Από κάπου πρέπει να αρχίζουμε..

Η κραυγή, του Edvard Munch
Σήμερα όλοι μας, ένα χρόνο μετά την απάνθρωπη δολοφονία ενός παιδιού, τιμάμε τη μνήμη του. Και χρειάζεται να ενδοσκοπήσουμε με περίσκεψη, ειλικρίνεια και θάρρος, στην προσπάθειά μας να κατανοήσουμε τις γενεσιουργές αιτίες της βίας που μας σόκαρε τον περασμένο Δεκέμβρη. Με θάρρος και ειλικρίνεια, γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που συνειδητοποιούμε πως κι εμείς είμαστε φορείς της, είμαστε κομμάτι της. Αναλογιστείτε μόνο τις καταστάσεις που ζούμε στο σχολείο μας τις τελευταίες μέρες στο σχολείο μας. Πώς θα ερμηνευτούν οι βίαιες αντιδράσεις και συμπεριφορές; Πώς θα θωρακιστούμε ώστε να μην ξανασυμβούν στο μέλλον, στο άμεσο μέλλον που εξαρτάται από μας τους ίδιους;

Από τα πολλά ενδιαφέροντα άρθρα που συναντάει κανείς αυτές τις μέρες στον τύπο, επιλέξαμε αυτό του Παύλου Τσίμα, από τα χτεσινά Νέα (5-12-2009). Κυρίως για να προβληματιστούμε σε σχέση με την απάντηση-υπόθεση που δίνει στην τελευταία του παράγραφο. Και να βοηθηθούμε να προσδιορίσουμε την αρχή των νέων μας προσπαθειών τοποθετώντας τις σε στέρεες βάσεις.

Επέτειος μετά φόβου

"Ξημερώνει η επέτειος της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου και τη χώρα ζώνει ο φόβος. Όχι η θλίψη για το χαμένο παιδί. Όχι η έγνοια για τους χιλιάδες συνομηλίκους του που βγήκαν πέρυσι στους δρόμους εν πλήρει συγχύσει αλλά με γνήσια οργή και μοιάζουν τώρα κάπως απορημένοι με τον εαυτό τους και την εμπειρία τους. Ούτε η προσπάθεια να καταλάβουμε, έστω και καθυστερημένα, τι συνέβη πέρυσι τον Δεκέμβριο. Να καταλάβουμε αν ήταν μια τυχαία και μεμονωμένη «αστοχία υλικού» ο πυροβολισμός ενός αστυνομικού, στα καλά καθούμενα, εναντίον μιας παρέας ανήλικων παιδιών ή σύμπτωμα μιας ασθένειας που ενδημεί. Να καταλάβουμε επίσης ποια δύναμη έβγαλε στους δρόμους τόσες χιλιάδες νέους ανθρώπους να διαδηλώνουν με πάθος αλλά δίχως αίτημα, να κινητοποιούνται μαζικά αλλά δίχως σαφή στόχο. Να καταλάβουμε, τέλος, και ποιοι λόγοι επέτρεψαν να συντελεστεί η υφαρπαγή (μετά φόνου) της αυθόρμητης διαμαρτυρίας των πολλών, από δράκες «Ασσασίνων», της φωτιάς και του Καλάσνικοφ.



Τίποτε από αυτά δεν συζητεί η πόλις. Μόνο φοβάται. Φοβάται μήπως ξαναζήσει μέρες και νύχτες επιδρομών, λεηλασιών και αίματος. Φοβάται μήπως η βία κάνει ξανά κατάληψη στους δρόμους. Κι αυτός ο φόβος με τον οποίο περιμένει η χώρα το μνημόσυνο ενός εφήβου είναι ήδη μία ήττα.

Το βέβαιο είναι πως ό,τι κι αν συμβεί φέτος στην επέτειο των περυσινών Δεκεμβριανών, είτε επιβεβαιωθούν είτε όχι οι προβλέψεις για ένα νέο ξέσπασμα της βίας, δύσκολα αυτό θα εγγραφεί ξανά στην πολιτική και κοινωνική μας ατζέντα ως σημαντικό γεγονός. Θα είναι, μάλλον, γεγονός του αστυνομικού δελτίου- περισσότερο ή λιγότερο σημαντικό. Στην ατζέντα της πόλεως παραμένει ωστόσο εγγεγραμμένη η απορία για όσα συνέβησαν πέρυσι και ακόμη δεν έχουμε καταφέρει να ξεδιαλύνουμε και να ερμηνεύσουμε.

Η συζήτηση, δειλά δειλά, στο περιθώριο άνοιξε ξανά αυτές τις ημέρες(...). Από όλα τα ερωτήματα ξεχωρίζω ένα που ετέθη από τον καθηγητή Στ. Καλύβα. Αν ο περυσινός Δεκέμβριος ήταν μια εξέγερση που εξηγείται από τα οικονομικά, ψυχολογικά ή ηθικά αδιέξοδα που βιώνει η νεολαία (η νεολαία ολόκληρη, γενικώς και αδιακρίτως;) γιατί δεν σημειώθηκαν αντίστοιχες εξεγέρσεις σε χώρες που έχουν συγκρίσιμα με της Ελλάδας προβλήματα; Και γιατί η μόνη χώρα που έζησε κάτι ανάλογο είναι η Γαλλία, όπου όμως στην εξέγερση μετείχαν μετανάστες δεύτερης γενιάς και όχι τέκνα της ιθαγενούς μεσαίας τάξης;

Ενδιαφέρον ερώτημα, το οποίο επιδέχεται πολλές εκδοχές απαντήσεων. Μία θα μπορούσε να είναι ότι σε καμία άλλη ίσως χώρα από αυτές που έχουν ανάλογα προβλήματα δεν είναι τόσο απομειωμένη η εμπιστοσύνη προς τους θεσμούς μέσω των οποίων οι κοινωνίες διαπραγματεύονται τα προβλήματά τους και τις αντιθέσεις τους και η εμπιστοσύνη προς τους κοινούς κανόνες και τη δίκαιη και αποτελεσματική εφαρμογή τους.
Αν η απάντηση- υπόθεση είναι σωστή, ξέρουμε τουλάχιστον από πού πρέπει να αρχίσουμε."


Ελπίζουμε το άρθρο να αποτελέσει αφορμή για μια γόνιμη συζήτηση τόσο σε γενικό επίπεδο, όσο και στο επίπεδο της κοινής ζωής μας στο σχολείο.

Σχόλια

  1. καλο ειναι να ενισχυθει η επιρροη της οικογενειας του σχολειου των θεσμων και να παοκτησουμε παιδεια κοκ......
    Ωστοσο οταν εχουμε τετοια φαινομενα βιας και ειδικα σε σχολεια αναρωτιεμαι, ειναι τοσο δυσκολο να "μιλησει" ο καθενας μας με τον εαυτο του και να δει τι ειναι σωστο κ τι οχι;; Αν τα σπαμε και τα ισοπεδωνουμε ολα τι θα καταφερουμε ; Τιποτα... Υπαρχει οργη δεν αντιλεγω. Κανεις ομως δεν πηρε σωστες αποφασεις μεσα στο θυμο του. Πρεπει να ηρεμησουμε και μονοι μας να κατανοησουμε τι πρεπει να σεβαστουμε. Γιατι ειτε το θελουμε ειτε οχι οταν ζεις με αλλους υπαρχουν και τα ΠΡΕΠΕΙ και δεν ειναι παντα κακο αυτο....

    Δεν ειναι δυνατον να ζουμε με τον φοβο των επεισοδιων και να κλεινομαστε σπιτι μας. Η να γινεται καταληψη και οι αναπληρωσεις υστερα να πεφτουν βροχη. Να πληρωνουμε τα σπασμενα σε καιρους κρίσεως. Ε οχι ετσι η κρισεις δεν περνανε. Ισως να μπαινουν ψιλοι στα αυτια οτι κατι δεν παει καλα, αλλα το προβλημα δε λυνεται. Και αν οι ανωτεροι δεν εχουν να μας προσφερουν ο,τι ζηταμε, ας ξεκινησουμε απο μας. Την οικογενεια το σχολειο τον εαυτο μας και τελικα θα τα καταφερουμε!!
    Γιατι ειναι ολα θεμα παιδειας!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μπορεί κάποιος εν έτει 2009 μ.Χ.,61 χρόνια μετα την Παγκόσμια Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του ανθρώπου κ' του πολίτη,35 χρόνια μετά τη χούντα,1 χρόνο μετά τη δολοφονία ενός παιδιού από όργανο του κράτους με όπλο που το κράτος του παραχώρησε,να εκφράσει το πένθος του,την οργή του,την ελπίδα του;να διεκδικήσει ένα μέλλον καλύτερο;να συμπορευτεί με τους συνανθρώπους του στους δρόμους της πόλης του,διαδηλώνοντας την αυτονόητη ανάγκη κι επιθυμία για αξιοπρέπεια στα μέτρα του ανθρώπου;
    Ε, ΛΟΙΠΌΝ ΟΧΙ,ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ!
    Δεν μπορεί πια χωρίς μαλόξ,μάσκες,κουκούλες,χωρίς "πολεμική εξάρτυση".
    [επιστρέψασα πλήρης οργής,θλίψης,κάτωχρης ντροπής για τη χώρα μου-καταπιτσιλισμένη απ'το μαλόξ-από τη σημερινή διαδήλωση]
    Από πού να αρχίσουμε,ή μήπως πώς θα τελειώσουμε με τούτο το κακό;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ναι, να συσκεφτούμε με τον βαθύτερο και ειλικρινέστερο εαυτό μας, ώστε νηφαλιότεροι ν' αποφαινόμαστε περί Πολιτείας!!!

    Έρρωσθε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αυτην την ημερα δεν πρεπει να την ξεχασουμε. Δεν ηταν μονο η δολοφονια ενος νεου
    παιδιου αλλα ηταν το ποτηρι που ξεχειλισε. Τα ματια των Ελληνων ανοιξαν με αυτο
    το βιαιο περιστατικο και ειδαμε σε τι κατασταση βρισκετε η χωρα μας. Ζωντανο παραδειγμα μπορει να θεωρηθει και η καθηγητρια των αγγλικων μου. Αυτο το περιστατικο ειχε βουηξει σε ολη την Ευρωπη και η Ελλαδα φαινεται να κατρακυλα με μεγαλυτερη ταχυτητα.
    το ολο θεμα οπως πολλοι λενε.
    Δε θα ηθελα να συμβουν παλι τα περσινα επεισοδια και να εκμεταλλευτουν καποιοι
    που θα κερδισουν απο την λυπη των ανθρωπων λεφτα, προσωπικα οφελη κτλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μπράβο σας Διονύση που επικεντρωθήκατε στο θέμα "φόβος"!
    Ο φόβος πιστεύω πως είναι ότι χειρότερο για να σε πάει πίσω, παρά μπροστά.
    Ας ελπίσουμε πως δεν θα αμαυρωθεί πάλι η επέτειος μνήμης του Αλέξανδρου.(Αν και... ήδη ξεκίνησαν...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Προσπαθώ να θυμηθώ πώς ένιωθα πέρισυ με τα γεγονότα και δεν μπορώ...ήμουνα οργισμένη?θλιμένη? δεν ξέρω...θυμάμαι συζητήσεις(γιατί είχαν γίνει πολλές)αλλά όχι και απαντήσεις.Ένα χρόνο μετά και δεν ξέρω ούτε γιατί ένα παιδί της ηλικίας μου σκωτώθηκε,ούτε γιατί υπήρξε τέτοιο ξέσπασμα βίας που προσωπικά δεν έχω ξαναζήσει.Ίσως να έφταιξε που σε αυτή τη χώρα μας λείπει το αίσθημα της δικαιοσύνης.Καθημερινά μικροί και μεγαλύτεροι απατεώνες καταφέρνουν να αποφύγουν την τιμωρία...γίνεται όμως και το αντίθετο.Μη με παρεγηγείσετε διαφωνώ με κάθε μορφή βίας πόσο μάλλον με ένα φόνο, αλλά έχουμε ως κοινωνία καταδικάσει έναν άνθρωπο χωρίς να έχει γίνει ακόμα η δίκη του.Πάντως,για το σχόλιο της κα.Ζωγάκη,Ισως πρέπει να τελειώσουμε πρώτα κάτι, για να ξεκινήσει κάτι καινούριο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τι να πει κανείς, Διονύση, μετά τα όσα παρακολουθήσαμε και χτες στο κέντρο της Αθήνας. Για ποιο γεγονός να νιώσεις θλίψη, για ποιο αγανάκτηση, για ποιο θυμό...
    Συμμερίζομαι την οργή της Άννας.
    ### Μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Γιάννη Πανούση για τα περσινά γεγονότα υπάρχει στη naftemporiki.gr, της Παρασκευής 4 Δεκεμβρίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. είναι ντροπή να γιορτάζουμε σημαντικές επετείους με τον φόβο επισοδείων. είναι κι αυτός ένας τρόπος να στραφεί αλλού το ενδιαφέρον. τι προβολή είχε το μέγεθος της χθεσινής διαδήλωσης; και ποιά η στάση του κόσμου που είδε την περιουσία του να καταστρέφεται;. κάπως έτσι γίνανε τα πράγματα και με την επέτειο του πολυτεχνείου και η λησμονιά αρχίζει και χτυπάει την πόρτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ειρήνη,
    Συμφωνώ. Και μια και τους άλλους άλλους παράγοντες (οικογένεια, σχολείο κλπ) δεν τους ορίζουμε απολύτως εμείς, ας αρχίσουμε από τον εαυτό μας.
    Ακούγεται εύκολο, αλλά δεν είναι. Πάντως, το συνειδητοποιήσει κανείς αυτή την ανάγκη, όπως κάνεις κι εσύ, είναι το πρώτο απαραίτητο βήμα. Καλή βδομάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Άννα,
    Δεν το κάνω από όρεξη για λογοπαίγνια, αλλά για να τελειώσουμε με τούτο το κακό, όπως λες, πρέπει -λέω εγώ τώρα...- και μάλιστα επειγόντως να αρχίζουμε. Πάλι απ' την αρχή, πάλι την αλφαβήτα.
    Θυμάσαι και την κουβέντα που κάναμε με συναδέλφους την Παρασκευή; Όχι απλώς περιθώρια βελτίωσης υπάρχουν (και) στο σχολείο μας, λεωφόροι ολόκληρες.

    ΥΓ. Σήμερα ελπίζω να επέστρεψες με ψηλότερα το ηθικό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Π.Κ,
    Ναι. Εκεί να φτάνουμε. Στην Πολιτεία.
    Τις καλησπέρες μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Λίζα,
    Εσύ που έχεις φόρα και ιδέες, Λίζα μας, τι κοινές δράσεις ( μαθητών-καθηγητών) στο σχολείο μας προτείνεις; Και γενικότερα: Τι θα ήθελες να γίνεται που δε γίνεται; Και τι θα ήθελες να μη γίνεται, απ' αυτά που γίνονται;
    Πώς να κερδίσουμε το χαμένο έδαφος;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Σίγουρα όταν ο φοβος σκεπάζει τη πόλη αύτο δεν μπόρει να πάει τα πράγματα μπρόστα.ομώς δε περιμένω την 6η Δεκεμβρίου για να δω φιβισμένα προσώπα.Τα βλέπω συνέχεια μπρόστα μου.Νέους με φοβισμενα προσωπα να περνούν τις πόρτες των πανεπιστημίων ξέροντας πως αύριο θα ναι ανσφάλιστοι,άνεργοι,ή θα δουλευουν για 700 ευρω.Φοβισμένους εργαζόμενους που δε τα βγάζουν πέρα και η τρέπεζα τους κυνηγάει να του πάρει το σπίτι επείδη πείραν ένα δάνειο.Φοβισμένπους μετανάστες χώρις ελπίδα για ένα καλύτερο μελλόν.Φοβισμενους μαθήτες να τρέχουν σαν τρελοι στα φροντιστηρια.
    δε περιμένω το Δεκέμβρη για να δω φόβο...
    η δολοφονία του Γρηγοροπουλου ήταν η σταγόνα που ξεχειλισε το ποτήρι.Ο Δεκεμβρης απλά έφερε στο φώς όσα η ελληνικη κοινωνία ειχε κρυμμένα κάτω από το χαλί.
    σε οσους είναι ετοιμοι να βγουν στο δρόμο ή είναι ήδη εκει...έχω να πω το εξης...δε γίνεται να επαναστατείς χωρίς να αγαπας...αυτο μόνο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Κατερίνα,
    Εμ, έτσι λένε για το φόβο και τα έρμα;;
    Κατερίνα: Πες μας πού μπορούμε να σε βρούμε (διαδικτυακώς). Έχουμε χάσει τα ίχνη σου..
    Φιλιά στον Παγασητικό (που "χαθήκαμε το βράδυυυ")

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Izzie,
    Αυτό το "δεν ξέρω...θυμάμαι συζητήσεις αλλά όχι και απαντήσεις", μήπως είναι ένα δείγμα του τρόπου που ως κοινωνία αντιμετωπίζουμε τα πράγματα; Εννοώ, επιδερμικά, γρήγορα και τσαπατσούλικα, γνώστες και ειδικοί περίπου όλοι και περίπου εκ των προτέρων, συζητώντας, επίσης περίπου, χωρίς στόχο και χωρίς πραγματικό ενδιαφέρον;

    Δες (πάλι...Εκεί εγώ!) τις τελευταίες μέρες του σχολείου. Ποια συζήτηση γίνεται; Ή μήπως γίνεται πως...γίνεται συζήτηση; Ή μήπως απλώς μαθαίνουμε να μη συν-ζητάμε, να μην επικοινωνούμε, να μη ζούμε μαζί τελικά; Επίσης: Ποια αιτήματα υπήρχαν για ένα σχολείο που δυο βδομάδες οι μαθητές του το έκλεισαν, για να τα διεκδικήσουν;
    Κι έτσι το νόημα χάνεται ακόμα κι απ' τις λέξεις που το ηχούν. Τι, δηλαδή, σημαίνει τώρα "αίτημα", τι "διεκδίκηση", τι "αγώνας", τι "συζήτηση" κοκ.
    Και μια ομάδα που χάνει το νόημα σε βασικά πράγματα, πώς το ανακτά;

    ( Άντε, με παράσυρες πάλι στη γνωστή μου φλυαρία...) :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Κ.Μάνεση,
    Εκεί ήθελα να καταλήξω,αλλά φοβόμουν να το παραδεχτώ!Όσο αφορά στα περσινά γεγονότα τουλάχιστον, δεν κατάφερα να...εμβαθύνω.Όχι ότι είναι δικαιολογία,αλλά καμιά φορά είναι δύσκολο να κατανοήσεις μια κατάσταση όταν βρίσκεται σε εξέλιξη.Γι'αυτό, ίσως φέτος, με μεγαλύτερη ωριμότητα(λέμε τώρα) και ψυχραιμία να τα καταφέρω/ουμε καλύτερα...

    ΥΓ Πάντως για τις προτάσεις που λέτε μάλλον έχετε δίκιο.Εννοώ ότι αν είναι να ξεκινήσουμε από κάπου καλύτερα είναι από αυτά που μας αφορούν άμεσα...απ'το σχολείο,την οικογένεια,τον εαυτό μας...(όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ειρήνη,
    Καλησπέρα. Ναι, είναι πολύ καλή η συνέντευξη. Πολύ ενδιαφέροντα άρθρα (και πολλά) για τη βία βρήκα στη σημερινή Ελευθεροτυπία ( σε ένα καινούργιο ένθετο, το ΄κοντέινερ΄). Χαίρεσαι να τα διαβάζεις. Ξεχνάς τις ψευτοαναλύσεις, κάνεις βουτιά προς τα μέσα..
    Χαιρετισμούς στους αγαπημένους όλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Κ. Μανεση,
    συγκεκριμενα στο σχολειο μας πιστευω πως υπαρχουν πολυ καλες σχεσεις καθγητη-μαθητη με ολες τις λεσχες, ομαδες, οργανωσεις που εχουμε.

    Αυτο ομως συμβαινει στα αλλα σχολεια; Εχουν αυτην την επικοινωνια οι μαθητες με τους καθηγητες τους; Δεν νομιζω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Βαγγέλη,
    Φοβάμαι πως η λησμοσύνη είναι καιρός που μας χτύπησε την πόρτα, της ανοίξαμε εγκάρδια, την καθίσαμε στον καναπέ φιλόξενα και τώρα βλέπουμε παρέα τηλεόραση..
    Καλή μας διασκέδαση τώρα...

    ( Άσχετο: δανείστηκα μια φωτογραφία σου για το μπλογκ του μαθήματος της λογοτεχνίας. Με την άδειά σου;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Δημήτρη,
    Λίγο πολύ ξέρεις τις απόψεις μου - τα έχουμε πει τα χρόνια που είχαμε την τύχη να συναντηθούμε: Το χτίσιμο είναι και πιο δύσκολο, σύνθετο και πιο επίπονο. Και στο σχολείο πρέπει να δούμε πώς θα το προσπαθούμε, μέρα με την ημέρα.
    ( Αυτό το περί αγάπης μου άρεσε..Να αγαπάς. Και να θέλεις να το δίνεις κιόλας, ε;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Κ. Μανεση,

    στο σχολειο μας πιστευω πως οι σχεσεις καθηγητη-μαθητη ειναι πολυ καλες. Με τις δραστηριοτητες που πραγματοποιουνται -λεσχες, ομαδες, συγκεντρωσεις- τα πραγματα βρισκονται σε καλη κατασταση.

    Αλλα στα αλλα σχολεια;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Συγγνωμη που εγραψα δευτερη φορα το ιδιο πραγμα, αλλα ειχε παθει κατι η σελιδα και δεν μου ειχε δειξει την δημοσιευση μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Μακάρι να μην είχαμε τέτοιες επετείους να θυμόμαστε. Μακάρι να θυμόμασταν ευχάριστα γεγονότα και όχι τη δολοφονία ενός παιδιού...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Συμφωνώ βεβαίως,Διονύση,-πώς το λέει κι ο ποιητής "κάνε άλμα μεγαλύτερο απ'τη φθορά".Αυτό που ήθελα να μοιραστώ,άτσαλα ίσως κι εν θερμώ,χτες βράδυ ήταν η αγωνία μου για τη δυσκολία να στοχαστείς σ'έναν κόσμο διογκούμενης ασυναρτησίας.Πώς να βρεις ψυχή να κρατηθείς όρθιος ως άνθρωπος,πολίτης,δάσκαλος,όταν γύρω σου μαίνεται η εξαγρίωση.Όταν σπέρνουν φόβο-ναι καθαρό φόβο-στρατιές σιδερόφρακτων,επελαυνόντων βαρβάρων κραδαίνοντας γκλομπς στους δρόμους της πόλης,πολεμώντας με μια δράκα -τελικά- γιαλατζί "υπερεπαναστατών" θερμοκέφαλων.Την ίδια στιγμή που τα "άσυλα" της παρανομίας λίγους δρόμους παραπέρα-εκει στις...εσχατιές πέριξ της Ομόνοιας αποτελούν άβατα.
    [ωχ, μπάστα, πάλι πλατειάζω]
    Αυτά κι άλλα πολλά σκεφτόμουν χτες βράδυ.Και στροβιλίζονταν οι χτεσινές εικόνες μ'όλες όσες δυόμισι βδομάδες τώρα βλέπουμε στο σχολείο.
    Πάντως σήμερα ήταν πιο ήρεμα,πολλές γλυκές φατσούλες έριχναν γελογόνα κι αναχαίτιζαν τη βαρβαρότητα.Πάμε λοιπόν,Διονύση,με τα αύρια να διώξουμε τα χτες.[αγκαλιές]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Πέρασα να πω ένα καλησπέρα και να δηλώσω τη συμπαράστασή μου στον αγώνα που διακρίνω πίσω από τις γραμμές. Όχι αυτόν με τις πέτρες και τις μολότοφ. Τον άλλο με τις εκτοξεύσεις... προβληματισμών, προτάσεων, διαφωνιών, σε ένα σχολείο που επωφελείται ακόμη κι από τις κακές στιγμές του, για να παράγει παιδεία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Λίζα,
    Μας παρηγορείς, Λίζα, μια και τις τελευταίες μέρες το ηθικό ήταν 20.000 λεύγες υπό...
    Θεωρώ, πάντως, πως σε αρκετά, πολλά σχολεία υπάρχουν νησίδες δημιουργίας, παιδείας. Γίνονται πολύ ωραία πράγματα. Η επιθυμία μου είναι να τα βλέπω να απλώνονται.
    Σχετικά με το δικό μας σχολείο, να ξέρεις πως πάντα περιμένουμε και τις προτάσεις σας, τις ιδέες σας, για ο,τιδήποτε.
    Καλό βράδυ, πρωταθλήτρια του jenga:-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Άννα,
    Ας κρατήσουμε τα γελογόνα, τα αύρια, τις γλυκές φατσούλες και την ηρεμία. Ήδη σήμερα, παρατήρησα μια τάση ... βιασύνης για να πιάσουμε τους συνήθεις ρυθμούς. Και τα παιδιά (θα μας πάνε μέσα για σχιζοφρένεια, δε γλιτώνουμε..) σαν ευδιάθετα και ορεξάτα τα είδα...ή ήταν ο ενθουσιασμός;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Κική,
    Χαίρε, χαίρε. Ναι. Τα ευχάριστα καλό είναι να προσπαθούμε να τα συνδιαμορφώνουμε. Δυσκολοκατόρθωτα, μεν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Γυριστρουλία μου,
    Μη λες καλά λόγια για το σχολείο μας, γιατί θα στα αντιγυρίσουμε για το ... νησί σου ολόκληρο, έτσι όπως τα καταφέρνετε εσείς εκεί κάτω.
    Και μην επαναπαυόμαστε και πολύ.. Πέρυσι κάτι αρχίσαμε να συζητάμε για συνεργασίες και επισκέψεις...
    (Το αφήνουμε να ωριμάσει μόνο του, χωρίς χημικά..)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Τι όμορφη που είναι η ζωή τελικά;Πόσο ζωογόνες οι αντιφάσεις της!Στο χτεσινό συλλαλητήριο δε χρει άστηκε να ειπωθούν λόγια,ήταν εκεί τα παιδιά μας,μ' όλες τις αντιφάσεις τους συμπεριλαμβανουσών κ' τις δικές μας,με καθαρά βλέμματα ωστόσο, κ' χέρια δεμένα,κι εκείνη την αθωότητα που τσακίζει αυταρχικές βεβαιότητες κι αγελαίους ναρκισσισμούς,με την αλλεγγύη της Σταδίου -να κατεβαίνει μια διαδήλωση στην οδό Σταδίου του Ρίτσου μας [κ'του Πέτρουλα].Προφανώς "εν πλήρει συγχύσει αθώοι"τα παιδιά-δεν μαθητοπατερίζω εν ου παικτοίς" γνωριζόμαστε άλλωστε,εν πλήρει συγχύσει αθωοένοχοι οι δάσκαλοι,αναμετρώμαστε με τις-ναρκισσιστικές μας -βεβαιότητες.Πως το λένε αλλιώς οι δυμοσιουπαλληλικές αυτοκτονίες "ΒΑΡΙΈΜΑΙ".Ε,λοιπόν,έχουμε λόγους να μη βαριόμαστε,γαμώ το- έχουμε τόσους λόγους καθαρής νιότης να μας κρατάει ζωντανούς,που είναι αλαζονική εκζήτηση η δημοσιουπαλληλική βαρεμάρα.
    Στους συναδέλφους μου,που αντέχουν κι εξακολουθούν να αγαπάν τα παιδιά,που επιμένουν κι αντιστέκονται,όπως μπορούν.[Ευχαριστώ που υπάρχουν κ'μες στην συνύπαρξή μας κρατίόμαστε ζωντανοί]ευχαριστώ -προπάντων-την καθαρότητα των ματιών των μαθητών μας,"με όλο το φως και το σκοτάδι" που αναπέμπουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Το ιστολόγιό μας στοχεύει στη συμμετοχή, τη συζήτηση, την ανταλλαγή, την έκφραση απόψεων και ιδεών, γι' αυτό και τα σχόλιά σας είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτα:-)

Δημοφιλείς αναρτήσεις