισον (Ricky Gervais) στην ταινία The Invention Of Lying (H εφεύρεση του ψέματος ), όλοι μιλούν με απόλυτη ειλικρίνεια και ευθύτητα, πληγώνοντας ,βέβαια, συχνά χωρίς να το θέλουν, τους συνανθρώπους τους. Κι αυτό, γιατί δεν γνωρίζουν τι πάει να πει ψέμα. Ό,τι ειπώνεται είναι η απόλυτη αλήθεια, αν και πολλές φορές οι άνθρωποι φαίνεται να απολαμβάνουν την αναπόφευκτη κακεντρέχεια.

Μάλιστα, κατά τα πρότυπα της δικής μας κοινωνίας, το χρήμα, η δύναμη και η αψεγάδιαστη εξωτερική εμφάνιση θεωρούνται οι απόλυτες «αρετές». Είναι μάλιστα εμφανέστατη μια προσπάθεια-τάση για καλό ζευγάρωμα,  τέλειο γονιδιακό συνδυασμό, που φυσικά αποκλείει όσους  δεν τις διαθέτουν. Αυτοί θεωρούνται αποτυχημένοι, άχρηστοι.  Με λίγα λόγια, ένας κόσμος επιφανειακός, γεμάτος ταμπέλες.

Στην κατηγορία των αποτυχημένων ανήκει και ο Μαρκ, καθώς ούτε διακεκριμένος στο επάγγελμά του είναι, ούτε όμορφος -με τη συμβατική έννοια- είναι, ούτε λεφτά έχει. Και φυσικά αυτό είναι κάτι που του το τρίβουν στη μούρη κάθε μέρα γείτονες, συνάδελφοι, φίλοι, άγνωστοι.

Ώσπου μια μέρα, σε μια κατάσταση πλήρους αδιεξόδου, ανοίγει το στόμα του και ξεφουρνίζει κάτι που δεν είναι αλήθεια! (Βγάλτε τις κουδουνίστρες σας, το πρώτο ψέμα μόλις γεννήθηκε!)

Στην αρχή χρησιμοποιεί αυτή τη μοναδική ικανότητά του για την προώθηση των συμφερόντων  του στη δουλειά,  για φήμη, αναγνώριση ή απλώς για να κερδίσει τη συμπάθεια των συνανθρώπων του, οι οποίοι δεν αμφισβητούν τα λεγόμενά του, ούτε στο ελάχιστο.

Λίγο καιρό αργότερα, βέβαια, βλέποντας τη μητέρα του να εξαϋλώνεται σ’ ένα κρεβάτι νοσοκομείου , πάντα με το φόβο ότι θα χαθεί σε μια «αιωνιότητα ανυπαρξίας», αρχίζει τα ψέματα παρηγοριάς, παραμυθίας, σκιτσάροντας έναν «άνθρωπο στον ουρανό», ο οποίος θα της χαρίσει μια ζωή ευτυχισμένη σ’ ένα μέρος που λέγεται «παράδεισος».

Έτσι, ξυπνάει το ενδιαφέρον των υπολοίπων, που ζητούν εναγωνίως λεπτομέρειες για το Θεό, που μέσα απ’ τα λόγια του Μαρκ, μια φαίνεται πανάγαθος και μια τιμωρός ("good guy and a prick") κλπ κλπ…

Όπως φαίνεται, η ταινία αγγίζει μπόλικα θέματα:

Τα λευκά, κατά συνθήκη ψεύδη,

Το πώς η κοινωνία διαστρεβλώνει και διαμορφώνει την οπτική μας και το τι αναγνωρίζουμε ως ωραίο,

Τη θρησκεία,

Κι άλλα πολλά.

Η αλήθεια είναι ότι σε βάζει σε σκέψεις.

Πώς θα ήταν άραγε ο κόσμος αν το γειτονόπουλο δεν θεωρούνταν πια ως «ο κοντός, χοντρομπαλάς Μπράιαν» αλλά «ο Μπράιαν με το όμορφο χαμόγελο »;

Ο τοίχος έχει τη δική μας ιστορία

    Ήταν η σχολική χρονιά 2002-2003, η πρώτη χρονιά που  6 ^ο λύκειο ξεκινούσε τη λειτουργία του στο καινούριο του κτίριο, αυτό που στεγάζεται σήμερα. Φθινόπωρο του 2002, 80 χρόνια από τη μικρασιατική καταστροφή. Οι συναδέλφισσες Λίλα Τζέτζου και Άννα Ζωγάκη προγραμμάτισαν μια μεγάλη εκδήλωση μνήμης με τίτλο « Μνήμη Μικράς Ασίας. Μνήμη χαμένων πατρίδων». Δούλεψαν πολύ με τα παιδιά, ετοιμάστηκαν προβολές, ανακοινώθηκαν ομαδικές εργασίες –ήταν η πρώτη φορά που χαιρόμασταν την αίθουσα εκδηλώσεων του καινούριου σχολείου. Και η αίθουσα υποδοχής; Να την αφήσουμε ανεκμετάλλευτη; Με την όρεξη του πρωτοφανέρωτου, παιδιά και μεγάλοι μαγειρέψαμε, στήσαμε έναν τεράστιο μπουφέ, μαμάδες και γιαγιάδες έφεραν μικρασιάτικα φαγητά και γλυκά που είχαν μάθει να φτιάχνουν στις χαμένες πατρίδες τους.

            Έτσι συναντηθήκαμε με τη χαρά ότι το λύκειό μας  μπορεί να γίνει κάτι παραπάνω από ένα άχαρο μηχανισμό προετοιμασίας υποψηφίων για πανελλαδικές. Ακολούθησαν πολλές πολλές ιδέες και πολλές, πάρα πολλές δραστηριότητες, που αρκετές κρατάνε μέχρι και σήμερα. Προσκλήσεις ανθρώπων σημαντικών, ημερίδες για θέματα, αφιερώματα σε ανθρώπους του πολιτισμού και θέματα, συνεργασίες με άλλα σχολεία, πολλές, πάρα πολλές εκδηλώσεις, πέρα από τις καθιερωμένες των γιορτών, πολλή μουσική, λέσχη ανάγνωσης και συναντήσεις με συγγραφείς, κινηματογραφική λέσχη χειμερινή και θερινή, στο μεταξύ η περιβαλλοντική ομάδα όλο και φρόντιζε τον κήπο, τον καλλιεργούσε και τον καλλιεργεί, έστηνε κάδους ανακύκλωσης και αναλάμβανε πρωτοβουλίες, σιγά σιγά βγάζαμε το κεφαλάκι μας έξω, περίπατοι και επισκέψεις, παρακολούθηση παραστάσεων, πολλές κυριακάτικες συναντήσεις μέσα και έξω από το σχολείο, συμμετοχές σε προγράμματα και θεσμούς (πόση ιστορία η ομάδα MUN), θεατρικές παραστάσεις, χοροί, παραδοσιακοί και μοντέρνοι, πού να τα θυμάται όλα κανείς..

            Κάποιες απ’ αυτές τις αναμνήσεις τις κάναμε αφίσες και τις τοποθετήσαμε στο μεγάλο τοίχο της αίθουσας υποδοχής. 42 αφίσες για την ώρα, όσες βρήκαμε και θυμηθήκαμε, και αφήσαμε και χώρο για επόμενες. Χρειάστηκε μάλιστα, για να χωρέσουν, να μετακομίσουμε σε άλλο τοίχο τα πολλά αθλητικά διπλώματα και τους επαίνους που υπήρχαν εκεί – άλλη μεγάλη ιστορία οι αθλητικές δραστηριότητες.

Ο τοίχος πριν, χωρίς τα καδράκια, παραμονές χριστουγεννιάτικων διακοπών ,
τη μέρα του bazaar της περιβαλλοντικής

            Πέρα από τη μικρή κατάθεση στοιχείων ιστορίας του σχολείου, σημαντική θεωρούμε την έμπνευση που μπορεί να αντληθεί στο μέλλον, ώστε να συνεχιστεί αυτή η πορεία. Ας το ελπίσουμε. 

"...στο πιο μικρό λουλούδι πες να με θυμάται."

Εξασφαλίσαμε κάποια βιντεάκια από την παράσταση-μικρό αφιέρωμα στον Οδυσσέα Ελύτη 

"Εμπρός, ας ανηφορίσουμε τις ίδιες θάλασσες" ( Λίλα, ευχαριστούμε - πάντα!)

Και, μέρες, που είναι, μέρες εξετάσεων  αλλά και απολογισμών, ας χαιρόμαστε χωρίς πολλά λόγια αυτά που κατάφεραν, δουλεύοντας με πολλή όρεξη, οι:

Πάνος και Παντελής, από την Α΄ λυκείου

Ειρήνη, Βασιλική, Κατερίνα, Αναστασία, Πάνος από τη Β΄ 

και Ελεάννα, από τη Γ΄ ( Ελεάννα, καλές επιτυχίες, δε μασάμε!)

Την παράστασή μας θα την ξαναπαίξουμε στις 28 Ιουνίου, στο αίθριο, 

αποχαιρετώντας τα τριτάκια μας αλλά και τη χρονιά που φεύγει.

"Δεύτερη ζωή δεν έχει"

Καθώς τα μαθήματα ουσιαστικά τελείωσαν, οι τάξεις ερημώσαν (αυτές της Γ΄ λυκείου νωρίτερα, κατά τη γνωστή και θλιβερή συνήθεια των τελευταίων ετών..), οι δραστηριότητες σχεδόν έπαυσαν ή, κάποιες λίγες, περιμένουν τις μετά τις εξετάσεις μέρες, καθώς απομένεις, λοιπόν, σε ένα άδειο από παιδιά σχολείο, κάποιες σκέψεις έρχονται πιο φυσικά και πάντα επίκαιρες:

            Πόση ανάγκη να μη «σταματά να τραγουδά»  το σχολείο. Να είναι εκεί, ζωντανό, για τα παιδιά του, τους γείτονες, τον πολιτισμό. Άσυλο, κύτταρο σκέψης και δημιουργίας. Να μην περιμένει νεκρό το Σεπτέμβρη, για να εφαρμόσει τις νέες ιδέες ( 28 παιδιά στο τμήμα – τι ιδέα!).  Γίνεται; Όλα γίνονται – και τίποτα δε γίνεται.  

       

            Σ’αυτό το σχολείο ( και σε αρκετά άλλα, φαντάζομαι) τα τελευταία χρόνια αναπτύχθηκαν πολλές πρωτοβουλίες, κυοφορήθηκαν ιδέες που κάποιες εφαρμόστηκαν με λιγότερη ή περισσότερη επιτυχία. Προστατεύτηκαν,  έτυχαν φροντίδας, διακοσμήθηκαν οι χώροι του, αποκτήθηκαν και ζωντάνεψαν πολλά ταμπλό που έγιναν πεδία επικοινωνίας και έκφρασης, ζωντάνεψε ο κήπος του που όλο και μεγαλώνει, έγινε όμορφος και παραγωγικός, πεδίο κι αυτός ζωής από χώρος ανύπαρκτος, στήθηκε ένας αυτοσχέδιος χώρος γεμάτος βιβλία, μουσική, ιδέες, βιβλιοθήκη λειτουργική και δανειστική, εμπλουτίστηκαν, λειτούργησαν και λειτουργούν τα εργαστήρια, η αίθουσα πληροφορικής,

θεμελιώθηκαν θεσμοί, όπως η λέσχη ανάγνωσης, οι κινηματογραφικές προβολές, το ιστολόγιό μας άντεξε στο χρόνο και προτείνει ακόμα με την ύπαρξή του ένα χώρο συνάντησης και διαλόγου, ποικίλες εκδηλώσεις και δραστηριότητες, επισκέψεις σε σημαντικούς χώρους της πόλης, εκδηλώσεις που βοηθάνε τα μέλη της σχολικής κοινότητας να λειτουργούν σύμμαχα, σε κλίμα οικειότητας και αγάπης.

            Δεν τα σημειώνω αυτά για να εξωραΐσω  την πραγματικότητα. Για να την ξορκίσω τα γράφω. Για να επαγρυπνούμε, να μην παραιτούμαστε, να συνεχίσουμε να ενεργούμε. Με τα απλά υλικά του πολιτισμού. Απογέματα με προβολές, συζητήσεις, εκθέσεις, εκδηλώσεις.. Τι χρειάζεται για να γίνει αυτό, πέρα από τη δική μας διάθεση και συμμετοχή; Ποιον περιμένουμε; Γιατί δεν ανοίγουμε το σχολείο, το σχολείο μας; Υπάρχει μια βάση. Τόσα χρόνια κάτι κάναμε, κάτι είδαμε, κάτι καταλάβαμε. Γιατί δεν πεισμώνουμε να μην υποχωρήσουν όλα αυτά αλλά και να πολλαπλασιαστούν; «Δεύτερη ζωή δεν έχει» - χρειάζεται να το πει ο Ελύτης;

Η Selma Ancira ταξιδεύει και μας ταξιδεύει

Την Πέμπτη 8-5-14 στις 12.00΄, θα έχουμε την τύχη και τη χαρά να φιλοξενήσουμε για λίγες ώρες στο σχολείο μας τη μεξικάνα μεταφράστρια Selma Ancira, να την ακούσουμε και να συζητήσουμε μαζί της σε μια συνάντηση που της δώσαμε τον τίτλο «Ταξίδια της μετάφρασης», νιώθοντας πως η μετάφραση είναι η αφορμή να ταξιδέψεις με/σε ένα κείμενο και στη συνέχεια να το ταξιδέψεις σε άλλους ανθρώπους, άλλες χώρες.

            Είναι κι ο ίδιος ο τρόπος της  δουλειάς και της ζωής της Selma Ancira τέτοιος που οδηγεί κατευθείαν στο θέμα μας: η αγάπη και το πάθος για κάποια κείμενα και κάποιους συγγραφείς αποτελούν οδηγό της, η ανεξάντλητη δίψα για τη ζωή και τους ανθρώπους, το φιλέρευνο πνεύμα της, η βαθιά αφοσίωση  στο έργο της, η εργατικότητά της, αποτελούν βασικές παραμέτρους της προσέγγισής της στα έργα με τα οποία χτίζει γέφυρες ανάμεσα στους ανθρώπους.

            Ας αφήσουμε τα ταξίδια να μας πουν δυο λόγια για τη ζωή της:

Τα ταξίδια της Selma Ancira

Το ταξίδι της ζωής της Selma Ancira ξεκινάει από το Μεξικό. Κόρη του μεγάλου μεξικάνου ηθοποιού Carlos Ancira ταξιδεύει από μικρή μέσα από τις παραστάσεις του θεάτρου.

            Αργότερα τη συναντάμε στη Ρωσία, στη Μόσχα, να σπουδάζει ρωσική φιλολογία και σιγά σιγά, καθώς γοητεύεται από την ποίηση της Μαρίνας Τσβετάγιεβα, να  αρχίζει, μέσα από τη μετάφραση,  τις απέραντες διαδρομές της στη ρωσική  λογοτεχνία. Μεταφέρει όλο το έργο της ρωσίδας ποιήτριας στον ισπανόφωνο κόσμο και αυτό είναι μόνο η αρχή. Δουλεύοντας παθιασμένα, εντατικά και συστηματικά, μεταφράζει πολλούς σημαντικούς ρώσους συγγραφείς. Ανάμεσα σ’ αυτούς τη Νίνα Μπερμπέροβα, το Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, Τσέχωφ, Ντοστογιέφσκι, Σεργκέι Άιζενστάιν, Γκόγκολ, Πάστερνακ, Βίκτορ Πελέβιν, Μπουλάτ Οκουτζάβα, Βικτώρια Τοκάρεβα, τα περίφημα ημερολόγια και αλληλογραφία του Τολστόι, Πούσκιν.

            Σύντομα η Selma Ancira θα αποκτήσει και άλλη αγάπη: την Ελλάδα. Δε διστάζει να ταξιδέψει στην πατρίδα μας, να σπουδάσει ελληνικά και ελληνική λογοτεχνία στο  Πανεπιστήμιο της Αθήνας και σύντομα θα ξεκινήσει τις περιπλανήσεις της στα έργα του Σεφέρη, του Ρίτσου, της Μαρίας Ιορδανίδου, της Λούλας Αναγνωστάκη, του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σφραγίζοντάς τους  τα διαβατήρια για τον ισπανόφωνο κόσμο.

            Θα εγκατασταθεί στη Βαρκελώνη και από το μικρό, λιτό και ζεστό της διαμέρισμα θα συνεχίσει τα ταξίδια της στη ρώσικη και την ελληνική λογοτεχνία, την ίδια στιγμή που και στη ζωή της στήνει γέφυρες με τους τόπους που λατρεύει: Στη Ρωσία διοργανώνει κάθε χρόνο συνάντηση μεταφραστών του Τολστόι, συμμετέχει σε συνέδρια και εκδηλώσεις, στην Ελλάδα απολαμβάνει αυτά που τόσο αγαπάει. Αλλά κι οι μεταφράσεις της την παρασύρουν στους τόπους τους, συχνά επισκέπτεται μέρη που αναφέρονται στα βιβλία που μεταφράζει, η μετάφραση γίνεται όχημα, μαγικό χαλί που την ταξιδεύει, το κάθε βιβλίο πρώτα το νιώθει, το ζει, και μετά του δίνει το σχήμα του στη νέα γλώσσα.

            Περισσότερα από 100 βιβλία λογοτεχνικά, απαιτητικά, καρποί αγάπης και σκληρής όσο και απολαυστικής δουλειάς. Τώρα η Selma ταξιδεύει για να παραλαμβάνει  βραβεία. Στη Μόσχα, το Μεξικό, τη Μαδρίτη –εκεί θα πάρει το μεγάλο εθνικό βραβείο μετάφρασης για το σύνολο του έργου της. Αλλά ταξιδεύει και για να εκθέτει τις φωτογραφίες της. Φωτογραφίες που δεν κοσμούν πια μόνο τα εξώφυλλα των βιβλίων που μεταφράζει, αλλά και αίθουσες τέχνης στη Βαρκελώνη, το Παρίσι, το Μεξικό, την Κύπρο, τη Νάξο.

            Το ταξίδι για τη Selma Ancira είναι ό,τι την αντιπροσωπεύει περισσότερο. Και το ταξίδι της στις λέξεις, τις σημασίες, τους τόπους και τις ψυχές των ανθρώπων, στα τοπία και στην κάθε της μέρα, χάνει τη μεταφορικότητά του, γίνεται πραγματικό ταξίδι στη ζωή.

            Ταξιδεύουμε, λοιπόν. Πέμπτη 8-5-14, ώρα 12.00΄. Με την καλύτερη παρέα. Και αυτό το μάθημά μας θα είναι ανοιχτό. Για τους παλιούς μας μαθητές και συναδέλφους, τους γονείς, τους φίλους. Σας περιμένουμε. 

Μην ενοχλείτε - μην ενοχλείσθε

             

 Tο κείμενο που ακολουθεί το διαβάσαμε  στη lifo.gr και είναι γραμμένο από μια μαθήτρια της Α΄ λυκείου. Κατηγορεί τη σιωπή, την απουσία αντίδρασης σε όσα άσχημα συμβαίνουν, προτρέπει σε ενεργητικές αντιδράσεις. Θα το θέταμε σε συζήτηση, αλλά, δυστυχώς, και το σχολικό μας μπλογκ  γνωρίζει καλά τη σιωπή. Οι συζητήσεις που ονειρευόμασταν να γίνονται εδώ δε γίνονται. Το παραθέτουμε, λοιπόν, τουλάχιστον για προβληματισμό - πάντα συνεχίζοντας να ονειρευόμαστε  θετικές αντιδράσεις.

                                                                       ΑΙΩΝΙΑ ΣΙΩΠΗ    

              Διαβάζοντας το άρθρο του συνομηλίκου μου σχετικά με την γενική κατάσταση που επικρατεί στην ελληνική παιδεία - για να είμαστε ειλικρινείς, μια παιδεία σάπια μέχρι τις ρίζες της - (http://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/47950),  συνειδητοποίησα πως η σιωπή και η παράβλεψη γεγονότων δεν συμβαίνει μόνο στα ελληνικά σχολεία, και στα σχολεία γενικά, αλλά μας χαρακτηρίζει ως κοινωνία.  

             Πάντα προτιμούμε την σιωπή, την αιώνια σιωπή, κάνουμε πως δεν συνέβησαν γεγονότα που μας πονάνε, δεν μιλάμε για θέματα που δεν μας βολεύουν, αυτοχαρακτηριζόμαστε «απολίτικοι» και «ακομμάτιστοι» για να ξεφύγουμε σοβαρές συζητήσεις και έτσι νομίζουμε πως απαλλασσόμαστε από τις ευθύνες μας και πως λύνουμε τα θέματα μας, τρέφουμε αυταπάτες πως όλα ρέουν άριστα, ενώ στην πραγματικότητα τα κρύβουμε κάτω από το χαλί. Αρνούμαστε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.  

            Σιωπούμε από μικροί, έτσι μάθαμε… Ποτέ δεν αναφέρουμε κάποιο περιστατικό σχολικού εκφοβισμού στον δάσκαλο γιατί φοβόμαστε μήπως θεωρηθούμε «καρφιά», δεν προσπαθούμε να συμμορφώσουμε τους θύτες συμμαθητές μας, διότι φοβόμαστε μήπως γίνουμε και εμείς οι ίδιοι θύματα.. Και έτσι το πρόβλημα συνεχίζεται και εμείς πείθουμε τους εαυτούς μας πως δεν φταίμε, αφού δεν είμαστε οι θύτες, χωρίς ποτέ να σκεφτούμε πως είμαστε συνένοχοι.

            Πιστεύουμε πως είμαστε ευτυχισμένοι, καθώς δεν είμαστε θύματα, χωρίς να αναλογιζόμαστε πως το πρόβλημα έχει τεράστιες διαστάσεις και επηρεάζει την σχολική κοινότητα στο σύνολό της. Ως καθηγητές δεν επεμβαίνουμε στην υπόθεση σχολικού εκφοβισμού καθώς «Ποιος μπλέκει τώρα με τον διευθυντή και τα παιδιά, άσε να έχω και το κεφάλι μου ήσυχο», και έτσι βολευόμαστε στην σιωπή μας και πιστεύουμε πως αυτό είναι το σωστό – αφού αυτό κάνουν όλοι.  

             Στην τάξη δεν μιλάμε ποτέ για θέματα taboo, για θέματα που απαιτούν κριτική σκέψη και πάνω στα οποία πρέπει να εκφέρουμε άποψη, καθώς φοβόμαστε μήπως θεωρηθούμε αριστεροί, δεξιοί, αναρχικοί, φασίστες κλπ. και θεωρούμε πως εφόσον καλύψαμε την διδακτέα ύλη κάνουμε καλά την δουλειά μας, χωρίς να σκεφτόμαστε πως έτσι καλλιεργούμε αριστούχους μαθητές οι οποίοι δεν ξέρουν τίποτα για τον κόσμο στον οποίο ζουν, δεν έχουν άποψη και επικεντρώνονται στην αποστήθιση του Β’ παθητικού αορίστου και της μάχης της Σαλαμίνας, θεωρώντας πως έτσι είναι μορφωμένοι άνθρωποι. Λίγοι είναι οι καθηγητές που τολμούν και αυτούς πρέπει να τους θεωρούμε ξεχωριστούς και να τους ευγνωμονούμε.  

            Έπειτα, ως πολίτες, βλέπουμε τις μπαγαποντιές και τις ατιμίες και αδικίες που συμβαίνουν γύρω μας και πάλι σιωπούμε. Δεν αντιδρούμε, άλλωστε γιατί να το κάνουμε; Κινδυνεύουμε ίσως έτσι να χάσουμε την θέση στην οποία έχουμε βολευτεί, σε δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα, με την αξία μας ή με μέσο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, θεοποιούμε πολλές φορές και τους εργοδότες μας, οι οποίοι μας δίνουν τα 5 από τα 10 που αξίζουμε, διότι απλά μας δίνουν κάτι.  

            Και όλη αυτή η κατάσταση έχει ως αποτέλεσμα την ύπαρξη μιας κοινωνίας η οποία τρέφει τις αυταπάτες της πως ζει σε μία Ουτοπία χωρίς προβλήματα και πως όλοι έχουν την συνείδηση τους καθαρή, ενώ  στην πραγματικότητα όλοι είναι συνένοχοι στο ίδιο έγκλημα, αυτό της απραξίας και της ανευθυνότητας. Διότι αυτό το «δεν βαριέσαι…» είναι που μας οδήγησε στην πνευματική και οικονομική αυτή κρίση που βιώνουμε.  

             Παριστάνουμε τους αφελείς, του χαζούς και τους αμέτοχους. Βγαίνουμε από το σχολείο με Άριστα και δεν ξέρουμε τίποτα για τον κόσμο στον οποίο ζούμε, δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να ασκήσουμε κριτική. Και η μόνη στιγμή που μιλάμε, που έστω λέμε κάτι,  είναι όταν πλέον ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι, όταν η κατάσταση είναι πλέον στο απροχώρητο. Όπως ακριβώς τα ζώα που υπακούν και σιωπούν μέχρι την στιγμή της σφαγής, καθώς τότε και μόνο τότε φωνάζουν και αντιστέκονται στο αφεντικό τους. 

             Μήπως ήρθε λοιπόν η στιγμή να μιλήσουμε και να σκεφτούμε; Μήπως δεν χωράνε κι άλλα κάτω από το χαλί; Ή μήπως περιμένουμε υπομονετικά και σιωπηλά την σφαγή μας;

Ο Γιάννης Ρίτσος και οι διαρρήχτες του ήλιου

Πάνε 47 χρόνια. Και μια βιαστική παρατήρηση συμπτωμάτων της σημερινής καθημερινότητάς μας οδηγεί στο θλιβερό συμπέρασμα ότι ξεχνάμε εύκολα. Και η λήθη στρώνει γόνιμο έδαφος στην παραποίηση. Απερίσκεπτα και ανενδοίαστα μπορούν κάποιοι να προφέρουν σήμερα άθλια ονόματα, να σχηματίζουν σύμβολα ντροπής, να μεταποιούν την παλιά φρίκη –η Μνήμη, η Ιστορία κλεισμένες στο υπόγειο.

            Η δικτατορία του 1967 φυλάκιζε, εκτόπιζε, συλλάμβανε, βασάνιζε με το έτσι θέλω, αυθαίρετα καταπατώντας και ευτελίζοντας βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, και καθώς το σχολείο μας είναι δίπλα στον παλιό Ιππόδρομο, όπου τις πρώτες μέρες μετά το πραξικόπημα κρατήθηκαν κάπου 10.000 άνθρωποι, για να προωθηθούν αργότερα στα ξερονήσια  της εξορίας, θυμάμαι  το μάθημα του ποιητή Γιάννη Ρίτσου. Μάθημα αξιοπρέπειας, γενναιότητας, αντίστασης, ακεραιότητας, όταν σαν άλλος Σωκράτης αρνήθηκε να κρυφτεί για να αποφύγει τη σύλληψη για τις ιδέες του.

            Να πώς μας περιγράφει η Αγγελική Κώττη στο εξαιρετικό της βιβλίο «Γιάννης Ρίτσος ένα σχεδίασμα βιογραφίας» τη σκηνή: « Όταν σου χτυπούν την πόρτα μέσα στη νύχτα σε τέτοιους καιρούς, δεν είναι σίγουρα  ο γαλατάς. Αξημέρωτα πήγαν στο σπίτι της οδού Παπαναστασίου 56 οι φίλοι που είδαν τα τανκς στο κέντρο της Αθήνας, και τον συμβούλεψαν να φύγει. Αρνήθηκε. Άνοιξε την έτοιμη γι’ αυτές τις περιπτώσεις «βαλίτσα της εξορίας» με τα στοιχειώδη ( δυο αλλαξιές, ξυριστικά, κάποια εντελώς απαραίτητα μικροπράγματα), την επιθεώρησε και περίμενε. Δεν ήθελε να ζει καταζητούμενος, να τρέμει με το άνοιγμα της πόρτας, με τον ήχο των βημάτων. Εκείνοι που θα αποφάσιζαν να τον συλλάβουν, θα αναλάμβαναν την ευθύνη για την πράξη τους. Σαν όμηρος, θα ήταν και σύμβολο. Το πρωί που έφτασε η αστυνομία, τον βρήκε έτοιμο. Δυο λεπτά, να φορέσει το σακάκι του κι έρχεται.» ( εκδ. Ελληνικά Γράμματα, 1996, σελ. 145)

            Πάνε 47 χρόνια. Αλλά οι διαρρήκτες του ήλιου κυκλοφορούν και στις μέρες μας.

Διαρρήχτες του ήλιου

δεν είδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι

δεν άγγιξαν φλογισμένο στόμα

δεν ξέρουν τί χρώμα έχει ο ουρανός

Σε σκοτεινά δωμάτια κλεισμένοι

δεν ξέρουν αν θα πεθάνουν

παραμονεύουν

με μαύρες μάσκες και βαριά τηλεσκόπια

με τ' άστρα στην τσέπη τους βρωμισμένα με ψίχουλα

με τις πέτρες τών δειλών στα χέρια

παραμονεύουν σ' άλλους πλανήτες το φως

Να πεθάνουν

Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της

από το χρώμα του το κάθε λουλούδι

από το χάδι του το κάθε χέρι

απ' τ' ανατρίχιασμα του το κάθε φιλί

(Μίλτος Σαχτούρης, 1948)

Εἰρήνη εἶναι ὅταν...

Εἰρήνη, λοιπόν,

εἶναι ὅ,τι συνέλαβα μὲς ἀπ᾿ τὴν ἔκφραση

καὶ μὲς ἀπ᾿ τὴν κίνηση τῆς ζωῆς. Καὶ Εἰρήνη

εἶναι κάτι βαθύτερο ἀπ᾿ αὐτὸ ποὺ ἐννοοῦμε

ὅταν δὲν γίνεται κάποτε πόλεμος.

Εἰρήνη εἶναι ὅταν τ᾿ ἀνθρώπου ἡ ψυχὴ

γίνεται ἔξω στὸ σύμπαν ἥλιος. Κι ὁ ἥλιος

ψυχὴ μὲς στὸν ἄνθρωπο.

                               Νικηφόρος Βρεττάκος

                                      (ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ἔργο: Δυὸ ἄνθρωποι 

                                  μιλοῦν γιὰ τὴν εἰρήνη τοῦ κόσμου)

Ανάσταση, Ανάταση και Φως σε όλους μας......

φωτογραφία από εκδρομή της Περιβαλλοντικής Ομάδας στην Πάρνηθα

Απόηχοι μιας άλλης εποχής.....

....σε ένα χώρο αγαπημένο σε όλους σήμερα!

Είναι Τρίτη 8 Απριλίου, μέρα ανοιξιάτικη, χλιαρή με λίγα σύννεφα και αρκετό ήλιο,

ό,τι πρέπει για βόλτες. Είναι  η μέρα που  η Β Λυκείου του σχολείου μας επισκέφτηκε το Μουσείο του φωταερίου στο Γκάζι.

 Η λειτουργία  του ξεκινάει το 2013 και μέσα από 13 σταθμούς περιήγησης, επιχειρεί να μας γνωρίσει το εργοστάσιο του φωταερίου που λειτούργησε στην Αθήνα από το 1857 μέχρι το 1984, οπότε οι φούρνοι του έσβησαν οριστικά.

παλιότερα .....

...και σήμερα!

Για την ιστορία του,  μαθαίνουμε στην ηλεκτρονική διεύθυνση:
http://www.technopolis-athens.com/web/guest/museum

Το σίδερο πρωταγωνιστεί σήμερα εδώ, σκληρό και παγωμένο, θυμίζοντας δύσκολες εποχές για τους εργάτες, που δούλευαν μέσα στη ζέστη και τις αναθυμιάσεις,

εκεί που κάποτε αποθηκευόταν φωταέριο

 όμως ο χώρος έχει ζωντανέψει,  είναι πια  η Τεχνόπολις του Δήμου της Αθήνας,

 τον ζεσταίνουν οι άνθρωποι που έχουν εγκαταστήσει ραδιοφωνικό σταθμό, φιλοξενούν εκθέσεις,

 οργανώνουν συναυλίες .

μπροστά στα μηχανήματα ελέγχου του φωταερίου

Τα μηχανήματα, οι φούρνοι, το χημείο, οι αποθήκες όπου φυλασσόταν το  αέριο, αλλά και η κοινωνική και πολιτιστική ζωή των εκατοντάδων εργατών και  εργαζομένων στο εργοστάσια παρουσιάζονται από εθελοντές ξεναγούς

αναμνήσεις από το χημείο

εντυπωσιάζουν σήμερα οι σωλήνες καθαρισμού του φωταερίου

και δίνουν άλλη διάσταση σε ένα χώρο όπου μάλλον θα ξαναβρεθούμε συχνά

στην καρδιά της Πόλης της Αθήνας.

Υ.Γ. Αφιερωμένο με αγάπη στον Μανώλη τον Καπετανάκη που μας συντρόφεψε σε όλες τις εξορμήσεις μας φέτος και από του χρόνου θα στρέφει το βλέμμα πιο συχνά στα αγαπημένα του άστρα.