Καθαρότατος ήλιος, καθαρότατη ημέρα, μια Καθαρά Δευτέρα...

                    "Το χρωμόσωμα της αγάπης ..."

   Είναι καλό να έχουμε εμπειρίες στην ζωή μας! Είναι καλό να γνωρίζουμε ανθρώπους διαφορετικούς, ανθρώπους με διαφορετικό χρώμα, διαφορετική θρησκεία, ακόμη και ανθρώπους με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Μέσα από τις εμπειρίες αυτές μαθαίνουμε να αγαπάμε όλους τους ανθρώπους. Ακόμη και αυτούς που έχουν «Σύνδρομο Down»ή αλλιώς, τα «Μογγολάκια».

     Για εμένα όλα ξεκίνησαν λίγες ημέρες μετά την γέννησή του· τότε ήταν που γνώρισα τον «αδερφό» μου. ΄Ηταν πολύ ξεχωριστός και ό,τι κι αν έκανε, γι’αυτόν ήταν ένα κατόρθωμα.Να φάει, να πιει, ακόμα και να μιλήσει ήταν ένα κατόρθωμα και πάντα ήταν τόσο χαρούμενος, όταν κατάφερνε να κάνει κάτι που ήταν πέρα από τα όριά του. Πάντα τον θαύμαζα και πάντα ήθελα να ξέρω τι σκέφτεται και πώς. Ωστόσο, γι’αυτόν ήταν ένα μαρτύριο όλη του η ζωή. Από τη στιγμή που ήρθε μέχρι την στιγμή που έφυγε από αυτόν τον κόσμο ζούσε ένα μαρτύριο.

      ΄Ηταν θείος του πατέρα μου και μετά τον θάνατο της μητέρας του, τον ανέλαβε η γιαγιά μου, η αδερφή του. Είχε και άλλα δυο αδέρφια, τα οποία δεν ενδιαφέρονταν για αυτόν. Όπου κι αν πήγαινε τον είχε πάντα μαζί της, του συμπεριφέρονταν σαν ένα από τα παιδιά της. Παλιά, όταν ήταν νέος, στο χωριό του, όλοι οι συγχωριανοί του, τον κορόιδευαν και "έπαιζαν" μαζί του. Του έδιναν κρασί μέχρι να μεθύσει και τσιγάρα να καπνίσει μόνο και μόνο για να γελάσει λίγο το χειλάκι τους. Μπορεί οι περισσότεροι από αυτούς να είχαν γεμάτο πορτοφόλι αλλά όλοι είχαν άδεια καρδιά. Λες και αυτός δεν είχε ψυχή, λες και αυτός δεν ήταν άνθρωπος. Άμα ,όμως, τους έλεγες περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων,η απάντησή τους σε άφηνε άναυδο. «Εμείς είμαστε αγράμματοι άνθρωποι». Τον περνούσαν για χαζό και κάθε φορά που τον έβλεπαν να πλησιάζει έλεγαν:«Έρχεται ο Τάκης (αυτό ήταν το όνομά του) ο άρρωστος». Δεν πίστευαν ότι ήταν ικανός να κάνει πράγματα. Ο Τάκης όμως είχε άλλες  ιδιαιτερότητες, άγνωστες στον περισσότερο κόσμο, αλλά  τότε  δεν υπήρχαν τα ειδικά σχολεία που υπάρχουν τώρα για να μπορέσει να εξελίξει τις ικανότητές του και αυτό ήταν πολύ άδικο για αυτόν.

        Μετά από κάποια χρόνια, αυτός και η γιαγιά μου, εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα. Κάθε Κυριακή, όπως είχε καθιερωθεί πια, εγώ και η οικογένειά μου, πηγαίναμε για φαγητό. ΄Οταν άνοιγε η πόρτα, πρώτα χαιρετούσα αυτόν αγκαλιάζοντάς τον και μετά όλους τους άλλους, τη γιαγιά μου και τον θείο μου, ο οποίος κατοικούσε μαζί τους για να τους βοηθάει. Μέχρι να ετοιμαστεί το τραπέζι, καθόμουν μαζί του. Ζωγραφίζαμε,παίζαμε, γελάγαμε. Αχ, αυτό το γέλιο του! Δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ μου. Το χαμόγελό του, πλατύ που έφτανε μέχρι τα αυτιά του, και το γέλιο του, ακούγονταν από τη μια άκρη του σπιτιού ως την άλλη.Γέλαγε με όλη του την ψυχή, για δικούς του λόγους κάθε φορά, που πάντα ήθελα να ανακαλύψω.  Όταν πηγαίναμε οικογενειακές βόλτες, τον κρατούσα από το χέρι και δεν τον άφηνα. Δεν με ένοιαζαν καθόλου τα αδιάκριτα και απαξιωτικά βλέμματα του κόσμου. Τα άλλα παιδάκια τον φοβόντουσαν, αλλά εγώ ήξερα τον Τάκη, ήξερα ότι, όπως δεν είχε βλάψει ποτέ εμένα και την αδερφή μου, έτσι δεν θα έβλαπτε ούτε αυτά, γιατί πολύ απλά ήταν και αυτός ένα παιδί, ένα ταλαιπωρημένο παιδί.Θυμάμαι πως κάθε φορά που περνάγαμε διόδια και παίρναμε τις αποδείξεις, του τις δίναμε και αυτός  νόμιζε ότι ήταν λεφτά και χαίρονταν.
          Πάσχα δεν κάναμε ποτέ στο χωριό του, γιατί ήταν εκεί αυτοί που τον κορόιδευαν και εμείς πάντα προσπαθούσαμε να τον κρατήσουμε μακριά από όποιον και απ’ ό,τι μπορούσε να τον βλάψει. Σε κάθε  Ανάσταση κάθονταν σπίτι, γιατί,όπως τα μικρά παιδιά, έτσι και αυτός φοβόταν τα πυροτεχνήματα. Την Κυριακή του Πάσχα, χόρευε παραδοσιακά τραγούδια στην αυλή του σπιτιού μας και μαζί του χορεύαμε και εμείς και όλοι όσοι τον αγαπούσαν, μετά καθόμασταν στο τραπέζι και τρώγαμε και μέσα στην ησυχία τραγουδούσε διάφορα τραγούδια και γέλαγε. Γέλαγε, γιατί ήταν χαρούμενος και ευτυχισμένος και έτσι θέλαμε και εμείς να είναι.

     Τα χρόνια περνούσαν και όσο μεγαλώναμε εμείς, τόσο μεγάλωνε και ο Τάκης, ο «αδερφός» μου. Ήταν πια 50 χρόνων. Θα έμοιαζε με 70,  χωρίς το «Σύνδρομο Down».Κάποια στιγμή, άρχισε να εμφανίζει διάφορα  προβλήματα στην καρδιά, τους πνεύμονες και η υγεία του εξελίχθηκε από το κακό στο χειρότερο μέχρι που στο τέλος έχασε την όρασή του.  Μέσα σε λίγες μέρες δεν μας αναγνώριζε πια, δεν έβγαινε από το σπίτι και δεν έτρωγε. Ήταν πολύ άσχημα και τον πήγαμε στο νοσοκομείο. Εκεί η κατάστασή του επιδεινώθηκε και οι γιατροί μας είπαν ότι είναι πολύ μεγάλος για την πάθηση αυτή, κάτι που το ξέραμε από μόνοι μας αλλά απλά θέλαμε επιβεβαίωση . Μας είπαν ότι δέν έχει ακόμη πολύ καιρό. Σαν τώρα θυμάμαι τον γιατρό να μας λέει: «Το προσδόκιμο της ζωής του έχει φτάσει στο τέλος του». Με την είδηση αυτή ήμασταν όλοι πολύ στεναχωρημένοι και τρέμαμε στην ιδέα ότι θα φύγει από κοντά μας. Αλλά ο Τάκης ήταν πολύ δυνατός και μας έκανε μια μεγάλη  έκπληξη, ίσως την καλύτερη που μπορούσε ποτέ να κάνει  και έζησε 5 ακόμα χρόνια. Ξεπέρασε όλες του τις δυνάμεις και μας έκανε αυτήν την τεράστια έκπληξη.

      Τον περασμένο μήνα έγινε το μοιραίο, έγινε αυτό που όλοι μας περιμέναμε. Ο Τάκης μας, ο «αδερφούλης μου»,μας άφησε και πήγε στην γειτονιά των αγγέλων, στον Παράδεισο και τώρα μας βλέπει και μας προστατεύει από εκεί ψηλά. Γιατί, κάποιος με την δική του την ψυχή, την αγνή και άκακη αυτή ψυχή, μόνο εκεί θα μπορούσε να πάει. Στον παράδεισο.Το είχε καταλάβει ότι θα πέθαινε. Και επειδή με το «σύνδρομο Down»η ομιλία του ήταν περιορισμένη, είπε στην γιαγιά μου: «Πάω, μάνα, εγώ». Όλοι όσοι τον αγαπούσαν ήταν εκεί για το τελευταίο αντίο, για να τον αποχαιρετήσουν, ακόμη και αυτοί που του έκαναν κακό, που τον κορόιδευαν. Αυτοί που προσπαθούσαμε να κρατήσουμε μακριά του για να μην τον βλάψουν, τελικά  αποδείχθηκε ότι τον αγαπούσαν και ήταν εκεί. Την ώρα εκείνη πέρασαν από το μυαλό μου όλες οι στιγμές, καλές και κακές, ωραίες και άσχημες, χαρούμενες και λυπητερές που περάσαμε μαζί. Έκλαψα, πόνεσα μέχρι που κατάλαβα ότι έφυγε γιατί τελείωσε την αποστολή του, να προσφέρει αγάπη, σε εμένα, στη γιαγιά μου, στην οικογένειά του και επιτέλους μετά από 50 χρόνια ταλαιπωρίας και χλευασμού ξεκουράστηκε.  

     Μετά από το θάνατό του , είχα μια ευαισθησία προς τους διαφορετικούς ανθρώπους, αντιδρούσα, αντιδρώ και θα αντιδρώ, όταν θα βλέπω την αδικία σε βάρος των ανθρώπων με  κινητικές  ή νοητικές ικανότητες, γιατί μόνο ικανότητες μπορούν να θεωρηθούν οι ιδιαιτερότητες αυτές. Έμαθα να αγαπώ και να μην φοβάμαι το διαφορετικό. Το θέμα όμως είναι να αντιδρούμε σε κάτι, χωρίς να έχουμε κάποια προσωπική επαφή, κάποιο βίωμα για να είμαστε πιο  ευαίσθητοι.  Όσον αφορά τον Τάκη και τις στιγμές τις οποίες πέρασα  με τον «αδερφό» μου, θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στην μνήμη μου. Στο κάτω κάτω, τι το διαφορετικό είχε; Ένα χρωμόσωμα παραπάνω από ότι εμείς ! Ε και; Όπως κάθε άνθρωπος είναι  διαφορετικός, έτσι  ήταν και ο Τάκης· ήταν μοναδικός στο είδος του και αγαπητός σε όλους ,όσοι τον γνωρίζανε απ’ ότι αποδείχθηκε. Αν οι άνθρωποι δεν ήταν διαφορετικοί, η ζωή θα ήταν βαρετή.

                                                                                    Γεωργία Αναστοπούλου Β'1