εξαρτήσεις....
Το κουδούνι χτυπάει για διάλειμμα.
Εφημερία στον πρώτο όροφο.
Παρατηρώ τα παιδιά , να βάζουν από την «παρανομία» τα κινητά τους και , διψασμένα , να αναζητούν επικοινωνία ή διασκέδαση.
Σκέφτομαι ότι μάλλον έχω μεγαλώσει!
Νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας ένα κείμενο - απόσπασμα από το βιβλίο του PHILIP ROTH, «Φεύγει το Φάντασμα» εκδόσεις ΠΟΛΙΣ, σελίδα76
Εφημερία στον πρώτο όροφο.
Παρατηρώ τα παιδιά , να βάζουν από την «παρανομία» τα κινητά τους και , διψασμένα , να αναζητούν επικοινωνία ή διασκέδαση.
Σκέφτομαι ότι μάλλον έχω μεγαλώσει!
Νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας ένα κείμενο - απόσπασμα από το βιβλίο του PHILIP ROTH, «Φεύγει το Φάντασμα» εκδόσεις ΠΟΛΙΣ, σελίδα76
“Τι με εξέπληξε περισσότερο τις πρώτες λίγες μέρες που περπάτησα στην πόλη; Το πιο προφανές –τα κινητά τηλέφωνα….
Θυμόμουν μια Νέα Υόρκη όπου οι μόνοι άνθρωποι που ανηφόριζαν την Μπρόντγουεϊ μιλώντας στον εαυτό τους ήταν τρελοί. Τι είχε συμβεί εκείνα τα δέκα χρόνια για να προκύψουν ξαφνικά τόσο πολλά να ειπωθούν , τόσο πολλά και τόσο πιεστικά ώστε να μην μπορούν να περιμένουν; Όπου κι αν περπατούσα, κάποιος θα με πλησίαζε μιλώντας στο τηλέφωνο και κάποιος βρισκόταν πίσω μου μιλώντας στο τηλέφωνο. ….
Ένας άνθρωπος σαν και μένα που συχνά περνούσε μέρες χωρίς να μιλήσει σε κανέναν, δεν μπορούσε παρά να αναρωτιέται τι ήταν εκείνο που στήριζε πρώτα τους ανθρώπους και τώρα είχε καταρρεύσει, κάνοντας την αδιάκοπη συζήτηση στο τηλέφωνο προτιμότερη από την περιπλάνηση χωρίς την επιτήρηση κανενός: να βαδίζει κανείς για λίγο μόνος, αφομοιώνοντας τους δρόμους μέσα από τις ζωώδεις αισθήσεις του απορροφημένος στις μυριάδες σκέψεις που εμπνέουν οι δραστηριότητες μιας πόλης. Για μένα, η προσκόλληση στα κινητά έκανε τους δρόμους να φαίνονται κωμικοί και τους ανθρώπους να φαίνονται γελοίοι. Και ταυτόχρονα έμοιαζε πραγματική τραγωδία. Το να εξαλείφεις την εμπειρία της απόστασης αναπόφευκτα θα έχει δραματικό αποτέλεσμα.
Ξέρεις ποιες θα είναι οι επιπτώσεις: Ξέρεις ότι μπορείς να βρεις το άλλο πρόσωπο πάσα στιγμή και, αν δεν τα καταφέρεις, γίνεσαι ανυπόμονος- ανυπόμονος και θυμωμένος σαν μικρός ηλίθιος θεός.. Είχα συνειδητοποιήσει ότι η σιωπή είχε από καιρό εξοβελιστεί από εστιατόρια, ανελκυστήρες, εξέδρες γηπέδων, αλλά δεν είχα προβλέψει ότι η τεράστια μοναξιά των ανθρώπων θα παρήγε αυτή την απεριόριστη λαχτάρα να ακουστούν και την επακόλουθη αδιαφορία για το ενδεχόμενο να τους κρυφακούσουν…..”
Μήπως θάπρεπε να απεξαρτηθούμε λίγο, μέσα από στοχασμό ή και καλή παρέα;;;;
Πολλες οι εξαρτησεις στις μερες μας.. Πολλες και βλαβερες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκουμε συνεχεια πρεπει πρεπει πρεπει, μα συνεχιζουμε, σαν απο αντιδραση (;)
Παντως, μαλλον δε θελουμε να κοψουμε τις κακες συνηθειες και ετσι βρισκουμε πολλες δικαιολογιες για να τις συνεχισουμε !!!
Ευχη, να μπορεσουμε να ανεξαρτοποιηθουμε απο ολες τις βλαβερες συνηθειες.. ή μαλλον να θελήσουμε πραγματικα και τοτε θα το πετυχουμε...
καληνυχτα!!και καλη τσικνοπεμπτη αυριο ;)
να απεξαρτηθουμε, ηθελα να πω :)))
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχο κείμενο!Βαθύς γνώστης των ανθρωπίνων ο Ροθ [τι σπουδαίος συγγραφέας],της μανιοκατάθλιψης του σύγχρονου ανθρώπου.Μου αρέσει πολύ το τελευταίο κομμάτι,"η τεράστια μοναξιά...".Αυτό που κι εμένα με σοκάρει με τα κινητά είναι η ευκολία με την οποία καταρρίφτηκε το ιερό άβατο του προσωπικού,η δημόσια έκθεση του ενδότερου,το πόσο "εξευτελίζεται" η ιδιωτική ζωή "μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες".Ένα βράδυ στο τραμ γίμανε μάρτυρες οι συνεπιβάτες του φοβερού καβγά κ΄του χωρισμού ενός κοριτσιού με το δικό της απ΄το...κινητό!Ντρεπόμουν καθώς κολλούσα επιτακτικά το βλέμμα στο τζάμι,αποστρέφοντας το πρόσωπο,μην καταφέρνοντας ωστόσο να κρυφτώ απ΄την τεράστια αμηχανία μου.Ντρεπόμουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτέλλα, μου ξέφυγε λίγο σχεδόν όλη η βδομάδα, πήρε αιφνιδίως και γρήγορες στροφές το μπλογκ μας ( ζήτω, ζήτω..), παρά λίγο να τη χάσω την ανάρτησή σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραία τα λέει ο Ροθ, όμορφες κι οι φωτογραφίες - σχόλια που βάζεις.
Θα ήταν ωραία μια συζήτηση για το θέμα - δεν πρόκαμε να γίνει.
Ας πούμε: Πότε θα μιλάμε για εξάρτηση και πότε όχι; Ή: Η κριτική μας για κάθε καινούριο μέσο που εισβάλλει στη ζωή μας καταργώντας παλιές και επιβάλλοντας νέες ισορροπίες/συμπεριφορές είναι, άραγε, "αντικειμενική" ή μας την ορίζει η προσωπική μας αποσκευή με ό,τι κουβαλάμε από το παρελθόν μας;
Και άλλα, και άλλα.
Ξέρεις πως συμφωνώ με την Άννα, πως την ίδια αμηχανία νιώθω με τα κινητά και τον τρόπο που υποκαθιστούν άλλους τρόπους επικοινωνίας κλπκλπ. Αλλά...μια κουβεντούλα θα μου ήταν πολύ ενδιαφέρουσα.
Μια και δεν έγινε, σκεφτόμουνα να επαναφέρουμε το θέμα, αυτή τη φορά με ένα λογοτεχνικό έργο που το θέμα του αφορμάται και ξετυλίγεται γύρω από το κινητό τηλέφωνο ( "Υπηρεσία εξυπηρέτησης πελατών", Μπενουά Ντυτέρτρ)
Καλό σαββατοκύριακο:-)