"Κι ήταν το παραθύρι μας η θύρα όλου του κόσμου/ κι έβγαζε στον παράδεισο που τ΄άστρα ανθίζαν, φως μου"
"... αυτό το βιβλίο εκάηκε στους στύλους του Ολυμπίου Διός..."
"...είναι δυνατόν η ποίηση να βρει μια πλήρη αντιστοιχία με τη μουσική;"
"…. Το πρόγραμμα της συναυλίας κλείνει με τον «Επιτάφιο» του Γιάννη
Ρίτσου.
Ο Μίκης ευθύς ως ξεσπούν τα χειροκροτήματα δείχνει τον ποιητή Γιάννη Ρίτσο
που κάθεται κάπου στην πλατεία. Ο Ρίτσος καθυστερεί κάπως να σηκωθεί και ο κόσμος αρχίζει να φωνάζει ρυθμικά
Ρίτσου.
Ο Μίκης ευθύς ως ξεσπούν τα χειροκροτήματα δείχνει τον ποιητή Γιάννη Ρίτσο
που κάθεται κάπου στην πλατεία. Ο Ρίτσος καθυστερεί κάπως να σηκωθεί και ο κόσμος αρχίζει να φωνάζει ρυθμικά
-Ρί-τσος, Ρί-τσος! Ο ποιητής σηκώνεται και δείχνει το μουσικό. Ο μουσικός , όμως, επιμένει να δείχνει τον ποιητή. Είναι η στιγμή που δεν ξέρεις ποιον να πρωτοχειροκροτήσεις…. "
( ΑΣΚΙ, ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ , απόσπασμα από άρθρο του Σ.Μ. για την επίσημη πρώτη των συναυλιών που έδωσε ο Μίκης Θεοδωράκης στο Κεντρικό 22.1.62 για το σύλλογο Κρητών Σπουδαστών )
ΣΗΜ:βίντεο: αποσπάσματα από την εκπομπή ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ "Μέρα Μαγιού" , κανάλι της ΒΟΥΛΗΣ (μετάδοση σε επανάληψη:16.04.2009)
Ως συνήθως, με εκπλήσσετε, αν και (πια) ξέρω ότι μπορείτε να κάνετε τα αδύνατα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραίο το αφιέρωμα. Οι ιδέες σάς κατεβαίνουν νεράκι γάργαρο, κρυστάλλινο, δροσερό.
Και τι ωραίο ποίημα. Που το έγραψε (ας το θυμηθούμε και αυτό) μόλις 25 ετών. Και τι ωραία η σκηνή από τα ΑΣΚΙ. Ούτε κι εγώ την ήξερα.
Εύγε Λίλα μας. Εύγε 6ο Λύκειο Καλλιθέας με τους φωτισμένους εκπαιδευτικούς και τα απίστευτα παιδιά.
Καλημέρα, καλό μήνα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦωτεινή σκιά μας φέτος ο Ρίτσος, ε;
Ούτε εγώ το ήξερα το στιγμιότυπο, Λίλα. Συγκινητικό.
Πόσα, πάντως, διαβάζει κανείς στα άρθρα της εποχής, στα βιβλία του Μική ( Δρόμοι του Αρχαγγέλου, π.χ), στις συνεντεύξεις των πρωταγωνιστών αυτών της πολιτιστικής ζωής των προηγούμενων δεκαετιών..Δημιουργείται η αίσθηση μιας κοσμογονίας, μιας γέννας σπουδαίων έργων που ανεξίτηλα σημαδεύουν το σώμα του νεοελληνικού πολιτισμού.
Καλό μήνα και πάλι σε όλους.
Μπράβο, Λίλα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστά το λες· δεν ξέρεις ποιον να πρωτοχειροκροτήσεις!!! Το στιγμιότυπο που παραθέτεις
αποτυπώνει το μεγαλείο και των δυο ανδρών. Είναι ευτύχημα που οι δυο τους συναντήθηκαν και έγινε η ποίηση του Ρίτσου, μέσα από το τραγούδι, ευρύτερα γνωστή και την αγκάλιασαν μεγαλύτερα στρώματα του λαού, τους αγώνες, τα βάσανα, τις ελπίδες, τους καημούς του οποίου εξέφραζε. Ασχολούμενοι φέτος με το Ρίτσο, νομίζω ότι ως άνθρωποι πήγαμε λίγο παραπέρα.
Να 'σαι καλά Λίλα.
Η Εαρινή Συμφωνία,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγγελική,
τι να πούμε, ευχαριστούμε και πάλι!
Όσο για τις ιδέες , προϊόντα αλληλεπίδρασης είναι κι αυτές.
Κι όταν υπάρχει και κινητήριος δύναμη…!
Πολύ σωστή και η υπενθύμιση (ηλικία-έργο)
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιρήνη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι είναι και ευτυχώς (και) για μας, αυτοί οι δύο συναντήθηκαν!
Διονύση ,
ΑπάντησηΔιαγραφήεμείς , στον απόηχο και μέσα από δημοσιεύματα. Τι να κάνουμε!
«Κάθε καιρός κι η Ουγγρική του εξέγερση.»
Καλό μήνα σε όλους, ιδίως στην εκπαιδευτική οικογένεια που ετοιμάζεται για μεγάλο κόπο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛίλα, μόλις ήρθα από το Λαύριο που άκουγα το πρωί από τα μεγάφωνα της πλατείας το Μέρα Μαγιού... και έβλεπα στην ΕΤ1 τα αφιερώματα της ημέρας: Πρωτομαγιά 1936 στη Θεσσαλονίκη και μετά Γιάννης Ρίτσος.
Περνώντας το λεωφορείο από το Θωρικό, στο βάθος -αλλά τόσο κοντά- η Μακρόνησος, στα βράχια της Λαυρεωτικής φυτρωμένες οι μαργαρίτες και οι αγριοβιολέτες του Μάη και στο αρχαίο θέατρο σκαρφαλωμένος κόσμος.
Εδώ, άνοιξα πάλι τις Τροχιές σε Διασταύρωση με γράμματά του από την εξορία στα απέναντι βράχια της Μακρονήσου. Μπορούσε να ζει πέρα απ' τη φρίκη...
"...Η θάλασσα ανεβάζει το τραγούδι της άκρη-άκρη στα δάχτυλά μας.Να και τα χαμομήλια που άναψαν τ' άσπρα φαναράκια τους -εδώ σερνάμενα στις πέτρες -στην ακρογιαλιά -παράξενο -σε τούτο τον ξερότοπο -τόσα χαμομήλια -και τόσο μεγάλα σα μαργαρίτες -κύταξε ένα μπουκέτο, εδώ πλάι μου -σ' ένα κονσερβοκούτι -δίπλα στο κρεββάτι της εκστρατείας -μυρίζει ανάρρωση και καλοσύνη -όμορφα που μυρίζει τ' άσπρο αστρουλάκι της ταπεινωσύνης. ..."
Κι αυτή η φριχτή μεγαλωσύνη του τόπου πώς να μη γίνει ποίηση και μουσική στα χέρια του Ρίτσου και του Μίκη...Ήταν κι οι δυό τους εκεί.
Γιώργο,
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως έλεγες , βαριά η σκιά της Μακρονήσου στη Λαυρεωτική, οπότε, για σένα- με το βιβλίο στο χέρι-«τυφλή φωνή» «στη νυχτωμένη μνήμη».
Τελικά αυτές οι Τροχιές… δίνουν πολύτιμα στοιχεία : και για τη στάση του Ρίτσου απέναντι στη ζωή, αλλά και για τις απόψεις του σχετικά με την Τέχνη.
Μάλλον θα πρέπει να διαβάζονται παράλληλα με τους Δρόμους του Αρχάγγελου ,που τους μνημονεύει κι ο Διονύσης.
Επίσης:
Πολύ προχωρημένο τον βρίσκω το δήμο σας. Σε άλλους δήμους, άλλα (ή τίποτα δεν) ακούγονταν!
..και, βέβαια, καλό μήνα σε όλους.