Η αρχή έγινε. Το σχολείο σας ευχαριστεί.

Μετά την παράσταση, με τα διπλώματα στο χέρι...


Το σχολείο μας φέτος είχε τη χαρά και την πολυτέλεια να ...συντηρεί δύο θεατρικές ομάδες ( Κάρολο Κουν έπρεπε να το βαφτίζαμε, κύριε διευθυντά! ) . Η πρώτη ομάδα είχε έτοιμο το έργο της από τα Χριστούγεννα. Το ανέβασε στο σχολείο, στη χριστουγεννιάτικη γιορτή, στη Λεόντειο, στο μαθητικό φεστιβάλ που έγινε εκεί και, τέλος, πήρε μέρος στους 14ους Καλλιτεχνικούς Αγώνες, θεμελιώνοντας έτσι μια καινούργια παράδοση.

Στις 19 Μαρτίου διαγωνίσθηκε και απέσπασε τιμητική διάκριση. Την εμπειρία αυτής της συμμετοχής περιγράφει η μαθήτρια της Α΄ λυκείου που συμμετείχε, Χριστίνα Μαντοπούλου, στο κείμενο που ακολουθεί. Εμείς επιφυλασσόμαστε να επανέλθουμε με περισσότερες πληροφορίες και φωτογραφίες.



της Χριστίνας Μαντοπούλου, μαθήτρια της Α΄λυκείου.

Στις 19 Μαρτίου 2008 το σχολείο μας συμμετείχε στον 14ο Πανελλήνιο Μαθητικό Καλλιτεχνικό Διαγωνισμό. Η χαρά μας για αυτήν τη συμμετοχή ήταν πολύ μεγάλη. Θέλαμε να δείξουμε τον καλύτερο εαυτό μας και να κάνουμε υπερήφανους όλους τους καθηγητές μας, οι οποίοι μας στήριξαν καθ’ όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας μας για αυτό το διαγωνισμό. Οι ώρες μαθήματος που χάθηκαν για να γίνει η απαραίτητη προετοιμασία ήταν πολλές και ο λόγος αυτός μας έκανε περισσότερο υπεύθυνους έτσι ώστε να υπάρχει ένα ποθητό αποτέλεσμα.
Εκείνο που θα θυμόμαστε περισσότερο είναι οι ατέλειωτες ώρες των προβών. Ήταν στιγμές χαράς, γέλιου, ξεγνιασιάς αλλά και σοβαρότητας. Το πιο χαρακτηριστικό όμως αυτών των προβών ήταν οι φωνές συντονισμού από το "σκηνοθέτη" μας. Να σας δώσω όμως μία ιδεούλα , μη μου μείνετε παραπονεμένοι. Λοιπόν, στο μικρόφωνο ο Αντρέας (ο σκηνοθέτης μας) να ωρύεται και να προσπαθεί να μας βάλει σε μια τάξη αλλά εμείς δεν πτοούμασταν….(χι,χι,χι). Ο Μπομπ, η αφηγήτρια και ο Σκρούτζ τον πειράζαμε - για να καταλάβετε: του κλείναμε το μικρόφωνο, τον γαργαλάγαμε….. ενώ εκείνος προσπαθούσε να πάρει παρουσίες. Είμαστε όμως ζουζούνια δεν μπορείτε να πείτε ε;
Ας αφήσουμε τώρα τις πρόβες και ας πάμε στην πιο κρίσιμη μέρα, την ημέρα του διαγωνισμού. Στις 15:00 μ.μ οι κριτές θα έφταναν στο σχολείο μας για να δουν και να κρίνουν την αξιόλογη προσπάθεια μας. Από το πρωί εκείνη η ημέρα ήταν πολύ αγχωτική. Όλοι ήμασταν πανικόβλητοι, γιατί όλοι θέλαμε (καλώς-κακώς) αυτήν την πρωτιά. Συνέχεια ακούγονταν φωνές (φτιάξτε τη σκηνή, Ντάνυ τα φώτα, παιδιά που είναι ο Οφσεμπ;) και όσο η ώρα πλησίαζε το άγχος ήταν εκείνο το οποίο επικρατούσε στις ψυχούλες όλων μας.
Όμως να η ώρα 14:45 και οι κριτές μόλις έφτασαν στο σχολείο μας. Όλοι πανικόβλητοι τρέχαμε να ετοιμάσουμε τις τελευταίες λεπτομέρειες του έργου μας. Με μια μικρή καθυστέρηση το έργο μας στις 15:15 ξεκίνησε!
Στην αρχή του έργου όλοι είχαμε πολύ άγχος, όμως όσο πλησιάζαμε στο τέλος ήμασταν πιο χαλαροί και δε νιώθαμε πλέον την πίεση των κριτών εκτός από την ώρα της ‘’ανάκρισης’’ από τους κριτές. Αφού τελείωσε το έργο μας, όλοι χαρούμενοι πια (παρόλα τα μικρά λαθάκια που κάναμε ) ήμασταν έτοιμοι να απαντήσουμε στις ερωτήσεις των κριτών, ευελπιστώντας να μην κατάλαβαν τα λάθη μας. Αν και οι ερωτήσεις τους ήταν κάπως περίεργες, εμείς καταφέραμε και στηθήκαμε στα πόδια μας αξιοπρεπώς. Όταν έληξε αυτή η μικρή ανάκριση από τους κριτές , ο θίασος παρέμεινε στην αίθουσα πολλαπλών περιμένοντας μήπως καταφέρουμε και ακούσουμε κάτι από το αποτέλεσμα των κριτών, οι οποίοι συνεδρίαζαν στην αίθουσα των καθηγητών . Μετά από μια ώρα , να οι κριτές, φεύγουν, όμως κανείς δεν μας είπε κάτι….
Στο τέλος όμως, αφού παρακαλέσαμε την κ.Αλεξάκη, μας είπε το αποτέλεσμα. <<Τιμητική διάκριση>> ήταν τα λόγια της . << Όμως μη στεναχωριέστε. Του χρόνου προσπαθήστε να πάτε καλύτερα και να διορθώσετε τα λάθη σας.>> Αμέσως τα χαρούμενα προσωπάκια μας μετατράπηκαν σε θλιμμένα . Οι ψυχούλες μας στενοχωρήθηκαν, ίσως και να πληγώθηκαν, αλλά μέσα από αυτό το διαγωνισμό πήραμε πολλά μαθήματα . Πεισμώσαμε πολύ και του χρόνου ερχόμαστε δριμύτεροι.

Χριστίνα Μαντοπούλου