Σκιαγραφώντας τον ιδανικό δάσκαλο
Γράφει η Ελένη Ξιάρχου, του Γ4
Παίρνοντας τη σκυτάλη από την Κωνσταντίνα Πεζούλα, η οποία πρότεινε την ταινία "Ο κύκλος των χαμένων ποιητών",
η Ελένη Ξιάρχου, του Γ4,
μας δίνει ένα κείμενο στο οποίο σκιαγραφεί τον ιδανικό δάσκαλο, ἆνοίγοντας έτσι την κουβέντα για ένα θέμα που ποτέ δεν εξαντλείται και που παραμένει διαχρονικά επίκαιρο.
" Στις μέρες μας μέσα στο χάος που επικρατεί μέσα στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα οι νέοι έχουν ανάγκη να βλέπουν σαν πρότυπο τον καθηγητή τους και να μπορούν να «πάρουν» σημαντικά εφόδια από αυτόν για τη διάπλαση του χαρακτήρα τους.
Κατ’ αρχήν ο καθηγητής δεν χρειάζεται να είναι ο «τέλειος», που δεν κάνει λάθη και έχει γνώσεις για τα πάντα ή να έχει σπουδάσει στο εξωτερικό για να είναι της αρεσκείας μας. Για έναν μαθητή, θεωρώ ότι είναι αρκετό ο καθηγητής να είναι ειλικρινής μαζί του και όχι «ψεύτικος», να έχει αξίες που να τις τηρεί στην πράξη, όχι όμως γιατί πρέπει αλλά επειδή τυ βγαίνει και είναι κάτι φυσικό γι’ αυτόν,. Γενικά να έχει τη δική του μοναδική προσωπικότητα που να τον κάνει ξεχωριστό γιατί έχει το θάρρος της γνώμης του.
Επίσης ο καθηγητής θέλουμε να έχει μια φιλική σχέση με τους μαθητές και όχι να αντιπροσωπεύει ένα απλό εκπαιδευτικό όργανο του συστήματος που κάνει τη δουλειά του. Να ενθαρρύνει τις κοινωνικές σχέσεις μεταξύ των μαθητών μέσα από ομαδικές εργασίες, να μην είναι επικριτικός με τα λάθη τους αλλά να δίνει τη δυνατότητα στους μαθητές να συμμετέχουν στο μάθημα έστω κι ας πουν και κάτι λάθος. Έτσι ώστε να μην γίνεται βαρετός μονολογώντας.
Τέλος να βοηθάει τους μαθητές να γίνουν χρήσιμοι άνθρωποι στην κοινωνία με ουσιαστικές γνώσεις για τη ζωή και με σκοπό να μην γίνουν ρομποτάκια που το μόνο που θα θέλουν είναι να αποκατασταθούν οικονομικά χωρίς να τους αρέσει η δουλειά που κάνουν. "
Ελένη Ξιάρχου
Εσείς; Συμφωνείτε; Ποια στοιχεία θεωρείτε σημαντικά, απαραίτητα για τον καλό εκπαιδευτικό;
Πολύ ωραία η συζήτηση που έχετε ανοίξει!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ και επαυξάνω,μόνο που θέλω να συμπληρώσω ότι και ο καθηγητής είναι άνθρωπος με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό.Στον εκπαιδευτικό χώρο υπάρχουν δάσκαλοι ερωτευμένοι με τη δουλειά τους και είναι αρκετοί,όπως υπάρχουν και δάσκαλοι που από τύχη ή ατυχία υπηρετούν αυτό το λειτούργημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως πηγαίνω σχολείο τα τελευταία δέκα χρόνια(πολλά δεν είναι?)και ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει τι θέλω από ένα καθηγητή...Το μόνο που ξέρω είναι ότι άλλοι με κερδίζουν από την πρώτη στιγμή,άλλοι λίγο αργότερα και άλλοι ποτέ!Είναι λογικό βέβαια αφού όπως είπε και ο κ.Βάγιας οι καθηγητές είναι πάνω απ'όλα άνθρωποι και είναι αδύνατο να τους συμπαθούμε όλους το ίδιο,αλλά όταν κάποιος δεν έχει όρεξη για τη δουλεία του και δεν έχει σεβασμό απέναντι στους μαθητές αυτό φαίνεται και είναι δύσκολο τόσο να κερδίσει το δικό τους σεβασμό,όσο και να λειτουργήσει αρμονικά η ταξη.Συμπέρασμα:Σκεφτείτε το καλά πριν πάρετε την απόφαση να γίνεται δάσκαλοι!Θα έχετε να κάνετε με παιδιά-εφήβους που κρίνουν(σκληρά πολλές φορές)και που αντιδρούν αν αισθανθούν ότι τους υποτιμάνε.
ΑπάντησηΔιαγραφήIzzie:
ΑπάντησηΔιαγραφήTο συμπέρασμά σου είναι ακριβώς σύμφωνο και με τη δική μου διαπίστωση.Βέβαια καθηγητής πρέπει να πηγαίνει αυτός που είναι διατεθειμένος να προσφέρει και να είναιέτοιμος να αντιμετωπίσει τα παιδιά -εφήβους που πολλές φορές πράγματι κρίνουν σκληρά.Εκείνο που φταίει είναι η «εφηβεία»με ότι αυτό σημαίνει.Υπάρχει φθορά στον καθηγητή που μετριάζεται μόνο με την θέληση του να προσφέρει.
Ανώνυμε:
Ευχαριστώ για τα καλά σου λογια αλλά 35 χρόνια στον πίνακα (8 φροντιστής,27 στο Δημόσιο)άντεξα γιατί είμαι ερωτευμένος με αυτό το λειτούργημα,και παραδόξως η επαφή με τους έφηβους όχι λίγες φορές με αναζοωγονεί,χωρίς να λείπουν οι πίκρες και η κούραση,αυτά ξεχνιούνται τα καλά μένουν.Άλλωστε η δουλειά που κάνω τώρα είναι συνειδητή επιλογή μου από τα 13 χρόνια μου ,μαθητής της Α΄Γυμνασίου.
Συμφωνώ με την Ειρήνη ότι έχετε ανοίξει πολύ ωραία συζήτηση,συγχαίρω την μαθήτρια Ελένη Ξιάρχου, τον Διονύση, και όλους εσάς τους ιδανικούς καθηγητές που κάνετε με πάθος το έργο σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάτι παραπάνω για τον Διονύση, επιτρέψ' τε μου, το γράφω στο μπλογκ μου.
Διονύση, με συγχωρείς!
Καλή συνέχεια, ως να ξαναγυρίσω πάλι!
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνω απολυτα.. Αυτο που θελουμε ειναι να γνωριζουμε τον καθηγητη ως ανθρωπο και να γινεται φιλος μας, να μας μιλαει να μας σεβεται.. Να ειναι εκει οποτε τον χρειαστουμε.. Ωστοσο ο καθηγητης θα πρεπει να ειναι και καθηγητης.. Να μεταδιδει γνωσεις με το δικο του ξεχωριστο τροπο και να κινει το ενδιαφερον των μαθητων... Από την άλλη να σημειώσω πως η φιλια αναμεσα σε μαθητες και καθηγητες θα πρεπει να στηριζεται στον αμοιβαιο σεβασμο και ο καθηγητης να να μην ταπεινωνεται αλλα να κρατα και μια πολυ μικρη αποσταση, ετσι κερδιζει την εκτιμηση μας..!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμορφο και ενδιαφερον θεματακι!!
lzzie,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην ανησυχείς που σε δέκα χρόνια δεν έχεις καταλάβει τι θέλεις από ένα καθηγητή. Εγώ κοντεύω καμιά σαρανταριά χρόνια στα σχολεία (ε, ε...είπαμε: μαθητής και καθηγητής μαζί!) και ακόμα το ψάχνω...
Και ναι, άνθρωποι είμαστε κι εμείς, συμφωνώ με σένα και τον κ.Βάγια - αν και το βρίσκω απαραίτητο να το δηλώνουμε κάπου κάπου:-). Αλλά αυτό δεν μπορεί να αποτελεί βάση για να δικαιολογούμε τις μύριες όσες αδυναμίες μας.
Άνθρωποι, αλλά με συγκεκριμένη αποστολή, θέση, ευθύνες.
Ελένη Ξιάρχου,
Πολύ χάρηκα την ανάρτησή σου και, δυστυχώς, δεν έχω πουθενά να διαφωνήσω μαζί σου. Μια χαρά οδηγός προς εκπαιδευτικούς μπορεί να είναι το καλοβαλμένο κείμενό σου.
EiRiNi,
Μου άρεσε πολύ αυτή η "πολύ μικρή απόσταση"! Ναι, συμφωνώ κι εγώ. Δεν μπορεί παρά να υπάρχει. Είναι αναγκαίο να υπάρχει. Αλλά, τι ωραίο να αισθανόμαστε την ανάγκη να είναι μια "πολύ μικρή απόσταση"!
Τι λέτε; Σε επόμενη ανάρτηση βάζουμε το ερώτημα για τον ιδανικό μαθητή/μαθήτρια;!
για επιχειρηστε εσεις ως καθηγητης μια τετοια αναρτηση και πιστευω ολοι θα εχουμε να σχολιασουμε κατι...:)
ΑπάντησηΔιαγραφήκ. Διονυση, οταν βρειτε χρονο ριξτε μια ματια και στο μπλοκ του σχολειου μου , ειχα γραψει μια παρομοια αναρτηση, τον οκτωβρη!!
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://2gelarisas.blogspot.com/2009_10_01_archive.html
καλο μεσημερι..
Ιδανικός δάσκαλος είναι αυτός που ξέρει καλά πως δεν υπάρχει αυτό το είδος. Όλοι έχουμε αδυναμίες ως δάσκαλοι και γινόμαστε καλύτεροι όσο πιο πολύ τις συνειδητοποιούμε και τις παλεύουμε. Εγώ πάντως ειλικρινά, αν αναζητούσα τον ιδανικό δάσκαλο, θα έβαζα έναν μόνο όρο, να μην είναι τεμπέλης. Μα το θεό, και ο πιο χαρισματικός, άμα φοβάται τη δουλειά, άχρηστος είναι, ενώ ο μετρίως μέτριος που δουλεύει με συνέπεια, όσα λάθη και να κάνει, τελικά προσφέρει πολύ περισσότερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚ.Μάνεση,
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ γνώμη μου είναι ότι αδυναμία και άνθρωπος πάνε μαζί.Η ουσία είναι η αδιάκοπη προσπάθεια για βελτίωση και αυτό δεν αφορά μόνο τους καθηγητές!Πιστεύω πως αν δίνετε τον καλύτερο εαυτό σας, δεν υπάρχει περίπτωση να μη βρείτε ανταπόκριση.
ΥΓ.Έχετε χάσει καμιά χρονιά?Για να κάνω τον υπολογισμό καλύτερα...!
Αμέσως μπορούμε να δούμε τις αδυναμίες ενός εκπαιδευτικού. (Τα παιδιά είναι αντικειμενικοί κριτές και θα μπορούσαν να συμπληρώνουν ένα έγγραφο αξιολόγησης κάθε χρονιά για τους καθηγητές τους).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν όμως ο καθηγητής είναι πραγματικά καλός, το αποτέλεσμα της επίδρασής του στους μαθητές θα μπορούσε να έρθει στην επιφάνεια πολλά χρόνια μετά. Ο καθηγητής είναι ένα πρότυπο συμπεριφοράς, γνώσεων, μεθοδικότητας. Αν θελήσει ο μαθητής να τον μιμηθεί, μάλλον θα χρειαστεί πολύ χρόνο.
Οι καθηγητές αντιμετωπίζουν προβλήματα οικογενειακής καθημερινότητας, υγείας, επιμόρφωσης, και δεν είναι εφικτό να τα αφήνουν απαρέγκλιτα έξω από την πόρτα του σχολείου. Οι μαθητές μπορούν να το αντιληφθούν και να δείξουν ελαστικότητα στην κρίση τους και ανθρωπιά, αλλά πάντοτε μέσα σε λογικά όρια. Άλλωστε και αυτοί έχουν παρόμοια προβλήματα. Αυτό που προέχει είναι η προώθηση και ανέλιξη της εκπαιδευτικής διαδικασίας, ενώ η κοινωνική ανεκτικότητα έρχεται δεύτερη.
Κατά μέσο όρο, οι καθηγητές αλληλοστηρίζονται για να βγάλουν πέρα το δύσκολο έργο τους. Πλάι τους οι μαθητές πασχίζουν να αποκτήσουν εφόδια και δεξιότητες που θα μπορούσαν να τους φανούν χρήσιμα στη σταδιοδρομία τους. Η ανασφάλεια βρίσκει θύματα και στις δυό ομάδες.
Στο σημείο αυτό εμφανίζονται κάποιοι περιθωριακοί τύποι που κάνουν το 'κάτι περισσότερο' από όσα είναι υποχρεωμένοι να κάνουν, είτε είναι καθηγητές που διοργανώνουν εκδηλώσεις είτε είναι μαθητές που τις απογειώνουν με την συμμετοχή τους. Αυτοί αλλάζουν ελαφρά το κλίμα στα σχολεία και χαρίζουν τις ευχάριστες αναμνήσεις που μας μένουν από την σχολική ζωή (γιατί αν περιμέναμε από βιβλία και μαθήματα, κατά μέσον όρο χάσαμε!).
lzzie,
ΑπάντησηΔιαγραφήXααα!Χα! Μωρέ χρονιά δεν έχασα. Το λαγαριασμό έχασα! :-)
Ειρήνη,
Βρε, απίθανο πλάσμα, έγραφες και στο 2ο ΓΕΛ Λάρισας; Θα πάω να το δω. ( Μ'αρέσει, πάντως το "2gela..." Μπορείς να το πάρεις και σαν προστακτική του γελάω και σαν..γκέλα)
Θα τον κάνουμε θέμα τον ιδανικό μαθητή, δεν τη γλιτώνετε:-) Και ΄κει θα έχουν, υποθέτω, περισσότερο ενδιαφέρον οι απαντήσεις.
Γυριστρούλα,
Μη μ' αποκαλείς τεμπέλη και μου σπας το ηθικό..
Αλκίνοε,
Τόσο κείμενο έγραψες, βρε παιδί μου, κι εγώ θα σου απαντήσω μόνο με ένα "συμφωνώ";
Μ' αφορμή την ανάρτηση συζητήσαμε σήμερα σε μια τάξη -ευτυχώς η Φιλοσοφία της θεωρητικής εμπνέει απ'τη φύση της το στοχασμό κ΄την συζήτηση,δεν...εξετάζεται[!]πανελλαδικά εξάλλου- το θέμα.Κι η άποψη των παιδιών ήταν πως καλός δάσκαλος είναι αυτός που αγαπάει τη δουλειά του,αγαπάει τα παιδιά και...τα κάνει να μη βαριούνται [μ'αυτή τη σειρά].Συμφωνώ απολύτως μαζί τους, συναισθανόμενη επίσης απολύτως το βάρος της προσδοκίας τους ασήκωτο στους ώμους μου[μας].
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι ωστόσο- περιέργως πως-ένας παμπόνηρος δαιμονάκος μέσα μου κάνει χαρούλες.
K. Διονυση,
ΑπάντησηΔιαγραφήγραφω και εκει αφου ηταν -και οπως και να το κανουμε- θα ειναι παντα το σχολειο μου... Το ονομα ειναι εμπνευση των καθηγητων μου που το διαχειριζονται κι ολας!! Εμένα απλα μου ζητησαν να γραψω οποτε θελω και αλλο που δε θελω...:))
Εχετε δικιο για το ονομα δεν το ειχα σκεφτει..χιχιχι
Τι ωραίες απόψεις διατυπώνονται εδώ!Χαίρεσαι να διαβάζεις!Συμφωνώ με πολλά από όσα λέχθηκαν και θα πω ότι καλός δάσκαλος , σύμφωνα με την προσωπική μου γνώμη, είναι αυτός που προσάρμόζεται στα νέα δεδομένα και μπορεί να επικοινωνεί και να κοινωνεί στα παιδιά αξίες, ιδανικά και ιδέες και να προετοιμάζει πολίτες. Δεν έχει να πει τίποτα ένας δάσκαλος που μένει στο βιβλίο ύλης και πέραν τούτου ουδέν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιονύση,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην απάντησή σου προς την Ειρήνη,τί απάντηση έδωσες;
Α,θα σε μαλώσω.(με την καλή έννοια).
Δεν έχουν μεγάλο ενδιαφέρον οι απαντήσεις για το πως βλέπουμε τον ιδανικό δάσκαλο ,ειδικά σε εσένα που είσαι δάσκαλος;
Με προβληματίζεις πολύ.
Στέφανος.
Υ.Γ. Ωραία η παρατήρησή σου με το 2gela (γέλα ή γκέλα)
Άννα, Αννούλα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι άλλο μεγάλο θέμα ανοίγουν τα παιδιά: Να αγαπάει τη δουλειά του, λοιπόν. Κι αν υποθέσουμε ότι δεν του συμβαίνει αυτό, πώς θα γίνει να του συμβεί; Αλλά κι αυτός που την αγαπάει, αν δεν πετυχαίνει να μην κάνει τα παιδιά να βαριούνται, πώς θα το αλλάξει; ( Η πρώτη ερώτηση είναι δυσκολότερη..)
Ο ...δε δαίμων, εντός, είναι ό,τι καλύτερο, ε; Να τον φροντίζεις:-)
ΕiRiNi,
Το διάβασα το αναλυτικότατο κείμενό σου στο ιστολόγιο της Λάρισας. Μ'άρεσε. Χαίρομαι που κρατάς επαφή με το σχολείο σου και που τόσο κριτικά προσεγγίζεις το θέμα των - σχολικών, ας τις πούμε - σχέσεων.
17 υπέροχοι μαθητές και μια ιδανική δασκάλα,
Πώς να διαφωνήσει κανείς; Πολλά φιλιά.
Στέφανε,
(έκανα γκέλα;;)
Να απολογηθώ: Το έγραψα με την έννοια ότι το θέμα του ιδανικού δασκάλου είναι πολύ συνηθισμένο στις συζητήσεις και οι απαντήσεις δεν προκαλούν ιδιαίτερες εκπλήξεις. Φαντάσου, όμως, τι μπορεί να ειπωθεί για τον ιδανικό μαθητή; Δεν το έχω ακούσει πολλές φορές στη ζωή μου να το συζητάνε.
Θα το βροντοφωνάζω σ' όλη μου τη ζωή:Είμαι αθώος! :-)
(επιτρέψτε μου τη φλυαρία...)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνδυάζοντας την αγάπη του Αλκίνοου για το σκάκι, την αναφορά του στους "κάποιους περιθωριακούς τύπους" που σώζουν την εκπαίδευση και την αναφορά της Άννας στο μικρό μέσα της δαιμονάκο, να παραθέσω ένα γνωστό ποίημα.
Του αγαπημένου Μανόλη Αναγνωστάκη
Το Σκάκι
Έλα να παίξουμε.
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου.
( Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη.
Τώρα δεν έχω πιά αγαπημένη )
Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
( Τώρα πιά δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει καιρό πριν από μένα )
Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου.
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω;
( Τραβάνε μπρός, τυφλοί, χωρίς καν όνειρα )
Όλα , και τα άλογά μου θα στα δώσω.
Μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω.
Που ξέρει μόνο σ ένα χρώμα να πηγαίνει
Δρασκελώντας τη μια άκρη ως την άλλη
Γελώντας μπρός στις τόσες πανοπλίες σου
Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα.
Κ. Μανεση,
ΑπάντησηΔιαγραφήνα στε καλα...
Περιμενω και το επομενο θεμα για να δουμε τι εχουμε να πουμε ολοι μας...
καλο βραδυ!!
Ωραίο το θέμα σας κι ενδιαφέρουσες οι απόψεις που ακούγονται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυζητώντας συχνά με τα παιδιά, που όπως ξέρουμε εμείς οι δάσκαλοι και αυστηροί και αντικειμενικοί κριτές είναι,καταλήγω στο συμπέρασμα πως δεν υπάρχουν συνταγές και μετρήσιμα κριτήρια.Θέλουν τον εκπαιδευτικό να είναι ανθρώπινος και δημοκρατικός, να έχει ποιότητα και να ενδιαφέρεται για τη δουλειά του, να εμπνέει σεβασμό κι εμπιστοσύνη, να νοιάζεται πραγματικά για τους μαθητές του.Και πολλά άλλα.
Μπορεί, ωστόσο να μην τα συγκεντρώνει όλα τούτα αλλά να έχει εκείνο το εκτόπισμα που να κερδίζει την αγάπη και την αποδοχή.Είπα και πιο πάνω, συνταγές ίσως και να μην υπάρχουν.
Ίσως αρκεί το να είναι δάσκαλος, έτσι απλά...
Εύα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε για τις πινελιές σου στο πορτρέτο του δασκάλου..
Αλλά αυτό το απλό που λες στο τέλος, αχ αυτό το απλό, δύσκολο που είναι!..
Μιλάμε για τον "ιδανικό" δάσκαλο,Διονύση.Τα παιδιά-όπως φαίνεται απ΄τα λόγια τους,βάζουν πολύ[;] ψηλά τον πήχυ κ΄πολύ καλά κάνουν..Βέβαια στην καθημερινή αναμέτρηση του ιδανικού με την αμείλικτη πραγματικότητα της τάξης, μαζεύουμε συντρίμμια τα κομμάτια του ,τις περισσότερες φορές.Είναι και κάποιες φορές όμως,αχ κάποιες φορές,ξέρεις,που ζούμε μικρούς θριάμβους του κι αυτά μας δίνουν ψυχή να συνεχίζουμε.Γι'αυτό-νομίζω,ποτέ δεν ξέρεις με τους "δαίμονες"-πως κάνει χαρούλες ο δαίμονάς μου.Να με παιδεύει θέλει,σύμμαχος των παιδιών πάντα ο κατεργάρης.Να μη μ'αφήνει σε ησυχία ποτέ,ανάθεμά τον.Αλλά τι να γράφω σεντονιάδες τώρα,τα ξέρεις,Διονύση,τα ξέρουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήkeep teaching...λοιπόν,με τα λάθη μας,με τις αδυναμίες μας,με τους δαίμονές μας,με την ψυχή μας.
Στον "τρελό" μου Διονύση που "αναστατώνει τις στέρεες παρατάξεις", ανταποδίδω με από ψυχής ευχαριστώ,πάλι με αγαπημένο Αναγνωστάκη
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ηθελ'ακόμη πολύ φως να ξημερώσει
όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα.
Έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή
έπρεπε να σώσω
Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω
μέσα στις φλόγες."