Η μέρα της ποίησης στο σχολείο μας

( την εικόνα την πήραμε από το anagennimeni.wordpress.com )

Ήταν ωραία η μέρα σήμερα στο σχολείο. Μουντό πρωινό, μέσα ολοζώντανο, πάντως. Στην αίθουσα υποδοχής δέσποζε η προβολή στον τοίχο, περίπου 2,5Χ3,5. Ποιήματα διαβασμένα από τους ίδιους τους ποιητές, τραγούδια , αποσπάσματα από το λόγο του Σεφέρη στη Στοκχόλμη, από συναυλίες του Θεοδωράκη, από ντοκιμαντέρ για το Ρίτσο, Εγγονόπουλος, Δημουλά, ποιητικός λόγος που κατακλύζει την πρωινή διάθεση των μαθητών που αρχίζουν να φτάνουν. Στα ταμπλό έχουν αναρτηθεί αφίσες μικρές και μεγάλες, ποιήματα.

( λίγοι απ' τους στίχους των παιδιών στις άσπρες επιφάνειες - ίσως θέλει "κλικ" για να διαβαστεί..)

Σε δυο μεγάλες επιφάνειες απλωμένο άσπρο χαρτί, δίπλα μαρκαδόροι, " γράψτε μας λίγους στίχους", τα παιδιά ανταποκρίνονται, λίγο αργότερα οι επιφάνειες είναι γεμάτες τρυφερές φράσεις ή και καυστικές αντιδράσεις, στις τάξεις, κάθε παιδί βρίσκει σε ένα χρωματιστό χαρτί κάποιο ποίημα, χαρά, διαμαρτυρίες, " αυτά είναι ίδια ", "αυτό δε μ' αρέσει, δώστε μου του Καβάφη..", " ποιο είναι αυτό, κύριε, που λέει στο τέλος 'μια λέξη γυμνή:ε-λ-ε-υ-θ-ε-ρ-ί-α;' " και λοιπά. Έξω έχει αρχίσει η βροχή. Μέσα, η αίθουσα υποδοχής έχει γίνει κινηματογράφος ορθίων. Στη βιβλιοθήκη η Έφη μου ζητάει Καβάφη κι ένα αγόρι της Β΄ Αναγνωστάκη. Κάνω μάθημα στην κατεύθυνση και βλέπω κάποια να ρίχνει κλεφτές ματιές σε μια πορτοκαλί φωτοτυπία. Ξέρω πως είναι το Μονόγραμμα του Ελύτη.

Όλα αυτά χωρίς να χαθεί λεπτό μάθημα, χωρίς να πειραχθεί καθόλου το πρόγραμμα. Κι όμως. Ήταν αλλιώτικα ζωντανό σήμερα το σχολείο.

Θέλω να ευχαριστήσω - κι αν δεν το κάνω θα σκάσω! - τη συνάδελφο που είχε την ιδέα της προβολής και που ήρθε από τα χαράματα για να την ετοιμάσουμε. ( " Καταλαβαινόμαστε τώρα, δε χρειάζονται περσότερα" !! )