Συζητώντας για ρατσισμό. Παρουσίαση του βιβλίου του Γκάζμεντ Καπλάνι " Μικρό ημερολόγιο συνόρων ", εκδ. Λιβάνη, 2006, σελ. 187

Το βιβλίο που θα μας απσχολήσει, προσεγγίζοντας το θέμα του "ξένου", είναι αυτό του Γκάζμεντ Καπλάνι, το " Μικρό ημερολόγιο συνόρων ", Εκδ. Λιβάνη, 2006, σελ. 187

Στα εικοσιτέσσερά του, το 1991, ο συγγραφέας, μαζί με τους πρώτους αλβανούς μετανάστες, πέρασε τα σύνορα της πατρίδας του αναζητώντας στην Ελλάδα καλύτερη τύχη. Δεκαπέντε χρόνια μετά – κι αφού έκανε ένα σωρό δουλειές, φοίτησε στη Φιλοσοφική σχολή, ολοκλήρωσε το διδακτορικό του στο Πάντειο Πανεπιστήμιο – αποφάσισε να βγάλει στο φως σελίδες του ημερολογίου του από τα χρόνια εκείνα της μετανάστευσής του στην Ελλάδα. Την αφήγησή του αυτή, γραμμένη σε γλαφυρά ελληνικά, τη διανθίζει με σκέψεις για το φαινόμενο της μετανάστευσης, σχολιάζοντας εκφάνσεις του που όλοι λίγο πολύ έχουμε ζήσει - και ακόμη ζούμε – στην πατρίδα μας.
Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός της « απ’ την άλλη πλευρά » αφήγησης, γεγονός που βοηθάει τον αυτόχθονα αναγνώστη να προσεγγίσει προσεκτικότερα το θέμα, να αισθανθεί τον καινούργιο του γείτονα, να καταλάβει και να μοιραστεί κάτι από την περιπέτειά του.
Βιβλίο που δίνει αφορμές να επανεξεταστούν απόψεις, να επανατοποθετηθούν προβλήματα, να συζητηθούν θέματα που πολύ έχουν κακοποιηθεί από την προχειρολογία των μέσων μαζικής ενημέρωσης και από τις επικρατούσες στερεότυπες κοινωνικές αντιλήψεις. Βιβλίο που βοηθάει πολύ να αντιμετωπιστεί η ξενοφοβία του κοινωνικού σώματος.

( gazikapllani.blogspot.com)

Σας αντιγράφουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:

Γιατί μας τα αφηγείσαι όλα αυτά;

" Εσείς μπορεί να τον ρωτήσετε: Γιατί μας τα αφηγείσαι όλα αυτά; Η αλήθεια είναι ότι, αν είσαι μετανάστης, της πρώτης γενιάς ειδικά, η πρώτη επιλογή είναι η σιωπή. Μέσα στο μετανάστη κατοικούν ο φόβος, η επιφυλακτικότητα, η βία της πρώτης επαφής με την άγνωστη χώρα, το αίσθημα του απρόσκλητου, η μνησικακία, η νοσταλγία της πατρίδας και η απάρνησή της ταυτόχρονα, η ενοχή και η οργή… Ο μετανάστης είναι ένα μπερδεμένο πλάσμα, πολύ ανασφαλής, και γι' αυτό φοβάται την εξομολόγηση. Αρκεί ένα νεύμα από την άλλη πλευρά, ένα νεύμα άρνησης ή αδιαφορίας του τύπου " και τι με νοιάζει εμένα, ρε φίλε, από πού έρχεσαι και τι έχεις περάσει εσύ; " και ο μετανάστης νιώθει γελοίος, απροστάτευτος, παραμορφωμένος…Γι' αυτό προτιμά να μη ρισκάρει. Καταναλώνει στη μοναξιά τις εμπειρίες του και σιγά σιγά πείθεται πως η μαρτυρία του δεν ενδιαφέρει κανέναν. Σε τελευταία ανάλυση, σκέφτεται, εγώ δε φτιάχτηκα για να πω ιστορίες, αλλά για να παλέψω σα σκυλί για την επιβίωση. Οι άλλοι, σκέφτεται, όχι μόνο δεν μπορούν να τον κατανοήσουν, αλλά, προπάντων, δε θέλουν να τον κατανοήσουν…
Η δεύτερη επιλογή είναι εκείνη του ρίσκου, της απογύμνωσης, της εξομολόγησης. Ν' αφηγείται τη ζωή του, την επώδυνη και αντιφατική διαδρομή ενός μετοίκου. Προπαντός, επειδή νιώθει πως, εάν μείνουν μέσα του όλα αυτά, κινδυνεύει να γίνει νευρωτικός και μνησίκακος… Το μέγιστο που μπορεί να προσδοκά τότε είναι να τον κατανοήσουν:αυτόν και, μέσω αυτού, όλους εκείνους που δεν μπορούν, δεν ξέρουν, δεν τολμούν ή απλώς δεν έχουν χρόνο να αφηγούνται και θάβουν τις αφηγήσεις μέσα τους. Γιατί δεν μπορείς να κατανοήσεις έναν μετανάστη, εάν δεν ακούσεις πρώτα τη μαρτυρία του…"
(σελ. 13)
Πώς σας φαίνεται;