Ένα κείμενο της Ελίνας


Εξετάσεις του μαθήματος της Νεοελληνικής Γλώσσας της Α΄Λυκείου 2008. Τα παιδιά διαγωνίζονται στο κείμενο της ομιλίας της στη Βουλή των Εφήβων του 2002 μιας προ εξαετίας συμμαθήτριάς τους, της Ελίνας Ρίζου. Τα παιδιά συναντιούνται με το "δικό τους" λόγο.
Θα θέλαμε, χωρίς σχόλια, να παραθέσουμε ένα μεγάλο απόσπασμα από την ομιλία αυτή, η οποία, εκτός των άλλων, παραμένει ένα κείμενο εξαιρετικά επίκαιρο-πόσω μάλλον μέρες πανελλαδικών εξετάσεων.
Μην πτοηθείτε από το μέγεθος, το λίγο μεγάλο για τις συνήθειες των blogs. Αν δεν έχετε χρόνο τώρα, επιστρέψτε με ηρεμία κάποια άλλη στιγμή και διαβάστε το με προσοχή. Του αξίζει. Και περιμένουμε και τις δικές σας απόψεις στα θέματα που τόσο ζεστά και αφοπλιστικά θίγει η Ελίνα. ( Δεν μπόρεσα να αποφύγω το σχόλιο, τελικά! )

Το απόσπασμα:



Η τελευταία μου χρονιά στο Λύκειο ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Νεόκτιστο σχολείο, το αντάμωμα με την παρέα, η ίδια ομάδα καθηγητών, που σαν οικογένεια τόσο στοργικά μάς συνοδεύει στα μαθητικά μας χρόνια . Και σ΄ όλα αυτά ένα σύννεφο απλώνεται, μια σκέψη που τρομάζει. Ο χρόνος μας, ο χώρος μας. Πώς χάνονται έτσι και τα δύο ολοένα και περισσότερο! Τρία κτήρια ορίζουν τη ζωή μας: σχολείο, φροντιστήριο, σπίτι. Την έννοια του ελεύθερου χρόνου τη θυμάμαι σαν μια παλιά ανάμνηση που αργοσβήνει στο νου μου. Καλουπώνουμε όλες μας τις δραστηριότητες στα πλαίσια του σχολείου, σαν να είναι αυτό ο μόνος παράγοντας που θα μας εξασφαλίσει ένα σίγουρο μέλλον.

Άραγε αξίζει να θυσιάζουμε καθημερινά τόσο βάναυσα το παρόν μας για το μέλλον;
Πιθανώς μια τέτοια θυσία να είχε κάποιο νόημα αν η αποφοίτησή μας από κάποιο πανεπιστημιακό ίδρυμα θα σήμαινε και την ανοδική επαγγελματική μας πορεία. Κάτι τέτοιο , όμως, μάλλον είναι ουτοπία στα σημερινά δεδομένα της αγοράς εργασίας. Οι νέοι κοπιάζουν, στερούνται, καταφέρνουν να γράψουν καλά στις εξετάσεις, ξανακοπιάζουν, ξαναστερούνται, για να αποκτήσουν ένα πτυχίο και εν τέλει διαπιστώνουμε πως όλοι οι κόποι τους ήταν «για ένα πουκάμισο αδειανό», όπως λέει και ο Σεφέρης· για μια σελίδα με μεγάλα τυπωμένα γράμματα ικανή να τους εξασφαλίσει μια θέση στο ταμείο ανεργίας. Γι αυτό το μέλλον μου θέλω να το χτίσω όμορφο , χωρίς να αγνοώ το παρόν μου.

Όμως, η ζωή μου δεν εξαρτάται μόνο από εμένα. Κι αν έχω την ηθική συμπαράσταση από την οικογένειά μου, κι από τους καθηγητές μου ακόμη, κάτι μου λείπει: η παρουσία της πολιτείας, η ενίσχυσή τ ης στον αγώνα μου · μου λείπει η αίσθηση της ιδέας ότι είναι δίπλα μου, σε κάθε βήμα μου.
Πόσο μου λείπει , αλήθεια, μια πολιτεία –σύμμαχος, μια κοινωνία βοηθός, ένα κράτος- συμπαραστάτης! Πόσο θα ήθελα να αισθανόμουν ασφάλεια για το ισχύον εκπαιδευτικό σύστημα ! Πόσο μου στοιχίζει που δεν μπορώ!


΄Οσο κι αν προσπαθώ, δεν μπορώ να νιώσω καλυμμένη από μια σχολική πραγματικότητα που διέρχεται αλλεπάλληλες αλλαγές, τόσες που , τελικά, φαίνεται πως χάθηκε η ουσία. Οι κινητοποιήσεις που εγκαινίασαν την εισαγωγή του νέου συστήματος, οι καταλήψεις, μας στιγμάτισαν επιπόλαια ως μια νεολαία άναρχη , φυγόπονη, επίπεδη. Τι κρίμα που κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να ακουμπήσει πάνω μας το βλέμμα του για μια δεύτερη φορά! Τι κρίμα που κανείς δεν αντιλήφθηκε μέσα στον πανικό της δαιμονολογίας ότι οι καταληψίες δεν ήταν αναρχικοί, αφελείς, επιφανειακοί . Φοβισμένα παιδιά ήταν. Φοβάμαι το σκοτάδι της αμάθειας , όπου θα με καταδικάσει η απόρριψη του θεσμού της παιδείας και η απόλυτη άρνηση του νέου συστήματος. Μα περισσότερο φοβάμαι μήπως οι γνώσεις μου, οι κόποι μου, η δωδεκάχρονη αδιάκοπη εργασία μου «σκοντάψουν» σε μια συννεφιασμένη μέρα, σε μια άτυχη στιγμή, σε μια άδικη αξιολόγηση που ζητά τη στείρα αποστήθιση.

Αδυνατώ να κατανοήσω τη λογική ενός συστήματος που θέτει ως στόχο του τη διαμόρφωση μαθητών-παντογνωστών, χωρίς να λαμβάνει υπόψη του οποιαδήποτε άλλη ανάγκη του μαθητή για ζωή εκτός των «τειχών» του σχολείου. Η εφηβική ανεμελιά, η φιλία, ο πρώτος έρωτας: έννοιες που κάποτε έχτιζαν την εφηβεία , τώρα στην καλύτερη περίπτωση βιώνονται στιγμιαία μέσα στο φορτωμένο πρόγραμμα των μαθητών, ίσα- ίσα για να μας θυμίσουν ότι η ελπίδα δε χάθηκε ακόμη, διότι η ισχνή τους έστω ύπαρξη είναι μόνη της η ελπίδα.


Πώς μεγαλώσαμε , αλήθεια, έτσι απότομα! Γι αυτό φοβόμαστε! Γι αυτό αγωνιούμε. Γι αυτό αγριεύουμε! Γιατί σε μια στιγμή αναγκαστήκαμε να ωριμάσουμε ξαφνικά. Να πάρουμε αποφάσεις καθοριστικές για το μέλλον μας. Να διαγράψουμε από τις επιταγές της ψυχής μας ό,τι μας φωνάζει η εφηβική μας φύση. Να γίνουμε ό,τι κάποτε οικτίραμε: «μεγάλοι»! Να ενταχθούμε στον κόσμο των συμβιβασμένων. Έτσι ακριβώς συμβιβαστήκαμε και κάναμε σύντροφό μας τη μοναξιά. Για τη ζωή , πλέον, μόνο να σκέφτομαι προλαβαίνω- με κόπο κι αυτό. Φτιάχνω παραμύθια, ζωγραφίζω τον παράδεισο, μπαίνω μέσα του, βγαίνω αποφασισμένη να τον φέρω στην καθημερινότητά μου. Και τι απογοήτευση που νιώθω όταν βλέπω πως αντί γι' αυτό , η καθημερινότητά μου μπαίνει ,τελικά, στον παράδεισό μου, χαλάει τα παραμύθια μου και κατευθύνει τη σκέψη μου!

Μα πώς να προστατεύσω τη σκέψη μου, όταν το ίδιο το σύστημα εκπαίδευσης προωθεί την απόλυτη προσήλωση του μαθητή στα σχολικά μαθήματα και τοποθετεί ως ύψιστο ιδανικό του έναν άριστο βαθμό, που διαμορφώνει ένα σχολείο στο οποίο η συλλογικότητα του δίνει τη θέση της στον ανταγωνισμό και τη βαθμοθηρία και η προσωπική κρίση και δημιουργική διάθεση του μαθητή αντικαθίστανται βίαια από την «παπαγαλία» και τη μηχανική εκμάθηση. Πραγματικά , δε θεωρώ ότι έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις όταν ζητούμε επίμονα απλώς τη διαφύλαξη της ακεραιότητας και της ιδιαιτερότητας της προσωπικότητάς μας και απορρίπτουμε τις προσπάθειες –ηθελημένα ή μη- της ψυχικής μας αφαίμαξης και της πνευματικής μας αποχαύνωσης.

Δεν το θέλω το σχολείο μου προθάλαμο του Πανεπιστημίου. Δεν αντέχω να βλέπω γερασμένα τα νιάτα μας. Τι αναμνήσεις θα έχω από το σχολείο; Το χαμόγελό μας, γέλιο –κονσέρβα μιας φτηνής αμερικάνικης σειράς. Σ΄ ένα θρανίο καθιστοί βλέπουμε τη ζωή μας να περνάει. Τα όνειρά μας! Τα όνειρά μας! Τι δύσκολο που είναι να τα κρατήσουμε ζωντανά μέσα μας , σ΄ έναν κόσμο που φαίνεται να τα αγνοεί τόσο βάναυσα! Τι φοβερό να πρέπει να παλέψουμε , όχι μόνο για να τα κατακτήσουμε , αλλά και για να τα πιστέψουμε ακόμη! Και τι φρικτός ο κίνδυνος να ξυπνήσουμε μια μέρα χωρίς αυτά! Όμως το στίχο του Σικελιανού δεν τον ξεχνούμε:«Δεν είναι χίμαιρα να κουβαλάμε τ΄ όνειρο».


Κι εμείς τα κρατάμε τα όνειρά μας σφιχταγκαλιασμένα. Τα σφίγγουμε στη φούχτα μας μη χάσουμε κανένα και σκιστούνε τα φτερά μας. Μαζί μας τα ΄χουμε τα όνειρα κι αγωνιζόμαστε. Θα το σηκώσουμε το μέλλον μας ψηλά. Μες στο σκοτάδι θα το βρούμε εμείς το φως του. Μες στις πληγές θα τον γιατρέψουμε τον πόνο. Κι αν πάλι δεν τα καταφέρουμε, δεν πειράζει. Αρκεί που θα έχουμε κάνει την προσπάθεια. Αρκεί που θα έχουμε κάνει ένα μικρό βηματάκι προς την ευτυχία.



Ο κόσμος μας δεν είναι αγγελικά πλασμένος.· διαπίστωση οδυνηρή για εμάς τους νέους που στις φλέβες μας κυλάει ακόμα ουρανός. Κι εσάς , κύριοι, τα μάτια σας ακόμα καίνε φλόγες ήλιου. Μα ουρανός χωρίς ήλιο, σκοτάδι γίνεται. Ο ήλιος, πάλι , μόνος του, λάβα γίνεται που καταστρέφει. Ο ήλιος με τον ουρανό μαζί φτιάχνουν τον κόσμο… Κι αυτό στο σχολείο το μάθαμε. Τότε που ο φιλόλογος μας διάβαζε σε ποίημα του Ρίτσου:
«Ακούστε το τρίξιμο της πόρτας,
Ελάτε…»

Ξέρω πως ο λόγος μου δεν περιείχε πολλές προτάσεις , όμως κάποιες φορές, στην προσπάθεια να βρούμε λύσεις στα προβλήματα , χάνουμε την ουσία τους. Τέτοιες στιγμές, ίσως είναι καλύτερα να δώσουμε στον εαυτό μας χρόνο να προβληματιστεί. Να ανοίξουμε τα μάτια μας. Να κοιτάξουμε γύρω μας και μέσα μας.
Σας ευχαριστώ.

Σχόλια

  1. Πόσο κρατάει τη συγκίνησή του αυτό το κείμενο!
    Όσα έγραφε τότε η Ελίνα ήταν αληθινά και γνήσια,
    κραυγή ενός παιδιού 16 χρονών,
    χωρίς εύκολους αφορισμούς
    και ανώδυνες ισορροπίες,
    χωρίς κοινότοπες κριτικές
    και «στρογγυλεμένες» καταγγελίες,
    χωρίς ξύλινη γλώσσα και επιφανειακό προβληματισμό.

    Ήταν κραυγή ενός παιδιού
    που απέναντι στις απαιτήσεις του συστήματος
    πάλευε για την εφηβεία του
    και κράταγε
    τη συλλογικότητα ,
    τη δημιουργικότητα,
    το όνειρο, την ευαισθησία
    την ποίηση.

    Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω τώρα αυτό το κείμενο και το βλέπω και με τα καινούργια δεδομένα :
    βλέπω τη σημερινή Ελίνα που είναι το ίδιο –και πιο ώριμα- «ανήσυχη»(που λέγαμε),
    που επιλέγει (όπως πάντα επέλεγε) αντίθετα προς τις τρέχουσες επιλογές και τον εφησυχασμό,
    που κράτησε τα όνειρά της ,
    που ψάχνει πάντα την ουσία,
    που είναι τόσο γλυκιά ,
    που μοιάζει τόσο εύθραυστη
    και είναι τόσο δυνατή,
    που είναι πάντα κοντά μας,
    που μας κάνει –όπως πάντα μάς έκανε- καλύτερους.

    Μια φιγούρα ποδηλάτισσας που διασχίζει τη βραδινή Αθήνα και σκορπίζει γύρω της φως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όσο υπάρχουν ψυχούλες, που εκφράζουν τέτοια ψυχικά μύχια, τίποτε δε χάνεται!!!

    Από τη χαύνωση και την πνευματική ραστώνη να φοβόμαστε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. n rwtisw kati asxeto ? mias k einai to blog tou 6ou lykeiou einai eukolo na anarti8ei to programma twn endosxolikwn eksetasewn tis g lykeiou ? eyxaristw ek twn proterwn

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είμαι μάνα παιδιού Β' Λυκείου και Γ' Γυμνασίου, ιδιαίτερα προβληματισμένη ως προς τη στάση που πρέπει ν' ακολουθήσω σχετικά με το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα.
    Το κείμενο της Ελίνας μ' έκανε να το δω και από τη μεριά των ίδιων των παιδιών.
    Πώς το αντιλαμβάνονται.
    Πώς το βιώνουν.
    Και επανέρχεται το ερώτημα!
    Τι κάνουμε φέτο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σοφή ιδέα να αναρτήσετε τα "λόγια" της Ελίνας, αλλά ακόμη πιο σοφό να ζητήσετε από τους σημερινούς σας μαθητές να σκεφτούν τη ζωή τους, έστω και μέσα στο στεγνό περιβάλλον των εξετάσεων. Και όσο αναλογίζομαι ότι κάποιοι συνεχίζουν να "προκαλούν" τους μαθητές τους στις εξετάσεις με κείμενα του Παπανούτσου _ δεν έχω τιποτα με τον Παπανούτσο -αλλά....Νομίζω, επίσης, θα είχε ενδιαφέρον να μας γνωστοποιήσετε κάποια αποσπάσματα από τις σκεψεις που έγραψαν οι μαθητές σας . Ελένη Κυριμ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δεν θα καταφύγω σε λογοτεχνική ανάλυση του κειμένου της Ελίνας,ενός θαυμάσιου παιδιού,διότι πιστεύω ότι θα εκληφθεί ως προσπάθεια επισκιασμού του κειμένου εκ μέρους μου.Οι απόψεις της Ελίνας είναι πέρα για πέρα σωστές.Δεν θα αναφερθώ στα λεγόμενά της διότι είναι σαν να παραβιάζω «ανοικτές πόρτες»,φράση που δε θυμάμαι να την είπε κάποιος ποιητής.Αγαπητή Ελίνα η ηλικία που έγραψες το κείμενο αυτό των 16 ετών είναι μια ηλικία έντονου συναισθηματισμού και ραγδαίων αλλαγών στον άνθρωπο,και συχνά ο έφηβος πλάθει στο μυαλό του ένα κόσμο εντελώς διαφορετικό από αυτόν που υπάρχει.Πολλές φορές απογοητεύεται πράγμα που έχει συμβεί σε όλους τους εφήβους από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.Και ο γράφων το σχόλιο αυτό τα ίδια διεπίστωσε πριν μερικές δεκαετίες .Η μόνη συνταγή είναι η απόρριψη της συναισθηματικής κατάρευσης και παράλληλα με την προσαρμογή στις κοινωνικές απαιτήσεις ,να διατηρούμε τον δικό μας κόσμο στις ιδιαίτερες στιγμές μας της ξεκούρασης.Και εσύ αγαπητό μου παιδί ξέρεις να ισορροπείς άριστα ανάμεσα σε αυτά που αγαπάς και στις απαιτήσεις του«συστήματος»
    Δεν σε φοβάμαι σου ΄εχω εμπισοσύνη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αν ξαναέγραφα τώρα το κείμενο, θα έβαζα λίγη παραπάνω ευτυχία γι' αυτούς που ήξεραν να είναι δίπλα μας και να δίνουν με την παρουσία τους εικόνα στις επιθυμίες μας.
    Με την ενοχή της υπερτίμησης σπό γενναιόδωρους αγαπημένους, δεν ξέρω να πω ευχαριστώ για τόσο καλό που μου κάνατε. Αλλά αυτό εννοώ καιρό τώρα.

    (ελίνα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ( Λίλα,
    Με κάλυψες τόσο, μα τόσο απόλυτα!)

    Ούτε κι εγώ δε θα 'θελα να μείνω στον "ωραίο λόγο" της 16χρονης Ελίνας. Όπως στα πιο δυνατά κείμενα που έχω συναντήσει στην αναγνωστική μου ζωή, έτσι κι εδώ το ωραίο κείμενο το σπρώχνει από μέσα μια άφθονη, δυνατή, πηγαία ουσία. Μου έρχεται να πω πως η Ελίνα, μ'αυτό που είναι αναγκάζει το λόγο να είναι όμορφος και ουσιώδης.
    Και, με αφορμή την τελευταία φράση της Λίλας, πως δηλαδή, Ελίνα, μας κάνεις καλύτερους, να συνυπογράψω κι εγώ συμπληρώνοντας σχόλια για την καλοτυχία μας, να πέσουμε στο δρόμο σου, να διασταυρωθούν οι πορείες μας.

    Καμία γενναιόδωρη καλοσύνη. Αίσθηση...απονομής δικαίου.

    Και, μεταφορικότερα: Βλέπεις το ελάχιστό σου τίποτα να το αγκαλιάζει κάποιος και στοργικά να το στέργει και να το φροντίζει. Χαίρεσαι γιατί αυτό είναι ζωή, γιατί η επικοινωνία που ξεκίνησε σε ένα ξερό και στείρο πλαίσιο, αυτό της τάξης όπως αυτή ορίζεται από τη σημερινή εκπαιδευτική διαδικασία, η επικοινωνία αυτή, λοιπόν, άνθισε, διακρίνεις κάποιες μικρές λάμψεις στο σκοτάδι - κι είναι πάντα παρήγορο αυτό, είναι το ψήγμα που θα μαζέψεις, θα το κρατήσεις και θα σε κρατήσει.

    Παρασύρομαι. Ίσως θα έπρεπε να κάνω κάποιο σχόλιο για την εκπαίδευση και την εφηβεία
    ..Αλήθεια, γι' αυτά δεν κάνω;

    ( Δηλαδή, Ελίνα, και πέρα από τις αμοιβαίες αβρότητες, ας αφήσουμε ποιος έκανε καλό σε ποιον! )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανώνυμε,
    Το πρόγραμμα των ενδοσχολικών δεν το έχουμε οι καθηγητές σπίτι μας. Τα τηλέφωνα του σχολείου είναι 9414002 και 9414418. Αύριο το πρωί τηλεφώνησε για να μάθεις ό,τι θες.
    ( Αλήθεια, δε μας είπες πώς σου φάνηκε το κείμενο :-) )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. φωτεινή,

    Ανηάμεσα σε τι είσαι προβληματισμένη, ως προς τη στάση που πρέπει να ακολουθήσεις σε σχέση με το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα;
    ( Πάντως, με το δικό σου ιστολόγιο, το γεμάτο φωτογραφίες από τόπους μακρινούς, βοηθάς μια χαρά τα...κουρασμένα μας παιδάκια να ταξιδεύουν "αβρόχοις ποσσίν"...)

    Ελένη,

    Ναι, είναι πολύ ωραία ιδέα, να βλέπαμε κάποιες θέσεις των παιδιών που εξετάστηκαν στο κείμενο της Ελίνας.

    Φωτεινή, π.κ, Ελένη,
    Χαρά μας που περνάτε και τα λέμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ελένη
    Ναι, Ελένη , ωραία ιδέα!
    Και , ακόμα, -στα πλαίσια παλαιότερού σου σχολίου- μήπως να διευρύναμε και το δείγμα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. φωτεινή s

    1. Η δευτεροβάθμια παρούσα, λοιπόν!

    2. [Αν είμαι στο πνεύμα της ερώτησής σου,]
    Και φέτος, όπως και πάντα, νομίζω πως αυτό που –τουλάχιστον- χρειάζεται είναι
    να δημιουργούμε αίσθηση ασφάλειας στα παιδιά ,
    να τα τονώνουμε,
    να ξέρουν ότι μας έχουν κοντά τους .
    Ακόμα, να κάνουμε φανερό ότι η όποια κριτική μας αφορά την πράξη και δεν καταλήγει στην απόρριψη του ατόμου.
    [και, φυσικά, συμφωνώ με το σχόλιο του Διονύση σχετικά με τις φωτογραφίες σου!]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Λοιπόν, θα κάνω κ γω με τη σειρά μου ενα σχολιο υστερα απο την προτροπη του κ. μανεση για το παραπανω κειμενο αλλα θα μιλησω γενικοτερα...
    Η αληθεια ειναι οτι η κατσταση στην συγχρονη ελληνικη παιδεια ειναι τραγικη... ο χωρος της παιδειας μοιαζει παραμελημενος απο την πολιτεια, η οποια πιστευω οτι ειναι ο κυριος λογος π εχουμε φτασει τοσο χαμηλα. επισης ακουω ν λεγεται οτι φταινε οι καθηγητες, φταινε οι μαθητες φταινε χιλια 2 πραγματα.. Εγω λοιπον πιστευω οτι τιποτα απο ολα αυτα δεν φταιει ..αλλα φταιει αυτη η αδιαφορια αλλα κ η επιπολαιοτητα που δειχνουν οι εκαστοτε πολιτικοι οι οποιοι αναλαμβανουν το υπουργειο. οι καθηγητες προσπαθουν να βοηθησουν τα παιδια .. ν τους προσφερουν γνωσεις ... ελα ντε ομως που το συστημα δεν τους βοηθαει ... αναρωτιεμαι λοιπον ειναι τοσο δυσκολο πια ν βαλουν στα υπουργεια ικανουσ πολιτικους που θα κανουν κατι καλο για ν προχωρησει η κοινωνια μπροστα /? εγω το μονο που βλεπω ειναι διαπλεκομενα και σκανδαλα...και το χειροτερο εινΑΙ οτι δν ειναι μονο η παιδεια που νοσει αλλα ειναι κ ολοι οι αλλοι τομεις .. το ασφαλιστικο δεν λειτουργει σωστα .. η οικονομια με ολα τα προιοντα εχουνε φτασει στο θεο .
    Με τι αισιοδοξια εγω λοιπον σαν νέος τελειωνω το σχολειο ? Με την αισιοδοξία οτι η πολιτεία θα κάνει οτι περνάει απο το χέρι της για να μου καταστρέψει τα όνειρα?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ε.Τζέτζου,
    Σ' ευχαριστώ πολύ για την απάντηση.
    Σαφώς και βρισκόμαστε δίπλα τους.
    Σαφώς και τα στηρίζουμε στις επιλογές τους.
    Τα ρίχνουμε όμως από τώρα στο εντατικό διάβασμα και το φροντιστήριο, ή τα αφήνουμε κι ό,τι κάνουν από Σεπτέμβριο;
    Πόση πίεση μπορούμε να ασκήσουμε κι από πότε;
    Θα μου πεις ανάλογα με το παιδί, τις δυνάμεις και τους στόχους του! Και ποιος μπορεί να τα ξεκαθαρίσει και να τα εφαρμόσει αυτά;
    Πάντως, έβαλα τον γιο μου και διάβασε το κείμενο της Ελίνας και κάπως τον έπιασε. Σε σημείο μάλιστα που όταν του είπα να βρούμε τρόπο να το διαδώσουμε, προβληματίστηκε σ' αυτή την κατεύθυνση.
    (Αλήθεια λες για τις φωτογραφίες; Υπάρχουν παιδιά που μπορεί να δουν τόσες φωτογραφίες από το ταξίδι κάποιου άλλου; Γιατί αυτό το blog είναι μια καθαρά προσωπική αρχειοθέτηση για να μην τις χάσω).
    Ευχαριστώ πολύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. ανώνυμε,

    Ποτέ δεν είπαμε πως η κατάσταση στην εκπαίδευση είναι καλή. Και θα συμφωνήσω μαζί σου πως το σύστημα δε βοηθάει, πως η θάλασσα είναι γεμάτη σκοπέλους.
    Αν τα έχουμε πει και στην τάξη, θα ξέρεις πού θέλω να καταλήξω:
    Το θέμα είναι πάντα τι κάνουμε εμείς, ατομικά, συλλογικά. Αν, όπως λες, η Πολιτεία κάνει τα πάντα, για να σου καταστρέψει τα όνειρα, θρέφε τα εσύ. Προσπάθησε. Πείσμωσε. Εξοπλίσου και βρες συμμάχους. Τη γνώση, την προσπάθεια, τον αγώνα.

    Σε σχέση με τις σπουδές, πιστεύω πως υπήρξαν περίοδοι στην Ιστορία ακόμα χειρότερες. Πολύ χειρότερες. Πολλοί άνθρωποι έλαμψαν, όμως. Και πολλοί αγωνίστηκαν για να βελτιώσουν τις αρνητικές συνθήκες.

    Σήμερα υπάρχουν ερείσματα. Ας τα χρησιμοποιήσουμε. Και πρώτα απ' όλα υπάρχουν τα όνειρά μας. Ας μην τα προδίδουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. φωτεινή s

    1.Kι εγώ θα έλεγα πως οι ανάγκες και οι δυνατότητες του κάθε παιδιού οδηγούν τις επιλογές.

    2.Πάντως ένα στοιχείο που κατά τη γνώμη μου έχει σημασία, είναι, οι όποιες επιλογές να εξασφαλίζουν αρκετό χρόνο στα παιδιά ώστε να διαβάζουν και μόνα τους – να μη βρίσκονται , δηλαδή, σταθερά στη θέση του ακροατή και να μην θεωρούν ότι καλύπτονται αν ακούνε, μόνο, τις παραδόσεις-.

    Το προσωπικό διάβασμα οδηγεί τα παιδιά στο να τοποθετηθούν ενεργητικά απέναντι στη γνώση, να μετρήσουν τις δυνάμεις τους, να διατυπώσουν απορίες , να «ψάξουν» τα ζητήματα, να ελέγξουν τις γνώσεις τους και, τελικά, να μάθουν.

    (Όσο για τις φωτογραφίες, όπως λέει κι ο Σαββόπουλος:
    «Ξεφύγαν απ’ τα χέρια μου οι πίσω μου σελίδες κι ας μού κοστίσαν ακριβά σε κόπους και θυσίες….
    Ας ταξιδέψουν μοναχές μες στις ξένες , μες στις ξένες τις καρδιές» .)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ανώνυμε/η

    Ωραία, ωραία, ζεσταίνεται η συζήτηση!
    1. Καταρχάς να συμφωνήσουμε πως οι καταστάσεις δεν είναι ιδιαίτερα εύκολες! –έχουμε δει, όμως, και πραγματικά δύσκολες, όπως λέει ο κ.Μάνεσης-.

    2. Να πούμε, ακόμα, πως οι καταστάσεις δεν είναι δεδομένες και αιώνιες.
    Τα πράγματα κινούνται και από τις δικές μας επιλογές, αποφάσεις, παρεμβάσεις.

    3. Από το σχολείο βγαίνεις με την αισιοδοξία και την πίστη ότι θα «διορθώσεις» -έστω στο μικρόκοσμό σου -τα κακώς κείμενα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Άραγε αξίζει να θυσιάζουμε καθημερινά τόσο βάναυσα το παρόν μας για το μέλλον;

    Πολύ συγκινημένη! Πολύ δυνατό κείμενο και αλήθειες!
    Και τα σχόλια, κι αυτά δυνατά!

    Τι να πω; Σιωπώ. Τα είπατε όλα!
    Ειδικά η Ελίνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Πρίν λίγες ημέρες, που έγραψα εξετάσεις στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας, ξεφνιάστηκα ευχάριστα όταν διάβασα ένα κείμενο σαν αυτό, το οποίο τολμάει να πει την αλήθεια. Τα πράγματα ως έχουν. Δεν πίστευα ποτέ πως οι καθηγητές θα έβαζαν ένα κείμενο το οποίο κατακρίνει το ισχύον σύστημα παιδείας. Μπράβο τους λοιπόν, που μας έδωσαν την ευκαιρία να διαβάσουμε ένα κείμενο, το οποίο λέει την αλήθεια ως έχει!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. @ντρέα$,

    Αρχικά μπράβο στην Ελίνα που το έγραψε, Ανδρέα!

    Και οι μαθητές και οι καθηγητές ανήκουμε σ' αυτό το σύστημα, μέσα στο πλαίσιο αυτό λειτουργούμε.
    Και μπορούμε αυτά που δε μας αρέσουνε να προσπαθούμε, ατομικά και συλλογικά, να τα αλλάζουμε.

    Εκεί που διαφωνώ μαζί σου είναι στο ότι δεν περίμενες οι καθηγητές να δώσουν ένα τέτοιο κείμενο κλπ. Είναι απλό. Είμαστε στην ίδια όχθη, καθηγητές και μαθητές, αγωνιζόμαστε μαζί, προσπαθούμε μαζί έχοντας γύρω μας τα ίδια
    ( του ίδιου πλαισίου τα ) προβλήματα. Μήπως σ' αυτή την κατεύθυνση θα πρἐπει να βλέπουμε τα πράγματα;

    Καλό σου απόγεμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Το ιστολόγιό μας στοχεύει στη συμμετοχή, τη συζήτηση, την ανταλλαγή, την έκφραση απόψεων και ιδεών, γι' αυτό και τα σχόλιά σας είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτα:-)

Δημοφιλείς αναρτήσεις