Ο μακρύς και δύσβατος δρόμος της ενηλικίωσης. Αναφορά στο βιβλίο " Μαύρος Κύκνος ", του David Mitchell, εκδ. Ελληνικά Γράμματα


Τις τελευταίες μέρες, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του David Mitchell " Μαύρος κύκνος" (σελ. 572, εκδ. Ελληνικά Γράμματα ) έκανα παρέα με ένα δεκατριάχρονο, τον Τζέισον Τέιλορ. Μου αφηγούνταν τη ζωή του, στα δεκατρία του χρόνια, σε ένα χωριό της βρετανικής υπαίθρου, το 1982.

Παρά τη βραδυγλωσσία του, ο Τζέισον είναι ένας γλαφυρός αφηγητής. Μιλώντας μου για τις προσωπικές του εμπειρίες στο οικογενειακό και κοινωνικό του περιβάλλον, ζωντάνευε, παράλληλα και όλη την εποχή των αρχών του '80, τα χρόνια της οικονομικής ύφεσης και της Μάργκαρετ Θάτσερ, των Duran Duran, των Talking Heads και του Έλβις Κοστέλο, του πολέμου των Φόκλαντς.

Η δυσκολία στην ομιλία του τον τοποθετεί στο περιθώριο των σχέσεων και της εκτίμησης των συμμαθητών του, τον κάνει εσωστρεφή, τον μαθαίνει να προσπαθεί μόνος, να αντιμετωπίζει με κόπο τα καθημερινά περιστατικά. Ευαίσθητος και παρατηρητικός καταγράφει τους χαρακτήρες και τις ενέργειές τους. Οι εφηβικοί φόβοι και μύθοι, οι πρώτες περιπέτειες έξω από το σπίτι, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, όλα, ο Τζέισον μου τα αφηγούνταν ολοζώντανα και παραστατικά.


Με κατάφερε. Πείσμωσα μαζί του. Ήμουν με το μέρος του, όταν αποτόλμησε την πρώτη του επανάσταση και τα έβαλε με τους δυνατούς. Ήθελα να τον παρηγορήσω, όταν έβλεπε τους γονείς του να απομακρύνονται ο ένας απ' τον άλλον, όταν, στο τέλος, άφηνε το σπίτι του, τη ζωή του στο χωριό του, για να ξαναδοκιμάσει να ξαναμετρηθεί με τις δυσκολίες του σε άλλο, καινούργιο, περιβάλλον.

Μού θύμιζε, σε μένα τον εκπαιδευτικό που όλο και περισσότερο ξεχνάω πώς ήμουν στα δεκατρία μου, μου θύμιζε πώς όλα μπορεί να είναι βουνά μπροστά μου, πόσο δύσκολη μπορεί να είναι η κάθε "πρώτη φορά", πόσο μυθικές ήταν οι διαστάσεις που είχαν κάποια πράγματα και κάποια πρόσωπα απέναντί μου. Τι κόμπος στο στομάχι είναι το "δεν ξέρω" στην ερώτηση του δασκάλου, το κριτικό βλέμμα μιας συμμαθήτριας, η με χίλιους τρόπους επιβολή των μεγάλων στη ζωή μου.

Δεν κάνω κριτική βιβλίου. Δηλώνω, απλώς, πως πέρασα καλά παρέα με τον Τζέισον Τέιλορ, εκεί στο Μπλακ Σουάν Γκριν, στη " μέση του πουθενά " της βρετανικής υπαίθρου.

Ο David Mitchell

Παραλλάσσω την ερώτηση του Νίκου Μαντζαβίνου σε προηγούμενη ανάρτηση. Εσείς, τι θυμόσαστε από τα δεκατρία σας; Ή: πόσο πρέπει να θυμόμαστε, καθώς καθημερινά μπαίνουμε στην τάξη, οι εκπαιδευτικοί; Ή, παιδιά του λυκείου,, πόσο μακρυά βρίσκονται τα δεκατρία σας χρόνια ; Πόσο νομίζετε πως έχετε κιόλας αλλάξει;

Αν θέλετε μια εκτενή και καλογραμμένη κριτική παρουσίαση του βιβλίου, βρήκα από τον καλό συγγραφέα Θεόδωρο Γρηγοριάδη, εδώ:
http://teogrigoriadis.blogspot.com/2008/05/blog-post_17.html

Σχόλια

  1. φαίνεται πολύ ενδιαφέρον. πιστεύω ότι τελικά στο μυαλό μας επιφανειακά τουλάχιστον, μένουν στιγμές που μας σημάδεψαν. Καλές ή κακές πλούτος των αναμνήσεων δηλώνει και την πορεία της ζωής μας.από τα 13 μου... δύσκολα να το προσδιορίσω. αυτό που έρχεται πρώτο είναι... παιχνίδι, ανεμελιά και σχολείο. τέλος πάντων. σ' ευχαριστώ για το Link. αν έχεις να μου προτείνεις κανένα βιβλίο για αγόρι 11χρονών θα με βοηθούσες ιδιαίτερα. ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. evlahos,
    Ναι, νομίζω είναι ενδιαφέρον.

    Σκέφτομαι μόνο, αυτό που συνηθίζουμε και λέμε για την παιδική μας ηλικία, ή καλύτερα την προεφηβική, την ανεμελιά: Ναι, ανεμελιά, αλλά σε σχέση με τις σκοτούρες που αποκτάμε αργότερα, ως ενήλικοι. Τα παιδιά σε εκείνη την ηλικία πιστεύω πως δεν το βιώνουν έτσι. Γεμάτα ανασφάλειες και φόβους, αβεβαιότητα, απορίες, ήττες, συνειδητά ή όχι προσπαθούν να κατακτήσουν μια θέση στο στερέωμα. Μεγάλη κουβέντα...:-)

    Βιβλίο για αγόρι 11 χρονών;! Οι μαθητές μου είναι 15-18 κι ο γιος μου 7. Πέσαμε σε κενό εξουσίας! Ωστόσο έχω κάποιες ιδέες. Πολύ σύντομα - και μετά δισταγμών πολλών, αφού δεν ξέρω ούτε καν το παιδί - θα σου στείλω 2-3 προτασούλες.
    Καλό απόγεμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ...είναι κι εκείνος "ο φύλακας στη σίκαλη", που μίλησε για τους έφηβους-τους λίγο πιο μεγάλους-

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ναι, Λίλα, αυτού κι αν του πρέπει μια παρουσίαση. Διαφορές, βέβαια, πολλές, του Χόλντεν, στο Φύλακα, και του Τέιλορ, στο μαύρο Κύκνο, αλλά ακόμα κι αυτό είναι ωραίο: πώς ενώ τόσο διαφέρουμε οι άνθρωποι μεταξύ μας, πώς μοιάζουμε κιόλας...

    ΥΓ. Μήπως κάποιος συνεργάτης, αντί να σχολιάζει στο ιστολόγιο θα έπρεπε να βρίσκεται σε καμιά ταράτσα προετοιμάζοντας τη γιορτή; :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ενδιαφερον βιβλιο Διονυση, να εισαι καλα για τη παρουσιαση..
    Το email της Carpe Diem αν θες να κανετε μια προσπαθεια να ερθετε μαζι τους σε επαφη.. μηπως συντελεσουν να μπει και το δικο σας σχολειο στο προγραμμα για γκραφιτι.. :
    carpe_diemgr@hotmail.com

    Κανε μια προσπαθεια και βλεπουμε παντως.. δεν χανετε :)
    ΦΙΛΙΑ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ευχαριστώ, roadartist, ευχαριστούμε! ΚΑΙ για τη διεύθυνση.
    Εκτός από την ηθική σου συμπαράσταση, έχεις αρχίσει και μας βοηθάς και...εμπράκτως! Πρέπει, μου φαίνεται, να επινοήσουμε τον ..τίτλο " επίτιμος απόφοιτος 6ου Λυκείου " και να στον απονείμουμε!! :-))
    Να'σαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Διονύση , ένας εκπαιδευτικός όταν μπαίνει στην τάξη πρέπει να θυμάται τα πάντα από την παιδική και εφηβική του ηλικία και να νοσταλγεί .
    Αντιγράφω από το
    " Τα χαμένα παιδιά μας "
    της Γαλλίδας εκπαιδευτικού και δημοσιογράφου , Natacha Polony
    Εκδόσεις " ΠΟΛΙΣ "
    Κεφάλαιο 1ο
    Γιατί αξίζει να ακούμε τους γέρους .
    Ο γέρος δεν είναι δημοφιλής . Σε μια καταναλωτική κοινωνία , όπου το φθαρμένο πρέπει αμέσως να αντικατασταθεί από το καινούργιο , το όμορφο , το μοντέρνο , ο γέρος είναι ντεμοντέ . Γιατί ;
    Γιατί κάνει το λάθος να θυμίζει αυτό που υπήρξε , να είναι φορέας μνήμης , και συνεπώς ζωντανή απόδειξη ότι το νέο δεν είναι υποχρεωτικά και αδιαμφισβήτητα καλύτερο από το παλιό .
    ...............................
    Το βασικό μειονέκτημα των γέρων , στα μάτια των αυτοδιαφημιζόμενων
    " νέων στο τιμόνι " , είναι η νοσταλγία . Μια αρρώστια τόσο επικίνδυνη , που οι εφημερίδςς πρέπει να οργανώνουν τακτικά καμπάνιες πρόληψης . Η τελευταία έγινε το φθινόπωρο του 2004 , κι έδωσε τίτλους όπως
    " Το δόλωμα του παλιού καλού καιρού " στην πρώτη σελίδα της
    Liberation , " Ο πειρασμός της νοσταλγίας " στην πρώτη σελίδα του Point , κι ακόμα , " Πρέπει να υποχωρήσουμε στη νοσταλγία ; " στο εξώφυλλο ενός γυναικείου περιοδικού , του " Atmosphére ".
    Γιατί τέτοια δυνατά χτυπήματα ;
    Γιατί ο ιός είναι σατανικά μεταδοτικός , παρά τις μεγάλες δόσεις εμβολίων που χορηγούν οι τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές . Η νοσταλγία , ετυμολογικά , είναι το άλγος του νόστου , η οδύνη του εξόριστου που θέλει να επιστρέψει στην πατρίδα του . Ο πρώτος νοσταλγός ήταν ο Οδυσσέας . Ακολούθησαν χειρότεροι .
    Οι νοσταλγικοί , λοιπόν , θέλουν να επιστρέψουν κάπου . Στην προκειμένη περίπτωση , στο παρελθόν τους , ιδωμένο ως μια χρυσή εποχή , μια χαμένη πατρίδα .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Νίκο,
    Χρήσιμη και ουσιαστική η συμβολή σου.
    Αυτή τη νοσταλγία ως ανάμνηση μιας χρυσής εποχής έλεγα πως, όταν ακονίσει τη μνήμη του ο εκπαιδευτικός, πρέπει να αποτινάξει. Άλλο πράγμα η νοσταλγία κι άλλο η μνήμη ή, ακόμα καλύτερα, η διατήρηση, μέσω της μνήμης, κάποιων πραγμάτων στο χρόνο.

    Θέλω να μπαίνω στην τάξη και να θυμάμαι όχι "τα μαθητικά τα χρόνια που δεν τ' αλλάζω με τίποτα", αλλά το τρέμουλο ή τη διάθεση δραπέτευσης ή το συναίσθημα της αδικίας που μπορεί να μ' έπνιγε κοκ. Νομίζω έτσι θα συναντήσω πιο ουσιαστικά τους μαθητές μου.

    Καλό βράδυ - και αύριο ραντεβού στην ταράτσα για σινεμά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Το ιστολόγιό μας στοχεύει στη συμμετοχή, τη συζήτηση, την ανταλλαγή, την έκφραση απόψεων και ιδεών, γι' αυτό και τα σχόλιά σας είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτα:-)

Δημοφιλείς αναρτήσεις