Μπαμπά μην τρέχεις! Κατεβάστε ταχύτητα..

Επιλέγουμε γι' αυτή τη βδομάδα απ'όσα διαβάσαμε στον ημερήσιο Τύπο το άρθρο της Τασούλας Καραϊσκάκη από την Καθημερινή του περασμένου Σαββάτου, που αναφέρεται στην ταχύτητα με την οποία προσπερνούμε την κάθε μέρα. Συνυπογράφουμε τις προτροπές τής τελευταίας παραγράφου και μένουμε να ονειρευόμαστε στιγμές βραδυκίνητες, που τις ζούμε αργά κι απολαυστικά, που δεν πετάμε τίποτα, που τις αφήνουμε σε χρόνους φυσικούς να ωριμάζουν μέσα μας.

Πάρε τη... ζωή και τρέχα

Tης Τασουλας Καραϊσκακη

Εφτασε και στην Ελλάδα το Σπίντμιντον (speedminton, από το speed=ταχύτητα), η δημοφιλέστατη στην Ευρώπη νέα εκδοχή του μπάντμιντον, ένα εντυπωσιακά ανταγωνιστικό άθλημα υψηλής ταχύτητας, συνδυασμός τένις, μπάντμιντον και ρακέτας, που γεννήθηκε στη Γερμανία το 2001. Δεν έχουμε πια την υπομονή να περιμένουμε να έρθει το μπαλάκι. Πρέπει να έρθει αστραπιαία. Και έρχεται πράγματι σαν κεραυνός, σχεδόν δεν το πιάνει το μάτι.
Είμαστε σε κρίση χρόνου. Δεν υπάρχει σταμάτημα. Ζούμε σε μια συνεχή κινητικότητα, σε μια κατάσταση διαρκούς αναπροσαρμογής. Η ταχύτητα των εξελίξεων είναι τέτοια, ώστε μοιάζει να μην υπάρχει άλλη επιλογή για την ελληνική κοινωνία από το να αναπροσαρμοστεί το ταχύτερο δυνατό, αν θέλει να μην παρακμάσει.
Ο ανταγωνισμός, το επείγον, η προσαρμοστικότητα, η ευελιξία είναι πλέον οι αξίες μας, και κάθε αντίθεση σ’ αυτές ερμηνεύεται ως αναχρονισμός, εμμονή στα «κεκτημένα», προσκόλληση στα «συντεχνιακά συμφέροντα». Είναι τέτοιες οι αλλαγές οι οποίες συντελούνται στον κόσμο, που οι νοοτροπίες, οι σπουδές, τα επαγγέλματά μας είναι πάντα πίσω σε σχέση με τις εξελίξεις.

Ολα πια γίνονται γρήγορα. Οι αποστάσεις εκμηδενίζονται. Η επικοινωνία «τρέχει» στις ψηφιακές λεωφόρους υψηλής ταχύτητας. Οι χρονικές βεβαιότητες και οι ρυθμοί του ρολογιού σαρώνονται από καταιγιστικές ροές εικονικού χώρου και διαδικτυακού χρόνου. Ολα εκτελούνται αστραπιαία. Η σχέση μας με τον χρόνο έχει μεταβληθεί, με τεράστιες οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές και οικολογικές συνέπειες - διεκδικούμε δικαιώματα σε βάρος των πολιτών του αύριο απειλώντας την ευημερία, ίσως και τη ζωή τους. Αλλά δεν βλέπουμε μπροστά. Ζούμε το τώρα, σαστισμένοι από τις απανωτές επαναστάσεις. Τεχνολογική επανάσταση. Ψηφιακή επανάσταση. Επανάσταση στην επικοινωνία. Επανάσταση στην καθημερινή ζωή... Δεν μπορούμε πια να πούμε πώς θα είναι το μέλλον.
Ανάμεσα στο «μωσαϊκό» του παρελθόντος μας και στο ακατοίκητο μέλλον μας, υπάρχει το παροντικό πάθος της ευημερίας. Τόσο μεγάλο, που ξεχνάμε πια κάθε άλλη επιδίωξη. Η αγχωτική φροντίδα για την εξασφάλιση των μικρών υλικών ανέσεων δεν αφήνει χώρο για σκέψη, για ουτοπίες, μας παγιδεύει σε έναν διαρκώς ανανεωμένο υλισμό, που -μέσα στη συνεχή κίνηση- κρατάει αδρανή την ψυχή μας. Γιατί καταβροχθίζουμε τα πάντα (προϊόντα, πληροφορίες, ψυχαγωγία, τέχνη) ως καταναλωτικά αγαθά, που δεν μπορούν να αντισταθούν στη βιοτική διαδικασία και να γίνουν μόνιμα συμπληρώματα του κόσμου. Από εκείνα που μας έτρεφαν πάντα.
Ας «σβήνουμε», λοιπόν, για λίγο κάθε μέρα τον «διακόπτη», για να διαβάσουμε έναν στίχο, να ακούσουμε μουσική... Θα ανακαλύψουμε ξανά ότι η ανάταση, η ευτυχία μπορεί να κρύβονται και σ’ έναν κόκκο χρόνου ίσο με την αιωνιότητα.

Και σαν υστερόγραφο, δυο γραμμές από μια συνέντευξη της αγαπημένης μας Κικής Δημουλά.

"...Η προσπάθειά μου να τεθεί υπό κράτηση το πέρασμα του χρόνου, ήταν και αυτή ευφάνταστη. Kλείνουν φέτος, πενήντα χρόνια καταγγελιών μου εναντίον του χρόνου ως υπεύθυνου για τον τραυματισμό ή και το θάνατο των ημερών μας, που προκαλεί περνώντας με το αθόρυβο, σφοδρά ταχύ μηχανάκι του. Λέξεις μόνο ήταν τα επιβαρυντικά στοιχεία που διέθετα εναντίον του. Mε λέξεις το ενοχοποιούσα αλλά λέξεις πάλι πειστικότερες το αθώωναν..."

Στείλτε μας τις δικές σας σκέψεις για το χρόνο. Αυτόν που έχετε μπροστά σας, αυτόν που αφήνετε πίσω σας, αυτόν που δεν προλαβαίνετε...