Μέρες βιβλιοθήκης

Εις Μνήμην Δημήτρη Βάγια

Γράφει Ο Πολύκαρπος Τουάρντιτς, φιλόλογος, καθηγητής στο 6ο Λυκείο Καλλιθέας, αγαπημένος φίλος του Δημήτρη Βάγια

Τέλη Οκτώβρη του 2025,
ο αγαπημένος μας Δημήτρης Βάγιας έκανε το άλμα του προς τα ψηλά,
εκεί όπου τα άστρα — τα δικά του άστρα —
τον περίμεναν να τα συντροφέψει.

Έφυγε ένας φίλος, ένας Δάσκαλος που φώτιζε με γνώση και ψυχή,
ένας διευθυντής που οδηγούσε με αγάπη,
ένας συνάδελφος, συνοδοιπόρος και εμπνευστής.
Μα πάνω απ’ όλα, ένας Άνθρωπος.

Με το χιούμορ του, τη γαλήνια του παρουσία, αλλά και
με τη σοβαρότητα και τη σεμνότητά του στόχευε πάντα στο καλό και στην πρόοδο των μαθητών και του σχολείου μας .
Με τις νύχτες που μας μάζευε κάτω από τον ουρανό
για να μας δείξει, μέσα από το τηλεσκόπιό του,
ότι η γνώση είναι φως — και το φως, ζωή.

Ήταν από την πρώτη «μαγιά» των καθηγητών
που στερέωσαν το 6ο Λύκειο Καλλιθέας,
στη γωνιά της Μεγίστης και της Δοϊράνης.

Πρωί πρώτος στο σχολείο, και τελευταίος να φεύγει.

Ακούραστος αγωνιστής, αφιερωμένος στους μαθητές,

στους γονείς, στη σχολική κοινότητα, στην ίδια την ιδέα της παιδείας.

Πόσες φορές, εκείνα τα βράδια,
έστηνε το τηλεσκόπιο και άφηνε τα παιδιά να δουν τον ουρανό.
Όχι μόνο για να ανακαλύψουν τους πλανήτες,
αλλά για να μάθουν να ονειρεύονται.

             

Κι αν τώρα ταξιδεύεις, φίλε Δημήτρη,

δεν έφυγες στ’ αλήθεια.

Απλώς ανέβηκες λίγο πιο ψηλά,

πιο κοντά στα άστρα που τόσο αγάπησες.

Εκεί, κάπου ανάμεσά τους,

θα συναντήσεις ξανά τον Μανώλη Καπετανάκη,

και θα συνεχίσετε, όπως παλιά,

να μιλάτε για το σύμπαν και τα άστρα .

Καλό σου ταξίδι, Δάσκαλε των άστρων. 

Το φως σου θα μένει εδώ —
στις καρδιές, στις τάξεις,
στις ματιές όσων σήκωσες να δουν τον ουρανό.