Είμαι δεκαεξάρης...
Τρία βιβλία από την οπτική ενός δεκαεξάρη κυκλοφόρησαν τους τελευταίους μήνες.
Και στα τρία πρωτοπρόσωπος αφηγητής ένας μαθητής
Στο βιβλίο της Τατιάνας Αβέρωφ, "Θράσος", ο Θράσος, βεβαίως!
Στο βιβλίο του Nick Hornby, "Πίκρα", ο Σαμ.
Και στο "Υποβρύχιο", του Joe Dunthorne, o ο Όλιβερ Τέιτ.
Ο Θράσος ζει στην Αθήνα και κινείται ανάμεσα στην εικονική πραγματικότητα και σ' αυτή της αληθινής ζωής. Περνάει άπειρες ώρες μπροστά στον υπολογιστή του, φιλοδοξεί να γράψει μυθιστόρημα, ερωτεύεται, προσπαθεί να βρει το στίγμα του στις σχέσεις του με τους δικούς του που ζουν περισσότερο χωρίς αυτόν και λιγότερο κοντά του, απογοητεύεται την ίδια ώρα που κάνει και όνειρα, απλώνει κριτικά τη ματιά του παντού και κυρίως σε ό,τι του "προσφέρεται" έτοιμο απ' τους μεγαλύτερους, απορρίπτει και ελπίζει.
Αλλά κι ο Σαμ, στο βόρειο Λονδίνο δε διαφοροποιείται πολύ από το "δικό μας" Θράσο. Κι αυτός γράφει κι αυτός "τους αδειάζει" όλους με τη διεισδυτική και οξεία ματιά του, κάνει μετά μανίας σκέιτμπορντ, φλερτάρει με τη ιδέα της φυγής απ' αυτά που τον πιέζουν. Μόνο που ο Σαμ έχει να αντιμετωπίσει ένα αντικειμενικά σοβαρότερο πρόβλημα: Θα χρειαστεί να αναλάβει τις ευθύνες του, όταν η συνομήλική του Αλίσια μένει έγκυος. Πίκρα…
Απ'την άλλη, ο Όλιβερ Τέιτ, ίσως πιο κυνικός, δαιμόνιος, επινοητικός και ατίθασος, το ίδιο όμως έφηβος και μόνος απέναντι σε γονείς που ζούνε κοντά του κι όμως μακριά του.
Δεκαεξάρηδες που αφηγούνται ως δεκαεξάρηδες, που μας ανοίγουν την πόρτα να τους πλησιάσουμε και να τους καταλάβουμε. Σκοπός μας δεν είναι τόσο να κρίνουμε εδώ τα βιβλία, την ποιότητά τους. Θεωρούμε πως το κοινό τους στοιχείο είναι και το πιο ενδιαφέρον: Η απόπειρα να περιγραφεί εκ των έσω ο κόσμος του σημερινού εφήβου. Μια διαπίστωση μόνο: Τελειώνοντας την ανάγνωση και των τριών μυθιστορημάτων αισθάνεσαι πως και οι τρεις ήρωες πορεύονται στην ουσία μόνοι σε δρόμους δύσβατους. Κι είναι αυτό ένα θέμα…
Διαβάσατε κάποιο απ' αυτά;
Έχετε να μας πείτε για κάποιο άλλο, "εφηβικό" μυθιστόρημα που υπέπεσε στην αντίληψή σας τελευταία;
Υπάρχει κάτι που σας έλκει ή κάτι που σας απωθεί σ' αυτά;
αφου σπαταλησω λιγο απο το χρονο μου διαβαζοντας το τριτο βιβλιο του christopher paolini(brisingr)
ΑπάντησηΔιαγραφήθα φροντισω να διαβασω και καποιο απο αυτα(ή και ολα).
μακαρι ολα τα σχολεια να ενδιαφερονταν οσο εσεις.
συνεχιστε την καλη δουλεια μηπως παραδειγματιστουν απο εσας οι υπολοιποι (:
Zήτω μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈδειξα του δικού μου δεκαεξάρη την ανάρτηση και τον έπεισα να διαβάσει το πρώτο!
Ζήτω σας!
Wydra,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς το παιδί και με γεια και το δικό σου ιστολόγιο!
Να συνεχίσουμε την "καλή δουλειά", αλλά, δε μου λες, βρε παιδί μου, πώς να γίνει ελκυστικότερο ( χωρίς να χάνει τη...σοβαρότητά του) για ένα παιδί της ηλικίας σου; Έχεις καμιά ιδέα;
Φωτεινή,
ΑπάντησηΔιαγραφήΖήτω σου! Τώρα...να δούμε. Στο βιβλίο της Αβέρωφ ο αφηγηματικός λόγος είναι κάπως "πιο προχωρημένος". Πολλές φορές ελλειπτικός, ασυνεχής. Ελπίζω αυτό να μη γίνει εμπόδιο για το γιο σου. Έχει να κάνει και η σχέση που έχει με την ανάγνωση.
Κοντός ψαλμός. Εσύ θα μας πεις. Ή, μάλλον, αυτός!
Χαιρετισμούς.
Διονύση, SOS!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω κανένα απ' αυτά τα βιβλία.
Ο γιος μου, εκτός από τα παιδικά παραμύθια της προνηπιακής και νηπιακής ηλικίας, δεν έχει αγγίξει άλλο βιβλίο, από ποιο ν' αρχίσει?
Νομίζω ότι θα ξεκινήσω με το βιβλίο του Nick Hornby,"Πίκρα" φαίνεται πολύ ωραίο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦωτεινή και Πέτρο,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα δύο πρώτα είναι δύο πολύ σύγχρονα μυθιστορήματα. Είναι γραμμένα από ικανούς και δοκιμασμένους λογοτέχνες. Έχουν ανάλαφρο ύφος, που αποτελεί προϋπόθεση για μια ευχάριστη ανάγνωση ( ειδικά το δεύτερο). Στο δεύτερο, ο αφηγητής διακωμωδεί συνεχώς τον εαυτό του με καλές δόσεις χιούμορ. Επιπλέον, χωρίς να γίνεται ποτέ σοβαρό ή βαρύ, μάς περνάει και σε σοβαρά προβλήματα, όπως είναι η απρόσμενη ( και πρώιμη..) εγκυμοσύνη, οι σχέσεις εφήβων - μεγαλύτερων. Αισθάνομαι ότι θα "κυλήσει" πιο εύκολα στα μάτια ενός έφηβου αναγνώστη.
Ο Θράσος, όπως λέγαμε, έχει έναν ελαφρώς πιο απαιτητικό αφηγητή, μια γραφή ας πούμε πειραματική.
Στοιχεία σας έδωσα. Η απόφαση δική σας. Εγώ θα περίμενα ευχαρίστως τις εντυπώσεις σας.
( Πέτρο, δε σε καλωσορίσαμε! Καφεδάκι;;)
Καλώς σας βρήκα!Έναν γλυκό ευχαρίστως θα τον έπινα...:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέτρο, έφτασεεεεεεεεεεε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου Διονύση και συγχαρητήρια για την ιδέα σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι βιβλίο μπορεί να μιλήσει στους εφήβους,πραγματικά δεν ξέρω ,αφού πέρα από τις ιδιαιτερότητες αυτής της ηλικίας,το κάθε παιδί έχει και τη δική του ιδιοσυγκρασία.
Με τη σειρά μου προτείνω ένα που μου δίδαξε πολλά για τη διαφορετικότητα και το ρατσισμό:'Η Κάτυ του τελευταίου θρανίου' της Λάκατος.Μιλά για ένα τσιγγανόπουλο που είναι αποδιωγμένο από όλους στο σχολείο (μάλλον όχι όλους,κάποιοι την στηρίζουν και της δείχνουν εμπιστοσύνη).Επίσης μιλά για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι κοινωνικά αποκλεισμένοι και πώς εμείς οι υπόλοιποι 'κανονικοί' τους χαρακτηρίζουμε αρνητικά με μεγάλη ευκολία,χωρίς να υποψιαστούμε το δράμα που περνούν.
Έτυχε να αγοράσω το 'Θράσο' της Αβέρωφ και είναι από τα λίγα βιβλία που δεν μπόρεσα να διαβάσω μέχρι το τέλος.Το παράτησα μετά από καμά εικοσαριά σελίδες.'Οχι,δεν είναι ότι οι σκέψεις των εφήβων δεν αξίζουν να γίνουν αντικείμενο συγγραφικού έργου,ούτε ότι δεν είναι ενδιαφέρον ειδικά για μας ,τους 'μεγάλους', να γνωρίσουμε το λόγο των παιδιών.Είναι ότι κατά την ταπεινή μου άποψη πρέπει να υπάρχει μια ιστορία,ένας καμβάς όπου η γλώσσα θα έρθει να κεντήσει.Σ'αυτό το βιβλίο ο πρωταγωνιστής είναι η γλώσσα,και νιώθω ότι δε συμβαίνει κάτι που να με τραβήξει να το διαβάσω μέχρι το τέλος...Σαν να μην υπάρχει μυθοπλασία...Πολύ ενδιαφέρον από κοινωνιολογικής πλευράς,αλλά δεν μου άρπαξε την προσοχή.Ίσως να μιλά στα παιδιά της ηλικίας του Θράσου.Και ίσως αυτό να αποδεικνύει ότι υπάρχει χάσμα γενεών και το βιώνω τωρα που πέρασα στην αντίπερα όχθη και έγινα εκπαιδευτικός!
Γεια σου καλό κακό λυκάκι,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ερώτημα που βάζεις ("Τι βιβλίο μπορεί να μιλήσει στους εφήβους") είναι θέμα διοργάνωσης διημερίδας, μου φαίνεται..
Το μόνο που μπορώ να σου πω πρόχειρα είναι πόσο δυσκολεύομαι να προτείνω κάτι καλό γι' αυτούς την τελευταία δεκαετία. Κάποτε όχι."Έπιανα" εύκολα, άκοπα, πετυχημένα το σφυγμό τους, τους πρότεινα βιβλία που τους άρεσαν. Τώρα όχι. Άλλαξαν πολλά - είτε μέσα μου, είτε μέσα τους, είτε γύρω μας.
Κυνηγάω, βέβαια, ακόμα, τα "εφηβικά" βιβλία, προσπαθώ να είμαι "κοντά", όμως το κριτήριο με το οποίο προτιμούν βιβλία μού είναι όλο και δυσκολότερα προσδιορίσιμο.
Το Θράσο δε θα τον υπερασπιστώ. Κι εγώ θεωρώ πως η Αβέρωφ περισσότερο κόπο κατέβαλε να κατακτήσει την "εφηβική" γλώσσα παρά να γράψει ένα καλό βιβλίο. Δε θα ήθελα, πάντως, ούτε να το ακυρώσω.
Ακόμα κι εδώ φαίνεται η αναποφασιστικότητά μου στο να προτείνω κάτι ή όχι, στο να υποθέσω πώς, πόσο καλά θα ακουμπήσει πάνω του ένας έφηβος.
Από τα τρία αυτά βιβλία, όπως ίσως έχει φανεί κι από τα σχόλια, εκείνο που ελαφρώς θα πρότεινα είναι η Πίκρα. Χωρίς και σ' αυτό να μη φορτώνω τις αντιρρήσεις μου.
Αλήθεια πάντως, το ερώτημά σου θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να αποτελέσει θέμα κάποιας ημερίδας - ας το έχουμε στην άκρη του μυαλού μας, ε;
Αχ,αγαπητέ Διονύση,
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίες οι ιδέες σου για την ημερίδα,αλλά δεν υπόσχομαι τίποτα,γιατί έχω στην αναμονή το dvd από τον 'Γλάρο Ιωνάθαν'!
Από του χρόνου θα είμαι στην Αθήνα,οπότε το συζητούμε κι από κοντά!
Κακέ, κάκιστε ( και φωτογενή)λύκε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην αγχώνεστε για τίποτα. Μήπως εμείς σας στείλαμε ακόμα DVD από τα μεγαλεία μας στο Μπενάκη;
Όταν λες "του χρόνου", εννοείς το Σεπτέμβρη του 2009;
Ναι,από τον προσεχή Σεπτέμβριο θα τρομοκρατώ τα αιγοπρόβατα του Υμηττού...και των περιχώρων!
ΑπάντησηΔιαγραφή