"Όμορφα που μυρίζει τ' άσπρο αστρουλάκι της ταπεινωσύνης." Γ. Ρίτσος
Κυριακάτικο πρωινό στην αρχαία Ολυμπία. Ο καιρός βροχερός, οι επισκέπτες λιγοστοί . Και η άνοιξη να ξεπροβάλλει στα αρχαία ιερά και γυμνάσια.
Οι γύρω καμμένοι λόφοι προσπαθούν να ξαναζωντανέψουν. Ο αγώνας της φύσης συνοδεύεται από τις ομοβροντίες των κυνηγών γύρω στον Αλφειό. Και βλέπεις την ομορφιά, τη ζεις, μ’ ένα αγκάθι στην καρδιά.
Κι αν γύρω χορεύουν πυροβολώντας οι ασυνείδητοι, η γη πυροδοτεί τα δικά της όπλα: μικρές μαργαρίτες στο Γυμνάσιο, ανεμώνες στον άβατο σηκό του ιερού της Ήρας, μια ίριδα στη ρίζα αγριελιάς.
Οι γύρω καμμένοι λόφοι προσπαθούν να ξαναζωντανέψουν. Ο αγώνας της φύσης συνοδεύεται από τις ομοβροντίες των κυνηγών γύρω στον Αλφειό. Και βλέπεις την ομορφιά, τη ζεις, μ’ ένα αγκάθι στην καρδιά.
Κι αν γύρω χορεύουν πυροβολώντας οι ασυνείδητοι, η γη πυροδοτεί τα δικά της όπλα: μικρές μαργαρίτες στο Γυμνάσιο, ανεμώνες στον άβατο σηκό του ιερού της Ήρας, μια ίριδα στη ρίζα αγριελιάς.
«Όταν αστράφτεις στον ήλιο που γλιστράει επάνω σου σταγόνες κι αθάνατους γυακίνθους και σιωπές, εγώ σ’ ονομάζω μόνη πραγματικότητα. Όταν γλιτώνεις το σκοτάδι και ξανάρχεσαι με την ανατολή, πηγή, μπουμπούκι, αχτίδα, εγώ σ’ ονομάζω μόνη πραγματικότητα. Όταν αφήνεις αυτούς που αφομοιώνουνται μες στην ανυπαρξία και ξαναπροσφέρεσαι ανθρώπινη, εγώ από την αρχή ξυπνώ μέσα στην αλλαγή σου…»
Οδυσσέας Ελύτης, Προσανατολισμοί, Η συναυλία των γυακίνθων,XVII.
Πολύ όμορφες φωτογραφίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι ωραία που "δένει" η φύση με το αρχαιοελληνικό κάλλος..
Σκέτη μαγεία.
-Στέφη
(το Γ1 θεωρητικό θα το πάτε καμιά εκδρομούλα? :p )
μοναδικής ομορφιάς εικόνες φύσης και λόγου
ΑπάντησηΔιαγραφήΜοσχοβόλησε τον τόπο χρώματα κι αρώματα το "αστρουλάκι της ταπεινωσύνης",Γιώργο.Κι ύστερα, αφού- για λίγο- "ξαστόχησε η ψυχή γλυκά τον εαυτό της",ήρθε εκείνη η-σεφέρεια "σύγχρονη θλίψη" των αρχαίων μνημείων...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως τι τόπος κάλλους,που γράφει κι η Στέφη,φυσικού κι ανθρώπινου η Ολυμπία!!! Παρά τα βαθιά της τραύματα,το θαύμα λειτουργεί ακόμη!
Ακούς ψιθύρους μωβ,σαν της ανεμώνας,σαν της ίριδας.
Να΄σαι καλά,Γιώργο,για την ομορφιά και το δέος που μας μοίρασες.[υπέροχες φωτογραφίες,υπέροχη ανάρτηση]
Στέφη,
ΑπάντησηΔιαγραφήτο κάλλος του τοπίου της Ολυμπίας, αλλά και των άλλων αρχαίων ιερών, πιστεύω ότι δεν πηγάζει μόνο από την αρχιτεκτονική και καλλιτεχνική τελειότητα των κτισμάτων, αλλά και από το μέτρον του ανθρώπινου δημιουργήματος προς τη φύση-πρωταρχική μήτρα του ανθρώπου.Κι έτσι η γη μπορεί τόσο απλά και απλόχερα να δίνει τα δώρα της.
Α,εκεί συνάντησα και μία τάξη Λυκείου από την πόλη Ρεν της Γαλλίας που είχε έλθει στην Ελλάδα για πενθήμερη εκδρομή.Με έδρα την Αθήνα τα παιδιά πήγαν στα Μετέωρα, Δελφούς, Επίδαυρο, Ολυμπία.
Vaggelis,
η φύση μας-όπου και όταν την αφήσουμε να αναπνεύσει- και οι ποιητές μας- όταν ακούσουμε το λόγο τους- μας χαρίζουν ομορφιά και αίσθημα ζωής που τόσο λείπει.
"Με ανοιχτά τα μάτια" λοιπόν, όπως τιτλοφόρησε κι ένα βιβλίο της η Γιουρσενάρ. Ή τουλάχιστον προσπαθούμε.
Άννα,
ναι, η ομορφιά και το δέος...
και σ' αυτές τις μέρες της λύπης η επίσκεψή μου εκεί ήταν ένα στήριγμα. Και τα λόγια του εξόριστου Ρίτσου:
"...Μη θαρρείς κ' εγώ-πόσες φορές-αλήθεια-πολλή πίκρα. Την καταπίνουμε με το σάλιο μας. Την ανασαίνουμε. Και πάλι χαμογελάμε για ν' αξίζουμε τον ήλιο. Όταν κυττιούνται μ' αγάπη δυο λύπες μπορούν να φτιάξουν ένα χαμόγελο. ... Δυο αντικρυστά χαμόγελα μπορεί να φτιάξουν έναν ήλιο. ... Ας πούμε το τραγούδι μας. Μας το χρωστάει η ζωή. Το χρωστάμε στον κόσμο."
Ε, όταν μας βρίσκει το κακό, η ομορφιά και ο λόγος ίσως είναι μια κάποια σανίδα να πιαστούμε, να μη βουλιάξουμε. Κι αυτός ο ταπεινός μωβ ψίθυρος στην Ολυμπία ίσως λειτούργησε έστω και για λίγο έτσι.
Ωραιες φωτογραφίες.Έχω πάει στην Ολυμπία,αλλά είχα πάει ντάλα μεσημέρι και όχι με αυτή την βροχερή ατμόσφαιρα.Είναι πάρα πολύ ωραία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ, βέβαια, Γιώργο, το μέτρο, πάντα το μέτρο (τότε)!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ.
Δύο κείμενα δίπλα – δίπλα: το δικό σου, Γιώργο,
και το κείμενο του Διονύση (στη Λογοτεχνία κατεύθυνσης)!
Ας δοκιμάσουμε να τα διαβάσουμε το ένα ύστερα από το άλλο !!!
(πολιτισμικό σοκ , το λέμε;;;)
Με τ'άσπρο αστρουλάκι της ταπεινωσύνης, Γιώργο. Όχι με τη βία των κυνηγών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνάρτηση-χάδι, σε μέρες και ώρες που το χρειαζόμαστε. Τι καλά που ταίριαξες λόγο κι εικόνα. Θα έλεγα, μάλιστα, πως μας ταξίδεψες, δηλαδή, ικανοποίησης ήδη το αίτημα της Στέφης...Αλλά δε θα το γλίτωνα το ξύλο απ' τη μαθήτριά μας!
Λοιπόν, έκκληση: Μην αφήνεις το ιστολόγιό μας να ρίχνει το επίπεδό του! Συχνότερες αναρτήσεις!! *
* Πάντα στη ζωή υπάρχει ιδιοτέλεια... :-))
Καπως ετσι δε συνδυασε και η Δημουλα τη φυση, το τοπιο, το χωρο, το χρονο, τον ανθρωπο με το ποιημα της "Γας ομφαλος";;;
ΑπάντησηΔιαγραφήτετοια μερη απο μονα τους εχουν το κατι ποιητικο..Πλανιεται κατι μαγικο στην ατμοσφαιρα...
ομορφες φωτογραφιες!!
α! και ωραια τα λογια του Ριτσου, που γραφεται στο σχολιο "Μη θαρρεις...στον κοσμο" Τελειο!!
Η Ολυμπία την άνοιξη,
ΑπάντησηΔιαγραφήπραγματικά δέος και συγκίνηση
που σου κόβει τη μιλιά...
Εξαιρετική ανάρτηση λιτή και ευαίσθητη -αναμενόμενο από το Γιώργο- μας μεταφέρει ατμόσφαιρα και συναισθήματα
που γι΄αυτά διψάμε αυτές τις μέρες...