Φρανσουά Τρυφώ, Τα 400 χτυπήματα

Το σημείωμα που καρφιτσώθηκε στον πίνακα ανακοινώσεων και τα πολύ ενδιαφέροντα σχόλια που προκάλεσε
με οδήγησαν σε μια ταινία που αγαπάω πολύ, «τα 400 χτυπήματα», του Φρανσουά Τρυφώ (François Truffaut).
Το βίντεο που ακολουθεί αποτελεί την τελευταία σκηνή του έργου, όταν ο νεαρός Αντουάν, το σκάει από το αναμορφωτήριο .
[Προβλήματα στον οικογενειακό χώρο και στο σχολείο οδήγησαν το νεαρό ήρωα της ταινίας σε παραβατική συμπεριφορά.
Η καλύτερη λύση για την αντιμετώπιση των συμπεριφορικών του προβλημάτων θεωρήθηκε η παραπομπή του σε αναμορφωτήριο].
Τα τελευταία αυτά λεπτά της ταινίας αποτελούν πια βασικό σημείο αναφοράς για την κινηματογραφική τέχνη.
Ο μικρός ξεφεύγει από την επιτήρηση και τολμά τη φυγή προς την ελευθερία. Τρέχει μπροστά σε μία κάμερα που τον ακολουθεί, κάποτε δεν την προλαβαίνει και σχεδόν βγαίνει από το πλάνο, τρέχει λίγο πιο γρήγορα και σαν να μας προσπερνάει. Ξαφνικά το πλάνο ανοίγει, φαίνεται ο ορίζοντας, η θάλασσα απλώνεται μπροστά μας: είναι ο στόχος του μικρού. Ο Αντουάν κατεβαίνει την πλαγιά, φτάνει στην παραλία, περπατάει για λίγο στα ρηχά, γυρίζει, μας κοιτάει, το πλάνο παγώνει.
Αμέσως μετά θα πέσουν οι τίτλοι του τέλους. Εμείς έχουμε ακόμη μπροστά μας τα μάτια του μικρού.
Πολύ ενδιαφέρουσα είναι και η μουσική: Στην αρχή ακούγονται οι φωνές των παιδιών, μετά, όταν ο Αντουάν το σκάει, ακούγονται τα σφυρίγματα του επόπτη, στη συνέχεια ακούγεται το ρυθμικό τρέξιμο του παιδιού –και ο χτύπος της καρδιάς του;- και στο τέλος, καθώς το πλάνο αποκαλύπτει τη θάλασσα- στόχο του Αντουάν, ακούγεται μουσική θριαμβευτική, απελευθερωτική, λυτρωτική.
Τι έχουμε να πούμε στο παιδί που μας κοιτάζει στο τέλος;

Ε.ΤΖΕΤΖΟΥ

Σημείωση:Τεχνικοί λόγοι με ανάγκασαν να αρχίσω το βίντεο από τη σκηνή της παραλίας