Ένας ακούων στη χώρα των κωφών

Λίγες μέρες πριν, κάποιοι καθηγητές

πήγαμε να δούμε στο θέατρο του Νέου Κόσμου

τον παλιό μας μαθητή Νικήτα Αναστόπουλο

που συμμετείχε στην παράσταση

"Απόδραση".

Μια παράσταση γεμάτη φρεσκάδα , επινοήσεις, χιούμορ, νεανικό κέφι.
Γι' αυτή την παράσταση ίσως αφιερώσουμε κάποια από τις επόμενες αναρτήσεις.

Συζητώντας με το Νικήτα μετά το τέλος της παράστασης ακούσαμε ( εγώ για πρώτη μου φορά) για το θέατρο κωφών, στο οποίο ο Νικήτας επίσης συμμετέχει, φέτος ως βοηθός σκηνοθέτη. Ένα θέατρο μοναδικό στο είδος του στη χώρα μας, που υπάρχει εδώ και 25 χρόνια και που η γλώσσα του είναι η νοηματική, η γλώσσα του σώματος.
Και που ευνόητη είναι η προσφορά του στα άτομα με προβλήματα ακοής. Αλλά και που, δυστυχώς - στην Ελλάδα ζούμε - ακούγεται σχεδόν φυσιολογικά ότι έχει τεράστια προβλήματα συνέχισης της λειτουργίας του.

Ας διαβάσουμε γι' αυτό το μεγαλύτερο μέρος άρθρου της εφημερίδας "Εποχή" ( 6-12-2009), που το υπογράφει η Ζέτα Καρασπήλιου:

" Σώμα, μάτια, χέρια, πρόσωπο. Σύμβολα, κίνηση, έκφραση… Νοηματική. Μια γλώσσα ολοκληρωμένη, εντυπωσιακά άμεση, γοητευτική. Είναι μια γλώσσα γεμάτη ρυθμό και ένταση, αφού και η αμεσότητα στη νοηματική είναι έμφυτη..
Είκοσι πέντε χρόνια ζωής συμπληρώνει το, μοναδικό στη χώρα μας, Θέατρο Κωφών που ιδρύθηκε απο τη σκηνοθέτιδα Νέλλη Καρρά και το θεατρικό συγγραφέα και σύζυγό της, Στρατή Καρρά. Πρόκειται για μια από τις πιο αξιόλογες επαγγελματικές πολιτιστικές οργανώσεις των κωφών στην Ελλάδα, που αποτελείται από κωφούς ηθοποιούς και δίνει συχνά παραστάσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό σε διάφορα φεστιβάλ" Διαβάζουμε ακόμα ότι το Θέατρο κωφών έχει ανεβάσει και παρουσιάσει έργα στο Εθνικό Θέατρο της Αθήνας, στη Βαρκελώνη, το Ελσίνκι, τη Νέα Υόρκη και αλλού. Ότι έχει δημιουργήσει από το 1985 ειδικό πρόγραμμα παιδικού θεάτρου στο Εθνικό Ίδρυμα Κωφών, όπου τα παιδιά που συμμετέχουν στο πρόγραμμα διδάσκονται από μέλη του θεάτρου αλλά και δίνουν τις δικές τους παραστάσεις. "Ένα πρόγραμμα που δυστυχώς λόγω οικονομικής δυσμένειας διεκόπη, προσωρινά, όπως ελπίζουν, τα τρία τελευταία χρόνια"
"Στα σχέδιά μας για τη συνέχιση της καλλιτεχνικής μας πορείας", λέει η ιδρυτής του, κ. Καρρά, "είναι παραστάσεις στην Αθήνα, την επαρχία και το εξωτερικό, θεατρική εκπαίδευση για κωφά παιδιά και εφήβους, συνεργασία με ακούοντες ηθοποιούς και με την κοινότητα των κωφών και ειδικούς φορείς για την ανάπτυξη, τη διάδοση και τη συνειδητοποίηση της κουλτούρας των κωφών".
Σύμφωνα με την Νέλλη Καρρά, εμπόδιο σε όλα τα σχέδια του θεάτρου στάθηκε η πώληση του χώρου που νοίκιαζαν και χρησιμοποιούσαν τόσα χρόνια και η έξωση του θεάτρου από αυτόν, που για τους κωφούς ηθοποιούς ήταν το δεύτερό τους σπίτι.Είναι επιτακτική ανάγκη για εμάς, τονίζει η κα Καρρά, η απόκτηση μόνιμου θεατρικού χώρου, ώστε να στεγάσουμε τα όνειρα 25.000 κωφών και βαρήκοων από όλη την Ελλάδα για ισότιμη πρόσβαση στα πολιτιστικά δρώμενα. Ζητάμε την αρωγή της Πολιτείας και της κοινωνίας των πολιτών στην προσπάθεια ανεύρεσης χώρου, δεδομένου ότι το 2010 θα μείνουμε κυριολεκτικά στο δρόμο, με συνέπεια τη διάλυσή μας. Τόσοι κόποι 25 χρόνων δεν θέλουμε να χαθούν, τονίζει η κα Καρρά, έντονα προβληματισμένη απο την εξέλιξη της υπόθεσης..

Πάντως, παρά τις αντίξοες συνθήκες, το Θέατρο Κωφών Ελλάδας συνεχίζει τη δημιουργική του πορεία, ανεβάζοντας την επετειακή παράστασή του, για τα 25 χρόνια του Θεάτρου, με το κοινωνικό έργο «Ένας ακούων στη χώρα των κωφών», η οποία ανέβηκε πρόσφατα στο υπό έξωση στέκι του στον Ψυρρή, σε σκηνοθεσία Νίκου Αξιώτη και μουσική Γιώργου Ζυγούρη. Η υπόθεση του έργου είναι ένας άντρας που παλεύει να επικοινωνήσει με τους γύρω του, όμως έρχεται αντιμέτωπος με την ψυχρότητα και την αδιαφορία. Ποιος είναι στην πραγματικότητα ο κωφός σε αυτήν τη χώρα; Το Θέατρο Κωφών στεγάζεται σε ένα χώρο στην οδό Σαχτούρη 8-10, στον Ψυρρή, στην Πλ. Κουμουνδούρου. Παραστάσεις πραγματοποιούνται: βραδινές Παρασκευή και Σάββατο, στις 9μ.μ. Τιμή εισόδου 15 ευρώ και φοιτητικό 10 ευρώ με ποτό. Κρατήσεις (μόνο μέσω SMS): 6985765550. Διάρκεια: 80 λεπτά

Είναι καλό να γίνει γνωστό το θέατρο αυτό.

Να στηριχτεί.

Γίνεται κι από 'δω η πρόταση

να παρακολουθήσουμε την παράσταση

κι εμείς, ως σχολείο.

Εσείς, τι λέτε;