"Χρόνια και χρόνια μες στην άμμο..." (Ν.Γκάτσος)

Διαβάζω σήμερα στον κυριακάτικο τύπο για ένα ντοκυμαντέρ με τίτλο: « Η Απόκρυψη» (“The Hide”) [σκηνοθέτης Β.Κοσμόπουλος]

Θέμα του είναι μια όχι πολύ γνωστή ιστορία, η επιχείρηση, δηλαδή, που ξεκίνησε στις 29.10.1940 –την επομένη της κήρυξης του ελληνοϊταλικού πολέμου- και που στόχευε στην απόκρυψη των αρχαιολογικών θησαυρών, του Αρχαιολογικού Μουσείου, -αλλά και των Μουσείων όλης της Ελλάδας,-

Η επιχείρηση είχε κριθεί αναγκαία ενόψει των αναμενόμενων αεροπορικών επιδρομών και της πιθανολογούμενης επίθεσης των Γερμανών στην Ελλάδα.
Αποδείχθηκε καθοριστική για τη διάσωση των εξαίρετων αρχαιολογικών εκθεμάτων.





(Ο Κούρος του Σουνίου βυθίζεται στα έγκατα του Αρχαιολογικού Μουσείου. Θα ξαναδεί το φως χρόνια μετά.)

Όπως αναφέρει ο ακαδημαϊκός Σπ. Ιακωβίδης που -φοιτητής τότε- συμμετείχε στην επιχείρηση στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο:
« Η δουλειά γινόταν στα υπόγεια. Τα αγάλματα τοποθετούνταν σαν άνθρωποι σε διαδήλωση. Στη συνέχεια χυνόταν πάνω τους άμμος που ξεχώριζε το ένα από τα άλλα και τα σκέπαζε , και πιο πάνω έπεφτε πλάκα τσιμέντο. Τα παράθυρα των υπόγειων χώρων τα φράζανε με τσουβάλια από άμμο. Με αυτόν τον τρόπο δεν μπορούσαν να πάθουν τίποτα από αεροπορική επιδρομή».

Το ντοκυμαντέρ είναι παραγωγής ΕΡΤ -συμπράττουν και άλλα ελληνικά και ξένα κανάλια και ιδρύματα- .

(τα στοιχεία αντλήθηκαν από το : «και7»της Κ.Ε, 31.05.2008)


Περιμένοντας την ολοκλήρωση του ντοκυμαντέρ, εμείς μπορούμε να δούμε –από
άλλη πηγή ,βέβαια,- το τέλος της ιστορίας.



Το βίντεο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από την ταινία του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου, ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ, Γιώργος Σεφέρης .
Αναφέρεται στο ευτυχές τέλος της επιχείρησης και στηρίζεται στα ημερολόγια του Γ.Σεφέρη –διαβάζει ο Δημήτρης Καταλειφός-





Πολλά χρόνια αργότερα (2003):




Μουσείο Βαγδάτης, ερείπια πολιτισμού.
Οι βομβαρδισμοί (σκόπιμοι;) και οι λεηλασίες που ακολούθησαν καθιστούσαν αναποτελεσματικό όποιο σχέδιο διάσωσης είχε εκπονηθεί.



Τέλος, σκέφτομαι το «προσφυγάκι».



Μαρμάρινο αγαλματάκι παιδιού. Φοράει κάπα με κουκούλα και κρατά στα χέρια του μαλλιαρό σκυλάκι. Ονομάζεται «προσφυγάκι», γιατί μεταφέρθηκε από το Γεροντικό της Νύσσας στη Μ. Ασία το 1922 –σκεφτείτε τη χρονολογία!- (το διέσωσε ο Κωνσταντίνος Κουρουνιώτης, έφορος αρχαιοτήτων της Ελλάδας στη Μικρά Ασία).
(περ.1oς αιώνα π.Χ.)