Εν θερμώ

Η αρχή της παράστασης. Σκοτάδι στην αίθουσα. Μια φωτογραφία του Γιάννη Ρίτσου στη μεγάλη οθόνη. Ακούγεται η φωνή του. Έχουμε βουτήξει κιόλας στη συγκίνηση


Απ' τα πρώτα τραγούδια το πάθος των παιδιών φαίνεται. Στις φωνές τους, στα πρόσωπά τους. Εδώ η Δώρα, η Χρίστίνα, ο Οφσέπ που κρύβει τη Δήμητρα, η Νάντια, το σκουφάκι της Τζωρτζίνας.

Λόγος λυρικός, ερωτικός. Η Μαρία μας καθηλώνει.

Το σχολείο της Χρυσοβίτσας Ιωαννίνων μαζί μας. Ένα ένα πέφτουν τα γράμματα-σκόνη απ' το "Πρωινό Άστρο" στην οθόνη. Η αίθουσα σκοτεινή. Τα παιδιά επί σκηνής έχουν σταματήσει και παρακολουθούνε να σχηματίζεται ένα όμορφο, παιδικό πρόσωπο. Η Στέφη συνοδεύει διακριτικά με την κιθάρα κι η Σοφία, καθισμένη οκλαδόν, διαβάζει αργά τους στίχους.

Η κορυφαία στιγμή που αναμφίβολα θα χαραχτεί ανεξίτηλα σε όσους την έζησαν. Τα παιδιά προσκαλούν το Μανόλη Γλέζο να διαβάσει ένα ποίημα. Διαβάζει το ποίημα του Ρίτσου το γραμμένο για το Νίκο Γλέζο που 19 χρονο εκτέλεσαν οι Ναζί στην Καισαριανή. Η φόρτιση όλων εντονότατη. Ο Μανόλης Γλέζος διδάσκει ήθος, αγωνιστικό φρόνημα, σεμνότητα, απλότητα.

Εν θερμώ, πριν κατακαθίσουν οι εν τυπώσεις από τη χτεσινή μας βραδιά:

Όλοι οι συντελεστές χαρήκαμε πολύ. Και τα χαρήκαμε όλα. Όλη τη διαδρομή. Ζήσαμε μαζί τη σύλληψη, τη "γέννα", την ανάπτυξη, την έκθεση της παράστασής μας. Μαζί με όλα τα συναισθήματα που συνοδεύουν τα στάδια αυτά.

Και εκείνο που από χτες θρονιάστηκε μέσα μας, το σημείο όπου συγκλίνουν τα συναισθήματά μας, τα σχόλια των φίλων και του κόσμου που παρακολούθησαν και των παιδιών που βίωσαν την παράσταση, είναι η συγκίνηση.

Προσπαθώ, πρόχειρα, να εξηγήσω: Εκτός από το γεγονός πως ό,τι έγινε ήταν κατάθεση ψυχής και αγάπης, εκτός από το γεγονός πως αντικρύζοντας κανείς τέτοια παιδιά ακουμπάει με περισσότερη πίστη στην ελπίδα, εκτός από το γεγονός πως τέτοιες παραστάσεις ψιθυρίζουν πως το δημόσιο σχολείο μπορεί να κρατηθεί ακόμα και πέρα και πάνω από κει που το οδηγούσε και το οδηγεί η εκπαιδευτική πολιτική, εκτός από το γεγονός πως η ποίηση, κι αυτή, υπάρχει και έχει πολλά να προσφέρει σ' όποιον την προσεγγίζει, εκτός από όλα αυτά και πάνω από όλα αυτά, ήταν, νομίζω, ο λόγος, η ευαισθησία, η σκέψη και η στάση ζωής του Ρίτσου αυτό που όρισε τη συγκίνησή μας.

Ένας άνθρωπος που "διψούσε για ουρανό" ή, με δικά του λόγια, αναζητούσε παντού, πάντα, επίμονα, ηρωικά, το φως και μάλιστα για να το χαρίζει. " Α, να'σαι ήλιος, να χαρίζεις φως", ήταν ο τίτλος της παράστασής μας, που ούτε καν στίχος του δεν είναι, παρά φράση από ένα από τα εκατοντάδες καθημερινά σημειώματα που έστελνε στην αδελφή του από την εξορία.

Η συγκίνηση που όλοι δηλώνουν πως ένιωσαν χτες το βράδυ, εκεί, πιστεύω, πως έχει τη βάση της. Στο ότι τα παιδιά, "τα ωραία παιδιά", με σεβασμό και ευαισθησία στέκοντας απέναντι στην ποίηση του Ρίτσου, κατάφεραν να μας ξυπνήσουν τη μέσα μας ανάγκη για φως.

ΥΓ. Υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί, στους οποίους οφείλουμε πολλά ευχαριστώ. Θα επανέλθουμε σε επόμενή μας ανάρτηση.