Με τη θεια μου την Κοντύλω
Ο Νίκος Κατσιαούνης, της Β΄ Λυκείου,
γράφει για την παραδοσιακή μουσική - μέρες που'ναι -
και ο δαίμων του τυπογραφείου τον συμπληρώνει
με ένα αποκριάτικο παραδοσιακό - μέρες που 'ναι...
" Βλέποντας ένα μικρό κομμάτι της εκπομπής "Στην υγειά μας", που προβάλλεται στη ΝΕΤ, η οποία είχε αφιέρωμα στην παραδοσιακή ελληνική μουσική, διαπίστωσα το μεγαλείο της και την υψηλή αισθητική της. Εξέφραζε θέματα της καθημερινότητας, καθώς και θέματα που χρησιμοποιούνται και σήμερα στη μουσική.
Κι όμως, εμείς οι νεοέλληνες την έχουμε αποδιώξει εντελώς προτιμώντας να την αντικαταθιστούμε με σύγχρονα, εγχώρια και ξένα, ακούσματα, πολλές φορές κατώτερης ποιότητας και θεωρούμε την παραδοσιακή μουσική σαν κάτι κακό που πρέπει να καταστραφεί και μάλιστα με τόση επιμονή που μόνο με την επιμονή γνωστού ρωμαίου συγκλητικού που επέμενε να καταστραφεί η Καρχηδόνα συγκρίνεται.
Μήπως όμως αυτό το κακό είμαστε εμείς οι ίδιοι, που ο καταναλωτισμός, τα ξενόφερτα έθιμα και η κοινωνική καμαρίλα και όχι μόνο μάς έχει κάνει να θεωρούμε την παραδοσιακή μουσική κάτι άσχημο;
Κάποιοι βέβαια θα πουν ότι η παραδοσιακή μουσική είναι κάτι το οπισθοδρομικό, επειδή δημιουργήθηκε παλιότερα. Όμως και η έννοια της δημοκρατίας σχηματίστηκε ακόμα παλιότερα και όμως την έχουμε αναδείξει σε ύψιστη αξία.
Μήπως, απλώς, έχουμε ως λαός απωλέσει την κριτική σκέψη που διέκρινε τους προγόνους μας, ώστε να μπορούμε να επιλέγουμε σωστά; Και αυτοί που κατηγορούν την παραδοσιακή μουσική είναι συγχρόνως μεγάλοι θαυμαστές του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, παρόλο που η παραδοσιακή μουσική είναι συνέχεια της αρχαίας ελληνικής μουσικής που έφτασε σε μας διαμέσου της επίσημης εκκλησιαστικής μουσικής και της λαϊκής βυζαντινής μουσικής.
Θα ήθελα να πιστεύω ότι έχει αρχίσει να αλλάζει το κλίμα για την παραδοσιακή μουσική, κάτι που θα αποτελέσει ένα από τα πρώτα βήματα για την ηθική ανασυγκρότηση που χρειάζεται η χώρα μας."
Δείγμα παραδοσιακού, αποκριάτικου και...ξεκαρδιστικού τραγουδιού και το "με τη θεια μου την Κοντύλω" που παραθέτουμε παρακάτω.
( Τώρα...για ηθική ανασυγκρότηση, Νίκο...)
Με τη θεια μου την Κοντύλω
επηγαίναμε στο μύλο.
"Πού 'ν' τα;" 'γώ και "Πού 'ν' τα;" κείνη
Δίνει ο Θειός και πέφτει εκείνη
Πάνω εγώ, από κάτω εκείνη.
"Άχου, θεια κι αν ήσουν ξένη
και το τι ήθελε να γένει".
"Κάμε, γιε μου, τη δουλειά σου
κι εγώ θά 'μαι πάλι θεια σου".
να κι ο μπάρμπας από πέρα
τράκα τρούκα τη μαχαίρα.
"Βρ' ανηψέ καταραμένε,
Κι ίντα πολεμάς, καημένε;"
"Μπάρμπα, θερμασιά την πιάνει
και την πλάκωσα να γιάνει"
"Πλάκωσ' την καλά παιδί μου,
Ω! που νά 'χεις την ευχή μου.
γράφει για την παραδοσιακή μουσική - μέρες που'ναι -
και ο δαίμων του τυπογραφείου τον συμπληρώνει
με ένα αποκριάτικο παραδοσιακό - μέρες που 'ναι...
" Βλέποντας ένα μικρό κομμάτι της εκπομπής "Στην υγειά μας", που προβάλλεται στη ΝΕΤ, η οποία είχε αφιέρωμα στην παραδοσιακή ελληνική μουσική, διαπίστωσα το μεγαλείο της και την υψηλή αισθητική της. Εξέφραζε θέματα της καθημερινότητας, καθώς και θέματα που χρησιμοποιούνται και σήμερα στη μουσική.
Κι όμως, εμείς οι νεοέλληνες την έχουμε αποδιώξει εντελώς προτιμώντας να την αντικαταθιστούμε με σύγχρονα, εγχώρια και ξένα, ακούσματα, πολλές φορές κατώτερης ποιότητας και θεωρούμε την παραδοσιακή μουσική σαν κάτι κακό που πρέπει να καταστραφεί και μάλιστα με τόση επιμονή που μόνο με την επιμονή γνωστού ρωμαίου συγκλητικού που επέμενε να καταστραφεί η Καρχηδόνα συγκρίνεται.
Μήπως όμως αυτό το κακό είμαστε εμείς οι ίδιοι, που ο καταναλωτισμός, τα ξενόφερτα έθιμα και η κοινωνική καμαρίλα και όχι μόνο μάς έχει κάνει να θεωρούμε την παραδοσιακή μουσική κάτι άσχημο;
Κάποιοι βέβαια θα πουν ότι η παραδοσιακή μουσική είναι κάτι το οπισθοδρομικό, επειδή δημιουργήθηκε παλιότερα. Όμως και η έννοια της δημοκρατίας σχηματίστηκε ακόμα παλιότερα και όμως την έχουμε αναδείξει σε ύψιστη αξία.
Μήπως, απλώς, έχουμε ως λαός απωλέσει την κριτική σκέψη που διέκρινε τους προγόνους μας, ώστε να μπορούμε να επιλέγουμε σωστά; Και αυτοί που κατηγορούν την παραδοσιακή μουσική είναι συγχρόνως μεγάλοι θαυμαστές του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, παρόλο που η παραδοσιακή μουσική είναι συνέχεια της αρχαίας ελληνικής μουσικής που έφτασε σε μας διαμέσου της επίσημης εκκλησιαστικής μουσικής και της λαϊκής βυζαντινής μουσικής.
Θα ήθελα να πιστεύω ότι έχει αρχίσει να αλλάζει το κλίμα για την παραδοσιακή μουσική, κάτι που θα αποτελέσει ένα από τα πρώτα βήματα για την ηθική ανασυγκρότηση που χρειάζεται η χώρα μας."
Δείγμα παραδοσιακού, αποκριάτικου και...ξεκαρδιστικού τραγουδιού και το "με τη θεια μου την Κοντύλω" που παραθέτουμε παρακάτω.
( Τώρα...για ηθική ανασυγκρότηση, Νίκο...)
Με τη θεια μου την Κοντύλω
επηγαίναμε στο μύλο.
"Πού 'ν' τα;" 'γώ και "Πού 'ν' τα;" κείνη
Δίνει ο Θειός και πέφτει εκείνη
Πάνω εγώ, από κάτω εκείνη.
"Άχου, θεια κι αν ήσουν ξένη
και το τι ήθελε να γένει".
"Κάμε, γιε μου, τη δουλειά σου
κι εγώ θά 'μαι πάλι θεια σου".
να κι ο μπάρμπας από πέρα
τράκα τρούκα τη μαχαίρα.
"Βρ' ανηψέ καταραμένε,
Κι ίντα πολεμάς, καημένε;"
"Μπάρμπα, θερμασιά την πιάνει
και την πλάκωσα να γιάνει"
"Πλάκωσ' την καλά παιδί μου,
Ω! που νά 'χεις την ευχή μου.
καλές απόκριες !!!
Χρωστάμε πολλά στη Δόμνα , έχει σώσει την μουσική μας παράδοση !
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν το αναγνωρίζει κανείς όμως νομίζω.
ΑπάντησηΔιαγραφή^^
ΑπάντησηΔιαγραφήχιχιχι, ωραιο τραγουδακι!!!
θα σχολιασω το κειμενο!!
Δυστυχως πολλα νεα παιδια δεν ασχολουνται με την παραδοσιακη μουσικη και ειναι πραγματικα κριμα!!
Μακαρι να μπορουσε καπως να προωθηθει και στους νεοτερους...
Έχε πλάκα.
ΑπάντησηΔιαγραφήαλλά να πω την αλήθεια εγώ ούτε θα άκουγα, ούτε θα έπαιζα ποτέ τέτοια μουσική!
-Στέφη
Καλή Σαρακοστή! Παιδιά ! Έτσι να κρατάμε την παράδοση!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦΩΣ ΙΛΑΡΟΝ
Νίκο μου, Κοντύλω την έλεγαν την πονηρή την θειά; Αυτό δεν το ήξερα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα 'σαι καλά, αγόρι μου και πάντα με χιούμορ και παράδοση! Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου!
Χρόνια Πολλά και Καλή Σαρακοστή σε όλους σας!
Νίκο μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήτο θέμα δεν είναι απλό.
Η μουσική παιδεία στα σχολεία ή λείπει εντελώς ή είναι εντελώς υποβαθμισμένη.
Έχω την εντύπωση ότι η παραδοσιακή μουσική δεν είναι το μόνο αδικημένο μουσικό είδος.
Στην πόλη αυτή η έλλειψη επαφής είναι ιδιαίτερα έντονη, αλλά και φυσική από μια άποψη.Τα δημοτικά μας τραγούδια έχουν πολλές ιδιαιτερότητες και -για σκέψου- ένα παιδί πότε ζυμώθηκε με αυτά;
Αν κρίνω από τα δικά μου παιδιάκαι τα παιδιά πολλών φίλων μου: ποτέ.
Έτσι η στάση της Στέφης είναι φυσική.
Μπράβο σου πάντως, για τα θέματα που βάζεις. Εκτιμώ πολύ το ότι η σκέψη σου αγωνίζεται να ξεφύγει από τα τετριμμένα.
Κυκλάμινο τα περί θειας-Κοντύλως δεν το σκέφτηκα εγώ άλλα ο αρχισυντάκτης ο κ. Μάνεσης.Δίκη του παρέμβαση δικά του καιτα συχγαρητήρια για αυτό.Κατά τα άλλα ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ, Νίκο, δεν ξέρω τι μπορεί να μπολιαστεί με τη δημοτική μουσική. Σίγουρα, με κάποιους τρόπους, άλλοτε φανερότερα κι άλλοτε πιο κρυφά, κυκλοφορεί στα σύγχρονα τργούδια. Όπως γίνεται με τόσα στοιχεία του παρελθόντος.
Εν πολλοίς έχει πάψει να αποτελεί δίαυλο έκφρασης του νεοέλληνα. Αν και, όταν συναντιούνται "των ελλήνων οι κοινότητες", πολλές φορές εκεί μέσα συναντιούνται: στη μουσική, στους χορούς, στην παράδοση.
Για να μην αμπελοφιλοσοφώ περισσότερο, να πω πως, όταν ένας λαός δημιουργεί, ουσιαστικά μέσα από τη δημιουργία του περνάνε στοιχεία του παρελθόντος του.Τα μεταπλάθει, τα διασκευάζει, τα ανανεώνει και τα προτείνει με νέες μορφές.
Μ' αυτή τη σκέψη περνάμε αυτόματα στη δέυτερη: Πόσο δημιουργούμε σήμερα; Πόσο ενθαρρύνεται η δημιουργία, η τέχνη, οι πρωτοβουλίες, η έρευνα σήμερα; Πόσο η εκπαίδευση συμβάλλει σ' αυτό;
Είναι πολλά. Που μάλλον δε θα ενδιέφεραν και πολύ τη θεια μας την Κοντύλω..:-) Και πάλι ευχαριστούμε, Νίκο, για τη συμμετοχή, τις ιδέες, την όρεξη. Πάντα τέτοια!
Δεν κάνει τίποτα κ. Μάνεση,εξάλλου είναι ακόμα δωρεάν!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ, ώστε έτσι, Νίκο μου! Ο αρχισυντάκτης ήταν ο νουνός!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓειά σου, Διονύση με το χιούμορ σου!