Στο Νέο Μουσείο με το βιβλίο της Ντεκάστρο

(φωτ. από news.pathfinder.gr)

Γνωρίζετε, βέβαια, ότι το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης ανοίγει στις 20 Ιουνίου και πως μέχρι το τέλος του 2009 το κοινό θα μπορεί να το επισκέπτεται με εισιτήριο μόλις ένα ευρώ.
Η πρότασή μας είναι να το επισκεφτείτε έχοντας πρώτα αγοράσει, διαβάσει και πάρει μαζί σας το βιβλίο της Μαρίζας Ντεκάστρο " Το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Τα μνημεία και τα έργα των ανθρώπων" (Εκδόσεις Μεταίχμιο). Το βιβλίο, που απευθύνεται σε παιδιά και σε νέους, αναπλάθει τις ιστορίες των αγαλμάτων και εκθεμάτων του μουσείου, τους δίνει το λόγο ώστε ξεναγούν αυτά τον επισκέπτη στο χώρο και στο χρόνο της ιστορίας τους. Κείμενα απλά, σύντομα, λόγος γλαφυρός, εικονογράφηση πλούσια.

Η Μαρίζα Ντεκάστρο είναι δασκάλα, παιδαγωγός και συγγραφέας βιβλίων για παιδιά και νέους, βιβλίων που εστιάζουν κυρίως στο χώρο της ιστορίας. Ενδεικτικά μερικοί τίτλοι:

Βυζαντινή τέχνη,

Διαβάζοντας τις βυζαντινές εικόνες,

Η Αθήνα σε 7 διαδρομές,

Η πόλη μας,

Στην αγορά των αρχαίων αθηναίων,

Στο μουσείο,

Μικρές ιστορίες του Μουσείου,

Πάμε στο Ναύπλιο;,

Πάμε στην Κρήτη;,

Πάμε στους Δελφούς;,

Μακρυγιάννης,

Λαϊκή τέχνη και πολλά άλλα.

Δείτε εδώ δύο δείγματα από το βιβλίο:

"Ένα μοσχαράκι για τη θεά"

«Με βρήκαν σε ένα σκάμμα πάνω στην Ακρόπολη μαζί με άλλα αγάλματα. Με είπαν Μοσχοφόρο, γιατί μεταφέρω ένα μοσχαράκι. Το μοσχαράκι ακουμπά απαλά το κεφάλι του στον ώμο μου. Νιώθω τη ζεστή ανάσα του κοντά στο πρόσωπό μου. Η ουρά του χαϊδεύει το μπράτσο μου. Το μάρμαρο όπου με σκάλισαν το έβγαλαν από τα λατομεία του Υμηττού. Ο Υμηττός είναι πολύ κοντά στην Αθήνα κι έτσι δεν κουράστηκαν πολύ για να το μεταφέρουν στο εργαστήριο. Πρόσεξε το κεφάλι μου. Τα μαλλιά μου είναι μακριά και έχουν μπούκλες. Για να μην πέφτουν στα μάτια μου, φοράω στο μέτωπο μια κορδέλα. Μπορεί να ήταν χρωματιστή... Τα μάτια μου, μεγάλα κι εκφραστικά, παρ΄ ότι τους λείπουν οι κόρες. Χαμογελάω ελαφρά, ίσως για να δείξω ότι αυτός που με αφιέρωσε ήταν ευχαριστημένος με την πράξη του. Άραγε μοιάζω με τον Ρόμβο - τον άντρα που με χάρισε στη θεά; Το γράφει η επιγραφή στο βάθρο μου».

Το πρωί στα τέσσερα, το μεσημέρι στα δύο...

Πλάσμα του μύθου, ένα όμορφο γυναικείο κεφάλι με μακριά μαλλιά να πέφτουν στους ώμους, πλάσμα με σώμα και πόδια λιονταριού, φτερά πουλιού... Είναι η Σφίγγα, που σου χαμογελάει φιλικά. Μήπως χαμογελάει γιατί σε βλέπει να κοιτάζεις με απορία τη μορφή της; Ήταν αδελφή του Κέρβερου, της Λερναίας Ύδρας κι άλλων τεράτων που γέννησαν οι γονείς της, η Έχιδνα και ο Τυφώνας, τέρατα κι αυτοί, ήταν εκείνη που έβαζε αινίγματα στους ανύποπτους διαβάτες κοντά στις πύλες της Θήβας; «Ποιο πλάσμα το πρωί στέκεται στα τέσσερα, το μεσημέρι στα δύο, το βράδυ στα τρία;». «Είναι ο άνθρωπος», είπε ο Οιδίποδας. Ο μόνος που βρήκε τη λύση κι από τότε ο δρόμος έγινε ασφαλής. Η Σφίγγα της Ακρόπολης στεκόταν πάνω σε μια ψηλή κολόνα. Ήταν ανάθημα, δηλαδή προσφορά προς τη θεά. Ίσως την κατασκεύασαν για να θυμίζει στους ανθρώπους τους παλαιότερους χθόνιους θεούς που λατρεύονταν πριν από τους Ολύμπιους.