Παγκόσμια μέρα ποίησης
Πάνω στο στίχο που θα γράψω ακροβατώ
Πάνω στο στίχο που 'χω γράψει ισορροπώ
Ένα κλαδί γερό είναι το ποίημα
Που δένω πότε - πότε εκεί την κούνια μου
Να αιωρούμαι πάνω από το μαύρο
Αντώνης Φωστιέρης
Πάνω στο στίχο που 'χω γράψει ισορροπώ
Ένα κλαδί γερό είναι το ποίημα
Που δένω πότε - πότε εκεί την κούνια μου
Να αιωρούμαι πάνω από το μαύρο
Αντώνης Φωστιέρης
Παγκόσμια μέρα της ποίησης η 21η Μαρτίου που ξημερώνει.
Κάθε μαθητής του σχολείου μας αύριο το πρωί θα βρει στο θρανίο του ένα ποίημα. Ανταλλάσσοντάς το με τα ποιήματα που θα βρουν οι συμμαθητές του θα μπορεί να διαβάσει πολλά περισσότερα.
Στην αίθουσα υποδοχής του σχολείου, στον τοίχο έξω από την αίθουσα εκδηλώσεων, θα γίνεται κατά τη διάρκεια των πρώτων ωρών προβολή με ανάλογο περιεχόμενο.
Θα απλωθεί ένα μεγάλο άσπρο χαρτί-επιφάνεια όπου ο καθένας μας θα μπορεί να γράψει στίχους που θέλει.
Στα ταμπλό της εισόδου αφίσες και υλικό για την ποίηση.
Ελπίζουμε να ξεχαστείτε και να πάρετε λίγα κομμάτια ποίησης σπίτι!
ΥΓ. Η 21η Μαρτίου είναι και παγκόσμια μέρα ενάντια στο ρατσισμό. Για το θέμα αυτό σε αυριανό post.
Η γιορτή για την ποίηση που τιμάται σήμερα Παγκόσμια αποκτά σάρκα και οστά από τους φιλολόγους του Σχολείου μας.Είναι μια εκδήλωση που τους τιμά ιδιαίτερα,άσχετα αν ο γράφων είναι δεδηλωμένα αδιάφορος για την ποίηση που πολλές φορές είναι αμφιλεγόμενη και θυμίζει κάτι από χρησμό.Δεν μπορεί κάτι θα ξέρει ο Τασος Λειβαδίτης,ποιητής και αυτός,που στο βιβλίο του Μαθηματικού John Barrow «Άπειρο»
ΑπάντησηΔιαγραφήεκδόσεις Τραυλός γράφει επι λέξει
στην κριτική του«Λυπηθείτε τους ποιητές που τους τρελαίνουν ένα δισεκατομμύριο εκδοχές για ένα και μοναδικό κόσμο».Ας πρόσεχαν Νιόνιο...
Καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφή..Ν’ ακούω την άπειρη νυχτιά – χωρίς αυτήν πιο απέραντη.
Να πέφτει ο στίχος στην ψυχή σαν δροσιά στη χλόη...
Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο " ι " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια , που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.
Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.
Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.
Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.
Pablo Neruda
Δημήτρη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσπάθησε να το δεις κι αλλιώς. Αυτές οι εκδοχές του μοναδικού, που αναδεικνύει η ποίηση, είναι και η ομορφιά. Δε σε τρομάζει η μονοτονία του ένα και μοναδικού κόσμου που τον βλέπει κανείς με έναν και μοναδικό τρόπο;
mareld,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο Neruda τον χαιρόμαστε και σε αφθονότερες και χορταστικότερες δόσεις στο http://yakynthy.blogspot.com/, στο ιστολόγιο που με τόση φροντίδα διατηρείς. Μας βοηθάς να ...αργοζούμε - κι αυτό είναι πολύ ωραίο! Καλό βράδυ και στα μέρη σας.
Νιόνιο αξία έχει η πραγματική εκδοχή του κόσμου που είναι μοναδικός.Η ποιητική είναι και ΑΡΚΕΤΆ ονειροπόλα,αλλά η προσγείωση είναι απότομη για αυτό πολλοί ποιητές τρελαίνονται(βλ.Λειβαδίτης) η αυτοκτονούν από μελαγχολία (όπως ο πατριώτης μου ο Καρυωτάκης)
ΑπάντησηΔιαγραφή