Πάντα ν' ανταμώνουμε!

Τι γράφουμε τώρα; Πώς να ξεκινήσεις να περιγράφεις για τη γιορτή των 20 χρόνων του σχολείου μας, πώς να ξεχωρίσεις από το σωρό των εντυπώσεων, των συγκινήσεων, των αναμνήσεων που όσοι οργάνωσαν τη γιορτή ξεδίπλωσαν μπροστά μας μέσα σε δυο ώρες;

Πού να πρωτοσταθείς; Στα πρόσωπα που πέρασαν και άφησαν εποχή, σε παλιούς διευθυντές, προσωπικό, μαθητές; Σε στιγμιότυπα; Στις φωτογραφίες ; Στους απόφοιτους που ήταν κοντά μας; Στους παλιούς συναδέλφους που κι αυτοί ανταποκρίθηκαν και ήρθαν για μια μέρα στο "παλιό τους σπίτι", να θυμηθούμε μαζί; Στα παιδιά που συμμετείχαν; Στα παιδιά που παρακολούθησαν με τόση όρεξη, σεβασμό, αγάπη, τελικά; Στο Γιώργο τον Παπασταμόπουλο που διηύθυνε όλη την ορχήστρα έχοντας κάνει τόση δουλειά μήνες τώρα; Στις εκδηλώσεις που θυμηθήκαμε και στις τόσες επιτυχίες του σχολείου σε ποικίλους τομείς; Στα πολλά υγρά μάτια;

Δεν το επιχειρώ. Αν αναφερθώ ιδιαιτέρως σε κάτι, πιστεύω πως αυτομάτως θα αδικήσω πολλά άλλα. Ελπίζω πως μέσα από τα σχόλια της ανάρτησης θα βρούμε ευκαιρία να φωτίσουμε πολλές πλευρές της σημερινής γιορτής αλλά και πως κι άλλοι συνάδελφοι θα συμπληρώσουν με επόμενες αναρτήσεις.

Ήθελα μόνο να σημειωθεί το "μαζί" που πολλοί αισθάνθηκαν. Η αίσθηση πως αυτός ο χώρος είναι χώρος "μας". Πως είμαστε μαζί, μαθητές, καθηγητές, και πως αυτό το χαιρόμαστε και γίνεται αμαξάκι που μας ταξιδεύει. Με όλα τα λάθη μας, τους καβγάδες μας, τις ασυμφωνίες μας, τις τσαπατσουλιές μας, με τις αδυναμίες μας. Αλλά μαζί. Δημιουργικά και με θέληση.

Λίγες φωτογραφίες ,χωρίς σχόλια:

Ένα ευχαριστώ είναι λίγο, αλλά και ό,τι πιο πηγαίο για όσους ετοίμασαν και έφεραν εις πέρας τη γιορτή:

Για τον καλό συνάδελφο, το Γιώργο τον Παπασταμόπουλο, τον εφ' όλης της ύλης, διακριτικό, σεμνό, οργανωτικό, θαυματουργό, εν τέλει. Και το βοηθό του, τον Πολ Τουάρντιτς.

Για τη Βασιλική Μαλάμου και την Άννα Τσάκου, που μας ταξίδεψαν στο χρονικό της εικοσαετίας.

Για τον Ανδρέα Μαρκουλιδάκη και το Θοδωρή Μιστρίδη, που εμπνευσμένα, ευγενικά παρουσίασαν το πρόγραμμα, και μας έβαλαν με τον τρόπο τους όλους λίγο πολύ στο παιχνίδι της παρουσίασης προτάσσοντας το μικρόφωνο και…απαιτώντας τις αναμνήσεις μας.

Για το Νίκο Γεροντάρη, τη Λίζα Καραμπασίδη, τη Μαρία Μαστρονικόλα που έντυσαν λυρικά με το τραγούδι τους ( και τις φωνάρες τους!) το ταξίδι, αλλά και το Χρίστο Βαρθαλίτη, τη Λίζα (πάλι..), την Ισμήνη Κατσαρού, τους μουσικούς, που χωρίς αυτούς ούτε τραγούδια ούτε γλέντια…

Για την Κατερίνα Κληροδέτη και την Έλενα Γκώνια που μας μετέφεραν σε άλλη διάσταση με το χορό τους.

Για το Δημήτρη Αναστασίου, την Κωνσταντίνα Βαβυλουσάκη, τη Φρόσω Βασιλειάδη, τη Βασιλική Μαλάμου (πάλι), τη Φωτεινή Βλαχογιάννη, την Αθηνά Ζαχάρου, το Βασίλη Κατσαβό, τη Βίκυ Ματσούδη, τη Βασιλεία Σάκερ, τη Μαρία Χαϊδεμένου, που, πίσω από τα φώτα, φρόντισαν….ακριβώς γι' αυτά, τα σκηνικά, το μακιγιάζ, τις πολλές δουλειές των παρασκηνίων.

Για τον Ορέστη Λόγο-Παπαδάκη και τις εικόνες του στο video wall.

Για την Αλκμήνη Βασιλακάκη, την Κατερίνα Γιαννακοπούλου, την Κατερίνα Θωμαΐδη, τη Σοφία Ιωαννίδου, την Ειρήνη Κατσαδάκη, που κατάφεραν και έδωσαν ήχο, μυρωδιές, γεύσεις στη γιορτή μας, με τη διακόσμησή τους, τα λουλούδια, τη φροντίδα του μπουφέ.

Για παραλείψεις αναφορών τα δίκαια παράπονά σας στα σχόλια,

όπου μπορούμε να προσθέσουμε και να ξαναευχαριστήσουμε.

Πάντα ν' ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε!