Όλα πάνε ρολόι;

Παίζοντας κανείς με τις λέξεις, τους όρους, θα μπορούσε να χαρακτηρίσει το μυθιστόρημα της Στυλιάνας Γκαλινίκη " Όλα πάνε ρολόι (ή σχεδόν)", εκδ. Μελάνι 2009, παραμυθένιο ρεαλισμό ή ρεαλιστικό παραμύθι ή ηθογραφία μαγικού ρεαλισμού. Κάπως έτσι. Κι ενώ αυτοί οι όροι χαϊδεύουν τ' αυτιά, η ιστορία που ξετυλίγεται στις 316 σελίδες του βιβλίου είναι σκληρή, σκληρότατη.

Το σκηνικό είναι ένα αρχετυπικό χωριό της ελληνικής επαρχίας. Στα χρόνια της χούντας, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του εξήντα. Ένα χωριό που "όλο κάτι να θυμίζει και να μην ξέρουμε τι". Ολοζώντανες οι περιγραφές και οι ιστορίες των ανθρώπων του, απ' αυτές ζωγραφίζεται το κλίμα κι η ατμόσφαιρα, αυτές διαμορφώνουν σιγά σιγά την αίσθηση του εφιαλτικού, του ασφυκτικού για ό,τι ζωντανό θελήσει να ανασάνει εκεί.

Το ζωντανό που θα θελήσει να ανασάνει είναι ο Μηνάς, η Αλγερία και η μικρή Ρόρη. Ντόπιος ο Μηνάς, κάποτε "έφερε"στο χωριό μια ξένη νέα κοπέλα με το εξωτικό όνομα Αλγερία. Παντρεύτηκαν, έκαναν τη Ρόρη. Έφτιαξαν το σπίτι τους στα όρια του χωριού σα μια μικρή, ταπεινή όαση στο ξερό τοπίο των ανθρώπων, ζουν μέσα στην αγάπη, χαμηλόφωνα, σεμνά.

Φαίνεται, όμως πως σεμνό είναι ό,τι μας μοιάζει. Ό,τι δεν εισάγει κενά δαιμόνια. Ό,τι μπορούμε να το εντάξουμε στο σύστημά μας. Και το διαφορετικό που κομίζει η Αλγερία στο χωριό, το άλλο, το ξένο, είναι αχώνευτο. Και πολεμιέται. Λυσσαλέα, παθιασμένα, ωμά, ύπουλα, αδυσώπητα.

Η συγγραφέας έχει πλέξει δεξιοτεχνικά την ιστορία της. Συνεχείς αλλαγές των χρονικών επιπέδων, αινίγματα που δένουν σταδιακά την πλοκή και που επιζητούν τη λύση τους, ιστορίες που ξεπηδούν σαν μπάμπουσκες η μία μέσα από την άλλη και που όλες μαζί υφαίνουν τον ένα και μοναδικό εφιάλτη. Με λόγο τρυφερό και ευαίσθητο, που όταν χρειάζεται ακολουθεί την αγριάδα των ανθρώπων, παρατάσσει μπροστά στα μάτια μας όλους τους "ήρωες" του χωριού, συνθέτει κομμάτι κομμάτι το χώρο και το χρόνο τοποθετώντας τα πράγματα έτσι ώστε, παρόλα αυτά, η ιστορία να αποκτάει διαχρονικότητα.
Ιδιαίτερη γραφή που ίσως μόνο τον Πάνο Καρνέζη στις "Μικρές ατιμίες" και στο "Λαβύρινθο" μπορεί να θυμίζει.

Η αλήθεια να λέγεται. Καιρό είχαμε να διαβάσουμε ένα τόσο φρέσκο ελληνικό μυθιστόρημα.

Ένα ελάχιστο δείγμα - παρόλο που το "κομμάτιασμα" πολλές φορές μπορεί να είναι παραπλανητικό..

" Μερικές φορές πήγαιναν βόλτα στην πόλη. Όχι σε μία αλλά σε πολλές. Όχι μόνο σ' αυτή τη χώρα αλλά και σε μακρινές. Ίσως όχι τόσο μακρινές. Κάποιες φορές ερχόταν κι ο Μηνάς. Στην αρχή. Μετά σταμάτησε. Έβρισκε δικαιολογίες. Ο Μηνάς άλλαζε. Η Αλγερία άλλαζε. Ελάχιστα, ανεπαίσθητα. Ο κόσμος μετακινούνταν ένα εκατοστό κάθε φορά. Τα σώματα μετακινούνταν κι αυτά. Απομακρύνονταν το ένα από το άλλο. Μαζεύονταν στον εαυτό τους. Όχι ότι λιγόστευε η αγάπη. Αλλά δυνάμωνε η μοναξιά. Έμπαιναν ανάμεσά τους οι άλλοι Απρόσωποι. Με λίγες κουβέντες κοφτές. Οι λέξεις τους ξυλιές. Μικρά ξαφνιάσματα, λίγος λίγος ο φόβος. Λίγο πιο πολλή κάθε φορά η σιωπή. Στοιβαζόταν μέσα στα κόκαλα σαν όγκοι μεγέθους φακής. Ίσως και πιο μικροί. Πολλοί." (σελ.186-187)

Μιλήστε μας κι εσείς για ένα βιβλίο που διαβάσατε. Στείλτε μας το κείμενό σας στη διεύθυνση dmanesis@otenet.gr, να το αναρτήσουμε στο μπλογκ.

ΣΗΜ. Οι δύο πρώτες εικόνες (συγγραφέας-βιβλίο) εκλάπησαν από το παζάρι του παγκόσμιου ιστού. Οι δύο επόμενες, που είναι πίνακες της Vicenta Puzul de Gonzalez και που απολύτως αυθαιρέτως θεωρήσαμε πως είναι ταιριαστές με το βιβλίο, τις συναντήσαμε σε ένα από τα blog της φίλης Mareld.

Στο http://stress-euphoria.blogspot.com , που μπορείτε να το βρείτε και στα link μας.