Με τα παιδιά της θεωρητικής στο θέατρο Τέχνης

Στην είσοδο ένα τεράστιο δίφυλλο (0,30 Χ 0,40) πρόγραμμα, μαύρο με μεγάλα, άσπρα, κεφαλαία : Χ. Δ. Κ.Δ. ( Χρονικό διάστημα, Κική Δημουλά).

Το θέατρο υπερπλήρες. Η σκηνή μαύρη, εντελώς άδεια, καμία κατασκευή, με εξαίρεση τρία Χ από άσπρη ταινία, σε οριζόντια προς τους θεατές διάταξη και σε απόσταση περίπου δυο μέτρων το ένα από τ' άλλο.
Η παράσταση ξεκινάει προτού κλείσουν τα φώτα. Σηκώνεται όρθια και ξεχωρίζει η φιγούρα της ηθοποιού (Λουκία Μιχαλοπούλου). Φοράει κι αυτή άσπρο πουκάμισο, μαύρη φούστα και μαύρα παπούτσια. Προσπαθεί να ισορροπήσει. Οι κινήσεις της, κινήσεις ισορροπιστή με σταθμούς τα τρία Χ της σκηνής. Ισορροπεί, πάνω σε μια αόρατη λεπτή γραμμή, ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο, ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, στην ύπαρξη και την ανυπαρξία, στον εαυτό και το άλλο.
Και ερμηνεύει. Απαγγελία και υποκριτική εναλλάσσονται, διαπλέκονται. Ο λόγος της Δημουλά, αυτός ο γνώριμος λόγος του πάθους και της απουσίας, του έρωτα και της φθοράς, αυτός ο τραγικά είρωνας λόγος κατακτάει και προκαλεί τη σιωπή του χώρου. Τον παρακολουθούμε φωτίζοντας όλο και πιο βαθιά τα καλά κρυμμένα. Ηχηρές σιωπές, κραυγές που πνίγονται στη σιωπή.( Καταπώς το 'θελε κι ο παλιότερος ποιητής:" Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις, να μην τις παίρνει ο άνεμος"-Μ. Αναγνωστάκης)

Οι φωτισμοί, η ελάχιστη υπαινικτική μουσική, η κίνηση του σώματος κι η τοποθέτησή του στη σκηνή γίνονται οι γέφυρες για να περάσουμε από ποίημα σε ποίημα, από φράση σε φράση, από λέξη σε λέξη. Η Λουκία Μιχαλοπούλου, ο λόγος της Δημουλά μας κρατούν συνεπαρμένους σχεδόν μια ολόκληρη ώρα. Το χειροκρότημα στο τέλος, στην ίδια και στην ομάδα των "παιδιών" που ετοίμασαν την παράσταση (Μ.Ξανθοπουλίδου, σκηνοθεσία, Θ.Σαμαράς, art direction, Lolek, μουσική σύνθεση, Κ.Μαραγκουδάκη, φωτισμοί), ζεστό, παρατεταμένο, ευχαριστήριο.

Πριν την παράσταση φοβόμουν για την εντύπωση των παιδιών. Μονόλογος, απαιτητικό κείμενο, καθόλου συμβατική παράσταση, πειραματισμός. Κι η Δημουλά άγνωστος τόπος για τα περισσότερα. Διστακτικά ρώτησα, όταν τελείωσε. Όλες οι γνώμες θετικές. Κάποιοι στίχοι που κυκλοφορούσαν στην περιοχή της μνήμης μας. Κάτι βιβλία που θα αγοραστούν. Κάτι CD με απαγγελίες που "μήπως τα έχετε;" Κάτι ερωτήσεις για τα ποιήματα, για την ποιήτρια, για την ηθοποιό.

Την παράσταση την υιοθετήσαμε. Την κλείσαμε μέσα μας και την πήραμε μαζί μας :-)