Ένας τρόπος να βλέπουμε τη γειτονιά μας, το σχολείο μας, το χώρο μας.

( η μικρή πλατεία Μερκούρη στα κάτω Πετράλωνα)

Λοιπόν, κοιτάξτε τι γίνεται κοντά στη γειτονιά μας. Στην πλατεία Μερκούρη, στα κάτω Πετράλωνα. Η πλατεία αρχικά είναι υποβαθμισμένη. Πρώτα ανοίγει ένα δραστήριο βιβλιοπωλείο. Αργότερα η "πολιτιστική ομάδα Πετραλώνων". Προβολές, εκδηλώσεις ρεφενέ, παρουσιάσεις βιβλίων, βραδιές γνωριμίας των περίοικων, ελλήνων και μεταναστών, εκθέσεις φωτογραφίας κα. Ανοίγει και ένα "ήπιο" μπαράκι. Κι η πλατεία έχει αλλάξει. Έχει αποκτήσει ζωή, χαρακτήρα, πρόσωπο.
( Στιγμιότυπο από εκδήλωση της πολιτιστικής ομάδας κάτω Πετραλώνων)

Τα διαβάσαμε στην Καθημερινή της Κυριακής και "ανεβάζουμε" το άρθρο στο ιστολόγιό μας ως ένα παράδειγμα παρέμβασης που μπορούμε να κάνουμε στους χώρους που ζούμε, ως πρόταση κοινωνικής συμμετοχής και δραστηριοποίησης, ως δείγμα μη μοιρολατρικής παράδοσης στη λαίλαπα της ομοιομορφίας, της παθητικότητας και της ακρισίας.

Γράφει, λοιπόν, ο Τάκης Καμπύλης στην Καθημερινή της Κυριακής ( 24-05-09):

" (...) Η πλατεία Μερκούρη στα Ανω Πετράλωνα δεν ήταν και πολύ διαφορετική από τις άλλες πλατείες της Αθήνας έστω κι αν λόγω της γειτνίασης με το αρχαιολογικό hard core της πόλης είχε πολλές αφορμές να ξεχωρίσει. Ενα-δυο καφενεία, δυο ψησταριές, το ταβερνάκι που πήγαινε και δεν πήγαινε και ένα αμήχανο εγκαταλελειμμένο παρκάκι στο κέντρο, ίσα να δικαιολογήσει το όνομα της γιαγιάς της Μελίνας.
Πριν από λίγα χρόνια, ο Χρήστος, Πετραλωνίτης, άνοιξε εκεί, σε ένα πολύ μικρό χώρο, το βιβλιοπωλείο: Το «Αμόνι». Οχι από αυτά που εκτός από το τυπικό δεν έχουν τίποτε άλλο να δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό. Το «Αμόνι» ήταν βιβλιοπωλείο με τα όλα του. Στα (λιγότερα από) 10 τετραγωνικά του χωρούσαν οι νέοι (και ψαγμένοι) τίτλοι της ελληνικής βιβλιοπαραγωγής. Η βιτρίνα του άλλαζε συνεχώς, αλλά το ερώτημα στους περίοικους παρέμενε σταθερό: «Μα εδώ βιβλιοπωλείο; Σε ποιον θα πουλήσει;»
Ομως, το «Αμόνι» εκεί. Σταθερό. Μια αρχαιολόγος της περιοχής άρχισε να κάνει τις παραγγελίες της. Και μετά κι άλλοι, όχι πολλοί. Το 2005, ο Χρήστος αποφάσισε να το κλείσει. Ηθελε να γράφει βιβλία κι όχι να πουλάει. Τότε, φιλικό του ζευγάρι που ζούσε στην περιοχή της πλατείας από το 1999 αποφάσισε να το κρατήσει ανοιχτό. Γρήγορα κατάλαβαν πως ένα τόσο δα βιβλιοπωλείο έπρεπε πρώτα να χωρέσει στη γειτονιά. Το «Αμόνι» άνοιξε και μία μικρή νέα αγορά: Φθηνά μεταχειρισμένα βιβλία. Περίπου δωρεάν. Κι άλλα εντελώς δωρεάν. Ολο και περισσότεροι σταματούσαν στο μικρό πεζοδρόμιο απέναντι από την πλατεία. Το κέφι περίσσευε. Και η οργανωτικότητα. Σιγά σιγά κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής δικτυώθηκαν μέσα από το Ιντερνετ. Ενημερώνονταν για νέα βιβλία, αλλά γρήγορα άρχισαν να συζητούν για τα προβλήματα της γειτονιάς.
Και, το επόμενο βήμα, το «Αμόνι» έγινε το πραγματικό κέντρο της περιοχής. Μια νέα πλατεία. Οχι ρημαγμένη, όχι ντροπαλή. Η «Πολιτιστική Ομάδα Πετραλώνων» ήταν θέμα χρόνου. Ξεκίνησαν με προβολή της ταινίας «Το Σπιρτόκουτο» του Γιάννη Οικονομίδη, και χαιρετισμό του πρωταγωνιστή της ταινίας, Ερρίκου Λίτση. Στην πλατεία συγκεντρώθηκαν περίπου 80 κάτοικοι. Αυτό και αν ήταν επιτυχία. Μετά άρχισαν κι εκδηλώσεις «ρεφενέ».
( από αποκριάτικο γλέντι που διοργανώθηκε)
Γιορτές με τσίπουρο και κρασί, γνωριμία με «έθνικ» κουζίνες -τι γλυκό πρόσχημα για να γνωριστούν Ελληνες και μετανάστες-, βραδιές με φεγγάρι και πολλά ακόμη.
Στα δυόμισι περίπου χρόνια η Πολιτιστική Ομάδα έχει οργανώσει παρουσιάσεις βιβλίων, όπως «Το εγχειρίδιο ιχθύων» του Ρ. Φλάναγκαν (εκδόσεις Αγρα), «Η ομορφότερη ιστορία του κόσμου», του Παντελή Καλιότσου, το «Palestine» από τις εκδόσεις ΚΨΜ και ταυτόχρονα έκθεση φωτογραφίας για την Παλαιστίνη, βραδιές αντιπολεμικής λογοτεχνίας και τα καλοκαίρια βραδιές τής πολύ αγαπημένης τους αστυνομικής λογοτεχνίας. Λίγο καιρό πριν, στη θέση της ψησταριάς που είχε κλείσει άνοιξε η «Βραζιλιάνα». Ενα μπαρ που μάλλον έβαλε το σύνορο στα «must τρεντάδικα» του διπλανού Θησείου. Περιβάλλον χαλαρό με τάβλι και σκάκι τα πρωινά, χώρος για να διαβάσεις την εφημερίδα σου, για να αναζητήσεις στον «πίνακα ανακοινώσεων» νέα και ευκαιρίες από τη γειτονιά. Ενα μπαρ που ήρθε κι έδεσε με το «Αμόνι» και πολλές φορές έχει φιλοξενήσει εκδηλώσεις της Πολιτιστικής Ομάδας.
( στιγμιότυπο από παζάρι που διοργανώθηκε στην πλατεία)

Η πλατεία έχει αλλάξει. Δεν είναι ένας ακάλυπτος χώρος ανάμεσα στις οικοδομές, ούτε ένας πληκτικός σκυλότοπος.
Ολα ξεκίνησαν από αυτό το μικρό βιβλιοπωλείο. Που, φέτος, πιστό στην ανάγκη να μεγαλώσουμε τα σπίτια μας για να χωρέσουμε εμείς πρώτα, προχώρησε και στην πρώτη του εκδοτική προσπάθεια: Είναι το βιβλίο του Δημήτρη Λιβιεράτου. Που παρουσιάστηκε ανάμεσα σε άλλους στους μικρούς μαθητές του 78ου δημοτικού. Δυο βήματα από την πλατεία. Οι μικροί εντυπωσιάστηκαν για τα βήματα άλλων εποχών στην ίδια περιοχή. Και οι μεγαλύτεροι έμαθαν κι άλλα. Οπως ότι το «τέρμα τα δίφραγκα» (δίδραχμα) είναι φράση που βγήκε εκεί όταν υπήρχε το τραμ: «Το εισιτήριο του τραμ μέχρι το Θησείο ήταν δύο δραχμές και μέχρι την Ομόνοια 2,5 δραχμές. Μόλις λοιπόν έφθανε το τραμ στο Θησείο, ο εισπράκτορας φώναζε: Τέρμα τα δίφραγκα» (...) "



Η σχολική χρονιά τελειώνει. Σκέφτεστε κάτι για την επόμενη, κάτι που θα μπορούσαμε να κάνουμε στο σχολείο, ώστε να βελτιώσουμε τη λειτουργία του, τη ζωή μας μέσα σ' αυτό;
ΣΗΜ: Όλες τις φωτογραφίες αυτής της ανάρτησης τις πήραμε από το ιστολόγιο http://popetralonon.blogspot.com/ που βρήκαμε ψάχνοντας.

Σχόλια

  1. Πρωτοβουλίες όπως αυτή στα Πετράλωνα αποδεικνύουν την επιστροφή στο κοινοτικό πνεύμα, στις πρωτοβουλίες που οδηγούν σε συγχρωτισμό πέραν των δεδομένων τρόπων συνάντησης και διασκέδασης που μας επιβάλλουν τα καταναλωτικά κέντρα.

    Ανάλογη πρωτοβουλία, σε επίπεδο εθελοντικής οργάνωσης, την οποία παρακολουθώ και στην οποία συμμετέχω από το 2003 είναι οι Δρόμοι Ζωής (http://www.dromoi-zois.gr),που δραστηριοποιούνται στο Γκάζι κι έχουν πετύχει να εμπνεύσουν στα παιδιά της περιοχής και στις οικογένειάς τους το όραμα για μια καλύτερη και ανθρώπινη ζωή. Και,να το τονίσω,χωρίς επιχορηγήσεις, μόνο με δωρεές και με το χρισοτυγεννιάστικο παζάρι μας!Αυτό το λέω γιατί στους Δρόμους πραγματικά έχει αποδειχθεί ότι τα λεφτά δεν είναι sine qua non,αντίθετα αυτό που μετράει είναι η μικρή συνεισφορά των πολλών που κάνει θαύματα!

    Η εμπειρία μου στους Δρόμους ήταν καθοριστική για τη συγκρότησή μου ως εκπαιδευτικού.Έμαθα πώς είναι να είναι κάποιος στο περιθώριο και να μη νοιάζονται γι'αυτόν οι δάσκαλοί του.Είδα παιδιά με τεράστια προβλήματα (φτώχεια,αρρώστιες γονέων,κοινωνικός αποκλεισμός)να συμμετέχουν σε δραστηριότητες και να ανθίζουν σαν λουλούδια.Στις θεατρικές παραστάσεις που σκαρώνουν κάθε χρόνο-και που αξίζει να δείτε αυτή την Κυριακή!-φτιάχνουν τα σκηνικά,τα κουστούμια,ζωγραφίζουν τα προγράμματα,κατασκευάζουν μαριονέτες.Στον μπουφέ σερβίρουν με σοβαρότητα το κοινό μαθαίνοντας σημαντικές κοινωνικές δεξιότητες.Και οι συντονιστές τους δεν είναι μόνο-και κυρίως εκπαιδευτικοί,είναι άνθρωποι από διαφορετικούς επαγγελματικούς κύκλους,με κοινή αγάπη για το παιδί!

    Από τη στιγμή που διορίστηκα και άρχισα να διδάσκω σε σχολείο έχω το παράπονο ότι τον 'επαγγελματισμό' που βλέπω στους Δρόμους,δεν τον βλέπω στα σχολεία!Βέβαια σε τέτοιες εθελοντικές,κοινοτικές προσπάθειες τα παιδιά δεν είναι αναγκασμένα να συμμετέχουν-σε αντίθεση με το σχολείο.Επίσης δεν υπάρχει ωράριο:τηρούν βέβαια κάποιο πρόγραμμα ως προς τις συναντήσεις-και μαθαίνουν ότι δεν είναι καλό να 'στήνεις' τον άλλον,αλλά οι συντονιστές δεν την κοπανάνε όταν χτυπήσει το κουδούνι...

    Γυρίζοντας στο σχολείο,χωρίς να θέλω να παραγκωνίσω τη σχολική ώρα,νομίζω ότι το μυστικό είναι να σκεφτούμε τις πραγματικές ανάγκες των παιδιών,να τους δώσουμε κίνητρα και λίγη παραπάνω προσοχή σε εξωσχολικές ώρες.Διδάσκοντας στο σχολείο μου 2 μέρες πέρσι και 3 φέτος(συμπληρώνω και σε άλλα σχολεία)εκπαιδεύομαι σιγά-σιγά να εκμεταλλεύομαι διαλείμματα,κενά και να μένω λίγο μετά το μάθημα.Έχω δει ότι όταν κάνω κάτι στο σχολέιο έξω από την πίεση του μαθήματος,τα παιδιά αντποκρίνονται θετικά,ειδικά τα πιο παραγκωνισμένα.Και μετά η σχέση μέσα στην τάξη συνήθως βελτιώνεται..

    Επιστρέφοντας στο άρθρο για την αλλαγή στα Πετράλωνα,νομίζω ότι το στοίχημα είναι να κάνουμε το χώρο του σχολείου από αναγκαστικής συνάθροισης,κοινοτικής επικοινωνίας.Τι ωφελεί να βγάζουν οι μαθητές μας 20άρια και να είναι μόνοι,ανταγωνιστικοί και κοινωνικά μαγκωμένοι(όπως ήμουν κι εγώ στην ηλικίας τους;).Αυτό που ζητούσα τελικά σα μαθήτρια δεν ήταν ο έπαινος,αλλά η δυνατότητα για έκφραση,δημιουργία και άσκηση κριτικής ικανότητας.Κι αυτά έχω τώρα στο μυαλό μου για τους μαθητές μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτό που γράφεις κλείνοντας το μάτι είναι αυτό που έκανε ένα απλό βιβλιοπωλείο. Φαντάζεσαι τι μπορεί να κάνει ένα σχολείο, αν τα παιδιά το βλέπουν σαν το σπίτι τους; Το μεγαλύτερο κοπλιμέντο που έχω εισπράξει, Διονύση, από μαθητές μου είναι ότι το σχολείο είναι το σπίτι τους. Έρχονται στο σχολείο με κέφι. Κι αυτό το πέτυχαν 3 ή 4 συνάδελφοι με όλους τους άλλους είτε αδιάφορους είτε εχθρικά διακείμενους. Ναι, το σχολείο μπορεί να γίνει το σπίτι των μαθητών, να λειτουργεί και εκτός ωραρίου και να λειτουργήσει σαν εστία ανάπλασης της γειτονιάς. Τα Πετράλωνα και το Αμόνι δείχνουν το δρόμο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτές οι ωραίες πρωτοβουλίες στις γειτονιές δείχνουν ακριβώς αυτό που επισημαίνουν και οι δύο προλαλήσαντες συνάδελφοι και ο οικοδεσπότης, την ανάγκη να συνυπάρξουμε, να βρούμε χώρο,τρόπο, χρόνο, για να επικοινωνήσουμε, να δημιουργήσουμε, να ζήσουμε ως συλλογικά όντα.
    Αυτό αφ' εαυτού συνιστά παιδεία και παράγει παιδεία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Bad Wolf,

    Καλησπέρα. Χρησιμότατη εμπειρία μάς μεταφέρεις. Και η αίσθησή μου είναι πως είσαι και φειδωλή, αναφέροντάς μας αυτά που αποκομίζεις από τους Δρόμους. Σημαντικό, επίσης, κατά τη γνώμη μου, είναι το συμπέρασμα που εξάγεις από την εμπειρία σου στους Δρόμους Ζωής, ότι δηλ. τα χρήματα δεν αποτελούν την άκρως απαραίτητη προϋπόθεση για να προχωρήσουν τα πράγματα. Κάτι ανάλογο βλέπουμε κι εμείς στο σχολείο μας με τη βιβλιοθήκη που τη συντηρούν οι δωρεές, οι προσφορές, η συμμετοχή και η δουλειά πολλών.

    Όλες αυτές οι δραστηριότητες, όπως το θέατρο που ετοιμάζετε για την Κυριακή, δίνουν την ευκαιρία, τη σπάνια στον καιρό μας ευκαιρία, να συνδυαστεί η ατομική με τη συλλογική έκφραση. Να ξεδιπλώσουν τα παιδιά τη δημιουργική τους έκφραση, να αναπτύξουν στοιχεία ομαδικότητας, που το σχολείο, με τον τρόπο που δομείται και που όλοι γνωρίζουμε, δεν πολυκαλλιεργεί.
    Κι εγώ νομίζω πως, στα στενά περιθώρια που μας αφήνουν οι συνθήκες της εποχής, εκεί πρέπει να επιμείνουμε, οι εκπαιδευτικοί.

    Ευχαριστούμε πολύ για τη συμβολή σου στη συζήτηση.

    ( Η θεατρική σας παράσταση είναι διασκευή του γνωστού λογοτεχνικού έργου "Ο γλάρος Ιωνάθαν", ε; Δε θα μπορέσω να είμαι. Σας εύχομαι να απολαύσετε τα αποτελέσματα της δουλειάς που ήδη τόσα θα σας έχει προσφέρει..Μια πρόχειρη σκέψη είναι μήπως θα μπορούσε κάποιο σχολείο, κάποιο απόγεμα, να φιλοξενούσε το θίασό σας...Την ιδέα ρίχνω και ελπίζω να την ξαναδούμε - μάλλον από Σεπτέμβρη.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Θερσίτη,
    " Ναι, το σχολείο μπορεί να γίνει το σπίτι των μαθητών, να λειτουργεί και εκτός ωραρίου και να λειτουργήσει σαν εστία ανάπλασης της γειτονιάς."
    Συμφωνούμε απόλυτα, Θερσίτη. Και θέλω να ελπίζω πως κι αρκετοί άλλοι συνάδελφοι, στοχεύοντας σ' αυτή την κατεύθυνση, θα μπορέσουν σιγά σιγά να πραγματοποιούν κομμάτια αυτού του στόχου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Γυριστρούλα,

    Μήπως μερικά πράγματα δεν είναι και τόσο δύσκολα όσο μπορεί να μας φαίνονται πριν τα ξεκινήσουμε; Μήπως, όπως λέγαμε και με το Θερσίτη, να ξεκινούσαμε σιγά- σιγά, κομμάτι-κομμάτι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Σταυρούλα ΨΥχογιοπούλου29 Μαΐου 2009 στις 6:41 μ.μ.

    Διονύση σε ευχαριστούμε πολύ και όχι μόνο δεν μας πειράζει που πήρες φωτογραφίες αλλά μας ευχαριστεί πολύ. Παιδιά σας περιμένουμε στις επόμενες συναντήσεις μας να γνωριστούμε από κοντά. Τα ραντεβού μας θα τα βρείτε στο blog.
    Καλή δύναμη με τις εξετάσεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αγαπητέ Διονύση,

    Η πρόθεσή σας αρκεί!Πολύ ωραία η ιδέα για συνεργασία με σχολείο,ειδικά με λύκειο,καθώς τα παιδιά μας εκαταλείπουν το σχολείο συνήθως κάπου στο Γυμνάσιο...Θα μιλήσω στους υπεύθυνους του θεατρικού!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Τι ωραίες πρωτοβουλίες! Και τα Πετράλωνα και οι Δρόμοι ζωής δείχνουν το δρόμο. Μακάρι να βρουν μιμητές.
    Ο κόσμος, σου λέω, είναι όμορφος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Διονύση,το άρθρο αυτό της "Καθημερινής" αλλά και οι σκέψεις που εκφράστηκαν μου θύμισαν το βιβλίο του Γάλλου συγγραφέα Ζορζ Περέκ( Χορείες χώρων εκδ. Υψιλον)στο οποίο, νομίζω με ιδιαίτερο τρόπο , περιγράφει την έννοια του χώρου μέσα από τις πολλές και διαφορετικές του αναγνώσεις. Παραθέτω ένα απόσπασμα: " Μέσα στο χώρο ζούμε: σ΄αυτούς τους χώρους, σ΄αυτές τις πόλεις, σ΄αυτή την εξοχή, αυτούς τους διαδρόμους, αυτά τα πάρκα. Ακούγεται προφανές- κι ίσως θα ΄πρεπε να είναι, αλλά δεν είναι. Δεν είναι αυτονόητο. ... δεν υπάρχει ένας χώρος, ένας και καλός, ένας καλός γύρω χώρος, ένας καλός χώρος γύρω μας, αλλά πλήθος μικροί χώροι, κι ένας απ΄αυτούς τους μικρούς χώρους είναι ένας διάδρομος του μετρό, κι ένας άλλος απ΄αυτούς τους μικρούς χώρους είναι ένα πάρκο...Σήμερα υπάρχουν χώροι κάθε είδους και μεγέθους, για κάθε λειτουργία και χρήση. Ζωή είναι το να περνάς από τον ένα χώρο στο άλλον, προσπαθώντας (όσο μπορείς) να μη σκοντάφτεις." Και έτσι για να καταλάβουμε πόσο δύσκολο αλλά και εύκολο φαίνεται να δούμε τον εαυτό μας μέσα στο χώρο αλλά και από το χώρο αντιγράφω τα περιεχόμενα του βιβλίου: η σελίδα, το κρεβάτι, η κρεβατοκάμαρα, το διαμέρισμα, η πολυκατοικία, ο δρόμος, η γειτονιά, η πόλη, η εξοχή, η χώρα, ο κόσμος, ο χώρος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Είμαι σίγουρη πως θα βρείτε ιδέες καινούριες για τη νέα χρονιά!
    Αλήθεια, τα λαχανικά που φυτέψατε πώς πάνε;
    Καλά αποτελέσματα στα παιδιά σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Σταυρούλα Ψυχογιοπούλου,

    Ωραία! Όταν θα έρθουμε, θα έχουμε και δική μας φωτογραφική :-)
    Καλή συνέχεια και σε σας - και σε κάθε ιδέα σας ανοιχτοί.

    Bad Wolf,

    Ναι, ας μην το ξεχάσουμε το θέμα. Συζήτησέ το με τους "θεατρικούς" και τα ξαναλέμε.
    Ελπίζω να βάλεις και στο μπλογκ σου καμιά φωτογραφία από τη σημερινή παράσταση. Κάτσε, να σου κάνω και διαφήμιση: Εδώ:
    http://triamikragourounakia.blogspot.com/ :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ειρήνη,

    Σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του το '89-90 (νομίζω στα γενέθλια των 80 χρόνων του), ο Γιάννης Ρίτσος απαντάει στην ερώτηση " κ. Ρίτσο, είστε αισιόδοξος;" ξεκινώντας έτσι: "Είμαι αισιόδοξος και ταυτόχρονα θέλω και να είμαι αισιόδοξος"
    Ας διασκευάσουμε τώρα την τελευταία φράση του σχόλιού σου. Ο κόσμος είναι όμορφος ( και ταυτόχρονα θέλουμε να είναι όμορφος...)
    Και πόση δουλειά, για να αναδεικνύουμε την ομορφιά αυτή, ε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ελένη,

    Με τόσους χώρους, γιατί τόση ...στενοχώρια;!

    Ίσως ο καθένας μικρός χώρος να θέλει την επεξεργασία του, για να αποκτήσει την "απαιτούμενη" ευρυχωρία. Εδώ, όπως έχει γίνει η ζωή μας, ούτε στα ρούχα μας δεν καταφέρνουμε να χωρέσουμε...
    Και σ' αυτή την "ευρυχωρία" ουσιαστικά αναφερόταν η ανάρτηση..

    ΥΓ. Καλό φαίνεται το βιβλίο, ε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Κική,

    Το μυαλό σου, βρε παιδί μου, εσένα στη μαγειρική, ε;!
    Λοιπόν, χαίρομαι που τα θυμάσαι τα λαχανικά. Φαντάζομαι η καθ'ύλην αρμόδια υπεύθυνη της ομάδας ζαρζαβατικών και τινών άλλων ζιζανίων κ. Στέλλα Χριστοπούλου να κάνει μιαν ενημερωτική αναρτησούλα.
    Εγώ που το πρωί μπαίνοντας στο σχολείο πάω και τους μιλάω ( θέμα χρόνου να μας μπουντρουμιάσουνε όλους εκεί μέσα σε κανένβα φρενοκομείο..) τα βλέπω μια χαρά, ευχαριστημένα, παρεούλα και γελαστά. Μια πιπερίτσα έχει τάσεις να αποκτήσει τεράστιες διαστάσεις, μια ντοματούλα σε λίγο κόκκινη και τώρα πρασινούλα, ο ηδύοσμος (ηδύς+οσμή, ωραία η ετυμολογία του, ε;) θέριεψε και ψάχνει νύφη κλπκλπ.
    Εντάξει, το δικό σου το περιβολάκι δε θα το φτάσουμε, έχουμε κι ένα μέτρο στη ζωή μας. Αυτο, όμως, δε μας εμποδίζει να είμαστε πολύ περήφανοι! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Αγαπητέ Διονύση,

    ευχαριστώ για τη διαφήμιση,αλλά το έχω παρατήσει το μπλογκ...Ασχολούμαι με την εφημερίδα του σχολείου μου!

    Το έργο ήταν πολυ δυνατό και με πολύ ραπάρισμα!Μου είπαν ότι μπορώ να έχω το dvd της παράστασης,σας ενδιαφέρει;Πιστεύω σε λίγες μέρες θα αναρτήσουν στην ιστοσελίδα των Δρόμων Ζωής φωτογραφίες από την παράσταση.

    Μίλησα με τους υπεύθυνους του θεατρικού και μου είπαν ότι είναι δύσκολο να παιχτεί η παράσταση σε σχολεία...Γιατί όμως να μη δούμε μια συνεργασία με τους μαθητές σας;Μπορούμε να γνωριστούμε και να ανταλλάξουμε απόψεις,οι Δρόμοι είναι ανοιχτοί σε συνεργασίες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Bad Wolf,

    Κρατάω τα περί συνεργασίας. Όλο και κάποια φόρμα θα βρεθεί. Χρόνος υπάρχει.
    Και ναι, βεβαίως θα θέλαμε το DVD, αν και εφόσον αυτό είναι εύκολο. Το ευχαριστώ μας θα είναι το δικό μας DVD από την παράστασή μας στο Μπενάκη, το Μάρτη, που κι αυτή ήταν αποτέλεσμα συνεργασίας (με το10ο Λύκειο του Πειραιά)
    Εσύ σε τι σχολείο είσαι; Αναγνώστες για την εφημερίδα σας δε θέλετε;;

    Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Πολή καλή η ιδέα της ανταλλαγής!Θα σας ειδοποιήσω όταν πάρω το dvd...

    Το προσωπικό μου μπλογκ,τα 3 μικρά γουρουνάκια,πάγωσε γιατί ασχολούμαι με την εφημερίδα του Γυμνασίου Κατούνας Αιτωλοακαρνανίας,το κόκκινο που ήταν μπλε!Οπότε για την εφημερίδα θέλουμε αναγνώστες,τα γουρουνάκια επιφυλάσσονται για μελλοντικές αναρτήσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Το ιστολόγιό μας στοχεύει στη συμμετοχή, τη συζήτηση, την ανταλλαγή, την έκφραση απόψεων και ιδεών, γι' αυτό και τα σχόλιά σας είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτα:-)

Δημοφιλείς αναρτήσεις