ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ.

Ίσως φανεί παράξενο σε πολλούς που με γνωρίζουν ,πως καταπιάνομαι με ένα ποιητή αν και δεδηλωμένος μη οπαδός της ποίησης και των ποιητών.Τα αίτια είναι δύο ,αφενός η μεταφορά της ζωής του στη τηλεόραση αφετέρου διότι είναι πατριώτης μου Τριπολίτης.Ένας επιπλέον λόγος είναι αν και η προσφορά του είναι σημαντική δεν έτυχε μέχρι τώρα της ανάλογης προσοχής όπως άλλοι ομότεχνοί του.Η γενέτειρά μας η Τρίπολη,από την εμφάνισή της και ειδικά μετά την Άλωσή της στις 23 Σεμπτέμβρη του 1821 από τα παλληκάρια του Κολοκοτρώνη ,του Νικηταρά του Σταματελόπουλου, και άλλων άρχισε να γίνεται πόλος έλξης πολλών κατοίκων από άλλες περιοχές της Ελλάδας,κυρίως από Κρήτη,Μακεδονία,Ήπειρο ,Ρούμελη για να σωθούν από τους διωγμούς των Τουρκων,αλλά και των νομών της Πελλοποννήσου,με εισροή κατοίκων κυρίως από τις κωμοπόλεις και χωριά της Αρκαδίας..Έτσι αργότερα και με τον ερχομό των προσφύγων απο Μ.Ασία έγινε ένα μείγμα ανθρώπινο που δημιούργησε μια πνευματική και οικονομική ανέλιξη κύρια στο εμπόριο.Ένας από τους Τριπολίτες ήταν και ο Κώστας Καρυωτάκης που έχει περίοπτη θέση στη πνευματική Τριπολιτσά και γενικότερα στην Αρκαδία.Ο Καρυωτάκης γεννήθηκε στις 30-Οκτωβρίου του 1896,από το νομομηχανικό Γεώργιο Καρυωτάκη και την Τριπολίτισα Αικατερίνη Σκάγιαννη.Αφού λογω μεταθέσεων του πατέρα του πέρασε από Λευκάδα,Αργοστόλι,Λάρισα,Πάτρα Καλαμάτα και Χανιά στα τελευταία τελείωσε το Γυμνάσιο.Το 1909 εγκαθίσταται με την οικογένειά του στην Αθήνα όπου σπουδάζει στη Νομική(1913-1917) ,κάνει μια αποτυχημένη προσπάθεια να δικηγορήσει,έτσι διορίζεται στη Νομαρχία Θεσσαλονίκης το 1919.Ύστερα από κύμα μεταθέσεων έρχεται το 1921 στην Αθήνα και αρχίζει την ποιητική του δράση.Το 1922 γνωρίζεται με την ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη,φοιτήτρια της Νομικής ,όμορφη κοπέλα,από την Καλαμάτα,που εργάζεται στη Νομαρχία Αθηνών μαζί με τον Καρυωτάκη. Η Μαρία ως όμορφη περιτριγυριζόταν από ομορφόπαιδα,και όταν τη ρωτούσαν γιατί ερωτεύθηκε έναν καχεκτικό νέο αυτή απαντούσε«ερωτεύθηκα ένα ποιητή ,γιατί πίστευα ότι μέσα σ΄αυτό το ασθενικό σώμα κρυβόταν ένα ελεύθερο πνεύμα,αν ήθελα να ερωτευθώ ήρωα, θα ερωτευόμουν τον Οδυσσέα Ανδρούτσο».Το 1928 βρίσκεται στην Πάτρα ως υπάλληλος του υπουργείου Πρόνοιας,και μετά στη Πρέβεζα όπου και αυτοκτονεί, 21 Ιουλίου του 1928.Μέσα στη τσέπη του βρέθηκε μια αποχαιρετιστήρια επιστολή του που ξεκινούσε «Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου.....» Την αυτοκτονία του την είχε προαναγγείλει νωρίτερα με το ποίημα τουΙδανικοί Αυτόχειρες.Αποτελεί σταθμό στην Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας,και πολλοί ποιητές τον μιμήθηκαν και δημιουργήθηκε ένα ρεύμα «ο Καρυωτακισμός».Το σπίτι που γεννήθηκε στη Τρίπολη φιλοξενεί την Πριτανεία του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.

Κρατώντας ανα χείρας το βιβλίο του Καρυωτάκη «Νηπενθή» μου έκανε εντύπωση το ποίημα:

Δένδρο

Με αδιάφορο το μέτωπο και πράο,

τα δείλια, τις αυγές θα χαιρετάω.

Δένδρο θα στέκομαι ,όμοια να κοιτάζω

τη θύελλαν ή τον ουρανό γαλάζο.

Είναι ζωή,θα λέω,το φέρετρο όπου λύπη,

χαρά τελειώνουνε του ανθρώπου.

Θα πρέπει να μνημονεύσω ότι τις πληροφορίες τις άντλησα από το θαυμάσιο βιβλίο των Θανάση Κυριαζόπουλου-Κώστα Πανόπουλου «Πνευματική Αρκαδία».
Ειρήσθω εν παρόδω ότι ο Θανάσης Κυριαζόπουλος υπήρξε για βραχύ χρονικό διάστημα καθηγητής μου φιλόλογος στο τότε 1ο Γυμνάσιο Αρρένων Τρίπολης,από τους καλύτερους φιλολόγους που έχω γνωρίσει.