Σαλιγκάρια στη Σταδίου και τριφύλλια στη Σίνα

Η αυριανή μέρα των μέσων μαζικής μεταφοράς, παρά το δωρεάν εισιτήριο στις συγκοινωνίες που θα προσφέρει, θα βρει τους πολύ περισσότερούς μας κλεισμένους στα αυτοκίνητά μας και τα πεζοδρόμια εξαφανισμένα κάτω απ' αυτά.
Από πουθενά ο έλληνας δε φαίνεται να καλλιεργεί την περιβαλλοντική του συνείδηση. Αλλά και όσοι το καταφέρνουν κερδίζουν, απλώς, μεγαλύτερο μερίδιο στη θλίψη, καθώς αντικρύζουν τις αδιόρθωτα αβίωτες πόλεις τους. Δυστυχώς, η χρήση του Ι.Χ ενθαρρύνεται πανταχόθεν, το συγκοινωνιακό δίκτυο αδυνατεί να προσφέρει ισχυρή εναλλακτική πρόταση, οι πεζοί κι οι ποδηλάτες βρίσκονται λες υπό διωγμόν, ο πολεοδομικός σχεδιασμός λες και δεν αφορά κανένα.

Κι όμως. Συγκοινωνιολόγοι, πολεοδόμοι, πολιτικοί μηχανικοί μελετούν, συμβουλεύουν, προτείνουν. Εκείνο που για την ώρα λείπει είναι μια κοινωνία που να απαιτεί και να το δείχνει και μια πολιτεία που θα τολμήσει τομές. Παραδείγματα από άλλες πόλεις του εξωτερικού, παλιότερα και πρόσφατα, υπάρχουν άλλωστε αρκετά Κι αν δεν είναι τα πάντα εφικτά, περιθώριο για βελτιώσεις όλοι συμφωνούν πως υπάρχει.

Για το ελάχιστο της διαμόρφωσης της περιβαλλοντικής συνείδησης, το σχολικό μας ιστολόγιο επιλέγει και αναρτά εκτεταμένα αποσπάσματα από δύο άρθρα της Καθημερινής της Κυριακής, 20-09-09, και, καθώς και φέτος, χάρη στην αγαπημένη συνάδελφο Στέλλα Χριστοπούλου, η περιββαλλοντική ομάδα τοιυ σχολείου είναι ήδη υπό σχηματισμό, περιμένει με ενδιαφέρον τις προτάσεις σας.


1) Ολο το κέντρο της Αθήνας

ένας πεζόδρομος

Το ΕΜΠ προτείνει να μην κυκλοφορούν αυτοκίνητα από Μοναστηράκι, Σύνταγμα μέχρι και τον ναό του Ολυμπίου Διός
Του Γιαννη Eλαφρου

Το κέντρο της Αθήνας μπορεί (επιβάλλεται) να αλλάξει, η χρήση αυτοκινήτου μπορεί να περιοριστεί δραστικά και να απελευθερωθεί χώρος για δεντροφύτευση και περίπατο και ο μεγάλος όγκος των μετακινήσεων να γίνεται από τα δημόσια μέσα μαζικής μεταφοράς (μετρό, τραμ, λεωφορεία), το ποδήλατο και... το περπάτημα. Ονειρο θερινής νυκτός; Οχι, σύμφωνα με το συμπέρασμα που προκύπτει από την πρόταση του Εργαστηρίου Βιώσιμης Κινητικότητας του ΕΜΠ για μια «άλλη Αθήνα». Oπου συνέθεσε και επεξεργάστηκε μελέτες επιστημόνων, εμπλουτίζοντας με νέες προσεγγίσεις.
«Με την υλοποίηση της πρότασης, το σύνολο της επιφανείας που περιλαμβάνει το Μοναστηράκι και την Πλάκα, το εμπορικό και διοικητικό τρίγωνο, τους αρχαιολογικούς χώρους (Ακρόπολη και Φιλοπάππου), την ενότητα Πλατεία Συντάγματος, Βουλή, Εθνικός Κήπος και Ζάππειο, μέχρι και τον ναό του Ολυμπίου Διός θα λειτουργήσει ενιαία και χωρίς εσωτερικές περικοπές από οδική κυκλοφορία! Πρόκειται για ρεαλιστική πρόταση με την οποία διαμορφώνεται ένα ποιοτικά αναβαθμισμένο, αισθητικά και περιβαλλοντικά, αστικό τοπίο», τονίζει στην «Κ» ο συγκοινωνιολόγος κ. Θάνος Βλαστός, αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Τοπογράφων του ΕΜΠ. Ας δούμε αναλυτικότερα τις προτεινόμενες παρεμβάσεις:
1. Πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου
2. Ενοποίηση της «τριλογίας» της Πανεπιστημίου με το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων
3. Επέκταση της γραμμής του τραμ από την πλατεία Συντάγματος προς Πανεπιστημίου και Πατησίων και σύνδεση με άλλη γραμμή τραμ, που θα ανεβαίνει την Αλεξάνδρας.
4. Πεζοδρόμηση της Βασιλίσσης Ολγας.
5. Μείωση του πλάτους του οδοστρώματος της Βασιλίσσης Σοφίας.
6. Πεζοδρόμηση της Ηρώδου Αττικού.
7. Πεζοδρόμηση της οδού Αθηνάς και του τμήματος της Ερμού από Μοναστηράκι σε Θησείο.
8. Ενοποίηση του Πνευματικού Τριγώνου.

2) Τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν
του Στράτου Παπαδημητρίου, συγκοινωνιολόγου

Οι «αρμόδιοι» μας έχουν σχεδόν πείσει ότι για το κυκλοφοριακό δεν ευθύνεται κανείς και ότι η συμφόρηση λαμβάνει τον χαρακτήρα της νομοτέλειας. Τα πράγματα δεν είναι όμως έτσι και σαφώς μπορούν να αλλάξουν.
. Κατ’ αρχάς οφείλουμε να παρέχουμε αξιόπιστες και ποιοτικές εναλλακτικές λύσεις στη χρήση του Ι.Χ. αυτοκινήτου. Αυτό απαιτεί την άμεση ενίσχυση των αστικών συγκοινωνιών στο πλαίσιο ενός ολοκληρωμένου σχεδίου για τις μεταφορές, υποστηριζόμενου από γενναίες επενδύσεις στα σταθερά, αλλά και επίγεια μέσα μεταφοράς, και βασισμένου σε ρητή πολιτική απόφαση ανάπτυξης και προώθησης των δημόσιων συγκοινωνιακών υπηρεσιών ως την εναλλακτική πρόταση στην κατασκευή νέων έργων οδικής υποδομής.
Δεύτερον, πρέπει να λύσουμε το πρόβλημα της στάθμευσης, παρά την οδό με τον αυστηρό περιορισμό της. Τρίτον, πρέπει να οργανώσουμε καλύτερα την πόλη σε ό,τι αφορά τη λειτουργία της (φόρτωση - εκφόρτωση, διανομές, ταξί, σχολικά, τουριστικά λεωφορεία, κ.λπ.), παράλληλα με την όσο γίνεται μεγαλύτερη πεζοδρόμηση τμημάτων του κέντρου της πόλης και αποκλεισμού της κυκλοφορίας των Ι.Χ. αυτοκινήτων.
Τελευταίο, αλλά εξίσου σημαντικό, είναι η ανάγκη ύπαρξης ενός ενιαίου κέντρου αποφάσεων τόσο για το συγκοινωνιακό όσο και για το κυκλοφοριακό. Η διάχυση της ευθύνης ανάμεσα σε πέντε υπουργεία, δέκα οργανισμούς, πενήντα δήμους με επικαλυπτόμενες αρμοδιότητες οδηγεί όχι μόνο σε σύγχυση, αλλά και στην αδυναμία ανάληψης και χρέωσης της αντίστοιχης ευθύνης στον οποιονδήποτε.