Άδειες αίθουσες. Ψυχές;
Άδειες τάξεις, στον όροφο της τρίτης λυκείου τον Απρίλη, βοηθούσης και της αιφνίδιας "επιδότησης" της Απουσίας από το Υπουργείο Παιδείας.
Η εκπαιδευτική διαδικασία τραυματισμένη, λειψή, μετέωρη, παιδιά και μαθητές που δε συμπορεύονται στο τέλος του ταξιδιού.
Αδύναμοι οι εκπαιδευτικοί απέναντι στη σαρωτική φροντιστηριακή λογική της τεχνικής της προετοιμασίας. Το κοινωνικό ντόπινγκ ανακυκλούμενο, κατασκευάζοντας τους μύθους του, οδηγεί γονείς και μαθητές μακριά από τις σχολικές αίθουσες, μακριά από εκεί που ακόμα υπάρχει η ελπίδα ζύμωσης και καλλιέργειας νου και ψυχής.
Η εκπαιδευτική διαδικασία τραυματισμένη, λειψή, μετέωρη, παιδιά και μαθητές που δε συμπορεύονται στο τέλος του ταξιδιού.
Αδύναμοι οι εκπαιδευτικοί απέναντι στη σαρωτική φροντιστηριακή λογική της τεχνικής της προετοιμασίας. Το κοινωνικό ντόπινγκ ανακυκλούμενο, κατασκευάζοντας τους μύθους του, οδηγεί γονείς και μαθητές μακριά από τις σχολικές αίθουσες, μακριά από εκεί που ακόμα υπάρχει η ελπίδα ζύμωσης και καλλιέργειας νου και ψυχής.
Σχετικά με το θέμα ένα μικρό κείμενο-παρέμβαση
και μια παραπομπή.
Η παρέμβαση είναι του μαθητή της Γ΄τάξης
Ανδρέα Μαρκουλιδάκη,
ενός μαθητή που τρία χρόνια τώρα τιμά με τον καλύτερο τρόπο το συνεργατικό και συμμετοχικό πνεύμα στο σχολείο μας.
Και η παραπομπή είναι στο εξαιρετικό κείμενο του γνωστού φυσικού, συγγραφέα (και λογοτέχνη, αν μας επιτρέπει)
Ανδρέα Ιωάννου Κασσέτα
" Η Ιθάκη κηρύσσει τον πόλεμο στο ταξίδι",
όπου "Ιθάκη" είναι ο αυτοσκοπός και στην περίπτωση τη δική μας οι πανελλαδικές εξετάσεις , ενώ "ταξίδι" η σχολική διαδρομή. Το κείμενο είναι αναρτημένο στην ιστοσελίδα του συγγραφέα
(http://users.sch.gr/kassetas).
Το κείμενο του Ανδρέα Μαρκουλιδάκη:
" Είμαι μαθητής του Γ΄3 , στην αίθουσα με τα χρωματιστά τουβλάκια και τους στίχους, παρ'όλα αυτά αυτές τις μέρες το χρώμα της ψυχής μου είναι πιο μαύρο από ποτέ, όταν μπαίνω στη τάξη (δυστυχώς αραιά και πού) και βλέπω ένα τμήμα ερημωμένο. Όπως δηλαδή και σε όλα τα σχολεία, οι μαθητές της τρίτης λυκείου απουσιάζουν αυτό τον καιρό.Είναι οι τελευταίες μέρες μας στο σχολείο, και θα έπρεπε να είναι οι ωραιότερες, γιατί το Σεπτέμβρη δε θα βρεθούμε κι εμείς στο προαύλιο για τον αγιασμό.
Το κείμενο του Ανδρέα Μαρκουλιδάκη:
" Είμαι μαθητής του Γ΄3 , στην αίθουσα με τα χρωματιστά τουβλάκια και τους στίχους, παρ'όλα αυτά αυτές τις μέρες το χρώμα της ψυχής μου είναι πιο μαύρο από ποτέ, όταν μπαίνω στη τάξη (δυστυχώς αραιά και πού) και βλέπω ένα τμήμα ερημωμένο. Όπως δηλαδή και σε όλα τα σχολεία, οι μαθητές της τρίτης λυκείου απουσιάζουν αυτό τον καιρό.Είναι οι τελευταίες μέρες μας στο σχολείο, και θα έπρεπε να είναι οι ωραιότερες, γιατί το Σεπτέμβρη δε θα βρεθούμε κι εμείς στο προαύλιο για τον αγιασμό.
Αφήνουμε πίσω μας ένα τεράστιο κεφάλαιο που λέγετε ΣΧΟΛΕΙΟ, και αντί να περνάμε τις καλύτερες στιγμές της ζωής μας στο σχολείο για να το θυμόμαστε με χαμόγελο, μας επέβαλαν να είμαστε όλη μέρα σε ένα γραφείο και να διαβάζουμε, προκειμένου να αποστηθίσουμε αυτολεξεί τεράστια κατεβατά, ξεχνώντας ότι τελειώνει ένα κεφάλαιο 12 χρόνων.
Κανείς όμως δεν μπορεί να απαντήσει στη βασική μας ερώτηση: <γιατί συμβαίνει αυτό;>Η ευθύνη δεν βαραίνει ούτε τους καθηγητές μας, αλλά ούτε και εμάς. Αυτό που καταλαβαίνω φεύγοντας απ το Λύκειο είναι ότι κάποιοι έχουν φροντίσει ώστε να εξευτελίσουν το σχολείο με το χειρότερο τρόπο, προσδίδοντάς του εξετασιοκεντρικό χαρακτήρα, και όταν οι καθηγητές προσπαθήσουν να κάνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που οι Πανελλήνιες απαιτούν, εμείς αμέσως τους κατηγορούμε γιατί το θεωρούμε αποπροσανατολιστικό.
Το μόνο θετικό στην περίοδο αυτή είναι ότι οι καθηγητές στο σχολείο μας προσπαθούν να μας κάνουν να ξεσκάσουμε με οποιονδήποτε τρόπο τις ώρες που είμαστε εκεί.Όταν όμως δώσουμε εξετάσεις, και γυρίσουμε το βλέμμα μας στη χρονιά που πέρασε, θα δούμε ότι όλη τη χρονιά ασχολούμασταν μόνο με το διάβασμα και δεν καταφέραμε να ζήσουμε τον ΖΩΝΤΑΝΟ οργανισμό που λέγεται σχολείο.
Δυστυχώς αυτά είναι τα καλύτερά μας χρόνια, και πέφτουνε στη φωτιά... Ελπίζω από το Σεπτέμβρη, να πηγαίνουμε στον ίδιο χώρο, αλλά με άλλη διάθεση και ζωντανοί!!!"
Στο άρθρο του ο Ανδρέας Ιωάννου Κασσέτας, αφού θέσει το ερώτημα:
« Παροχή Παιδείας ή Προπόνηση για επικείμενες εξετάσεις; », θα το εξετάσει διεξοδικά μελετώντας το διαχρονικά με ευθυκρισία, οξεία και διεισδυτική ματιά και ταυτόχρονα με έναν υφέρποντα αλλά ευδιάκριτο πόνο.
Και μόνο ο τίτλος του " Η Ιθάκη [σκοπός/εξετάσεις] κηρύσσει τον πόλεμο στο ταξίδι" αποτελεί ένα τόσο εύγλωττο σχόλιο για την απώλεια του προσανατολισμού που παρατηρείται στο πλεούμενο της Εκπαίδευσης.
Και η κατάληξη ( " Για όλους τους σήμερα «αμυνόμενους» η Ιθάκη-αυτοσκοπός δεν μπορεί να σκιάζει τη σημασία του ταξιδιού και τον σοβαρότατο κοινωνικό του ρόλο") μας δίνει κουράγιο να πιστέψουμε και να αναζητήσουμε λύσεις.
Διαβάστε το εδώ:
Διαβάστε το εδώ:
και στείλτε μας και τις δικές σας γνώμες.
Ναι, είναι πολύ λυπηρό να βλέπεις άδειες αίθουσες είτε τώρα είτε και στο τέλος που έχουν φύγει τα παιδιά και μένουμε μόνοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό την άλλη, θα επιχειρήσω να το δω και λίγο διαφορετικά. Εξετάσεις δίνουν και είναι καλό όταν δίνεις εξετάσεις για οποιοδήποτε λόγο, να μένεις και λίγο μόνος σου. Να συμμαζεύεις τις γνώσεις σου, να συγκεντρώνεσαι στον εαυτό σου. Το να έχεις πάνω από το κεφάλι σου έναν δάσκαλο ή φροντιστή μέχρι τελευταία στιγμή, σε αποδιοργανώνει και σε αγχώνει περισσότερο. Τώρα θα μου πεις πάνε φροντιστήριο. Όχι όλοι και όχι συστηματικά μέχρι τελευταία στιγμή...ελπίζω. Επιλεκτικά ίσως βλέπουν κάποιους καθηγητές, όταν έχουν απορίες. Εγώ πάντα τους έλεγα τηλεφωνήστε μου για οτιδήποτε χρειαστείτε, έστω και κουβεντούλα, αλλά θεωρώ αναγκαία τη μοναχική μελέτη στο τέλος της διαδρομής. Είναι βέβαια και οι ωραίες στιγμές στην τάξη που χάνονται, δίκιο έχει το παιδί, αλλά και μόνο που το νιώθει αυτό, σημαίνει ότι το σχολείο έκανε καλά τη δουλειά του. Καλή δύναμη, καλό κουράγιο στα παιδιά σας και σε όλα τα παιδιά.
ε και τι να λέει?να πηγαίνουμε σχολείο?αφού δίνουμε πανελλήνιες και οι καθηγητές του σχολείου είναι ανίκανοι να ανταποκριθούν σε αυτό...και για μένα τουλάχιστον το να πηγαίνω σχολείο αυτή την περίοδο είναι χάσιμο χρόνου...και σιγά χάρη τους κάνουμε που δεν πατάμε...πάνε πιο νωρίς σπίτι τους...σιγά μην στεναχωρηθούν κιόλας...εμένα μου έβγαζαν το λάδι κάθε χρόνο με τις απουσίες,τις αποβολές,τα ποινολόγια και τα διαγωνισματά τους...μόνο με την παρέα μου περνούσαμε καλά...και οι μλκες μας χώρισαν...τι λοιπόν?χαίρομαι που δεν πατάω...δεν θέλω να ξαναπατήσω ποτέ εκεί μέσα...χαίρομαι που τελειώνει επιτέλους...ποτέ δεν το ένιωσα σπίτι μου...ποτέ δεν ένιωσα πως με δίδαξε κάτι σωστά...ούτε καν την γνωστή ύλη...πάντα οι καθηγητές ήταν εχθροί μας...πάντα έλεγαν τα κωλόπαιδα...καλά τους κάναμε και εμείς λοιπόν...κανείς τους δεν νοιάστηκε πραγματικά για μας...στο σχολείο μου όλα τα παιδιά είναι περίεργα και εγώ μαζί τους...ο καθένας κουβαλάει την τρέλα του...όμως κανείς δεν μπήκε στον κόπο να μας νιώσει...σωστά...άλλωστε το λένε και οι ίδιοι ότι είμαστε τελειωμένες ιστορίες...εγώ όταν ακούω τη λέξη σχολείο στο μυαλό μου έρχεται η εικόνα μιας φυλακής...
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι κι εδώ Διονύση και πρώτη η κόρη μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓυριστρούλα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα. Εγώ πιστεύω πως είναι απογοητευτικό. Όχι απλώς το ότι τώρα στο τέλος και πριν τις εξετάσεις αδειάζουν οι τάξεις του σχολείου
(γιατί του φροντιστηρίου δεν αδειάζουν), αλλά η όλη αντίληψη που καταλήγει σ' αυτό.
Ναι. Χρειάζονται χρόνο. Και χρειάζονται από το δημοτικό, το γυμνάσιο, το υπόλοιπο λύκειο. Χρόνο δικό τους και χρόνο για να απλώσουν το διάβασμά τους, να βρούνε τη μέθοδό τους, να συστηματοποιήσουν τη μελέτη τους. Το σχολείο κάποτε ( μάλλον πολύ κάποτε) δεν τους έκλεβε αυτό το χρόνο. Τα παιδιά τα φορτώσαμε με πολλά και τους στερήσαμε το χρόνο.
Και βέβαια, λοιπόν, τώρα, λίγο πριν από τις εξετάσεις, ας κλέψουν χρόνο.
Αλλά γιατί, άραγε, μόνο απ' το σχολείο, προτού το περάσουν από αξιολογικό κόσκινο κι όχι, σε καμία περίπτωση, κι απ' το φροντιστήριο; Είναι όλα τα φροντιστήρια καλά κι όλα τα σχολεία κακά;
Κι ακόμα: Για πόσο ακόμα θα βάζουμε κριτήριο για κάθε μας σκέψη τις άγιες Εξετάσεις; Για πόσο ακόμα πρέπει να συμβάλλουμε στη μυθοποίηση αυτή;
Είναι πολλές οι σκέψεις. Μακάρι να ακούσουμε πολλές απόψεις.
Χαιρετισμούς στο νησί ( φοβερά τα σημειώματα των παιδιών σας για την εκδρομή τους!)
Ziggy,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεί να έχεις δίκιο για όλα αυτά που λες, αλλά ένα τέτοιο σχολείο που περιγράφεις είναι ένα λάθος σχολείο. Και ένα τέτοιο σχολείο αν μας νοιάζει, μας νοιάζει μόνο για να το αλλάξουμε.
Δε θα σου υπερασπιστώ, λοιπόν, τους καθηγητές που δε νοιάζονται, τους ανίκανους, όπως γράφεις, που σας καταδιώκουν νυχθημερόν και φορτώνουν τσουβάλια με απωθημένα τους πάνω σας, που "κουβαλάνε την τρέλα τους", που σας αποκαλούν "τελειωμένες ιστορίες" κλπ.
Και μπορεί, επίσης, να καταλαβαίνω τα αρνητικά σου συναισθήματα, με βάση τα οποία καταλήγεις στο συμπέρασμα: σχολείο=φυλακή.
Όμως γενικεύεις. Και ακυρώνεις τα παιδιά σαν και σένα, με όνειρα, με διάθεση για ζωή, με καθαρό μυαλό και καρδιά, τα παιδιά που δε συμβιβάζονται με τις κονσέρβες που τους "προσφέρουν". Και που ονειρεύονται. Και που κάποτε μεγαλώνουν και αντέχουν να κρατάνε ζωντανά τα όνειρά τους. Και παρά τα κομμένα φτερά τους συνεχίζονται να αγωνίζονται για τον άνθρωπο.
Κάποια γίνονται κομμώτριες, κάποια γιατροί, κάποια υδραυλικοί ή νοικοκυρές, δικηγόροι, δημοσιογράφοι ακόμα, κάποια εκπαιδευτικοί, γίνονται ο,τιδήποτε, τέλος πάντων. Άνθρωποι, όμως, αυτοί, με όνειρα, με κριτική διάθεση απέναντι στην κοινωνία, πολίτες ενεργητικοί, συμμετοχικοί.
(συνεχίζεται στο επόμενο σχόλιο)
Δεν μπορώ να βάλω, λοιπόν, σε ένα τσουβάλι τους καθηγητές και απ' έξω να γράψω "καθάρματα", ούτε τους μαθητές σε άλλο. Μόνο να προσπαθώ μπορώ. Στο χώρο που δουλεύω, αρχικά. Κι αν δεν έχει χρώμα, να βάζω απ' το δικό μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠας φροντιστήριο; Κάνεις ιδιαίτερο; Αναρωτήθηκες γιατί εκεί δεν κάνει κανείς απουσίες; Στα φροντιστήρια οι εκπαιδευτικοί είναι όλοι έτσι όπως θέλεις να είναι; Σεμνοί, ικανοί, στοργικοί, γεμάτοι αγάπη κλπκλπ; Πρόσεξε, δε λέω το αντίθετο. Φαντάζομαι ότι κι εκεί, όπως παντού, υπάρχει όλη η γκάμα ανθρώπων και τεράτων.
Ναι, αλλά γιατί εκεί, τώρα που είναι οι εξετάσεις, όπως γράφεις, δεν αδειάζετε τις αίθουσες, να καθήσετε να διαβάσετε στο σπίτι σας; Μπορείς να πείσεις τον εαυτό σου πως σε όλη την Ελλάδα, σε όλα τα φροντιστήρια, γίνεται καλή δουλειά και σε όλα τα σχολεία υπάρχει αυτό που περιγράφεις; Μήπως, δηλαδή, πρέπει να σκεφτούμε και άλλους λόγους, εκτός από ικανούς και ανίκανους καθηγητές, που οδηγούν σ' αυτές τις συμπεριφορές;
Εγώ μόνο θέλω να σου πω πως και στα σχολεία τα όνειρα απεγνωσμένα ψάχνουν μια γωνιά ν' ακουμπήσουν. Κι αυτή τη γωνιά πρέπει να τους τη φτιάξουμε εμείς, οι εκπαιδευτικοί. Όχι ερήμην σας, όμως. "Δείξε μου τον τρόπο κι αν θέλει κι άλλο κόπο εγώ θα προσπαθώ", που λέει και το τραγούδι…
( Πολύ σ' ευχαριστούμε για το σχόλιο. Επιτέλους, αντίλογος! :-) )
Κική,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην τα βάζεις με το παιδί, μαμά.
Κι εγώ ποτέ δεν είπα πως τα παιδιά ευθύνονται γι'αυτό. Είναι, νομίζω, αρκετά σύνθετο το πρόβλημα, με λόγους και αιτίες ποικίλων προελεύσεων.
Είναι, όμως, το θεωρώ πρόβλημα, που πρέπει να μας απασχολεί.
Καλή δύναμη στην κόρη!
Aχ! βρε Διονυση, αυτες οι ερημωμενες ταξεις πονανε τοσο πολυ.... Στη σκεψη περσι τις εβλεπα αδειες κι οταν μια μερα μεσα στη βδομαδα αποφασισαμε με τους συμμαθητες μου να γεμιζουμε τη δικη μας αιθουσα και να ηχει ξανα οι ζωντανια μας μεσα στο σχολειο, τότε χάρηκα πραγματικα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκεινη η μερα, καθε Πεμπτη η αιθουσα έπαιρνε ζωή...
Και το καλο ηταν πως δε γεμιζε μονο απο τα δικα μας χαμογελα μα και απο των καθηγητων μας. Γιατι ξερεις, κατεβαιναμε στα γραφεια και καναμε κεφι (φυσικα υπηρχαν κι εκεινοι που ελεγαν τι θελετε παλι εδω, αυτους απλα τους αποφευγαμε...) Εξαλλου οι δικοι μου καθηγητες, εκεινοι που με αφησαν με τον τροπο τους να τους αποκαλω δικους μου, ηταν παντα εκει, να με συμβουλεψουν κ να μου παρουν το αγχος...
Το σχολειο για μενα αποτελουσε και αποτελει μια μεγαλη ανασα....
Ziggy,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου φαίνεται ότι το σχολείο που περιγράφεις είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.Μπορεί να ήμουνα απλά τυχερή, αλλά στη μέχρι τώρα πορεία μου στο σχολείο συνάντησα καθηγητές που αγάπησα πραγματικά.Ανθρώπους με κέφι και όρεξη για δουλειά που θα θυσίαζαν όλα τα διαλείμματα του κόσμου για να μου λύσουν μια απορία.Ανθρώπους οι οποίοι δέχοναται εμένα και τους συμμαθητές μου όπως είμαστε και συνεχίζουν να νοιάζοναται για μας και να μας αγαπάνε ακόμα και όταν τους γυρίζουμε την πλάτη.Δε λέω ότι δεν υπάρχουν περιπτώσεις καθηγητών οι οποίοι δεν αγαπάνε τη δουλεία τους και κατ'επέκταση τα παιδιά,όμως δεν μπορώ να δεχτώ ότι είναι η πλειοψηφία.ψηαντιν
Όσο για το φροντηστήριο δεν ξέρω τι να πω...Διάβασα σε ένα διαφημιστικό που μας μοίρασαν έξω απ'το σχολείο (ειρωνικό έτσι?)τα "πλεονεκτήματα" εκείνου του συγκεκριμένου φροντηστηρίου τα οποία ήταν περίπου αυτά:ολοκλήρωση της ύλης από νωρίς,χρόνος για επαναλήψεις,τρίωρα διαγωνίσματα...καλά όλα αυτά δε λέω,αλλά πουθενά δεν αναφέρει την αγάπη για τη γνώση και για την αναζήτηση της γνώσης...Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς το σχολείο γιατί εκεί είναι που έμαθα να σκέφτομαι,να νιώθω,να συνεργάζομαι,να ακούω. Δεν ξέρω αν πρεπει να με προσβάλλει η αποψη ότι τα φροντηστήρια μου είναι απαραίτητα για να πετύχω και ότι χωρίς αυτά,δεν μπορώ να τα καταφέρω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλς,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το "κάθε Πέμπτη" σαν πάρτι μου ακούγεται!!
Φαίνεται πως και στο σχολείο σου είχατε δημιουργήσει ισχυρούς δεσμούς. Και φαίνεται όχι μόνο από το σημερινό σου σχόλιο, αλλά από τόσα, τόσον καιρό. Ε, δεν είναι χαρά αυτό;
Izzie!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς ήρθατε, γαϊδούρια!!
Ο Μάρκος έχει στρώσει το κόκκινο χαλί.
Η μπάντα έχει τα χάλκινα γυαλισμένα και το υπόλοιπο προσωπικό στη σειρά, με λουλούδια στο πέτο και στα χέρια!
(Αύριο φέρτε και καμιά φωτογραφία σε κανένα στικάκι. Έχουμε κι ένα μπλογκ να συντηρήσουμε..)
ΥΓ. Οι πρώτες πληροφορίες λένε πως επιστρέψατε ευτυχείς. Τα λέμε αύριο.
Συμπτώματα νοσηρά της χρόνιας παθολογίας του ελληνικού σχολείου.Αν ισχύει το "εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω",η θλιβερή εικόνα των άδειων αιθουσών δεν είναι παρά ο καθρέφτης που αντανακλά μια κοινωνία σε αποσυνθεντική παρακμή,όπου χάσκουν οι "άδειες κεφαλές" τραγικά γελοίων πολιτικών ηγεσιών-τρομάρα τους-που χρόνια ολόκληρα ασελγούν πάνω στο δημόσιο σχολείο,παίζοντας τα ρέστα τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕσχάτως στο "πάρτι" της Γ΄Λυκείου αναζωπυρώθηκε το κέφι με τη φαεινή εμπνευση-απροκάλυπτα μαθητοπατερίστικης κοπής-να αυξηθεί σκανδαλωδώς το όριο των απουσιών-για φανταστείτε-λόγω...γρίπης!!!Πόση γελοιότητα ν'αντέξουμε οι φτωχοί!
Θα μπορούσαμε να φτερνιζόμαστε,να κλαίμε από επιδημία ασυγκράτητου γέλιου,αν όλα αυτά τα τσαρλατάνικα καμώματα δεν παίζονταν πάνω στην ανάγκη και τα όνειρα των παιδιών.[Χαίρε Αντρέα,χαίρετε όλοι εσείς οι όμορφοι κι οι όμορφες που μας κρατάτε ζωντανούς]
Θα το ξαναπώ,Διονύση,"τα καημένα μας τα παιδιά"...Κι από ανάγκη σα μάντρα μουρμουρίζω στίχους-βάλσαμο προσδοκώντας στον Αντρέα,τη Στέφη,την Ισμήνη....σε όλες τις γεμάτες ψυχές...Δεν μπορεί "το χάσμα που ανοίγει ο σεισμός" παρά "να γεμίζει άνθια".
[Καλό κουράγιο παιδιά της Γ΄Λυκείου,μη μασάτε,είναι μόνο εξετάσεις.Το ξέρετε δα,η ζωή είναι αλλού.]
Διονύση,izzie
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν θεωρώ ότι στο φροντηστήριο μου έδωσαν αγάπη ή την απόλυτη γνώση...λύση ανάγκης είναι εφόσον στο δικό μου τουλάχιστον σχολείο είναι ανίκανοι να μας διδάξουν σωστά την ύλη...επίσης πιστεύω πως σε όλα τα σχολείο ακόμα και στα ιδιωτικά σχεδόν όλοι οι μαθητές της τρίτης λυκείου ακόμα και αυτοί που αγαπούν το σχολείο πηγαίνουν στα φροντηστήρια γιατί αλλιώς θα αποτύχουν...τώρα βέβαια εδώ φταίει το σύστημα και η νοοτροπία που μας έχουν περάσει...όμως σε αρκετές περιπτώσεις φταίνε και οι καθηγητές που κάνουν ότι να ναι...μάλλον το δικό σας σχολείο είναι η εξαίρεση...στα περισσότερα επικρατεί η ίδια κατάσταση με το δικό μου...έτσι για την ιστορία σου λέω ότι στην αρχή δεν ήθελα να πάω φροντηστήριο και εχω τσακωθεί πολλές φορές με καθηγητές του φροντ. επειδή δεν μου άρεσε ο τρόπος με τον οποίο δίδασκαν το μάθημα μόνο και μόνο για να γράψουμε καλά στις πανελλήνιες...δεν μου άρεσε γενικά ο τρόπος με τον οποίο έπρεπε να διδαχθούν τα μαθήματα χωρίς ίχνος συναισθήματος κλπ...αλλά στη συνέχεια κατάλαβα ότι και οι καθηγητές στο φροντ κάνουν τη δουλειά τους και ότι δεν γίνεται αλλιώς και έτσι το βούλωσα...και στο δημοτικό ονειρευόμουν το ιδανικό σχολείο όπως το περιγράφετε όλοι εσείς αλλά φυσικά στη συνέχεια διαπίστωσα ότι δεν ειναι έτσι...επίσης όντως δεν κάνουμε απουσίες από το φροντηστήριο γιατί εκεί πληρώνουμε...εκεί όμως βλέπεις τουλάχιστον τους καθηγητές να προσπαθούν,όχι σαν του σχολείου που αράζουν...οκ ίσως αν πήγαινα στο σχολείο που διδάσκεις εσύ να μην χρειαζόταν να πάω φροντ...όμως και εσύ ο ίδιος λες πως ακόμα και εκεί είναι άδειες οι αίθουσες της τρίτης...όπως είπα και πριν στο φροντ δεν μου έδωσαν αγάπη ή κάτι τέτοιο και σίγουρα όχι αμέσως...είμαι περίεργη φάση εγώ, κανείς δεν πιστεύει σε μένα αν δεν το αποδείξω...αργότερα βέβαια δέθηκα με κάποιους καθηγητές...τέσπα γενικά δεν ήθελα να υποτιμήσω το σχολείο...πιστεύω πως είναι σημαντική η ύπαρξή του όπως και η ύπαρξη σωστών καθηγητών...το θέμα είναι πως τα σκηνικά που περιγραφετε όλοι εσείς μου φαίνονται σχεδόν ουτοπικά επειδή ποτέ δεν τα έζησα...και σίγουρα δεν πιστεύω πως όλα τα σχολεία είναι σαν το δικό μου,ούτε ότι σε όλα τα φροντηστήρια γίνεται σωστή δουλειά...απλά πιστεύω πως το δικό σας σχολείο είναι από τις λίγες εξαιρέσεις...xDDDD
Διαβάζοντας όλα τα παραπάνω σχόλια,
ΑπάντησηΔιαγραφήένιωσα καλά-ακούγεται παράξενο;!-
γιατί όλα αυτά που γράφτηκαν
είναι γνήσια, αληθινές σκέψεις από καρδιάς.
Από τη μεριά της δασκάλας,
ευχαριστώ πολύ την ziggy,γιατί και μόνο το ότι έσκυψε πάνω από το πολύπαθο σχολειό και εντελώς αυθεντικά καταγγέλει και επανέρχεται, με προβληματίζει, με ταρακουνάει....
Διονύση, το σχόλιο σου με καλύπτει.
Η σχολική πραγματικότητα είναι σύνθετη, όπως οι άνθρωποι-μέλη της.
Θα ήθελα, όμως, να ευχηθώ τα παιδια και οι γονείς, να βρουν το θάρρος να αντισταθούν στις καθιερωμένες λογικές και να υπερασπίσουν αυτό που πραγματικά θάπρεπε να είναι "δικό τους": το σχολείο.
Οι μαθητές μπορούν, με τη συνεργασία των δασκάλων τους να κάνουν προσωπικό διάβασμα, προσωπικές επιλογές, να κυνηγήσουν το όνειρο τους, να πάρουν το ρίσκο της ανατροπής.
Ανδρέα,σε ευχαριστούμε
Ισμήνη,τα λέμε αύριο!
ziggy,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠίσω από τους καλούς και τους κακούς καθηγητές, πίσω από τα άδεια σχολεία και τα γεμάτα φροντιστήρια, νομίζω πως βρίσκονται αντιλήψεις νεοελληνικής κοπής που διεκδικούν παγκόσμια πρωτοτυπία και που, αν καταφέρναμε να ξεπεράσουμε την ανάγκη μας να κλάψουμε εξαιτίας τους, θα μας ξεκάρδιζαν απ' τα γέλια, όπως λέει κι η Άννα.
Στο γράφω αυτό, γιατί πιστεύω πως το φαινόμενο των άδειων αιθουσών δεν κρίνεται από την ποιότητα ή μη των διδασκόντων στα σχολεία. Νομίζω πως το παιχνίδι έχει παιχτεί και κριθεί πριν. ( Και βέβαια σ' αυτό το παιχνίδι οι καθηγητές έχουμε κι εμείς τις ευθύνες μας.)
Έστω κι έτσι αν είναι, πάντως, τι άλλο απ' το εμμονικά να προσπαθείς να το ονειρευτείς αλλιώς και να προσπαθείς να το κάνεις να αλλάξει; Πώς να ανέχεσαι να είσαι μέσα σε ένα σύστημα δύσοσμο και να μην ψάχνεις πουθενά για αέρα; [Για τον εαυτό μου μιλάω, για τους καθηγητές που συμμετέχουν στο σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα]
Να είσαι καλά.
Καλή μου ziggy,απλώς μη μασάς σε ό,τι κι όποιους εμπορεύονται το μόχθο σου ή πάλι σε όσους αδιαφορούν.Οι δεύτεροι είναι απλώς γελοίοι,παραδίδονται στη χλεύη των μαθητών τους έτσι κι αλλιώς,οι πρώτοι αλαζονεύονται κ' κορρυβαντιούν,ευελπιστώντας να τους προσλάβουν και την επόμενη χρονιά οι έμποροι της-κ'καλά-"γνώσης"-συνάδελφοί μας κομπλεξικά ελλειμματικοί,που δίνουν εξετάσεις επαρκειας σε αδαείς εμπόρους πολιτευτές του Καρατζαφέρη-η Ισμήνη το 'πιασε-οι οποίοι είδαν πεδίον δόξης λαμπρόν στις στάχτες του δημόσιου σχολείου κ όρμηξαν να σας πιούν το αίμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτο διονυση μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν ειναι χαρα...Αυτες ειναι στιγμες ΕΥΤΥΧΙΑΣ....:) Ακομη και τωρα οι επισκεψεις μας ειναι ενα μικρο παρτυ!!!
Δεν ξέρω αν το σχολείο μας αποτελεί εξαίρεση, πάντως σίγουρα ξέρω ότι έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης...Όσο για το σωστό τρόπο διδασκαλία της ύλης εξαρτάται από το τι θεωρεί ο καθένας σωστό. Είναι πιο σωστό να μαθαίνουμε τυποποιημένα κάποια πράγματα μόνο και μόνο για να γράψουμε στις πανελλήνιες ή προτιμάμε να εμβαθύνουμε στα μαθήματα και να αναζητούμε την ουσία τους.Και ναι έχω συναντήσει και καθηγητές οι οποίοι έμοιαζαν να βαριούνται, αλλά δεν ξέρω αν ήταν πάντα έτσι ή άλλαξαν στην πορεία, όταν συνειδητοποίησαν ότι η πλειοψηφία της τάξης δεν προσέχει, δε διατυπώνει απορίες με λίγα λόγια δεν ενδιαφέρεται, γιατί θα τα μάθει το απόγευμα στο φροντηστήριο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην μπορώντας να μην συμμετέχω στη συζήτηση(είναι πράγματι αδύνατο) νομίζω ότι όπως αναφέρθηκε κάπου το σχολείο που περιγράφεται δεν είναι ο κανόνας και ελπίζω να είναι έτσι.Εξάλλου γιατί για όλα πρέπει να φταίει το σχολείο και όχι εμείς οι μαθητές που με τη συμπεριφορά μας επιβαρύνουμε την κατάσταση και εν τέλει ζημιωνώμαστε?Γιατί πάντα πρέπει να φταίνε οι άλλοι και όχι εμείς?Δεν είναι΄πολύ εγωιστικό αυτό?
ΑπάντησηΔιαγραφήσυμφωνω με το νικο... οι μαθητες εχουν μεγαλο μεριδιο ευθυνης. Μα παντα λεμε να μην κατηγορησουμε τα παιδια, θα πληγωθουν... Οχι! φταινε μαθητες και καθηγητες... Φταει το συστημα ναι. αλλα αφου δεν μπορουμε να το αλλαξουμε ας αλλαξουμε πρωτα τους εαυτους μας!!!Ολα απο εκει αρχιζουν, αυτη ειναι η κινητηρια δυναμη που μπορει να αλλαξει τα παντα...
ΑπάντησηΔιαγραφή