" Σχέσεις μαθητών - καθηγητών " Συζήτηση αύριο Παρασκευή, 16 Μαΐου, στο σχολείο.
Κι όμως! Δεν τελείωσαν οι εκδηλώσεις στο σχολείο. Τα πολύ δραστήρια παιδιά της Α΄ Λυκείου, ο Ανδρέας, ο Θοδωρής, ο Θεοφάνης, η Μαριάννα, με δική τους πρωτοβουλία, διοργάνωσαν τη συζήτηση που θα διεξαχθεί αύριο στην αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου μας με θέμα " Σχέσεις μαθητών - καθηγητών". Θα προηγηθεί εισήγηση του Μιχάλη Βούτα, σπουδαστή ψυχολογίας, πρώην μαθητή του λυκείου μας. Στη συζήτηση θα πάρουν μέρος μαθητές, καθηγητές και γονείς. Θέμα άμεσο και καυτό, γι' αυτό και τα παιδιά ελπίζουν στη συμμετοχή όλων μας.
Πολύ θα ήθελα να είμαι μαθητής και να συμμετείχα στην εκδήλωσή σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε το κίνδυνο να χαρακτηρισθώ ως αυτοπροβαλλόμενος, ενδίδω στον πειρασμό να εμφανίσω ένα ποιητικό μου κείμενο που το είχα αφιερωσει σε ένα καθηγητή μου που, πράγματι, με είχε "σημαδέψει"
Παραθέτοντας το κείμενο( με τη σχετική μυθοπλασία)θέλω να καταδείξω πως εμείς οι παλιότεροι
εμείς αντιλαμβανόμασταν τη σχέση δασκάλου- μαθητή. Πόσο καθοριστικός είναι ο ρόλος του δασκάλου και κατά συνέπεια η ευθύνη
του
Εκδρομή στη σκόνη των ένδοξων αιώνων
ή Αθήνα 2000 μ.Χ.
Μέρα γενεθλίων μου σε θυμήθηκα.
Ήλθες σαν νεανικό παράπονο,
γερο-δάσκαλε. Κι έχω συμπληρώσει
μισό αιώνα αυταπάτης.
Αναλογίσθηκα τους δρόμους που άνοιγες,
τα λόγια σου για πρωινά λαμπερά
και σύννεφα συλλογικά
της φοβερής πατρίδας.
Πικρογέλασα όταν ξαναθυμήθηκα
το παρατσούκλι σου.
Λένιν Συκουτρή σε φωνάζαμε.
Tο ’ξερες και κρυφοκαμάρωνες.
Φορούσες βλέμμα καθαρό
και πουκάμισο ανοιχτό.
Δε χάθηκες σαν τους άλλους
με τα ευπρεπή κοστούμια
που μαύρισαν σιγά σιγά
απ’ το πένθος της καριέρας.
Μας είχες τάξει εκδρομή
στη σκόνη των ένδοξων αιώνων.
Μας άφησες κι έφυγες μόνος,
χωρίς τη θέλησή σου, είπαν.
Ήταν Απρίλης του ’67, θαρρώ.
Τρία χρόνια σου ’κλεψαν εκεί
ανάμεσα σε θάλασσα και ουρανό.
Ύστερα πέρασαν κι άλλα χρόνια.
Μας θρέψανε αγκάθια πολλά
κι οι κρυφές σου σημειώσεις
για γλώσσα ελληνική και ιστορία.
Γερο-δάσκαλε Λένιν Συκουτρή,
έμαθα πως τη σημαία σου
την έχεις τώρα για καλά διπλώσει
και νύχτες πολλές έχουν τους ώμους σου
βαρύνει.
Ώριμοι κι εμείς στα χρόνια
σε καλούμε στη σύναξη της τάξης
να παίξουμε μαζί
με τα πνιγμένα όνειρα.
Έλα, γερο-δάσκαλε,
με πουκάμισο ανοιχτό
και κράτα το απουσιολόγιο,
αν και ξέρουμε πως όλοι
είναι απόντες.
Δάσκαλε Λένιν Συκουτρή,
ακόμη περιμένουμε
την εκδρομή που μας είχες τάξει
στη σκόνη των ένδοξων αιώνων,
στην Αθήνα που βουλιάζει
μέσα στα τιμαλφή της.
Σε περιμένουμε, γερο-δάσκαλε,
επειδή επιμένουν
η ίδια επιδημία και σιωπή.
Ο
κ. Καρακούλη,
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστούμε πολύ που μοιραστήκατε μαζί μας την προσωπική σας εμπειρία, διυλίζοντάς τη μέσα από τον ποιητικό λόγο. Είναι, πιστεύω, ιδιαίτερη τύχη να συναντάμε τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μας, ανθρώπους που να μας ταξιδεύουν, ή, ακόμα καλύτερα, να μας κάνουν να ταξιδεύουμε στη "σκόνη των ένδοξων αιώνων" - που μπορεί να είναι και στιγμές..Έτσι, τότε, θα δικαιωνόταν και ο ρόλος μας στη σχέση καθηγητών-μαθητών.
ΥΓ. Δε χρειάζεται να είστε μαθητής μας, για να συμμετέχετε στις εκδηλώσεις μας. Είστε ευπρόσδεκτος έτσι κι αλλιώς, σε κάθε επόμενη.
Πάλι μας ξαφνιάζετε ευχάριστα. Μπράβο παιδιά!!! Πάντα τέτοια. Ζηλεύω τις όμορφες δραστηριότητές σας, τη ζωντάνια σας, την ευρηματικότητά σας. Θέλω με τη σειρά μου να σας ευχαριστήσω, Λίλα και Διονύση για τη φιλοξενία, την προβολή, μα προπάντων για τα ζεστά σας λόγια για το σχολείο μας και την εκδήλωσή μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιρήνη Λιβανού
Ειρήνη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποιος λόγος τα γεννάει τα καλά λόγια, όταν είναι ελικρινή. Και τα καλά λόγια δεν είναι τίποτ'άλλο, στην ουσία, παρά ένα ελάχιστο δείγμα εκτίμησης γι' αηυτά που κάνετε. Και ένα ευχαριστώ.
Καλησπέρα και ευχαριστώ που πέρασες από το blog μου. Επειδή το θέμα αφόρα και τα παιδιά να σου πω ότι eίμαι θυμωμένος σήμερα από το γεγονός ότι ένας υπουργός προσπάθησε να κλείσει ένα κέντρο απεξάρτησης. Πέρνα αν θες από το blog να μάθεις τα νέα
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα σε όλους!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε συγκίνησε η συνάντηση μαθητών- καθηγητών.
Στη πρώτη λυκείου είχα τη τύχη να έχω έναν φιλόλογο, άνθρωπο, παιδαγωγό.
Το Σπύρο Μυλωνά!
Τα χρόνια δύσκολα και για μένα ανυπόφορα.
Στα προφορικά δεν έβγαζα μιλιά.
Πάντα ήμουν καλά προετοιμασμένη αλλά μόλις άκουγα το όνομά μου και έβγαινα στο πίνακα έχανα τη μιλιά μου.
Στο ορίζοντά μου έρχονταν σκηνές από τη παιδική μου ηλικία και με πέτρωναν.
Στα γραπτά συνήθως άριστα αλλά στο γενικό βαθμό 15-16.
Πίκρα!!
Οι καθηγητές μου συνήθως με πρόσβαλαν όταν δεν απαντούσα στα προφορικά.
Αλλά και η συμπεριφορά τους γενικά εχθρική.
Ο Σπύρος μια ολόκληρη μέρα με παιχνίδι έμαθε τα ονόματά μας.
Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα "άνθρωπος".
Τη πρώτη βδομάδα που αρχίσαμε λατινικά μας έμαθε να κλείνουμε το ρήμα amo.
Θυμάμαι μας σήκωσε στο πίνακα φωνάζοντας αριθμούς 5,10,15,..45 ήμουν εγώ.
Τα παιδιά απροετοίμαστα και αρχίζω..amo. amas..
Ακούω Τσιριγώτη 20. Σχεδόν λιποθυμάω..
Στο διάλειμμα με φώναξε και με ρώτησε γιατί είμαι τόσο αδύνατη και μελαγχολική.
Τη χρονιά την τελείωσα με έπαινο.
Μετά από 30χρ τον έψαξα.
Στο τηλέφωνο του είπα: Σπύρο μου έχεις σώσει τη ζωή!
Η συγκίνηση δεν περιγράφεται..
Εύχομαι σε όλους σας υγεία και χαρά!
Ειρήνη, οι εκδηλώσεις σας έχουν πάντα το «άρωμα» της Κοκκινιάς, πολύ οικείο και desideratum (!) για όσους πέρασαν από εκεί και θεωρούν ότι αυτό το σχολείο υπήρξε πραγματικό σχολείο για μαθητές και καθηγητές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦυσικά, κι εμείς ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια!
Τα λέμε στο θεατρικό σας –περιμένουμε ενημέρωση-.
κ.Καρακούλη, mareld:
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι πολύ όμορφο που έχετε συναντήσει στη ζωή σας δασκάλους που δείχνουν την άλλη πλευρά του φεγγαριού, ανοίγουν τα μάτια των μαθητών και βλέπουν στην ψυχή των παιδιών.
Είναι εξαιρετικό που μιλάτε γι’ αυτούς τους ανθρώπους με τόση αγάπη.
Αυτά τα πράγματα πρέπει να ακούγονται.
Και κάτι που αγαπήσαμε, από τις εποχές στις οποίες αναφέρεται ο κ. Καρακούλης:
1946 ( Ο γερο-δάσκαλος )
Ο γερο-δάσκαλος ποιος τον θυμάται
τον ανεξύπνητο ύπνο κοιμάται
τον ξενυχτάνε δυο χωριανοί.
Οι νέοι σκόρπισαν στα καφενεία
δυο τρεις που πήγανε στην εκκλησία
δε βγάλαν λόγο για τη θανή.
Ο ψάλτης βιάζονταν είχε βαφτίσια
βουβά τον θάψανε στα κυπαρίσσια
και τον ξεχάσανε πολύ καιρό.
Ο δασοφύλακας τον άλλο χρόνο
κάρφωσε κάγκελα κι έφτιαξε μόνο
με δυο σανίδια ένα σταυρό.
Κάποιος αργόσχολος ειρηνοδίκης
βρήκε το κείμενο της διαθήκης
όπου διαβάσαμε το λόγο αυτό:
Στον τάφο θά ‘θελα σαν θα πεθάνω
πως ήμουν δάσκαλος να γράψουν πάνω
και δίχως λάθη παρακαλώ.
(στίχοι: Κ.Χ.Μύρης, μελοποίηση:Γιάννης Μαρκόπουλος)