ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ.

Ίσως φανεί παράξενο σε πολλούς που με γνωρίζουν ,πως καταπιάνομαι με ένα ποιητή αν και δεδηλωμένος μη οπαδός της ποίησης και των ποιητών.Τα αίτια είναι δύο ,αφενός η μεταφορά της ζωής του στη τηλεόραση αφετέρου διότι είναι πατριώτης μου Τριπολίτης.Ένας επιπλέον λόγος είναι αν και η προσφορά του είναι σημαντική δεν έτυχε μέχρι τώρα της ανάλογης προσοχής όπως άλλοι ομότεχνοί του.Η γενέτειρά μας η Τρίπολη,από την εμφάνισή της και ειδικά μετά την Άλωσή της στις 23 Σεμπτέμβρη του 1821 από τα παλληκάρια του Κολοκοτρώνη ,του Νικηταρά του Σταματελόπουλου, και άλλων άρχισε να γίνεται πόλος έλξης πολλών κατοίκων από άλλες περιοχές της Ελλάδας,κυρίως από Κρήτη,Μακεδονία,Ήπειρο ,Ρούμελη για να σωθούν από τους διωγμούς των Τουρκων,αλλά και των νομών της Πελλοποννήσου,με εισροή κατοίκων κυρίως από τις κωμοπόλεις και χωριά της Αρκαδίας..Έτσι αργότερα και με τον ερχομό των προσφύγων απο Μ.Ασία έγινε ένα μείγμα ανθρώπινο που δημιούργησε μια πνευματική και οικονομική ανέλιξη κύρια στο εμπόριο.Ένας από τους Τριπολίτες ήταν και ο Κώστας Καρυωτάκης που έχει περίοπτη θέση στη πνευματική Τριπολιτσά και γενικότερα στην Αρκαδία.Ο Καρυωτάκης γεννήθηκε στις 30-Οκτωβρίου του 1896,από το νομομηχανικό Γεώργιο Καρυωτάκη και την Τριπολίτισα Αικατερίνη Σκάγιαννη.Αφού λογω μεταθέσεων του πατέρα του πέρασε από Λευκάδα,Αργοστόλι,Λάρισα,Πάτρα Καλαμάτα και Χανιά στα τελευταία τελείωσε το Γυμνάσιο.Το 1909 εγκαθίσταται με την οικογένειά του στην Αθήνα όπου σπουδάζει στη Νομική(1913-1917) ,κάνει μια αποτυχημένη προσπάθεια να δικηγορήσει,έτσι διορίζεται στη Νομαρχία Θεσσαλονίκης το 1919.Ύστερα από κύμα μεταθέσεων έρχεται το 1921 στην Αθήνα και αρχίζει την ποιητική του δράση.Το 1922 γνωρίζεται με την ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη,φοιτήτρια της Νομικής ,όμορφη κοπέλα,από την Καλαμάτα,που εργάζεται στη Νομαρχία Αθηνών μαζί με τον Καρυωτάκη. Η Μαρία ως όμορφη περιτριγυριζόταν από ομορφόπαιδα,και όταν τη ρωτούσαν γιατί ερωτεύθηκε έναν καχεκτικό νέο αυτή απαντούσε«ερωτεύθηκα ένα ποιητή ,γιατί πίστευα ότι μέσα σ΄αυτό το ασθενικό σώμα κρυβόταν ένα ελεύθερο πνεύμα,αν ήθελα να ερωτευθώ ήρωα, θα ερωτευόμουν τον Οδυσσέα Ανδρούτσο».Το 1928 βρίσκεται στην Πάτρα ως υπάλληλος του υπουργείου Πρόνοιας,και μετά στη Πρέβεζα όπου και αυτοκτονεί, 21 Ιουλίου του 1928.Μέσα στη τσέπη του βρέθηκε μια αποχαιρετιστήρια επιστολή του που ξεκινούσε «Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου.....» Την αυτοκτονία του την είχε προαναγγείλει νωρίτερα με το ποίημα τουΙδανικοί Αυτόχειρες.Αποτελεί σταθμό στην Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας,και πολλοί ποιητές τον μιμήθηκαν και δημιουργήθηκε ένα ρεύμα «ο Καρυωτακισμός».Το σπίτι που γεννήθηκε στη Τρίπολη φιλοξενεί την Πριτανεία του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.
Κρατώντας ανα χείρας το βιβλίο του Καρυωτάκη «Νηπενθή» μου έκανε εντύπωση το ποίημα:



Δένδρο
Με αδιάφορο το μέτωπο και πράο,
τα δείλια, τις αυγές θα χαιρετάω.
Δένδρο θα στέκομαι ,όμοια να κοιτάζω
τη θύελλαν ή τον ουρανό γαλάζο.
Είναι ζωή,θα λέω,το φέρετρο όπου λύπη,
χαρά τελειώνουνε του ανθρώπου.


Θα πρέπει να μνημονεύσω ότι τις πληροφορίες τις άντλησα από το θαυμάσιο βιβλίο των Θανάση Κυριαζόπουλου-Κώστα Πανόπουλου «Πνευματική Αρκαδία».
Ειρήσθω εν παρόδω ότι ο Θανάσης Κυριαζόπουλος υπήρξε για βραχύ χρονικό διάστημα καθηγητής μου φιλόλογος στο τότε 1ο Γυμνάσιο Αρρένων Τρίπολης,από τους καλύτερους φιλολόγους που έχω γνωρίσει.








Σχόλια

  1. ...τότε λοιπόν τα μάτια μου θα κλείσω
    κι ο ίδιος θα γελώ καθώς ποτέ μου.
    "Καληνύχτα. Το φως χαιρέτησέ μου."
    θα πω στον τελευταίο που θ' αντικρύσω.
    Όταν, αργά, θα παίρνουμε τον δρόμο,
    η παρουσία μου, κάπως, θα βαραίνει
    πρώτη φορά σε τέσσερων τον ώμο.
    Ύστερα, και του βίου μου την προσπάθεια αμείβοντας,
    το φτυάρι θα με ραίνει
    ωραία, ωραία, με χώμα και μ' αγκάθια...

    Τραγούδι : Ηδύλη Τσαλίκη
    Πρώτο βραβείο στο Α' Φεστιβάλ Κέρκυρας (διεύθ. Μάνος Χατζιδάκης).

    alkinoos

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Απίστευτο!
    Αγαπητοί μαθητές, συνάδελφοι, διαδικτυακοί φίλοι, α-πί-στευ-το!
    Ο κ.Βάγιας αναρτά ποίηση - και δη Καρυωτάκη!
    Μετά από αυτό, ας μην ακούσω κανένα να λέει πως δεν πιστεύει στα θαύματα!

    Φαίνεται πως η ενασχόληση με τα αστέρια, με την ποίηση του ουρανού, σιγά σιγά και υπογείως διέφθειρε την άκαμπτη στάση σας, κ. Βάγια, πάντως μην ανησυχείτε, αυτό είναι θαυμάσιο.

    Σοβαρεύοντας ( όσο μπορώ...),Δημήτρη, πόσο ωραίο το βλέπω να έχουμε ανοιχτά μάτια για όλα, καταργώντας τα στεγανά των πραγμάτων, που περισσότερο τεχνητά παρά φυσικά μου φαίνονται. Μήπως, π.χ, η επιστήμη σου, τα μαθηματικά, δεν αποτελούν έναν άπειρο νοητό κόσμο απολαυστικής περιπλάνησης;

    Λοιπόν, πάντα εκπλήξεις, κ. διευθυντά! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μια και βλέπω στίχους του Καρυωτάκη, ας βάλω κι εγώ αυτούς που από παλιά μου ηχούσαν μελαγχολικά εύστοχοι στην περιγραφικότητά τους:

    Δημόσιοι υπάλληλοι

    Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν
    σαν στήλες δύο δύο μές στα γραφεία.
    (Ηλεκτρολόγοι θα 'ναι η Πολιτεία
    κι ο Θάνατος, που τους ανανεώνουν.)

    Κάθονται στις καρέκλες, μουτζουρώνουν
    αθώα λευκά χαρτιά, χωρίς αιτία.
    «Συν τη παρούση αλληλογραφία
    έχομεν την τιμήν» διαβεβαιώνουν.

    Και μονάχα η τιμή τους απομένει,
    όταν ανηφορίζουμε τους δρόμους,
    το βράδυ στο οχτώ, σαν κορντισμένοι

    Παίρνουν κάστανα, σκέπτονται τους νόμους,
    σκέπτονται το συνάλλαγμα, του ώμους
    σηκώνοντας οι υπάλληλοι οι καημένοι.

    Βρε Αλκίνοε (καλησπέρα),
    ξέρεις, αλήθεια, τι απέγινε αυτή η Ηδύλη Τσαλίκη που είχε μελοποιήσει τη "Δικαίωση"; Θυμάμαι (1981), μου είχε αρέσει πολύ η φρέσκια και ευαίσθητη μελοποίησή της.

    (Γεια σου, Δημήτρη)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Poli endiaferousa anartisi! O Karyotakis itan o agapimenos mou poiitis sto gymnasio!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Διονύση,
    και όμως, είπε κάποτε και αυτό:
    "Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν στο σκοτάδι.
    Και με είδε μια αχτίδα"

    Όμορφη έκπληξη η ανάρτησή σας, κύριε Βάγια!

    (ελίνα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Και λενε κάποιοι πως οι μαθηματικοί δεν φιλολογίζουν.....Κι όμως το κάνουν όταν είναι ευαίσθητοι και όταν έχουν αυτή την ανθρωπιστική παιδεία,που δυστυχώς στις μέρες μας περιφρονείται σκαιά.Σας αξίζει επάξια ένα μεγάλο "εύγε"κ.Βάγια.Βέβαια ένας άνθρωπος που ασχολείται με πάθος με την αστρονομία και με τα χαώδη μυστικά του σύμπαντος, δεν μπορεί παρά να του αρέσει η τέχνη,η φύση και η ποιητική πλευρά της ζωής. Πράγματι ο Καρυωτάκης είναι ένας ποιητής καταξιωμένος στα νεοελληνικά μας γράμματα,που έχει χαράξει τη δική του ιδιαίτερη γαμμή.Έχει το δικό του ύφος,που είναι αρκετά απαισιόδοξο και μελαγχολικό.Απεικονίζει ωστόσο την άλλη πλευρά της ζωής,τη δύσκολη,τη σκοτεινή,αυτή όπου όλοι οι δρόμοι φαίνονται κλειστοί.Και εκεί οι υπερευαίσθητοι άνθρωποι δεν αντέχουν....πτοούνται και πέφτουν.Βέβαια, στην περίπτωση του Καρυωτάκη καταλυτικά επέδρασαν οι δύσκολες κοινωνικές συνθήκες της εποχής του,οι σκοτεινές πολιτικές καταστάσεις και το γεγονός ότι αναγκάστηκε διαρκώςνα μεταφέρει τη ΄ζωή του από πόλη σε πόλη ανά την ελληνική επικράτεια.Όπως και να χει το πράγμα,εμένα μου αρέσει ο άνθρωπος να αγωνίζεται,να μην παραιτείται από την προσπάθεια να ψάχνει το φως,τη χαρά της ζωής,την ευτυχία,που συχνά βρίσκεται δίπλα μας,αλλά εμείς σπαταλιόμαστε σε ανόητες ...βυθοσκοπήσεις στα άδυτα του εγώ μας. Γιάννα Κουτρομάνου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αναζητώντας στίχους να προσθέσω και εγώ σαν σχόλιο στην τόσο όμορφη ανάρτηση σου, Δημήτρη,
    ξεφύλλισα το βιβλιαράκι με τα ποιήματα του Καρυωτάκη, αυτό που είχα ως φοιτήτρια ( προ αμνημονεύτων ετών, δηλαδή!).
    Μου ήρθαν λοιπόν καταπρόσωπο, όλες οι αποχρώσεις της λύπης, η λεπτή του ειρωνία, ο αυτοσαρκασμός, η ακατανίκητη έλξη προς το θάνατο.
    " Θέλω να φύγω πια από δω, θέλω να φύγω πέρα,
    σε κάποιο τόπο αγνώρισο και νέο
    θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα"....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Γιάννη,
    Δύσκολα - αλλά πολύ ενδιαφέροντα - βάζεις. Επειδή κάτι τέτοιες κουβέντες έχουν ξεκινήσει στο σύλλογο με κάποιους μαθηματικούς, αλλά και επειδή εγώ νιώθω ανεπαρκής να ξεκινήσω ένα τέτοιο προβληματισμό, θα παρακαλούσα, αν διαβάζουν τα σχόλια οι μαθηματικοί του σχολείου, να καταθέσουν τις απόψεις τους.
    (Ή όποιος άλλος, βέβαια...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ο Εμπειρίκος για τον Καρυωτάκη:
    "....Τον άσπρο άγγελο με τα κατάμαυρα φτερά, μην τον ξεχνάτε.."
    (αγαπημένοι στίχοι κάποιων παιδιών της Β΄Λυκείου και ,γι αυτό, ειδικά αφιερωμένοι).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Δικά μου οι Στίχοι, απ' το αίμα μου, παιδιά.
    Μιλούνε, μα τα λόγια σαν κομμάτια
    τα δίνω από την ίδια μου καρδιά,
    σα δάκρυα τούς τα δίνω από τα μάτια. ...


    ...
    Σα γλάρος μαυροφτέρουγος πετά η ψυχή μου σμίγει,
    με την ψυχούλα του νερού
    και τήνε πάει ο άνεμος και τήνε πάει το κύμα
    κ' είναι παιχνίδι του καιρού.
    ...

    (αποσπάσματα από τα ποιήματά του Οι Στίχοι Μου, Θάλασσα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Το ιστολόγιό μας στοχεύει στη συμμετοχή, τη συζήτηση, την ανταλλαγή, την έκφραση απόψεων και ιδεών, γι' αυτό και τα σχόλιά σας είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτα:-)

Δημοφιλείς αναρτήσεις