Ο κ. Μάξουελ Σιμ τ' ακούει από την Πόπι

Στο βιβλίο του Τζόναθαν Κόου παρακολουθούμε τον Μάξουελ Σιμ,
ένα 48άρη εγγλέζο με πολλά, είναι αλήθεια, προβλήματα:
Η γυναίκα του κι η κόρη του τον εγκατέλειψαν, ο ίδιος είναι σε άδεια
από τη δουλειά του λόγω κατάθλιψης κι ούτε ξέρει αν θα ξαναγυρίσει,
οι φίλοι κοντά του σπανίζουν, η σχέση του με τον πατέρα
του ιδιαζόντως προβληματική

Προσπαθεί να βρει το χώρο του, τον κόσμο του, τη ζωή του,
τον εαυτό του, σε μια Αγγλία η οποία στην αυγή του 21ου αιώνα
βρίσκεται σε οικονομική και κοινωνική κρίση – κάτι που
θα μας θυμίσει πολύ σημερινές δικές μας αναφορές।
Αναζητά την ταυτότητά του και τις δυνατότητές
του σε έναν κόσμο που δε δείχνει να προσφέρει πολλά στηρίγματα
Ή μήπως όχι; Ή μήπως χρειάζεται να σκύψει μέσα του
και μέσα στους άλλους, στις σχέσεις του με τους άλλους,
για να ανακαλύψει τις αξίες και τα συναισθήματα εκείνα
που θα νοηματοδοτήσουν ουσιαστικότερα τη ζωή του;
Ο Κόου συνυάζει τα ταξίδια και τις περιπλανήσεις που κάνει
ο ήρωάς του με τις ενδοσκοπήσεις του, τα εσωτερικά του ταξίδια
Κι όλα αυτά τα περιβάλλει με ένα παιχνιδιάρικο,
πνευματώδες κείμενο, με μια πλοκή που περνάει από πολλές εκπλήξεις,
απρόοπτα, διασταυρώσεις και επικίνδυνες στροφές।
Πλούσιο, σύγχρονο μυθιστόρημα, που ίσως θα μπορούσε κανείς να
του προσάψει κάποιες υπερβολές, αλλά που σίγουρα
προκύπτει απολαυστικό κι ενδιαφέρον।

Ας δούμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο, που είναι ό,τι πρέπει
για να αναδειχτούν κάποιοι προβληματισμοί που γεννά η εποχή μας,
η εποχή της κρίσης, και που δεν είναι καθόλου εύκολο να απαντηθούν.

Ο Μάξουελ, λοιπόν, καθώς περνάει τράνζιτ από
το αεροδρόμιο της Σινγκαπούρης,
γνωρίζει την Πόπι। Παρά τη διαφορά της ηλικίας τους – ο ένας σε λίγο
πατάει τα πενήντα, η άλλη ακόμα δεν έχει φτάσει τα τριάντα –
φαίνεται πως του ήρωά μας του καλαρέσει। Πιάνουν την κουβέντα
στο καφέ του αεροδρομίου, μιλάνε για τους εαυτούς τους
Η Πόπι μόλις του έχει περιγράψει την «περίεργη» δουλειά
που κάνει: Δηλώνει «αρωγός μοιχειών» (!) και εξηγεί πως ηχογραφεί
ήχους από αεροδρόμια (τις ανακοινώσεις των πτήσεων,
τους προορισμούς, τους χαρ/κούς ήχους του χώρου κλπ), ώστε,
πουλώντας τους σε ένα CD σε πελάτες της, να μπορούν
αυτοί να το χρησιμοποιήσουν, όταν τηλεφωνούν στους δικούς τους
και θέλουν να τους εξαπατήσουν σχετικά με το πού βρίσκονται!
Πάμε στη συνέχεια του κειμένου:
« Ένευσα αργά αργά, για να δέιξω πόσο είχα εντυπωσιαστεί.
« Και πληρώνουν οι άνθρωποι γι’ αυτό;» «Α, ναι», είπε η Πόπι
«Χοντρά λεφτά»। ( Τόνισε ιδιαίτερα τη λέξη «χοντρά».)
«Κοίτα να δεις που έχει εκπλαγεί!»
« Τι είδους άνθρωποι, δηλαδή;»
« Απ’ όλα τα είδη। Παντού υπάρχουν άνθρωποι δυστυχισμένοι
στο γάμο τους। Αλλά βέβαια, οι τιμές είναι αρκετά τσιμπημένες,
οπότε συνήθως προσελκύουμε έναν συγκεκριμένο τύπο πελατών
Στελέχη τραπεζών, επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, τέτοιους»
Με είχε ταράξει η χαλαρότητα με την οποία τα έλεγε όλα αυτά
Όσο κι αν έβρισκα την ιδέα του αρωγού μοιχειών γαργαλιστική,
μου φαινόταν επίσης και κάπως απαράδεκτη ηθικά।

« Και η …» είπα προσπαθώντας να επιλέξω με προσοχή
τα λόγια μου, «η ηθική διάσταση;» « Η ποια;» είπε η Πόπι.
« Απλώς αναρωτιόμουν αν έχεις καθόλου αναστολές για όλα αυτά.
Ξέρεις…για το γεγονός ότι βοηθάς κάποιους να εξαπατούν
άλλους ανθρώπους। Δε σε ενοχλεί στη – στη συνείδησή σου;»
«Α, αυτό»। Η Πόπι ανακάτεψε τον αφρό στον πάτο του φλυτζανιού της
και έγλειψε αφηρημένα το πλαστικό της κουταλάκι
« Έχω ξεπεράσει πια το στάδιο που σκοτίζομαι για τέτοια πράγματα
Έχω πτυχίο ιστορίας από την Οξφόρδη, ξέρεις Και ξέρεις τι δουλειές
έχω κάνει από τότε που το πήρα; Τις πιο σκατένιες
σκατοδουλειές του κόσμου Η καλύτερη απ’ όλες ήταν γραμματέας
του διευθυντή ενός κωλάδικου Η χειρότερη…Τέλος πάντων,
μάλλον δεν θες να την ξέρεις τη χειρότερη. Χώρια τους μήνες
της ανεργίας ενδιαμέσως. Αυτή η δουλειά μού παρέχει εύκολα λεφτά,
είναι κανονική και έχω άφθονο ελεύθερο χρόνο να κάθομαι
και να διαβάζω, να βλέπω ταινίες και να πηγαίνω σε γκαλερί,
δηλαδή τα πράγματα που πραγματικά μ’ αρέσει να κάνω»
« Ναι, το ξέρω πως αυτή τη στιγμή η κατάσταση είναι … δύσκολη.
Απλώς έλεγα-» « Ξέρεις, αρχίζεις να μου θυμίζεις τον Κλάιβ.
Το ίδιο ακριβώς πράγμα μου σχολίασε κι εκείνος όταν του είπα για
τη δουλειά. Και ξέρεις τι του απάντησα εγώ;»
Φυσικά και δεν ήξερα τι του απάντησε εκείνη. Δεν ήξερα καν
ποιος είναι ο Κλάιβ. Η πρώτη μου όμως – και μάλλον, η μοναδική – σκέψη
εκείνη την ώρα ήταν πως δεν μου άρεσε καθόλου που στην κουβέντα
είχε υπεισέλθει ήδη το όνομα ενός άλλου άνδρα.
« Βγήκα εκτός εαυτού μαζί του», είπε η Πόπι, «πράγμα που σπανίως
μου συμβαίνει με τον Κλάιβ. Του είπα λοιπόν: «Μπορείς
να το καταλάβεις ότι το μόνο πράγμα που δεν αντέχουν να ακούν
οι άνθρωποι της ηλικίας μου, είναι ανθρώπους της ηλικίας σου
να μας κάνουν διάλεξη περί ηθικής; Κοίτα τον κόσμο γύρω σου.
Τον κόσμο που εσείς κληροδοτήσατε σε μας. Θεωρείς ότι μας δίνει
κανένα περιθώριο να κάνουμε πράγματα βάσει αρχών;
Έχω βαρεθεί να ακούω για τη γενιά μου που δεν έχει αξίες!
Και πόσο υλιστές είμαστε. Και πως δεν καταλαβαίνουμε
τίποτα από πολιτική. Ξέρεις γιατί συμβαίνει αυτό; Για μάντεψε!
Ακριβώς, γιατί έτσι μας μεγαλώσατε εσείς! Μπορεί να είμαστε παιδιά
της κυρίας Θάτσερ, κατά τη γνώμη σας, εσείς όμως ήσασταν εκείνοι
που την ψηφίζατε, ξανά και ξανά, και μετά συνεχίσατε να ψηφίζετε
και όλους εκείνους που ακολούθησαν ακριβώς τα βήματά της.
Εσείς μας μεγαλώσατε έτσι ώστε να γίνουμε καταναλωτικά ζόμπι.
Εσείς πετάξατε από το παράθυρο όλες τις άλλες αξίες, έτσι δεν είναι;
Χριστιανισμός; Δεν τον έχουμε ανάγκη। Συλλογική ευθύνη;
Σε τι μας χρησίμευσε τελικά; Οι κατασκευές; Να φτιάχνουμε πράγματα;
Αυτά είναι για τους χαζούς! Ναι, ας βάλουμε αυτούς τους χαζούς εκεί,
στην Άπω Ανατολή να φτιάχνουν τα πάντα για λογαριασμό μας

κι εμείς μπορούμε να στρογγυλοκαθόμαστε μπροστά στην τηλεόραση
και να παρακολουθούμε τον κόσμο να πηγαίνει κατά διαόλου
– αλλά βέβαια σε ευρεία οθόνη υψηλής ευκρίνειας’»। Έγειρε στην πλάτη
της καρέκλας της και φάνηκε ελαφρώς αμήχανη που είχε μιλήσει
με τόσο πάθος। « Τέλος πάντων, αυτά, που λες, είπα στον Κλάιβ
όταν μου είπε πως κακώς κάνω αυτή τη δουλειά»
Αυτά τα ενδιαφέροντα ειπώθηκαν.
Άντε, να δούμε τι έχουμε να πούμε εμείς γι’ αυτά :-)

Σχόλια

  1. Συμφωνώ με αυτά που λέει η Πόπι.Γιοα όλα έχει δίκιο.Εμείς βέβαια δεν είχαμε Θάτσερ,είσαμς όμως Ανδρέα Παπανδρέου και είναι πολύ χειρότερος.Διαφωνώ πάντως όπως το αντιμετωπίζει.Κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να καταν΄τησει τόσο ηθικά κωφός.Να βοηθάει στην υποκρισία και να προάγει την ανηθικότητα.Δεν ξέρω αλλά δεν μπορώ να φανταστώ άνθρωπο που θα παρατούσε τις αρχές του για να κάνει κάτι τέτοιο για να μπορεί να έχει ελεύθερο χρόνο,να διαβάσει βιβλία και να βλέπει ταινίες.Νομίζω ότι κανένας δνε πρέπει να καταντήσει έτσι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μεταφορικά θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε και τη φράση-στίχο
    Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή

    Δηλαδή στη συγκεκριμένη περίπτωση καλύτερα να μείνουμε σταθεροί στις αξίες μας και ας είναι δύσκολο παρά να γίνουμε υποχείρια ενός απάνθρωπου συστήματος.


    Προς το τέλος του διαλόγου φαίνεται πόσο πολύ η Πόπι είναι υπνωτισμένη από το σύστημα.
    Ενώ βγάζει έναν τόσο καυστικό λόγο για το σύστημα που μαλλον πιστεύει βαθια μέσα της ,ξαφνικά απορεί και με τον εαυτό της με αυτά που λεει.Αλλά η ύπνωση είναι ισχυρή και δεν μπορεί να σπάσει τα δεσμά.

    Βέβαια, ένα κακό σημείο αυτού του καυστικού λόγου είναι πως η Πόπι προσπαθεί να δικαιολογηθεί από τις επιλογές των προγόνων-γονέων.
    Μα δεν έχει καταλάβει πως οι κοινωνίες αποτελούνται από άτομα και για να αλλάξει μία κοινωνία-σύστημα πρέπει να αλλάξουν τα άτομα ένα-ένα.
    Και όπως λέει η φράση στο δρομο μπροστά από το Λύκειο.
    Γίνε ΕΣΥ η αλλαγή που θες να δεις στον ΚΟΣΜΟ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν είμαι σίγουρη αν κατάλαβα καλά, αλλά μήπως η Πόπι μιλάει ειρωνικά στο τέλος του διαλόγου και όχι κυριολεκτικά ?
    Ας με κατατοπίσει κάποιος !

    Όπως και να 'χει, συμφωνώ ότι η ηθική μας, οι αξίες και
    η ακεραιότητα του χαρακτήρα μας είναι πολύ πιο σημαντικά από οποιαδήποτε άνεση και υλική ευκολία. Αν το σύστημα μας παρασύρει προς αυτήν την κατεύθυνση, εμείς οφείλουμε να πάμε κόντρα, κι όχι να το αποδεχόμαστε σαν κάτι επόμενο, όπως κάνει η Πόπι, και να το χρησιμοποιούμε ως δικαιολογία για την κατάντια μας.

    Το βιβλίο φαίνεται επίκαιρο και ευχάριστο.Μ αρέσει πως από μια μικρή αφορμή ξεκινά να θίξει και να αναλύσει ουσιαστικά προβλήματα. Θα μπορούσαμε να το διαβάσουμε μετά τη "Φόνισσα" στο σχολείο και να κάνουμε μία έντονη συζήτηση πάνω στα θέματα που θέτει, αλλά μάλλον είναι αρκετά μεγάλο σε έκταση.

    Μαργαρίτα Γ2

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ...ΗΘΙΚΗ.....
    Άραγε τί ειναι στα άλήθεια η ηθική?
    Ίσως αν ρωτήσουμε τους περισσοτέρους ανθρώπους θα συνφωνούσαν ότι είναι κανόνες συμπεριφοράς(με μεγάλη δόση καθωσπρεπισμού και σεμνοτυφίας)που μας κάνουν "σωστους" τουλάχιστον επιφανειακά πολίτες.Για άλλους,όπως,η Πόπι "ηθική αξία" είναι το χρήμα.Επειδή,όμως,η Πόπι και η κάθε εκάστοτε Πόπι, ότι αυτή η αντίληψη είναι (φαρισαϊστικα)κατακριτέα από την κοινωνία και λέω φαρισαϊστικά καθώς αν όχι όλοι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν τοποθετήσει το χρήμα πάνω από οποιαδήποτε ηθική αξία,δικαιολογείται-περισσότερο στον εαυτό της- ψέγοντας το σύστημα,την κοινωνία,τους προγόνους... ίσως στους ανθρώπους αρέσει να είναι δικαιολογημένοι στη συνείδησή τους,βολεύει.
    Το σύστημα,επομένως,έχει καταφέρει το στόχο του.Μας έχει μεταμορφώσει σε ένα μάτσο βολεμένων ανθρώπων,που δίνει άλλοθι στις λάθος επιλογές του και κρύβει στο βάθος-αλλά πολύ βάθος την αλήθεια που καίει...και όταν κάποτε βγαίνει η αλήθεια στην επιφάνεια τότε οι στίχοι του τραγουδιού μοιάζουν πιο πραγματικοί:

    Ξύπνησα, χτες βράδυ ξαφνικά
    με χείλη ξεραμένα και όρθια μαλλιά.
    Είδα ήμουν κάποιος, με νύχια μακριά
    με μάτια πεθαμένα, με δόντια κοφτερά.

    Είδα, ήμουν σαθρός,
    ήμουν κακός
    ήμουν αγιάτρευτα μικρός,
    να μη μπορώ, κάτι να πω,
    απ’όσα νιώθω κι’ό,τι ζω,
    λέω απ’αυτά, που δεν μπορούν
    στην επιφάνεια να βγουν,

    γιατί είδα, ήμουν σαθρός,
    ήμουν κακός,
    ήμουν αγιάτρευτα μικρός,
    εγωπαθής, κομπλεξικός,
    με κάποιες κρίσεις ηθικής,
    κάποιες θολές αναλαμπές,
    που μου επιτρέπουνε να ζω,
    να συνεχίζω να μπορώ,
    να καταστρέφω, να ληστεύω, να πονώ,
    ό,τι αγνό, ό,τι καλό,
    που μου προσφέρει δόξα τω θεώ
    κάποτε κάποτε, η ζωή μας…

    (δυστυχώς όσο κι άν έψαξα βρήκα μόνο τους στίχους :(...)

    Ίσως για να μπορέσει μια κοινωνία,ένα σύστημα να προχωρήσει θα πρέπει ο ένας να πεί την αλήθεια στον εαυτό του....

    Κ. Μάνεση σας ευχαριστούμε πολύ,για άλλη μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση.

    Καλό βράδυ σε όλους μας,
    (συγγνώμη αν σας κούρασα με τη φλυαρία μου)
    minnie (Β'1 θεωρ.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. *Παράλειψη....το παραπάνω τραγούδι το έχει γράψει και εκτελέσει(με την καλή έννοια:p)ο Τάσος Ζαχαριάδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Στέλιο τι να πω!!!Είσαι καταπληκτικός.Κατάλαβες αυτό που πασχίζω να αποδείξω ότι δηλαδή δεν είναι υπεύθυνη η κοινωνία,αλλά τα άτομα.Ότι δεν υπάρχει συλλογική ευθύνη αλλά ένα σύνολο ατομικών.Εν τέλει το πως συμπεριφέρεται ένας άνθρωπος επηρεάζει τους πάντες.Έχει ατομική δηλαδή ευθύνη.Μ' αρέσει αυτός ο στίχος.Θούριος.Δεν έχω καταλάβει γιατί κανένα σχολικό εγχειρίδιο δεν αναφέρεται σε αυτόν και πολύ περισσότερο γιατί δεν αναφέρει τουλάχιστον το πρώτο μέρος του.Ο Ρήγας αν δούμε τα σχολικά βιβλία ξεπετάγεται σε μια πρόταση λέγωντρας ότι είναι πρωτεργάτης του Νεοεεληνικού Διαφωτισμού,αν λέγεται πλέον στο βιβλίο της Γ' Λυκ.Θα το ελέγξω.Το συμπέρασμα πράγματι Στέλιο είναι αυτό.ΓΙΝΕ ΕΣΥ Η ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΥ ΘΕΣ ΝΑ ΔΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.

    Μαργαρίτα δεν νομίζω.Μου φαίνεται κάπως συγχισμένη.Από τη μία λέει τα πράγματα με το ονομά τους με μια ομολογουμένως ειρωνική διάθεση,αλλά στο τέλος το συνεχίζει με το τρόπο της.Ωραία ιδέα πάντως να το διαβάζουμε.Θα ήταν απαραίτητο.Θα το προτείνεις εσύ ή εγώ?

    Μήνη ηθική είναι ένας τρόπος ζωής που μας οδηγεί στην αρετή,στο καλό αν θες.Είναι πάνω από αυτά που αναφέρεις.Αυτά είναι ψευτοηθική.Καταρχάς το να θεωρείς σαν ηθικό και υπεράνω τα χρήματα δεν είναι ηθικό είναι φαύλο.Αντίθετο όπως και να το κάνουμε.Να σε ρωτήσω κάτι όμως?Το σύστημα σε κάνει όπως λες,εσύ όμως γιατί αφήνεσαι και παρασύρεσαι?Μήπως δεν είσαι αρκετά ισχυρή ηθικά ή απλώς συμφωνείς?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Νίκο,

    Χαίρομαι να ακούω την ακέραια γνώμη σου και την επικροτώ, βεβαίως βεβαίως, όμως το απόσπασμα μάς βοηθάει να συλλογιστούμε πόσο όλο και πιο δύσκολη, ηρωική σχεδόν, καθιστά η εποχή μας μια τέτοια στάση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Σοφοπλάστες,

    Αυτό είναι το κακό, Σοφοπλάστη. Πρώτα βλέπουμε ένα απανθρωποποιημένο σύστημα να δημιουργεί τεράστια θέματα και μετά ζητάμε από το άτομο να γίνει η αλλαγή που θέλει να δει στον κόσμο. Έχεις ακούσει το στίχο του Σεφέρη για τους ήρωες που περπατάνε στα σκοτεινά; ( Ας περπατάμε, παρόλ' αυτά)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μαργαρίτα,

    Το βιβλίο προσφέρει πολλές ευκαιρίες προβληματισμού, κρατώντας πάντα μιαν ανάλαφρη αφήγηση. Είναι ευχάριστο. Τόσο στον κεντρικό του άξονα, όσο και σε δευτερεύοντα θέματα αναπτύσσονται ζητήματα πολύ ενδιαφέροντα. Μπορεί να βάλουμε κι ένα άλλο απόσπασμα στο ιστολόγιο σύντομα.
    Για τη λέσχη...το βλέπουμε. Αν όχι, πάντως, διάβαζε εσύ τη λογοτεχνία κατεύθυνσης για 3 μήνες και μετά στο κάνω εγώ δώρο - μην ανησυχείς!
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Minnie,

    Τι να πω! Από την ώρα που αποφάσισες να σχολιάζεις έχεις αναβαθμίσει το μπλογκ μας!!

    Για την ηθική: Το παλιό: Ένα κουστουμάκι που ο καθένας το ράβει στα μέτρα του. Τα δε μέτρα της περίφημης "κοινής γνώμης" τυχαίνει να είναι πάντα σε πολύ μικρά νούμερα, extra small..

    " ίσως στους ανθρώπους αρέσει να είναι δικαιολογημένοι στη συνείδησή τους,βολεύει."

    Φαίνεται πως αυτή τη συνείδηση οφείλουμε να τη σκαλίζουμε, να την ψάχνουμε και να τη βάζουμε μπροστά σε κανονικό, όχι παραμορφωτικό καθρέφτη. Και, όσο κι αν είναι πιο άβολο και κουραστικό, να μην επαναπαυόμαστε στα μαλακά μας.

    Τι να πω. Τα είπες καλύτερα εσύ στο σχόλιό σου. Και βρήκες και πολύ ταιριαστό στιχουργικό παράλληλο να τα συνοδέψεις. ( Θα το ψάξω να το ακούσω. Το αγνοώ απολύτως - να ντρέπομαι;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. πωπωωω μια χαρα του τα πε.. Και μαλλον την υποστηριζω γιατι ειμαι απο τη γενια της.
    Συχνα σκεφτομαι ακριβως το ιδιο ΕΣΕΙΣ ΕΣΕΙΣ.
    αλλα.... τι θα κανουμε εμεις; Μαλλον εμεις τι κανουμε τωρα? τι πρεπει να κανουμε;Ακολουθουμε τα βηματα των προηγουμενων και οι επόμενοι θα πατήσουν επισης σε αυτα.
    Και μετα?
    Τα ιδια... Κανεις δεν κανει κατι διαφορετικο και ξερεις γιατι;
    Γιατι οταν βλεπεις οτι δεν μπορεις να ζησεις, δεν μπορεις να επιβιωσεις με την ηθικη τοτε γινεσαι ανηθικος. Ισως να μην το καταλαβεις μα θα γινεις. Δεν μπορεις να εισαι σε ολα δικαιος. Δεν ειναι δυνατον!!
    Μα αυτο θα συνεχιστει και θα πολλαπλασιαζεται...

    Ειμαι αρκετα απαισιοδοξη τελευταια (βγαινουν κ οι βαθμοι και βλεπω ποσο αδικουμαι και ποσο αδικουνται και οι αλλοι και πως τι θα κανεις; Θα πας με τον σταυρο στο χερι; πφφφφ) και δεν ξερω αν πρεπει να αναθεωρησω ορισμενες αποψεις μου....

    Το χειροτερο για μενα λοιπον, ειναι αυτο ακριβως το σημειο. Οταν οι καταστασεις μας βαλουν τη σκεψη της αλλαγης των αξιων μας, της καταπατησης των αρχων μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ειρήνη δεν θα στα ξαναπώ,στα είπα. Θυμήσου πάντως τι θα γίνει αν το κάνεις αυτό που σκέφτεσαι.Θα με αναγκάσεις να τρέχω?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αλς,

    Είδες, βρε Ειρήνη; Αυτά λέγαμε παραπάνω για πίεση της εποχής... Κατανοητό.
    Μεν.
    Αλλά δεν είναι ωραία η αίσθηση της μη παράδοσης σ' αυτή την "ηθική" που σε σπρώχνουν να υιοθετήσεις;

    ( Νίκο, ψυχραιμία, πού θα πας, παιδάκι μου, έχει πολλά αντισώματα η Ειρήνη, κρατάει! )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Κ. Μάνεση την προειδοποιώ απλώς μόνο και μόνο για να την αποτρέψω αν της έχει έλθει καμιά τέτοια παλαβή ιδέα.Γνωρίζω πάντως ότι έχει πολλά αντισώματα.Το λέω για την πιο απίθανη περίπτωση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ακούστε ένα υπέροχο τραγούδι του Αλκίνοου Ιωαννίδη,όχι ότι θα μπορούσε να ήταν κακό,αλλά λέμε τώρα.

    http://www.youtube.com/watch?v=1j7d9Z6W6KQ&feature=related

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Γνωρίζω ότι σας κουράζω,αλλά βρήκα ένα πιο καταπληκτικό τραγούδι του ίδιου

    http://www.youtube.com/watch?v=wTrESDwOuyg&feature=fvw

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Νίκο,
    θέλω να πιστεύω ότι ούτε είμαι ηθικά αδύναμη ούτε ότι έχω καθυσηχαστεί συμφωνώντας με τους κανόνες του συστήματος.....Ίσως είμαι λίγο έως αρκετά απαισιόδοξη με τη γενικότερη κατατάσταση και βέπω μόνο την αρνητική πλευρά....για αυτό θα σου απαντήσω με έναν στίχο από τον "Κεμάλ" που κάθε μέρα που τον ακούω μουδιάζω
    " νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,με φωτία και με μαχαίρι μόνο ο κόσμος προχωρεί"

    http://www.youtube.com/watch?v=5LrGmEhEUMA

    Παρόλα αυτά,θα συμφωνήσω μαζί σου δεν πρέπει να απαρνιόμαστε τις ευθύνες μας,ο καθένας μας θα πρέπει να τις αναλαμβάνει μόνος του και να στεναχωριέται όταν δεν μπορει να σώσει τον κόσμο....
    (Άσχετο το Μήνη με την αρχαιοελληνική έννοια της σελήνης ή της οργής?):p
    minnie(β'1 θεωρ.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Εσύ τι προτιμάς,εγώ δεν νομίζω ότι μπορώ να σου πω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. K. Mάνεση,
    το συγκεκριμένο τραγούδι το άκουσα το περασμένο καλοκαίρι σε μια συναυλία του Αλκίνοου στη Νάξο...(αχ καλοκαιράκι)....και δυστυχώς όσο κι αν έψαξα μπορέσα να βρώ μόνο τους στίχους του τραγουδιού!
    :(

    Όσον αφορά την ηθική, πραγματικά είναι σαν ένα κοστούμι που ο καθένας μας προσπαθεί να το μεταποιήσει στα δικά του μέτρα και σταθμά.Αυτό ίσως να ήταν και το παράπονο του Ελύτη...

    http://www.youtube.com/watch?v=888Pr0eUw7I

    για αλλού ξεκινάμε και τελικά αλλού φτάνουμε.Σαν σαν να είμαστε άλλοι πορευόμαστε στη ζωή.Και αυτό δυστυχώς το αντιλαμβανόμαστε αργά...(βέβαια,θέλω να πιστεύω,ότι ποτέ δεν είναι πολύ αργά)......

    Υ.Γ. Δεν ξέρω αν είναι πιο σωστό από εδώ ή από κοντά,αλλά θέλω να σας ευχαριστήσω πολύ για τη δυνατότητα που μας δίνεται-ε(από το μπλόγκ με την πρωτοβουλία σας) να ανταλλάζουμε τις απόψεις μας.Κάτι τόσο φυσιολογικό για τον καθένα μας αλλά συνάμα και απαραίτητο-ζωτικής σημασίας μπορώ να πω.

    Καλό βράδυ σε όλους μας...
    minnie(Β'1 θεωρ.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Minnie,

    Αυτό με μας, να τριγυρνάμε τα καλοκαίρια στα ίδια νησιά και να μη βρισκόμαστε είναι άξιον απορίας. Πώς τα καταφέρνουμε έτσι;

    Σοβαρότερα: Είναι λίγο ότι σε μια απειροελάχιστη γωνιά του διαδικτύου υπάρχουν οι καθαρές φωνές σας; Τα λέγαμε και στο διάλειμμα: χρειάστηκε να διαβάσω τα σχόλιά σας, για να μπουν σε συναγερμό τα ηθικά μου αντισώματα και να κρίνω με νέα ματιά την Πόπι. Ποιος να ευχαριστεί ποιον, δηλαδή; Καλό και το πλαίσιο, η γεμάτη ζωντάνια ουσία όμως που προσφέρετε ( αυτό είναι με έψιλον..) είναι ανεκτίμητη.

    ΥΓ. Δημόσια, τελικά, ανταλλάξαμε τις φιλοφρονήσεις μας. Αυτές αποφάσισαν..:-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Το ιστολόγιό μας στοχεύει στη συμμετοχή, τη συζήτηση, την ανταλλαγή, την έκφραση απόψεων και ιδεών, γι' αυτό και τα σχόλιά σας είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτα:-)

Δημοφιλείς αναρτήσεις