Όχι για την "κατάληψη". Για το aids.

Διαβάσαμε στην εφημερίδα «Το Βήμα» 1-12-09

"Η πανδημία του ΑΙDS δείχνει σαφή σημάδια ύφεσης. Η νόσος, η οποία ξεκίνησε πριν από 28 χρόνια και έχει «σκοτώσει» 25 εκατομμύρια ανθρώπους σε όλον τον πλανήτη, έχει πλέον τεθεί υπό... έλεγχο, όπως ανακοίνωσαν στις αρχές της περασμένης εβδομάδας ο ΟΗΕ και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ). Όχι όμως στην Ελλάδα. Οι... ψυχροί αριθμοί δείχνουν ότι εφέτος- όπως και πέρυσι- συνεχίζεται η ανοδική τάση στον αριθμό των κρουσμάτων. Η συχνότητα μόλυνσης νεαρών Ελληνίδων αυξάνεται ενώ, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, δύο στους πέντε νέους προκαλούν την τύχη τους καθώς δηλώνουν ότι δεν παίρνουν προφύλαξη κατά την ερωτική επαφή.

Μήπως έχουμε επαναπαυθεί;;;;

Το AIDS, όπως όλες οι ασθένειες που προκαλούν φόβο, πυροδοτεί διακρίσεις εις βάρος των πασχόντων που αντικατοπτρίζουν και ενισχύουν προϋπάρχοντες φόβους και προκαταλήψεις γύρω από τις έννοιες της ανέχειας, του φύλου, της φυλής, του σεξ και της σεξουαλικότητας.

Έτσι, οδηγούν σε ένα φαύλο κύκλο που ενθαρρύνει πράξεις και συμπεριφορές, οι οποίες διέπονται από μη ανεκτικότητα, σεξισμό και ρατσισμό.

Ο κοινωνικός στιγματισμός και οι διακρίσεις απέναντι στους ανθρώπους που πάσχουν από HIV/AIDS βασίζονται αλλά και ενδυναμώνουν κοινωνικά στερεότυπα και ανισότητες, όπως ότι "οι γυναίκες είναι κατώτερες από τους άνδρες και οι μαύροι από τους λευκούς", "οι ιερόδουλες δεν έχουν δικαιώματα", "οι τοξικομανείς και οι ομοφυλόφιλοι τιμωρούνται για τις επιλογές τους". Κατά συνέπεια, μέλη των παραπάνω κατηγοριών πέφτουν συχνά θύματα άνισης μεταχείρισης, εξαιτίας της επικρατούσας αντίληψης που τα κατατάσσει στις ομάδες υψηλού κινδύνου.

Έτσι το AIDS δεν είναι μόνο ένα πρόβλημα υγείας· επεκτείνεται στην ανθρώπινη κατάσταση, την ασφάλεια, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Μια ματιά στον Παγκόσμιο Χάρτη δείχνει τις «προτιμήσεις» του ιού. Γι΄ αυτό είναι ζωτικής σημασίας να προασπίσουμε, να σεβαστούμε και να εργαστούμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, προκειμένου να μειώσουμε την ευπάθεια στη νόσο και να ελαττώσουμε τις καταστροφικές της συνέπειες.

Αναλογιστείτε τι θα συνέβαινε αν:

Οι φτωχές χώρες μπορούσαν να προμηθευτούν φθηνότερα φάρμακα .

Εφαρμόζαμε στον αναπτυσσόμενο κόσμο την ιδέα των δίκαιων εμπορικών συναλλαγών αντί της οικονομικής βοήθειας.

Υλοποιούσαμε σε όλο τον κόσμο προγράμματα σεξουαλικής αγωγής και διανομής προφυλακτικών.

Οι φορείς μπορούσαν να συνεχίσουν απρόσκοπτα την εργασία τους, ακόμη και ως λειτουργοί υγείας ( όπως ήδη γίνεται στη Βρετανία ) Ήταν ευκολότερη η ιδιωτική ασφάλισή τους.

Αρνούμαστε ρητά και κατηγορηματικά κάθε πρόταση για σεξουαλική συνεύρεση χωρίς προφυλακτικό.

Αντιμετωπίζαμε το HΙV/AIDS ως ασθένεια που μπορεί να πλήξει εμάς, τα παιδιά μας και τα αδέλφια μας και όχι μόνο τον "ΑΛΛΟ".

ΣΗΜ. Η επιμέλεια της ανάρτησης ( πλην τίτλου..) είναι της Στέλλας Χριστοπούλου