"Ο καιόμενος" εμπνέει



Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά! είπε ένας από το πλήθος.

Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν
στ'αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του
μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.

Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι.

Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;

Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;

Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.

Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν.

Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.

Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.

Γινόταν ήλιος.


Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές

άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.

Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.

-Τάκης Σινόπουλος

Ο Σταύρος Βατικιώτης, μαθητής του Γ1, εμπνευσμένος από το ποίημα του Τάκη Σινόπουλου και ειδικότερα από τους τρεις τελευταίους στίχους, γράφει:

Σε κάθε εποχή οι άνθρωποι διαιρούνται σε ομάδες ανάλογα με την αντίδρασή τους στα κοινωνικά ζητήματα. Μια ομάδα απαρτίζουν εκείνοι που ταυτίζονται με τη συμπεριφορά του καιόμενου. Αυτοί δεν μπορούν ν’ αντέξουν την καταπίεση από οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα. Προχωρούν σε ρηξικέλευθες πράξεις δίχως να υπολογίζουν τις θυσίες που απαιτούνται. Επιχειρούν όχι μόνο να δείξουν την αγανάκτησή τους στους άρχοντες αλλά και να αφυπνίσουν «το υπόλοιπο κοπάδι». Παίρνουν, δηλαδή, τη θέση των πνευματικών ανθρώπων, των οποίων η πλειοψηφία «τακτοποιείται» με θέσεις εξουσίας που κατέχει και περνά στη «ληθική»( με την έννοια της λήθης) εποχή.



Αυτή η πράξη του καιόμενου αποτελεί μια συγκινητική θυσία, μια ενέργεια απόγνωσης, δείχνοντας όμως το μεγαλείο, τη δύναμη της ψυχής και την απέχθεια προς το σύστημα από τον άνθρωπο. Πετυχαίνει, όμως, το σκοπό του; Υπάρχει έστω και ένας ικανός ( σωματικά και ψυχικά) να ακολουθήσει το παράδειγμά του βουτώντας κι εκείνος στην πυρά; Πολύ σπάνια.Και αυτό όχι γιατί υπάρχει φόβος (άλλωστε στην Ελλάδα υπάρχει – θεωρητικά – δημοκρατία), αλλά γιατί έχει μεταδοθεί στον ελληνικό λαό πνευματική αλλοίωση. Αλλοίωση στην ηθική, στις αξίες, στον τρόπο σκέψης. «Κοίτα τον εκεί τι κάνει! Ευτυχώς, δεν είμαι σαν κι αυτόν!».



Αύριο ίσως είσαι κι εσύ, όμως. Κι όλη την κοινωνική αναλγησία και απόρριψη που έδωσες, το ίδιο θα δεχτείς. Γιατί μπορεί τα λεφτά, το επάγγελμα να μην είναι αξιοκρατικό, αλλά στις κοινωνικές σχέσεις ισχύει το αρχαίο « δούναι και λαβείν», το νεοελληνικό ελεύθερα μεταφρασμένο « ό,τι δίνεις, παίρνεις». Μια παλιά παροιμία μιλάει για κάποιον που παρακολουθούσε απ’ το παράθυρό του. Ήρθαν και πήραν τον εβραίο. Δε μίλησε. Ήρθαν και πήραν τον ομοφυλόφιλο. Δε μίλησε. Πήραν το « μαύρο» . Δε μίλησε. Όταν ήρθαν να πάρουν αυτόν, όμως, κανείς δε μίλησε, γιατί δεν είχε μείνει κανένας. Το σύστημα θα σε εξοντώσει, όλους θα τους εξοντώσει. Είναι η διαπίστωση ενός τετράχρονου παιδιού, όταν εκείνο και είκοσι παιδιά έπαιζαν σε διαφορετικές σκακιέρες ταυτόχρονα με ένα μεγάλο σκακιστή. « Θα τους νικήσει όλους», είπε ηττημένος κι εκείνος. Αυτό το « θα τους νικήσει όλους» δεν καταλαβαίνει κανένας ενήλικας στην κοινωνία. Η αλήθεια είναι ότι αργά ή γρήγορα όλοι θα χάσουν. Το πόσο αργά ή το πόσο γρήγορα έχει ουσιαστικά μια διαφορά: όσο περισσότερο αργεί το «μοιραίο», τόσο περισσότερες ευκαιρίες έχει κάποιος να αντιδράσει. Γιατί ο πόνος της φωτιάς δε συγκρίνεται με την εικόνα των παιδιών σου να μην έχουν όνειρα, με την εικόνα των παιδιών σου να μην έχουν να φάνε. Γιατί ο πόνος στο σώμα του το ανθρώπινο δε λογαριάζεται μπροστά στην καθαρή του συνείδηση.



Δε θες να πέσεις στη φωτιά; Δε θα σε σπρώξω ούτε εγώ ούτε κανένας. Δε θες να βγεις στην πορεία, να απεργήσεις, να βρίσεις; Μην το κάνεις. «Όταν, όμως, πέσεις, δε θα βρεθούν ώμοι να σε κρατήσουν», σύμφωνα με μια φράση γραμμένη με μπογιά εδώ πιο πάνω, στην οδό Σόλωνος. Όταν εσύ αναγκαστείς ή σε ρίξουν οι δυνατοί στη φωτιά, μην κοιτάξεις γύρω σου. Δε θα υπάρχει ούτε ένας από αυτούς που αποκαλούσες «ψευτοϊδεαλιστές» και « κομμουνιστές» να σε τραβήξει ή να σε δει να αργοσβήνεις. Κανείς δε θα δει το δάκρυ που κυλάει στα μάτια σου. Είχες την ευκαιρία αντί για δάκρυ να έχεις λάμψη στα μάτια. Απλά την έχασες.

Ποια η δική σας γνώμη;

Σχόλια

  1. χμ.. με μπερδεψε λιγο η αναρτηση, δεν μπορω να διαφωνησω ουτε και να συμφωνησω!

    Το θεμα δεν είναι κάποιος να σε τραβηξει ή να σε σπρώξει γιατί αν το κανει θα το κανει για να μην ειναι εκεινος μόνος. Το θέμα είναι μόνος σου να αντεξεις να πεσεις στη φωτια κι ας καείς...
    Το θέμα δεν είναι να βρισεις, να απεργήσεις μα να καταφέρεις να μην καταστρέψεις και τους συνανθρώπους σου με την οργή σου. Να μην τυφλωθεις απο την εκδικηση...

    Ο καιόμενος εμενα μου περασε ενα μηνυμα πιο δυνατό, ότι ο καθένας ΜΟΝΑΧΟΣ πρεπει να πέσει στη φωτιά, να το θελήσει κι οχι να παρασυρθεί ή να ακολουθήσει, αλλιώς και παλί σε μια μάζα θα ανήκει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Θα συμφωνήσω με την Ειρήνη.Αξιόλογες πάντως σκέψεις,αλλά υπάρχει πάντα αυτό το αλλά.Γιατί πάντα τα ρίχνουμε στο σύστημα?Που βρίσκεται ο άνθρωπος σαν αυτόνομη προσωπικότητα σαν πρόσωπο?Τι κάνει?Δεν είναι υποκρισία και ανευθυνότητα να τα ρίχνουμε πάντα σε κάτι άλλο είτε είναι πρόσωπο είτε κατάσταση?Έχει νααρωτηθεί κανείς ποτέ τι είναι σύστημα?Δεν νομίζω.Εϊναι μια λέξη που έχει χάσει το νόημα της γιατί την αναμυρηκάζουν όλοι χωρίς να ξέρουν το γιατί.Σύστημα λοιπόν είναι ένα σύνολο πρακτικών και συμπεριφορών μιας ομάδας ανθρώπων που γίνονται είτε αποδεκτές είτε ανεκτές από τα υπόλοιπα άτομα.Λογικά επομένως όταν μιλάει κάποιος για σύστημα και στο οποίο ρίχνει και όλα τα προβλήματα πρέπει να βάζει και τον ευατό του,αλλιώς είναι υποκριτής,ψεύτης και μέρος τπυ πιο σκληρού πυρήνα αυτού που κατηγορεί,εκτός αν αποδεδειγμένα και έμπρακτα συνηγορούν στο αντίθετο.Όσο για την αντίδραση δεν μπορώ να καταλάβω γιατί σώνει και καλά πρέπει να βγεις στο δρόμο και να φωνάξεις.Έχω βαρεθεί αυτό το πανηγυράκι που γίνεται κάθε τρεις και λίγο από άτομα που δεν ξέρουν τίποτα να ΑΝΑΓΚΑΖΟΥΝ το κόσμο να βγει στους δρόμους για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα τους κατά κανόνα.Βγάζουν ανθρώπους ανήθικους, πνευματικά συγχισμένους και απαίδευτους και κατά συνέπειεα δημιουργούν ένα άριστο όχλο που είναι μεγάλο όπλο.Απόδειξη ότι στις ελληνικές διαδηλώαεις η μάζα φωνάζζει ότι λέει ο βοσκός με την ντουντούκα και όχι ότι πραγματικά πιστεύει.Δεν αναιρώ βέβαια την αξία των διαδηλώσεων,αλλά πρέπει να γίνονται από ανθρώπους ηθικά καθαρούς,πραγματικά ελεύθερους και όχι ψεύτο-ελεύθερους,με κριτική ικανότητα και κυρίως να μην αποδέχεται τους βοσκούς που είναι για σκότωμα αν μου επιτραπεί η έκφραση.Επειδή μάλλον βγήκα εκτός θέματος θα ήθελα να πω ότι τον καιόμενο όταν τον κάναμε στο σχολείο μου άρεσε.Ελπίζω πάντως τα παιδιά να είχαν περισσότερο ενδιαφέρον για τα μαθήμτατα γενικής παιδείας και όχι σαν ώρα ή του παιδιού ή για να κάνουν τα του φροντιστηρίου.Αυτά και συγγνώμη για την πολυλογία μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η γνώμη μου; Μ' έκαναν ν' ανατριχιάσω τα λόγια του Σταύρου! Όταν υπάρχουν τέτοιοι μαθητές που σκέφτονται έτσι, δεν πρέπει να φοβάμαι τίποτα!
    Τα παιδιά έχουν πάθος στα λόγια τους και στις σκέψεις τους, Ειρήνη μου!Μην κολλάς στο σύστημα. Δίκιο έχεις εν μέρει κι εσύ και ο Νίκος, μα αν δεν ήταν αυτά τα παιδιά να κρατούν την φλόγα ζωντανή, ίσως είχαμε καεί πολύ περισσότερο και χωρίς αυτήν!
    Το σύστημα είναι σύστημα, δυστυχώς, και πάντα θα στηρίζεται απ' τους λίγους, εφόσον λυγάνε οι πολλοί και τους διατηρούν.
    Κάποια στιγμή όμως, αυτό θ' αλλάξει. Χρειάστηκε χρόνο μέχρι να καταλάβουμε πως "όταν καίγεται το σπίτι του διπλανού, κοντά είναι και το δικό μας".
    Ήρθε η εποχή που όλοι τρέχουμε για νερό, για να σώσουμε και να σωθούμε, απλά -μάλλον- δεν έχουμε συντονιστεί σωστά και η φωτιά θεριεύει.
    Θέλω να πιστεύω πως όλοι μαζί θα συντονιστούμε στην κύρια εστία, σωστά, χωρίς να καεί κανένας!
    Δεν το ήξερα το ποίημα! Πολύ καλό! Συμβολικό. Δεν είναι όμως όλοι γεννημένοι για να πέφτουν στην φωτιά, ούτε και είναι σωστό να τους σπρώξεις.
    Δύσκολο το θέμα. Πολλές οι αναλύσεις. Πώς γίνεται να συμφωνάω με όλους σας, έτσι όπως τα γράφετε, δεν ξέρω!
    Με τίποτα όμως δε θέλω να σβήσω την δυνατή φλόγα του Σταύρου, που τα συστατικά της δεν είναι για να κάψει, αλλά για να σβήσει και να διορθώσει ότι δεν του αρέσει και φυσικά δεν αρέσει και σε μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ξαναγύρισα. Δε με χωρούσε.Νιώθω πως άφησα κενά.
    Ο καιόμενος μπορεί κάποιους να τους εμπνέει, κάποιους να τους φοβίζει ή να μην τους καλύπτει ο τρόπος. Σημασία έχει να καταλήξουμε όλοι στο ότι το πρόβλημα αγγίζει όλους μας και πέρα από ομάδες κ.λ.π. να βρούμε λύσεις.
    Συμφωνείτε, παιδιά; Σταύρο μου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μια από ψυχής συνομιλία με το ποίημα.Λόγος που δονείται από εντάσεις ουσιαστικού,βαθειά ειλικρινούς προβληματισμού.Σε μια "χώρα σκοτεινή και δύσκολη",όταν οι καιροί ου μενετοί,αναμετράται ο άνθρωπος με το έχειν κ'το δύνασθαι,με το μέσα του κ'το έξω του,με το ηθικό του ανάστημα,την κοινωνική κ'την πολιτική του συνειδητότητα,με το εγώ κ'το εμείς.Όταν ο άνθρωπος είναι μόλις 17 χρονών,αυτή του η αναμέτρηση έχει διάσταση κι ένταση κι ανάταση,έχει υπέρταση,καίει κ'καίγεται από πυρετό εφηβικό,από προσδοκία ζωής.Συνέχονται,κατά πως το θέλει ο Σταύρος,το "πλήθος" κι ο "ποιητής" σε ένα αίτημα ζωής του "καιόμενου",τότε-στην οριακή εκείνη στιγμή της ύπαρξης κ'της ιστορίας-που "έρχεται η στιγμή ν'αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ'αφήσεις".
    Ως παλαιά των ημερών θυμάμαι ξανά-να'σαι καλά Σταύρο-εκείνο το τραγούδι που μας στοίχειωνε στις μέρες μας:"όταν οι μέρες μας θα καίγονται,όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται,εγώ θα'μαι εκεί να σας θυμίζω τις μέρες τις παλιές"-τις τόσο καινούργιες,Σταύρο,χάρη σε παιδιά σαν κι εσένα,που μας θυμίζουν τι θα πει να "καιγεσαι".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. χναρια,
    μα και πάλι, γιατί πρέπει κάποιοι άλλοι να μας παρασύρουν σε αυτό; γιατί να παρασυρθώ από τη μάζα;
    Και γιατί αν δεν τον κανω να με αναγκάσουν;

    εγώ αυτό δεν το καταλαβαίνω. Και ο καιόμενος μονάχος έπεσε στη φωτιά. Το ποίημα το λέει όχι εγώ. Δεν τον έσπρωξαν μα δεν τον τράβηξαν κι όλας. Μόνος, η μάζα ακολούθησε άλλο δρόμο. Και επιμένω στην άποψη αυτή.
    Μονάχος καθένας πορεύεται....

    χνάρια, φυσικά και δεν απευθύνομαι αποκλειστικά σε σένα μα έρχομαι ως συμπλήρωμα και επεξήγηση στο παραπάνω σχόλιό μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ο καιόμενος πέφτει όχι για να τραβήξει με το ζόρι τους άλλους,αλλά για να δέιξει τους παιδεύσει με το παράδειγμα του.Δεν εξαναγκάζεις για οποιοδήποτε λόγο κανέναν,δίνεις το καλό παράδειγμα.Χνάρια κανένα σύστημα δεν στηρίζεται σε λίγους,πάντα υπάρχει μια κοινωνική ομάδα.Όταν σταματήσει να στηρίζεται για διάφορους λόγους τότε καταρρέει και σε αυτήν την περίπτωση βρισκόμαστε σήμερα.Εγώ πάντως τόσα χρόνια δεν άκουσα κανέναν να λέει όρι με αυτό το σύστημα πάμε στο γκρεμό και σήμερα όλοι επιμένουν να επιστρέψουμε στην πλαστή ευμάρεια και την ηθική καταβαράθρωση.Το σύστημα καταρρέει γιατί δεν μπορεί να εξαγοράσει και να μην θεωρήσει κανένας ότι εννοώ μόνο τα κόμματα εξουσίας,υπάρχουν και οι υπόλοιποι τεθλιμμένοι συγγενείς.Με λίγα λόγια όλα κινούνται προς τη δημιουργία μάζων και όχλων ατόμων χωρίς συνείδηση για να ελέγχονται καλύτερα από το επόμενο σύστημα που θα προκύψει.Εξάλλου δεν υπάρχει απελευθέρωση υπάρχει αλλαγή δυνάστη.Οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες ή και ανύπαρκτες.Ελπίζω να αναμορφωθούμε εσωτερικά,να αφήσουμε απόψεις του συρμού και της μόδας και να κοιτάξουμε να αναδιοργανωθούμε,γιατί αν δεν προσέξουμε η σκλαβιά και η φοβέρα δεν θα αργήσει να επανέλθει πιο αδυσώπητη,πιο σκλερή και αναμφίβολα παντελώς οριστική αυτή τη φορά.Ας ελπίσουμε για κάτι καλύτερο και όχι για επαναφορά αιτιών της παρακμιακής κρίσης που βιώνουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Κι όμως. Δε συναντάμε κείμενα σαν του Σταύρου συχνά στο σχολείο.΄Ισως και γιατί δε δίνονται οι ευκαιρίες να γραφούν. ( Μένω σ' αυτό το ίσως, τα υπόλοιπα που φαίνονται θλιβερότερα)
    Αλλά κι ο καιόμενος ο ίδιος, φωτιά γίνεται για να μας δώσει το φως του, συναντώντας, αυτός, το σκοτάδι. Γιατί όσοι κοιτάζουν χρειάζεται να αντικρύσουν μέχρι και τον καιόμενο για να φωτιστούν; Πώς θα γίνονταν πιο απλά τα πράγματα;
    ( Δε γίνονταιαπλά, ε;)

    Σου εύχομαι, Σταύρο, η μέσα φλόγα να σου κρατήσει για πάντα. Και να πορεύεσαι έτσι όμορφος και καθαρός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μόλις αντιλήφθηκα σε ένα "αδελφικό" μπλογκ τα κοινά βήματα μιας συμμαθήτριας από την Κύπρο: Δείτε εδώ: http://tokatialloc2.blogspot.com/2011/02/blog-post_23.html Κι εδώ καθάριος λόγος προβληματισμού κι ευαισθησίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ένα ποίημα εξαιρετικό, κατά τη γνώμη μου,
    που βάζειένα σωρό ζητήματα, ...δεν δίνει λύση, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον.
    Τα σχόλια του Σταύρου, έχουν κάτι από ποίηση
    μια ματιά αγνή, μια γνήσια αγωνία και εμείς οι μεγαλύτεροι νιώθουμε ανακούφιση που οι νέοι νιώθουν έτσι!
    Κάτι θα αλλάξει τελικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Είναι μόνο ένα παιδί 17χρονο που μιλάει με την ποίηση,που στον σπαταλημένο του χρόνο-κάπου εκεί ανάμεσα στο σχολείο κ'το φροντιστήριο-αρθρώνει τα πυρετώδη του λόγια με όση αλήθεια μπορεί να περισώσει.Το να του φορτώνουμε τις ιδεοληψίες μας,να το εγκαλούμε για τα "πάθη κ'τα παθήματά μας",να του εναποθέτουμε τις "αμαρτίες" μας να τις άρει στους ακόμη ασχημάτιστους ώμους του,να παίρνουμε κομμάτια κ θρύψαλα την ψυχή κ΄τη σκέψη του καταπώς μας κάνει κέφι,απλώς επαληθεύει την τρυφερή,ζωτική,ΑΛΗΘΙΝΗ κατακλείδα στο κείμενο του Σταύρου για εκείνο το τελευταίο δάκρυ που θα μπορούσε να ήταν χαμόγελο.Μπουχτίσαμε κυνικό πραγματισμό,γραβατωμένες ευήθειες,τόσο πολύ καθώσπρεπίστικο τίποτε,γκώσαμε από ξύλινα λόγια!Δε μας χρωστάνε τα παιδιά μας,τους χρωστάμε.Από αλλού να ζητήσουμε τα ενέχυρα,αν μας περισσεύει ακόμη αξιοπρέπεια.

    Υ.Γ.
    συγνώμη,Σταύρο,που μιλάω κρυπτόμενη πίσω από σένα,δεν το έχεις ανάγκη.Απλώς εσύ -αν μου επιτρέπεις-συνέχισε να "αντιστέκεσαι στις πολυσύλλαβες λέξεις κ'στους πολυσύλλαβους ανθρώπους".Ακόμη και σ'εμένα που πολυσυλλαβώ,ν'αντισταθείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Εγώ θέλω να πω ένα μπράβο στους καθηγητές του 6ου Λκείου που έχουν ελεύθερη την Σχεδία τους σε όλους!
    Ακόμα και στα λόγια του Σταύρου! δεν συνηθίζεται νομίζω τόση ελευθερία στα Σχολεία!
    Το "Εύγε" μου στον Σταύρο είναι σταθερό για το πάθος του σε ότι πιστεύει και σε ότι νιώθει.
    Απλά, εδώ φαίνεται η διαφορά σκέψης των μεγάλων. θα έπρεπε να πάμε ίσως λίγα βήματα πίσω, όταν είμασταν στην ηλικία του, κι αν δεν τα καταφέρουμε, ε, τότε ας πάμε λίγα βήματα μπροστά, να καταλάβουμε σε τι κόσμο φέραμε τους νέους, πέρα από κόματα, χρώματα κι αρώματα και το πόσο ασφυκτικά νιώθουν.

    Υγ. Μόνο που λυπάμαι που δεν μπορώ να σας παρακολουθήσω στενά. Μάλλον δεν πρέπει ν' ανοίγω συζητήσεις σε όλα τα ταξίδια μας!

    Μόνο μια χάρη! Μη μου στριμώχνετε τα παιδιά!Γι' αυτά νομίζω ταξιδεύουμε! Ας τους δώσουμε τουλάχιστον χώρο, αφού έτσι κι αλλιώς το τιμόνι το καταλάβαμε εμείς, κι ας πέφτουμε συνέχεια σε ξέρες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Τι βιωματικό και γνήσιο κείμενο!
    Σκέψεις που προέκυψαν από κάποια γεγονότα και που, πια, αποκτούν στέρεη μορφή και γίνονται άποψη.
    Και για την ανησυχία μιλάει , και για την ατομική ευθύνη και το ρόλο του πολίτη και για την αλληλεγγύη και γι αυτό το: «αφού δε με αφορά μένω μακριά»
    Ο Σταύρος έχει τα μάτια του ανοιχτά και ψάχνει να βρει τους ανθρώπους και τα χνάρια τους παντού -και οι τοίχοι έχουν μιλιά-
    Ο «Καιόμενος» κινητοποίησε τον πλούτο που έχει μέσα του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Πολύ όμορφη ανάρτηση-και πολύ έντονη- , όπως και ο "Καιόμενος" είναι πολύ ωραίο ποίημα...Θαυμάζω όσα παιδιά έχουν το θάρρος να κάνουν αναρτήσεις!Μακάρι να το είχαμε όλοι μας! :)
    Στην προκειμένη το ποίημα όχι μόνο εμπνέει, όπως λέει ο τίτλος, πιάνει φωτιά στα λόγια του Σταύρου! Συγχαρητήρια και ευχαριστούμε, ελπίζω να ακολουθήσουν κι άλλες αναρτήσεις από σένα Σταύρο :)
    :D

    Μαργαρίτα Γ2

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Σταύρο, κράτα καλά τους ποιητές, είναι δικοί σου, για σένα γράψανε, μην αφήνεις κανέναν να σου τους στερήσει ούτε να τους διαβάζει για λογαριασμό σου. Δεν ξέρω αν είναι αυτή η φωτιά που θα αλλάξει τον κόσμο, τουλάχιστον όμως θα φωτίσεις αρκετά σκοτάδια γύρω σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Μαργαρίτα,

    Ο καλύτερος θαυμασμός είναι αυτός που μας σπρώχνει κι εμάς προς την κατεύθυνση που θαυμάζουμε - χωρίς ματαιοδοξία.

    Κατάλαβες πού το πάω: Παραλαμβάνεις την επίσημη πρόσκλησή σου για μια αναρτησούλα ( π.χ, ξέρω ότι μπορείς να παρουσιάσεις πολλά και καλά βιβλία).
    Θυμάσαι στο καπνισμένο τσουκάλι του Ρίτσου; "...έτσι που να λες/τέτοια ποιήματα σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα/Αυτό θέλουμε κι εμείς!"

    Τι λες; ( Αυστηρή προϋπόθεση: ύπαρξη χρόνου και άνεση! Είμαστε και σε δυσκολούτσικη περίοδο...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Κύριε Μάνεση δε νομίζω ότι έχω την αυτοπεποίθηση για να κάνω ακόμα κατι τέτοιο!!Ελπίζω στο μέλλον να δοκιμάσω γιατί το θέλω πολύ!! :)

    Μαργαρίτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Μαργαρίτα,

    Δε θα σε επαινέσω δημοσίως ( αν και σου αξίζει). Υποτιμάς, όμως πολύ τον εαυτό σου όσο δεν του έχεις την εμπιστοσύνη που του αξίζει. Είναι δυνατόν να το πιστεύεις αυτό;!;!
    Αφού το θες πολύ, και βέβαια θα γίνει! Θα τα πούμε από κοντά:-))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Μαργαρίτα γιατί όχι?Θα σου κάνω τα βασικά μαθήματα,θα σου κάνουμε λογαριασμό,θα περάσεις την επίσημη τελετή ένταξης και θα είσαι δημοσιογράφος στη μεγαλειώδη ιστοσελίδα του 6 ΓΕΛ Καλλιθέας.Θα αναγκαστώ έτσι να συμφωνήσω με τον κ. Ένοχο για άλλη μία φορά(τώρα τελευταία πολύ συμφωνούμε και ανησυχώ ιδιαιτέρως.Που είσαι αντιπρόεδρε να βοηθήσεις!!!!!!).

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Το ιστολόγιό μας στοχεύει στη συμμετοχή, τη συζήτηση, την ανταλλαγή, την έκφραση απόψεων και ιδεών, γι' αυτό και τα σχόλιά σας είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτα:-)

Δημοφιλείς αναρτήσεις