Ο μακρύς και δύσβατος δρόμος της ενηλικίωσης. Αναφορά στο βιβλίο " Μαύρος Κύκνος ", του David Mitchell, εκδ. Ελληνικά Γράμματα

Τις τελευταίες μέρες, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του David Mitchell " Μαύρος κύκνος" (σελ. 572, εκδ. Ελληνικά Γράμματα ) έκανα παρέα με ένα δεκατριάχρονο, τον Τζέισον Τέιλορ. Μου αφηγούνταν τη ζωή του, στα δεκατρία του χρόνια, σε ένα χωριό της βρετανικής υπαίθρου, το 1982.

Παρά τη βραδυγλωσσία του, ο Τζέισον είναι ένας γλαφυρός αφηγητής. Μιλώντας μου για τις προσωπικές του εμπειρίες στο οικογενειακό και κοινωνικό του περιβάλλον, ζωντάνευε, παράλληλα και όλη την εποχή των αρχών του '80, τα χρόνια της οικονομικής ύφεσης και της Μάργκαρετ Θάτσερ, των Duran Duran, των Talking Heads και του Έλβις Κοστέλο, του πολέμου των Φόκλαντς.

Η δυσκολία στην ομιλία του τον τοποθετεί στο περιθώριο των σχέσεων και της εκτίμησης των συμμαθητών του, τον κάνει εσωστρεφή, τον μαθαίνει να προσπαθεί μόνος, να αντιμετωπίζει με κόπο τα καθημερινά περιστατικά. Ευαίσθητος και παρατηρητικός καταγράφει τους χαρακτήρες και τις ενέργειές τους. Οι εφηβικοί φόβοι και μύθοι, οι πρώτες περιπέτειες έξω από το σπίτι, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, όλα, ο Τζέισον μου τα αφηγούνταν ολοζώντανα και παραστατικά.

Με κατάφερε. Πείσμωσα μαζί του. Ήμουν με το μέρος του, όταν αποτόλμησε την πρώτη του επανάσταση και τα έβαλε με τους δυνατούς. Ήθελα να τον παρηγορήσω, όταν έβλεπε τους γονείς του να απομακρύνονται ο ένας απ' τον άλλον, όταν, στο τέλος, άφηνε το σπίτι του, τη ζωή του στο χωριό του, για να ξαναδοκιμάσει να ξαναμετρηθεί με τις δυσκολίες του σε άλλο, καινούργιο, περιβάλλον.

Μού θύμιζε, σε μένα τον εκπαιδευτικό που όλο και περισσότερο ξεχνάω πώς ήμουν στα δεκατρία μου, μου θύμιζε πώς όλα μπορεί να είναι βουνά μπροστά μου, πόσο δύσκολη μπορεί να είναι η κάθε "πρώτη φορά", πόσο μυθικές ήταν οι διαστάσεις που είχαν κάποια πράγματα και κάποια πρόσωπα απέναντί μου. Τι κόμπος στο στομάχι είναι το "δεν ξέρω" στην ερώτηση του δασκάλου, το κριτικό βλέμμα μιας συμμαθήτριας, η με χίλιους τρόπους επιβολή των μεγάλων στη ζωή μου.

Δεν κάνω κριτική βιβλίου. Δηλώνω, απλώς, πως πέρασα καλά παρέα με τον Τζέισον Τέιλορ, εκεί στο Μπλακ Σουάν Γκριν, στη " μέση του πουθενά " της βρετανικής υπαίθρου.

Ο David Mitchell

Παραλλάσσω την ερώτηση του Νίκου Μαντζαβίνου σε προηγούμενη ανάρτηση. Εσείς, τι θυμόσαστε από τα δεκατρία σας; Ή: πόσο πρέπει να θυμόμαστε, καθώς καθημερινά μπαίνουμε στην τάξη, οι εκπαιδευτικοί; Ή, παιδιά του λυκείου,, πόσο μακρυά βρίσκονται τα δεκατρία σας χρόνια ; Πόσο νομίζετε πως έχετε κιόλας αλλάξει;

Αν θέλετε μια εκτενή και καλογραμμένη κριτική παρουσίαση του βιβλίου, βρήκα από τον καλό συγγραφέα Θεόδωρο Γρηγοριάδη, εδώ:
http://teogrigoriadis.blogspot.com/2008/05/blog-post_17.html