Να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας
( Χρόνης Μίσσιος,
σκίτσο απ' τον παγκόσμιο ιστό)
Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία.
Τουλάχιστον μ' αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται
να ξαναϋπάρξουμε ποτέ. Και μεις τι την κάνουμε, ρε, αντί να την ζήσουμε;
Τι την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την...
Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.
Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;
Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη,
σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα...
Έτσι, μ'αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι,
σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος,
και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες;
'Ολο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα,
να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή.
Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες
που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας,
στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε
με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν
σαν "αξίες",σαν "ανάγκες",σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".
Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων
επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά,
τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε
με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα,
να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα,
να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου
χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας,
να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας...
Όλα, όλα Σαλονικιέ τ'αφήσαμε για αυτό το αύριο που δε θα 'ρθει ποτέ...
Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε,
γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε
τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε,
πόσο σημαντικός ήταν για εμάς… Όμως το αφήσαμε για αύριο…
Για να πάμε που,ρε Σαλονικιέ; Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος
και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά στο θάνατο, και μεις οι μαλάκες,
αντί να κλαίμε το δειλινό γιατί χάθηκε άλλη μια μέρα απ'τη ζωή μας,
χαιρόμαστε. Ξέρεις γιατι; Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη,
αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια
της ελευθερίας μας. Την καταντήσαμε έναν καθημερινό,
χωρίς καμμία ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος.
( Χρόνης Μίσσιος, "Χαμογέλα, ρε, τι σου ζητάνε",
εκδ. Γράμματα, 1988)
Αληθινά επαναστατικός λόγος. Μόνο από εκεί έρχεται η αληθινή αλλαγή. Από μέσα προς τα έξω. Διονύση, πολιτικολογείς πολύ τον τελευταίο καιρό, το έχω προσέξει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ και δεν συμφωνώ.Δεν ξέρω πώς άλλα είναι αλήθεια.Συμφωνώ εκεί που λέει ότι χάνουμε τη ζωή μας στο να κάνουμε βλακείες και δεν λέμε αυτά που πραγματικά νοιώθουμε παρά μόνο όταν χαθούν.Διαφωνώ όμως στην ηθική και τον πολιτισμό.Κοινωνία οργανωμένη δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς μία επιβαλλόμενη καλή ηθική και ένα πολιτισμό.Είναι ζήτημα επιβίωσης.Και κλασσικά δεν επιτρέπει διαφορετικέ ς συμπεριφορές.Αλλιώς αν ο καθένας κάνει ότι θέλει χωρίς να ενδιαφέρεται για τι κοινό καλό προτείνω να τη διαλύσουμε την κοινωνία από τώρα.Δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να προσπαθούμε άδικα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτός ο ανατρεπτικός λόγος του Μίσσιου γίνεται ολοένα και πιο απαραίτητος.Ποιος μπορεί να τον διαψεύσει;
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαιρετισμούς,Διονύση.
Ετσι ειμαστε, έτσι μάθαμε;δεν ξερω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ειναι κριμα να χάνονται ευκαιριες.. ειμαστε κλεισμενοι στον εαυτο μας γιατι ξερουμε μονο να πληγώνουμε...
Γιατι οταν μας προσφερεται αληθινα το παραταμε κι οταν κατι ειναι ψεμα το κυνηγαμε...
Δικαιολογιες, ανοησιες, κουραστηκα!
Έτσι μάθαμε.Κανείς δεν γεννιέται κακός,γίνεται.Λίγο η τηλεόραση,λίγο το σάπιο πολιτικο σύστημα(όλο ανεξαιρέτως,για αυτό ας μην πανηγυρίζουν οι γνωστοί ύποπτοι,θα εξαφανιστούν και αυτοί μαζί τους,ελπίζω γρήγορα γιατί μας τραβάνε στο πάτο γρήγορα),λίγο η σάπια κοινωνία,λίγο οι "προοδευτικές" αντιλήψεις,λίγο ο λαϊκισμός,λίγο η ρεμούλα και η τεμπελιά,λίγο η προσπάθεια του "εξευρωπαισμού",λίγο,λίγο,λίγο,λίγο,λίγο από όλα τελικά.Τα πάντα και τίποτα.Πράγματικ ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε,μόνο που θα είναι οριστικό.Ένα ΜΑΡΤΥΡΙΚΟ ιστορικό τέλος,το αποτέλεσμα μιας παρακμής,το λογικό αναμενόμενο μιας συμπεριφοράς,το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου,οι τελευταίες μέρες ενός εσωτερικού και εξωτερικού σπααργμού.Στο χέρι μας είναι,αν και βλέπωντας γύρω δεν βλέπω τον ήλιο να ανατέλλει σε αυτήν την βασανισμένη χώρα,αλλά όχι στο λαό της που έχει αποφασίσει να την καταστρέψει.Υπάρχει λύση άραγε ώστε επιτέλους οι άνθρωποι αυτού του τόπου να ξυπνήσουν επιτέλους και να ακολουθήσουν την μοναδική λύση που υπάρχει?
ΑπάντησηΔιαγραφήΓυριστρούλα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠηγαίος. Απ' την πηγή.
Επ! Και δε μου λες; Καλό είναι αυτό ή κακό;
Νίκο,
Δεν ξέρω πόσο διαφωνείς. Κι ο Μίσσιος για "ηθική" μιλάει και για "πολιτισμό". ( Ο αλλοτριωτικός ρόλος των αποσιωπητικών...) Και, παρόλο που αναφέρει την οργανωμένη κοινωνία, εκείνο που κριτικάρει στη συνέχεια είναι το οργανωμένο των σχέσεων. Ίσως και να μη διαφωνείτε εσείς οι δύο..
Εύα,
Ίσως σ' αυτή την εποχή να μοιάζει περισσότερο αναγκαίος κι από τότε που γράφτηκε. Εύχεται κανείς να προχωράμε βαθύτερα την εθνική και κοινωνική μας κριτική, να αναζητάμε ουσιαστικότερη αυτογνωσία. Κι ο λόγος αυτός βοηθάει.
Αλς,
Όπως τα λέγαμε και με την Εύα πιο πάνω, ίσως - ίσως - το ψέμα σε λίγο να μη λάμπει και τόσο.
Νίκοοοοο,
Δε θέλω ηττοπάθειες! Ας δίνουμε το χρόνο τους, στα πράγματα. Κι ας τα βοηθάμε όσο, όπως, μπορούμε.
Με πιάνει και μένα ώρες ώρες και αναρωτιέμαι:τελικά ζούμε? Ή νομίζουμε ότι ζούμε ενώ βρισκόμαστε σε μια πλάνη που την αποκαλούμε ζωή?
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλές φορές συμβαίνει το δεύτερο. Πιστεύουμε ότι είμαστε αιώνιοι και αφήνουμε τη ζωή να γλιστράει και να χάνεται.
Δε βλέπουμε ότι κάθε λεπτό μας φέρνει πιο κοντά στο θάνατο...Και άρα δεν πρέπει να τα αφήνουμε ανεκμετάλλευτο...
Σκέφτομαι αυτό και λέω ότι αξίζει να προσπαθήσουμε να ζήσουμε. Αλλά να ζήσουμε πιο ελευθερα,πιο αυθόρμητα,
πιο αληθινά...να μην επαναπαυόμαστε ψάχνοντας συνεχώς για ευτυχία. Γιατί πολλές φορές αυτή βρίσκεται δίπλα μας και δεν τη βλέπουμε...να αντιλαμβανόμαστε την υποκρισία του συστήματος, που το <> του μας τυφλώνει και τελικά μας οδηγεί στο σκοτάδι...και να ψάξουμε για φως μέσα μας, δίπλα μας...να πούμε ναι στην οργάνωση της κοινωνίας, αλλά όχι στην απώλεια του "εγώ" μας μέσα σ αυτήν.
"μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πως την πραγματικότητα να αλλάξουμε" που λέει και ο ΠΟΙΗΤΗΣ
φλυαρία με έπιασε :)
Μαργαρίτα Γ'2
Μαργαρίτα είανι όπως τα λες.Αυτά πες τα όμως στους συμμαθητές μας για παράδειγμα και θα αρχίσουν όλοι να χτυπάνε ξύλα,να σε λένε γρουσούζη και απαισιόδοξο και θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να το ξεχάσουν.Μια κοινωνία που ξεχνάει το θάνατο,ελιναι κοινωνία που συγκεντρώνει τα τυπικά προσόντα για την καταστροφή και κατά συνέπεια την ιστορική εξαφάνιση.Για αυτό ας μιλήσουμε για θάνατο στους ανθρώπους για να βρούνε τη ζωή.Δέχεσαι να κάνουμε αυτή την εκστρατεία μαζί?
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαργαρίτα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σου πω πρώτα για τη φλυαρία. Ευτυχώς! Γι' αυτό υπάρχει αυτό το μπλογκ. Για να φλυαρούμε. ( Εποχές κρίσης...η ψυχοθεραπεία κοστίζει..
:-) ) Για να κουβεντιάζουμε, να ανταλλάσσούμε τα συναισθήματα και τις σκέψεις, να μένουμε κοντά, να προλαβαίνουμε τα λόγια που πιθανώς τις ώρες των μαθημάτων δεν προλαβαίνουμε. Ευτυχώς που φλυαρείς, λοιπόν, είναι ο πιο ζωντανός τρόπος να κρατάς το σχολείο ζωντανό.
Φαίνονται απλά αυτά που γράφεις, απλά για να τα κάνει ο καθένας, όμως δεν είναι καθόλου. Γίνονται απλά, βέβαια, και όταν κινείσαι σε ένα επίπεδο πραγματικότητας εντελώς επιφανειακό, στον αφρό των ημερών.
Δε μιλάμε, όμως, γι' αυτό.
Μιλάμε για τη βίωση των στιγμών που θα καταφέρει κανείς, όταν μετά από πολλή καλλιέργεια θα μπορεί να εκτιμά τα ασήμαντα και τα σημαντικά - δηλαδή τα σημαντικά...
Κι όταν θα φτάσει να βιώνει σχεδόν ενστικτώδικα το πέρασμα του χρόνου, πάνω του, πάνω στα πράγματα, πάνω στις στιγμές του.
Και..και..και.. Το να πορεύομαι σ' αυτή την κατεύθυνση, πάντως, "μέσα σε σένα και σ' όλους", όπως λέει ο Αναγνωστάκης,ε, είναι κάτι που αξίζει.
Καλό μας βράδυ:-)
Κύριε Μάνεση
ΑπάντησηΔιαγραφή" Να βιώνει " Η σωστή λέξη. :)
Νικ, καλό είναι να μη γενικεύουμε... Όλοι μαζί είμαστε.Κανείς δεν είναι μόνος του.
Μαργαρίτα Γ2
Μαργαρίτα ας κάνουμε ένα πείραμα πάνω σε αυτό.Θα σου πω αύριο τις λεπτομέρειες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί αυτός ο άνθρωπος μπορεί και αρθρώνει τέτοιο λόγο; Απλό, ουσιώδη και σαφή; Επειδή έχει ζήσει φυλακές, έχει αποφασίσει να πει όχι στην αλλοτρίωση και ναι στη ζωή. Αν δείτε τον τρόπο ζωής του, θα καταλάβετε πόσο απλή υπόθεση είναι η ποιότητα ζωής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Διονύση.
...και ναι πολυ αργησα να γραψω!
ΑπάντησηΔιαγραφήγενικα!
ο ''χρονος'' ε?
τι ειναι ο χρονος αραγε???
πολλοι αναρωτηθηκαν και για εγκυκλοπαιδικες παντα γνωσεις..δεν ηταν λιγοι οι μεγαλοι (εννοωντας τους μεγαλους επιστημονες) που επιχειρησαν να απαντησουν στο ερωτημα και που δυστυχως...τρελαθηκαν και τελικα αυτοκτονησαν!
ο χρονος φευγει ερχεται..αργα ή γρηγορα ..ειναι λιγος και πολυς ...
διαιρουμενος και αδιαιρετος...
οπως και να εχει παντως ειναι κατι για το οποιο δεν μπορουμε να δωσουμε ορισμο!
γι αυτο λοιπον ας ζησουμε ολοι το καθε λεπτο οσο καλυτερα μπορουμε και ας κανουμε στην ακρη ολες τις ''χαζομαρες''τις καθημερινοτητας που μας τραβανε πισω!
οπως λεει και καποιος αλλος¨''πρεπει να ζησουμε ..οχι απλα να υπαρξουμε!!!''
πρεπει οπως λεει και η ομονυμη ταινια ''να αδραξουμε την μερα''kai οχι μονο μια μερα...καθε μερα που περναει να ειναι για μας περιπετεια..συγκρουση με τα ορια της ελευθεριας μας ..οπως πολυ σωστα λεει και ο χρονης μισσιος..(πολλες παραπομπες κανω μου φαινεται)...
τοτε μονο μπορουμε να ευτυχησουμε αληθινα...λεω..να ευτυχησουμε..
μας ρωτησε η κ.ζωγακη τι ειναι ευτυχεια..και σκεφτομαι...πως..η ευτυχεια ειναι σαν την πεταλουδα..οσο πιο πολυ την κυνηγας..τοσο πιο πολυ σε αποφευγει..οταν ομως στρεψεις την προσοχη σου αλλου..θα ερθει να καθησει απαλα στον ωμο σου!...(δεν ειναι δικο μου..οφειλα να το πω) ας γευτουμε την ζωη χωρις ορια τους κανονες...ας ρουφυξουμε και την τελευταια σταγονα ευτυχειας που μας προσφερεται απλοχερα σε τοσα καθημερινα μικρο-γεγονοτα χωρις να το καταλαβαινουμε πολλες φορες...
αυτα απο εμενα!!! φιλια πολλααααα...:)
Με το ρολόι στο χέρι,
ΑπάντησηΔιαγραφήέτσι ζούμε- πολλοί από εμας-
και το κείμενο αυτό
καλό θα είναι να μας κάνει να κοντοσταθούμε λίγο,
να αφουγκραστούμε το παρόν,
να απολαύσουμε τη στιγμή...
Διονύση, ευχαριστούμε.
Αρκετές φορες με εχω πιάσει να λεω πως βαριέμαι ή να "σκοτώνω" το χρονο μου κάνοντας πράγματα τα οποία στην πραγματικότητα δε θα ήθελα να κάνω.."Σκοτώνω" τι περίεργο ρήμα να χρησιμοποιεί κανείς για κάτι που κυλάει τόσο γρήγορα,δίχως να καταλαβαίνουμε πολλές φορές το πόσο και φεύγει ανεπιστρεπτί...Κάπου εδώ διερωτώμαι(ίσως κάτι το απαισιόδοξο)μήπως τελικά δεν έχουμε μάθει να ζούμε?
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτεκόμαστε όρθιοι(πολλοι μαζί)λέμε κουβέντες..τούτο..κείνο..τάχα αγαπιόμαστε,τάχα φιλιόμαστε...Όμως φιλάμε στον αέρα,φοβόμαστε ίσως να αφήσουμε τον άλλο να μας αισθανθεί,νιώθουμε ευάλωτοι...Χάνουμε,όμως,με αυτό τον τρόπο τη μεγαλύτερη "μάχη",τη "μάχη" με τη ζωή.Επιτρέπουμε στη ρουτίνα της καθημερινότητας να μας πάρει τα μόνα όπλα που έχουμε για αληθινη ζωή,την τρυφερότητα και το ρομαντισμό...
Τουλάχιστον,όμως,κάθε φορα που η πλήξη μας γεμίζει ας έχουμε στο μυαλό μας τους στίχους απο το ποίημα του Καβάφη:
Κι ἂν δὲν μπορεῖς νὰ κάμεις τὴν ζωή σου ὅπως τὴν θέλεις,
τοῦτο προσπάθησε τουλάχιστον ὅσο μπορεῖς:
μὴν τὴν ἐξευτελίζεις μὲς στὴν πολλὴ συνάφεια τοῦ κόσμου,
μὲς στὲς πολλὲς κινήσεις κι ὁμιλίες.
Μὴν τὴν ἐξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνὰ κ' ἐκθέτοντάς την
στῶν σχέσεων καὶ τῶν συναναστροφῶν
τὴν καθημερινὴν ἀνοησία, ὡς ποὺ νὰ γίνει σὰ μία ξένη φορτική
Ίσως,αν ο καθένας μας δεν άφηνε τη κοινωνία να τον παρασύρει στη ψευδή πραγματικότητά της,να καταφέρναμε να ζήσουμε ουσιαστικά...
(Κ. Μάνεση,σχετικά με αυτό που συζητούσαμε το πρωί...το κοινό του Μίσσιου με τον Αναγνωστάκη είναι ότι και οι δυο πάλεψαν για τα πιστεύω τους κατά την περίοδο της δικτατορίας και καταδικάστηκαν σε θάνατο εξαιτίας των πολιτικών τους αντιλήψεων?)
Καληνύχτα σε όλους,
minnie(Β'1 θεωρ.)