Τα περιουσιακά (μας) στοιχεία

Επιστρέφω από το πασχαλινό διάλειμμα και πέφτω πάνω σε ρόδα εκατοντάφυλλα, σε ρόδα που γίναν τριαντάφυλλα, στα χρώματα και στα σχήματα του Victor Vasarely…Μπράβο, μπράβο, πάντα τέτοια, συνεργάτες!

Εγώ θα προσπαθήσω να συνδυάσω τα δύο προηγούμενα post με ένα ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου, καθώς αυτές τις μέρες προβάλλεται στους κινηματογράφους ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του. Το ποίημα λέει:

Οἱ μουσικοὶ ἀριθμοί

Χωρὶς τὴ μαθηματικὴ τάξη, δὲν στέκει

τίποτε: Οὔτε οὐρανὸς ἔναστρος,

οὔτε ρόδο. Προπαντὸς ἕνα ποίημα.

Κι εὐτυχῶς ὅτι μ᾿ ἔκανε ἡ μοῖρα μου

γνώστη τῶν μουσικῶν ἀριθμῶν,

ὅτι κρέμασε μίαν ἀχτίνα ἐπὶ πλέον

τὸ ἄστρο τῆς ἡμέρας στὴν ὅρασή μου

καὶ κάνοντας τὰ γόνατά μου τραπέζι

ἐργάζομαι, ὡς νά ῾ταν νὰ φτιάξω

ἕναν ἔναστρο οὐρανό, ἢ ἕνα ρόδο.

Η ταινία που προβάλλεται είναι τα Περιουσιακά στοιχεία
Το φως και τα σκοτάδια ενός ποιητή «χωρίς πόζα»,

της Μαρίας Κατσουνάκη
( Σκηνοθεσία: Αθανασία Δρακοπούλου,Φωτογραφία: Αρης Σταύρου, Μουσική: Κώστας Δημουλέας)
και, αντί άλλου σχολιασμού, παραθέτουμε γι' αυτή αποσπάσματα από την παρουσίαση που έγραψε στην εφημερίδα "Τα Νέα" (19-04-2008) η Μικέλα Χαρτουλάρη:
"" «Χωρίς χρόνο,χωρίς ησυχία,τρέχοντας,πάντοτε τρέχοντας,έγραφα...». Η φωνή του Νικηφόρου Βρεττάκου, θερμή, καθηλωτική, ακούγεται σπάνια στο ντοκιμαντέρ της Σούλας Δρακοπούλου, αλλά η μορφή του είναι παραπάνω από ζωντανή, κι ας έχει πεθάνει το 1991. Βλέποντας τα «Περιουσιακά (του) στοιχεία», την ταινία που βγήκε προχθές στους κινηματογράφους, αισθάνεται κανείς βαθιά στο πετσί του τι σημαίνει ζωή και ποίηση ταυτισμένες, και σημαδεμένες από την ιστορία του 20ού αιώνα. Αυτός ο ποιητής που έζησε μέσα στην ανασφάλεια δουλεύοντας εδώ κι εκεί ως υπάλληλος, απάντησε με το έργο του σε όλα τα διλήμματα της εποχής του, δήλωσε «παρών» σε όλα τα προβλήματα, και ήταν ο πρώτος αριστερός που άλωσε την Ακαδημία Αθηνών (1987). Ο ρόλος του ως διανοουμένου υπήρξε αρκετές φορές κομβικός, το τίμημα που πλήρωσε ακριβό, όμως ποτέ δεν έγινε σταρ κι ίσως γι΄ αυτό δεν πολυσυζητιέται σήμερα.
[…]
Ο θεατής «μπαίνει» στην ταινία από τα παιδικά χρόνια του Βρεττάκου και παρακολουθεί πώς τα γεγονότα της ζωής του και τα ανεπούλωτα τραύματά του μεταστοιχειώνονται σε στίχους. Ακούει σύντομα αποσπάσματα από ποιήματα, επιστολές ή αυτοβιογραφικά κείμενά του (όπως η Οδύνη που έγραψε μεταξύ 1967-1969), και τον βλέπει σε παλιές λήψεις από ένα πορτρέτο που είχε ξεκινήσει το '80 ο γιος του, ο κινηματογραφιστής Κώστας Βρεττάκος. Αυτός άλλωστε είναι ο βασικός ξεναγός του θεατή στο ντοκιμαντέρ. Το οπτικό υλικό εμπλουτίζεται με φωτογραφίες ή επίκαιρα εποχής που ζωντανεύουν το ιστορικό πλαίσιο, καθώς και με εικόνες από την Πλούμιτσα-το αγαπημένο καταφύγιό του στον Ταΰγετο - ή από τις κοντινές Κροκεές όπου στεγάζεται σήμερα το αρχείο του. ""

Τα Περιουσιακά στοιχεία, λοιπόν. Που απλόχερα μας χάρισε.

Καλό μήνα σε όλους!