Το θέμα είναι τ ώ ρ α τι λες

Το θέμα είναι τ ώ ρ α τι λες

Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε

Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ

Μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας

Το θέμα είναι τ ώ ρ α τι λες.

36η επέτειος του Πολυτεχνείου.

Ένα γαρύφαλλο και λέξεις που καρφώνονται

σαν πρόκες μάς αφήνει ο Μανόλης Αναγνωστάκης.


Ποιήματα από τη συλλογή Ο Στόχος (1970), του Μανόλη Αναγνωστάκη, τα περισσότερα από τα οποία γράφτηκαν την εποχή της χούντας. Μιας ποίησης που ξαγρυπνά δίπλα στον άνθρωπο, μιας ποίησης ατίθασης, που αντιστέκεται, που σφυροκοπάει αδιάκοπα στο ίδιο αμόνι, που αποκαλύπτει ουσίες, που δεν ξέρει να σιωπά, που αναστατώνει τις στέρεες παρατάξεις, που κρίνει και δε φοβάται να κριθεί.

ΠΟΙΗΤΙΚΗ

― Προδίδετε πάλι την Ποίηση, θα μου πεις,
Tην ιερότερη εκδήλωση του Aνθρώπου
Tην χρησιμοποιείτε πάλι ως μέσον, υποζύγιον
Tων σκοτεινών επιδιώξεών σας
Eν πλήρει γνώσει της ζημίας που προκαλείτε
Mε το παράδειγμά σας στους νεωτέρους.

― Tο τί δ ε ν πρόδωσες ε σ ύ να μου πεις
Eσύ κι οι όμοιοί σου, χρόνια και χρόνια,
Ένα προς ένα τα υπάρχοντά σας ξεπουλώντας
Στις διεθνείς αγορές και τα λαϊκά παζάρια
Kαι μείνατε χωρίς μάτια για να βλέπετε, χωρίς αυτιά
N' ακούτε, με σφραγισμένα στόματα και δε μιλάτε.
Για ποια ανθρώπινα ιερά μάς εγκαλείτε;

Ξέρω: κηρύγματα και ρητορείες πάλι, θα πεις.
Έ ναι λοιπόν! Kηρύγματα και ρητορείες.

Σαν π ρ ό κ ε ς πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις

Nα μην τις παίρνει ο άνεμος.

Ο Ουρανός

Πρώτα να πιάσω τα χέρια σου ..
Να ψηλαφίσω το σφυγμό σου
Ύστερα να πάμε μαζί στο δάσος
Ν᾿ αγκαλιάσουμε τα μεγάλα δέντρα!
Που στον κάθε κορμό έχουμε χαράξει εδώ και χρόνια τα Ιερά ονόματα ..
Να τα συλλαβίσουμε μαζί ..
Να τα μετρήσουμε ένα - ένα .
Με τα μάτια ψηλά στον ουρανό.. Σαν προσευχή.

Το δικό μας το δάσος δεν το κρύβει ο ουρανός.
Δεν περνούν απο 'δω ξυλοκόποι.

Στο παιδί μου...

Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια
Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό
σκυλί
Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον ά-
γριο λύκο
Μα στο παιδί δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια
Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
Ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.
Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.

Επίλογος

Κι όχι αυταπάτες προπαντός.
Το πολύ πολύ να τους εκλάβεις σα δυο θαμπούς προβολείς μες στην ομίχλη
Σαν ένα δελτάριο σε φίλους που λείπουν με τη μο-
ναδική λέξη: ζω.
"Γιατί" όπως πολύ σωστά είπε κάποτε και ο φί-
λος μου ο Τίτος,
"κανένας στίχος σήμερα δεν κινητοποιεί τις μάζες
κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει τα καθεστώτα"
Έστω.
Ανάπηρος, δείξε τα χέρια σου. Κρίνε για να κριθείς.