Νίκο, για μας τους νέους η δεκαετία του '50 είναι κάτι σαν την Αρκαδία: Η νοσταλγία γι' αυτό που δε ζήσαμε. ( Κάτι έχω διαβάσει, πάντως, από 'δω κι από 'κει!..)
Επίσης: Τη δεκαετία η Αθήνα δεν ήταν έτσι, ώστε να σου δίνει ευκαιρίες κι αφορμές για...τριήμερες αποδράσεις. Μια και αύριο, λοιπόν, θα εκδράμουμε οικογενειακώς, ευκαιρία να σας χαιρετήσω όλους, να ευχηθώ καλό τριήμερο και να δηλώσω πως αγαπώ πολύ την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα και κυρίως τις μέρες: 14, 15,16 Ιουνίου 2008 που θα είμαι μακρυά από την Αθήνα και που κάποτε μακάρι να νοσταλγήσω βαθύτατα! :-))
Έφηβη διάβαζα ελληνική λογοτεχνία, που αναφερόταν στην εποχή,άκουγα και τους δικούς μου να μιλούν γι΄αυτήν , έβλεπα φωτογραφίες παλιές και όλα αυτά ζυμώθηκαν μέσα μου σε ένα μίγμα νοσταλγίας- για κάτι που δεν έζησα- ίσως και λίγο ζήλειας γι΄αυτούς που έζησαν μια πόλη πιο μύριζε "ανθρωπιά".... Έρχεται τότε η λογική φωνίτσα και με παροτρύνει να μην εξιδανικεύω και να αναλογιστώ πόσο η αλήθεια δεν είναι μονόπλευρη και να προβληματιστώ για το άν και πόσο "προχωρήσαμε" στην ουσία από τότε.Και ποια είναι, άραγε, η ουσία, για τον καθένα από εμάς. θα μπορούσαμε να συζητήσουμε πιο συγκεκριμένα για ένα πράγμα που νοσταλγούμε; Ας αρχίσω με την εικόνα των χαμηλών σπιτιών με τις αυλές, όπου τα βράδια του καλοκαιριού, μαζεύονται οι άμθρωποι και ...
Ε. ,πολύ ωραίο το τραγούδι, (το αποδίδει ωραία και Φραγκούλης). Σε μια τέτοια πραγματική ή φανταστική πόλη όλοι έχουμε ζήσει , και σε αυτήν ανατρέχουμε για να βρούμε αυτά που μας λείπουν. ΠΟΛ.
Ωπ! Καλώς τον Πολ! Σοκολατάκι και λικεράκι! (που λέει κι ο Διονύσης!)
Και, βέβαια, η πόλη καταφύγιο, η πόλη που κουβαλάμε μέσα μας, που μας ακολουθεί (για να πάμε και στον Καβάφη), που θέλουμε να την κατακτήσουμε . Η πόλη που αντιστέκεται.
Υ.Γ Τώρα που μάθαμε το δρόμο... ένα κλικ, σκέψεις, κειμενάκι και...καλώς τον, καλώς τον!!!
Στέλλα , θα ήθελα να ανταποκριθώ στο αίτημά σου ,να μιλήσουμε για κάτι πιο συγκεκριμένο για εκείνη τη δεκαετία,αλλά ήμουν μικρός για να μπορώ να συνειδητοποιήσω τι συνέβαινε γύρω μου και να έχω άποψη επαρκή και σαφή. Αυτό το απλό (και ίσως χαζό) που θυμάμαι και μπορώ να πω ότι μερικές φορές μου λείπει ... είναι οι χωματόδρομοι και οι λακούβες τους!! Τη δεκαετία του 50 στην Καλλιθέα οι ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι ήταν ελάχιστοι,αντίθετα οι χωματόδρομοι με τις πέτρες τους , τις λακκούβες τους και τη σκόνη τους ,ήταν το συνηθισμένο περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώσαμε ,παίξαμε ,τρέξαμε πέσαμε ,χτυπήσαμε .Μέσα σε αυτούς τους δρόμους κάναμε ποδήλατο ,παίζαμε μπάλα,και πολλές φορές όταν έβρεχε λασπωθήκαμε.Θυμάμαι ακόμα σε ποιά μέρη ήταν οι μεγάλες και επικίνδυνες λακκούβες που έπρεπε να αποφεύγουμε.Και δίπλα υπήρχαν και αλάνες για πιο ομαδικό παιχνίδι (αυτές δυστυχώς χάνονταν η μια μετά την άλλη-τι πίκρα και αυτή για μας τα παιδιά ,που βλέπαμε να περιορίζεται όλο και περισσότερο ο χώρος μας,γιατί ναι, τον θεωρούσαμε δικό μας...). Αστείο θέμα ,θα μου πεις,διάλεξες να αναφέρεις!!!Κι όμως αυτή είναι η αλήθεια.Πιο πολύ τότε με συγκινούσαν και εντυπωσίαζαν αυτά που είχαν σχέση με το παιχνίδι,παρά η διερεύνηση των ανθρωπίνων σχέσεων και της ..ανθρωπιάς που πολλοί λένε ότι τότε υπήρχε , αλλά σήμερα ότι χάθηκε!!!Μπορεί τότε με τις μονοκατοικίες και τα φτωχόσπιτα να άκουγες τις φωνές του γείτονα,να έκανες μάλιστα και κοινωνική κριτική (κουτσομπολιό),να υπήρχε συχνά νοοτροπία χωριού στις γειτονιές,αλλά δεν φαντάζομαι ότι οι άνθρωποι ήταν καλύτεροι ή χειρότεροι κατά βάθος.Ελάχιστα στην πραγματικότητα άλλαξαν από τα πάθη τις αδυναμίες ή τις αρετές τους .Συνήθειες μόνο άλλαξαν,συμπεριφορά άλλαξαν ,αλλά κατά βάθος ,νομίζω, ότι είναι οι ίδιοι.Επίσης ξέχασαν πού και πώς ζούσαν,τι πέρασαν,τι έκαναν και τώρα φοράνε ένα άλλο μανδύα (ο οποίος μπορεί στην επόμενη δεκαετία να είναι και διαφορετικός)Eπιφανειακά νομίζεις ότι άλλαξαν ,αλλά στο βάθος έμειναν οι ίδιοι .Η κρίση της παιδικής μου σκέψης δεν μπορεί να κάνει καλές συγκρίσεις με τους ανθρώπους της δεκαετίας του 2000,γιαυτό προτίμησα να μιλήσω για δρόμους ,για αλάνες και ...λακκούβες !!! ΠΟΛ.
Το ιστολόγιό μας στοχεύει στη συμμετοχή, τη συζήτηση, την ανταλλαγή, την έκφραση απόψεων και ιδεών, γι' αυτό και τα σχόλιά σας είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτα:-)
Νίκο, για μας τους νέους η δεκαετία του '50 είναι κάτι σαν την Αρκαδία: Η νοσταλγία γι' αυτό που δε ζήσαμε. ( Κάτι έχω διαβάσει, πάντως, από 'δω κι από 'κει!..)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης: Τη δεκαετία η Αθήνα δεν ήταν έτσι, ώστε να σου δίνει ευκαιρίες κι αφορμές για...τριήμερες αποδράσεις. Μια και αύριο, λοιπόν, θα εκδράμουμε οικογενειακώς, ευκαιρία να σας χαιρετήσω όλους, να ευχηθώ καλό τριήμερο και να δηλώσω πως αγαπώ πολύ την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα και κυρίως τις μέρες: 14, 15,16 Ιουνίου 2008 που θα είμαι μακρυά από την Αθήνα και που κάποτε μακάρι να νοσταλγήσω βαθύτατα! :-))
Φιλιά σε όλους.
Καλό Σαββατοκυριακοδεύτερο,
ΑπάντησηΔιαγραφήγια όσους εκδράμουν.
Διονύση,
περιμένω να δω κοινή ανάρτηση από το μέρος που θα πας.
Τα Blogs σμίγουν!
Καλημέρα Διονύση και
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλό σας ταξείδι.
Έφηβη διάβαζα ελληνική λογοτεχνία, που αναφερόταν στην εποχή,άκουγα και τους δικούς μου να μιλούν γι΄αυτήν , έβλεπα φωτογραφίες παλιές και όλα αυτά ζυμώθηκαν μέσα μου σε ένα μίγμα νοσταλγίας- για κάτι που δεν έζησα- ίσως και λίγο ζήλειας γι΄αυτούς που έζησαν μια πόλη πιο μύριζε "ανθρωπιά"....
ΑπάντησηΔιαγραφήΈρχεται τότε η λογική φωνίτσα και με παροτρύνει να μην εξιδανικεύω και να αναλογιστώ πόσο η αλήθεια δεν είναι μονόπλευρη και να προβληματιστώ για το άν και πόσο "προχωρήσαμε" στην ουσία από τότε.Και ποια είναι, άραγε, η ουσία, για τον καθένα από εμάς.
θα μπορούσαμε να συζητήσουμε πιο συγκεκριμένα για ένα πράγμα που νοσταλγούμε;
Ας αρχίσω με την εικόνα των χαμηλών σπιτιών με τις αυλές, όπου τα βράδια του καλοκαιριού, μαζεύονται οι άμθρωποι και ...
Για την αγαπημένη πόλη του καθένα μας :
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΜΟΡΦΗ ΠΟΛΗ
(στίχοι: Γιάννης Θεοδωράκης
μουσική: Μίκης Θεοδωράκης)
Όμορφη πόλη, φωνές μουσικές
απέραντοι δρόμοι, κλεμμένες ματιές
Ο ήλιος χρυσίζει, χέρια σπαρμένα
Βουνά και γιαπιά, πελάγη απλωμένα
Θα γίνεις δικιά μου
πριν έρθει η νύχτα
Τα χλωμά τα φώτα
πριν ρίξουν δίχτυα
θα γίνεις δικιά μου
Η νύχτα έφτασε, τα παράθυρα κλείσαν
Η νύχτα έπεσε οι δρόμοι χαθήκαν
Ε. ,πολύ ωραίο το τραγούδι,
ΑπάντησηΔιαγραφή(το αποδίδει ωραία και Φραγκούλης).
Σε μια τέτοια πραγματική ή
φανταστική πόλη όλοι έχουμε
ζήσει , και σε αυτήν ανατρέχουμε
για να βρούμε αυτά που μας λείπουν.
ΠΟΛ.
Καλώς όρισες Πολ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΩπ! Καλώς τον Πολ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣοκολατάκι και λικεράκι! (που λέει κι ο Διονύσης!)
Και, βέβαια,
η πόλη καταφύγιο,
η πόλη που κουβαλάμε μέσα μας,
που μας ακολουθεί (για να πάμε και στον Καβάφη),
που θέλουμε να την κατακτήσουμε .
Η πόλη που αντιστέκεται.
Υ.Γ
Τώρα που μάθαμε το δρόμο...
ένα κλικ,
σκέψεις, κειμενάκι
και...καλώς τον, καλώς τον!!!
Στέλλα , θα ήθελα να ανταποκριθώ στο αίτημά σου ,να μιλήσουμε για κάτι πιο συγκεκριμένο για εκείνη τη δεκαετία,αλλά ήμουν μικρός για να μπορώ να συνειδητοποιήσω τι συνέβαινε γύρω μου και να έχω άποψη επαρκή και σαφή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το απλό (και ίσως χαζό) που
θυμάμαι και μπορώ να πω ότι μερικές φορές μου λείπει ... είναι οι χωματόδρομοι και οι λακούβες τους!!
Τη δεκαετία του 50 στην Καλλιθέα οι ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι ήταν ελάχιστοι,αντίθετα οι χωματόδρομοι με τις πέτρες τους , τις λακκούβες τους και τη σκόνη τους ,ήταν το συνηθισμένο περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώσαμε ,παίξαμε ,τρέξαμε πέσαμε ,χτυπήσαμε .Μέσα σε αυτούς τους δρόμους κάναμε ποδήλατο ,παίζαμε μπάλα,και πολλές φορές όταν έβρεχε λασπωθήκαμε.Θυμάμαι ακόμα σε ποιά μέρη ήταν οι μεγάλες και επικίνδυνες λακκούβες που έπρεπε να αποφεύγουμε.Και δίπλα υπήρχαν και αλάνες για πιο ομαδικό παιχνίδι (αυτές δυστυχώς χάνονταν η μια μετά την άλλη-τι πίκρα και αυτή για μας τα παιδιά ,που βλέπαμε να περιορίζεται όλο και περισσότερο ο χώρος μας,γιατί ναι, τον θεωρούσαμε δικό μας...). Αστείο θέμα ,θα μου πεις,διάλεξες να αναφέρεις!!!Κι όμως αυτή είναι η αλήθεια.Πιο πολύ τότε με συγκινούσαν και εντυπωσίαζαν αυτά που είχαν σχέση με το παιχνίδι,παρά η διερεύνηση των ανθρωπίνων σχέσεων και της ..ανθρωπιάς που πολλοί λένε ότι τότε υπήρχε , αλλά σήμερα ότι χάθηκε!!!Μπορεί τότε με τις μονοκατοικίες και τα φτωχόσπιτα να άκουγες τις φωνές του γείτονα,να έκανες μάλιστα και κοινωνική κριτική (κουτσομπολιό),να υπήρχε συχνά νοοτροπία χωριού στις γειτονιές,αλλά δεν φαντάζομαι ότι οι άνθρωποι ήταν καλύτεροι ή χειρότεροι κατά βάθος.Ελάχιστα στην πραγματικότητα άλλαξαν από τα πάθη τις αδυναμίες ή τις αρετές τους .Συνήθειες μόνο άλλαξαν,συμπεριφορά άλλαξαν ,αλλά κατά βάθος ,νομίζω, ότι είναι οι ίδιοι.Επίσης ξέχασαν πού και πώς ζούσαν,τι πέρασαν,τι έκαναν και τώρα φοράνε ένα άλλο μανδύα (ο οποίος μπορεί στην επόμενη δεκαετία να είναι και διαφορετικός)Eπιφανειακά νομίζεις ότι άλλαξαν ,αλλά στο βάθος έμειναν οι ίδιοι .Η κρίση της παιδικής μου σκέψης δεν μπορεί να κάνει καλές συγκρίσεις με τους ανθρώπους της δεκαετίας του 2000,γιαυτό προτίμησα να μιλήσω για δρόμους ,για αλάνες και ...λακκούβες !!!
ΠΟΛ.