Ιστορίες της Αλοννήσου....
Τελευταίες μέρες του Αυγούστου στην Αλόννησο. Τόπος ήμερος, απαλός. Στο μέτρο που ορίζει το πεύκο κι η ελιά και βέβαια η θάλασσα. «Αυτές οι γραμμές, αυτά τα χρώματα, αυτή η σιγή» που έλεγε ο Σεφέρης.
Στα νερά της τριγυρνάει η μεσογειακή φώκια, αυτή που τη βαφτίσαμε τρυφερά και παιχνιδιάρικα μονάχους – μονάχους. Όσες βέβαια απόμειναν ακόμα να «μοιρολογάνε τα βάσανα και τους καημούς του κόσμου» για να μνημονεύσουμε το Παπαδιαμάντη. Κι οι άνθρωποι εκεί στη Αλόννησο της έφτιαξαν μια φωλιά, ένα θαλάσσιο πάρκο να την προστατεύουν, να την περιθάλπουν, μιας και είναι είδος υπό εξαφάνισιν.
Στα νερά της τριγυρνάει η μεσογειακή φώκια, αυτή που τη βαφτίσαμε τρυφερά και παιχνιδιάρικα μονάχους – μονάχους. Όσες βέβαια απόμειναν ακόμα να «μοιρολογάνε τα βάσανα και τους καημούς του κόσμου» για να μνημονεύσουμε το Παπαδιαμάντη. Κι οι άνθρωποι εκεί στη Αλόννησο της έφτιαξαν μια φωλιά, ένα θαλάσσιο πάρκο να την προστατεύουν, να την περιθάλπουν, μιας και είναι είδος υπό εξαφάνισιν.
Όποιος πάει στην Αλόννησο τα ξέρει αυτά. Στην Αλόννησο που πήγαμε - ωστόσο – είδαμε ένα χορταριασμένο κτίριο στο ακρωτήριο Γέρακας που κάποτε ήταν το κέντρο περίθαλψης της. Ακούσαμε τους ντόπιους να μας διηγούνται πικρές ιστορίες για την εγκατάλειψη, για τη «φάρσα» που παίζεται, για την αδιαφορία των αρμοδίων. Τελειώσανε τα χρήματα για τους επιστήμονες και τους φύλακες. Τι να σου κάνουν και οι θαλασσινές σπηλιές! Τρομάζουν οι φώκιες, δε βρίσκουν ησυχία. Είναι πολλά τα κότερα, περισσεύει η ασυδοσία όσων ψαρεύουν παράνομα, είναι πολλοί αυτοί που «δεκάρα δε δίνουν».
Κι ωστόσο, όπως μας έλεγαν, φώκιες τριγυρνάνε ακόμη στα νερά τους. Καμιά φορά, ξέθαρρες εμφανίζονται και στο λιμάνι. Και πιάνουν φιλίες με τους ανθρώπους. Ξέρουν πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Είναι πολλοί αυτοί που τις νοιάζονται που το παλεύουν. Μπορούμε να γίνουμε ακόμη περισσότεροι…
από την Άννα Ζωγάκη και
τη Γιώτα Λαφτσή
δυστυχώς για κάποιο λόγο, οι όλο και περισσότεροι είναι οι απέναντι που συνεχίζουν να αδιαφορούν για όλες τις μοναδικές ομορφιές της Ελλάδας. Αυτό τον πλούσιο τόπο που τον ξεπουλάμε ο καθένας με τον τρόπο του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤόσο ποιητική καταγγελία πρώτη φορά βλέπω! Πολύ ζεστό και αποτελεσματικό κείμενο, Άννα, Γιώτα. Κι η Στέλλα σας περιποιήθηκε εικαστικώς, ε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θέμα του θαλάσσιου πάρκου, πράγματι, πληγώνει, όπως τόσα, δυστυχώς, στον τόπο μας. Το κακό είναι πως κανείς δε διακρίνει εύκολα τρόπο ώστε να ισχύει η αισιοδοξία της τελευταίας σας φράσης. Απ'την άλλη, ακόμα και η ανάρτηση αυτή ένας τρόπος είναι κι αυτός...Κι η μη παραίτηση, επίσης!
( Άννα, Γιώτα, συνδεθείτε με την τεχνολογία επειγόντως! :-) )
Πάρα πολύ κάλη ανάρτηση..Θέλω να πώ οτι χάρις στο θερμό κλίμα στα νησία μας ''πολλές'' φώκιες βρίσκουν καταφυγείο στις ακτές μας.. Φυσίκα και πρέπει να σταματήσει η παράνομη αλιεία η οποία 'βοηθαέι' στην εξαφάνιση τους είδους!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μονάχους - μονάχους χρειαζεταί ''συμμάχους - συμμάχους'' αν και είμαι ακόμα μαθητής έχοντας αισθήματα για τα ζώα της φύσης απο πολύ μικρή ηλικία θέλω και εγώ να σας προτρέψω στο να βοηθάμε , να προστατεύουμαι και να αγαπάμε όλα αυτά τα πλάσματα ' που δεν έχουν φώνη για να μας το ζητήσουν ...!!!
Υγ ΕΞΑΛΟΥ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΖΩΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΟΜΟΡΦΑΙΝΟΥΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ..!!!
Θ.Μ
evlahos,Διονύση
ΑπάντησηΔιαγραφήσε χαλεπούς καιρούς η αισιοδοξία-στα όρια της ουτοπίας-ο ροναντισμός και η ευαισθησία, είναι, κατά τη γνώμη μου εντελώς απαραίτητα και τα χαιρετίζω στο σχόλιο του
Θ.Μ.΄Μου άρεσε ιδιαίτερα η έκφραση "συμμαχους-συμμάχους' και το γενικότερο πνεύμα του σχολίου.
Ευχαριστούμε Θ.Μ.
Παράλειψη και.... συμπλήρωση στο παραπάνω:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κείμενο της Άννας, ευαίσθητο και τρυφερό μας ταξίδεψε και μας κινητοποίησε!
Θ.Μ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μπορώ να μην το πω: Χαίρομαι πολύ όταν συναντάω παιδιά με τις απόψεις και τις ευαισθησίες σου.
Η αδιαφορία Άννα και Γιώτα είναι πια καθεστώς σε αυτή τη Πατρίδα μας,και φταίμε Ό λ ο ι.Το Σχολείο μας με το μεράκι που διακρίνει ευάριθμους συναδέλφους όπως εσάς θα προσπαθήσει τουλάχιστον να αναδεικνύει τέτοια θέματα.Κύριο λόγο θα έχουν τα παιδιά που θα πρέπει να τα ευαισθητοποήσουμε σε αυτά τα θέματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο Άννα-Γιώτα
1. Οι θερινές -και/ή οι χειμερινές- εξορμήσεις αποκαλύπτουν εντονότερα πολλά προβλήματα της «πέραν του άστεως» Ελλάδας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞεχασμένοι –ή περίπου- τόποι δείχνουν τις πληγές τους στους ταξιδιώτες και -εν πολλοίς- σ΄αυτούς στηρίζονται για την προβολή των αιτημάτων τους.
2. Από 10 Σεπτεμβρίου έως 1 Οκτωβρίου, στην πλατεία Συντάγματος έχει οργανωθεί οικολογικό Φεστιβάλ με φαντασία, πρωτοτυπία , γνώση, που μας καλεί να το γνωρίσουμε .
Τέτοιες διοργανώσεις ,σίγουρα, έστω και μακροπρόθεσμα, λειτουργούν «θεραπευτικά» - προς καταστάσεις παρόμοιες μ΄αυτές που τόσο ευαίσθητα περιγράφουν η Άννα και η Γιώτα στην ανάρτησή τους.
«Συμμάχους- συμμάχους», λοιπόν, που λέει κι ο Θοδωρής!
-μήπως πρέπει να το σκεφτούμε σοβαρά ως σύνθημα, τίτλο κτλ;;;-