Ο λόγος στην Έλενα.

Η Έλενα Γεωργακοπούλου, περυσινή μας μαθήτρια και φέτος φοιτήτρια στη Φιλολογία Αθήνας, μας επισκέφτηκε σχολείο και μας έδωσε για δημοσίευση ένα κείμενό της, απόρροια προβληματισμού των ημερών αυτών. Με πολύ χαρά τη δεχτήκαμε, το δεχτήκαμε, το παρουσιάζουμε.

1. Είμαι στο λεωφορείο και πηγαίνω στη Σχολή. Στα διπλανά καθίσματα τέσσερις συνταξιούχοι άγνωστοι συζητούν πώς καταφέρνουν να ζουν με 200ευρώ σύνταξη. Γυρίζω το κεφάλι και την ίδια ώρα βλέπω να βγαίνουν από το γκαράζ της Βουλής τα λεφτά των πολιτών: υπερπολυτελή αυτοκίνητα την ίδια ώρα που υπάρχει άνθρωπος που ζει με 15ο ευρώ.
2. Πγαίνω πάλι στη Σχολή, άλλο πρωί. Κάθομαι από την πλευρά του παραθύρου, για να χαζεύω έξω. Περνώ πάλι από τη Βουλή και στο πρώτο σκαλοπάτι βλέπω έναν ειδικό φρουρό. Να βλέπει τι;Να παρακολουθεί τι; Να περιφρουρεί την ελευθερία μου; Να βλέπει πώς περπατάω, πώς κινούμαι, αν μιλώ στο κινητό;
3. Ειδικός φρουρός δολοφονεί έναν άνθρωπο. Δεν έχει σημασία αν είναι 15, 25, 35, 55 χρονών. Είναι άνθρωπος.

Πιστεύω ότι αυτή η κατάσταση είναι χειρότερη από τη χούντα, γιατί εκεί ήξερες τι αντιμετωπίζεις. Ήταν ξεκάθαρα η δικτατορία και πολεμούσες για την ελευθερία. Τώρα ζούμε σε μία δήθεν δημοκρατία και πολεμούμε για μια αληθινή δημοκρατία. Έχουμε να κάνουμε με δήθεν υποστηρικτές της που είναι χειρότεροι και από τους δικτάτορες, γιατί έχουν καταχραστεί τον όρο δημοκρατία, για να καλύψουν τα δικά τους σκάνδαλα.

Σε μια κατάσταση πολέμου βρισκόμαστε. Έχουμε, άραγε, ποτέ διανοηθεί τι σημαίνει να φοβάμαι να βγω έξω, γιατί , αν περάσω από το κέντρο μπορεί και να βρεθώ με καμιά σφαίρα στο κεφάλι; Ακούω στις ειδήσεις για οικονομική κρίση, πολιτική αναστάτωση, κοινωνική παρακμή, για εξαχρείωση, για κρίση θεσμών, αξιών…

Αναρωτιούνται όλοι τι έκαναν στη νέα γενιά, θεωρούν ότι πρέπει να ακούσουν τους νέους κλπκλπ. Αλλά φτάνει! Βαρέθηκα να βγαίνουν όλοι και να περιγράφουν την εποχή. Με πλούσιο λεξιλόγιο, με περίεργες λέξεις, με συνώνυμα των συνωνύμων. Φτάνει πια η ξύλινη γλώσσα. Λύσεις θέλουμε όλοι. Και αυτές δεν τις βγάζει κανένας από το στόμα του. Κανένας δε βγαίνει απλά και αληθινά να πει προτάσεις. Όλοι απλώς διαπιστώνουν το πρόβλημα. Στις λύσεις μάλλον βαριούνται.


Ο πρωθυπουργός απλώς λυπάται για τη δολοφονία και εκφράζει τα βαθύτατα συλλυπητήριά του στην οικογένεια. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ το μόνο που βρήκε σκόπιμο να πει είναι ότι πρέπει να πάμε σε εκλογές. Το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ δίνουν τη δικιά τους ενδοπολιτική μάχη και το ΛΑΟΣ προτείνει να πάμε να διαβάσουμε Πλάτωνα. Μήπως, λέω, μήπως, πρέπει να επικεντρωθούν και λίγο στο "μικρό προβληματάκι" που έχει η χώρα;

Γιατί η κοινωνία δεν έχει τραυματιστεί τις τελευταίες μέρες. Τόσα χρόνια που διαλύουν το κράτος συνεχώς τραυματίζεται. Το σάπιο βρωμάει από μακριά και εμείς δεν αντέχουμε άλλη δυσωδία. Είμαι 18 χρονών και δε θέλω να πιστεύω ότι σ'αυτό τον τόπο ούτε μια αλλαγή δεν μπορούμε να κάνουμε σωστά. Μπορούμε όλοι να αλλάξουμε κάτι προς το καλύτερο, μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι ΟΛΟΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ.

Τι έχουμε να πούμε στην Έλενα;