Η λέσχη ανάγνωσης παρέα με το μικρούλη Όσκαρ

Στο μεταξύ, η Λέσχη Ανάγνωσης καλά κρατεί.

Διαβάστηκαν και συζητήθηκαν, μέχρι στιγμής, τα βιβλία:

1) Ο φύλακας στη σίκαλη,

του Σάλιντζερ,

2) Αγαπητέ θεέ,

του Ερικ Εμμανουέλ Σμιτ και
3) Συγχώρεση,

της Σώτης Τριανταφύλλου,

ενώ ετοιμάζουμε για τη μεθεπόμενη βδομάδα και

4) Τα σταφύλια της οργής, του Στάινμπεκ.


Κάποιο εκλεκτό μέλος (χμ, χμ..) έγραψε και μας έδωσε ένα σημείωμα για τη συνάντηση της 24/11/2008, οπότε και συζητήσαμε για το "Αγαπητέ θεέ". Αντιγράφουμε:

" Η συνάντηση έγινε την Κυριακή, 24/11, στις 6μμ,

ένα βροχερό απόγευμα. Είχα αργήσει και έτρεχα να προλάβω. Τους βρήκα όλους στη βιβλιοθήκη του σχολείου, καθισμένους γύρω απ' το τραπέζι, να συζητάνε και να γελάνε. Το κλίμα ευχάριστο και ζεστό. Πάνω στο τραπέζι υπήρχαν διάφορα τυροπιτάκια, μπισκότα και αναψυκτικά, καθώς

και το μικρό, γαλάζιο βιβλιαράκι που είχαμε διαβάσει, το "Αγαπητέ θεέ". Η συζήτηση είχε ξεκινήσει, αλλά όμως κατάφερα να μπω κατευθείαν στο κλίμα.
Αυτή τη φορά όλοι είχαν μείνει ικανοποιημένοι απ' το βιβλίο που διαβάσαμε και διαφωνίες και αντιθέσεις δεν υπήρχαν. Το βιβλίο συγκίνησε πολύ, διασκέδασε πολύ και ο καθένας μας βρήκε κάποιο στοιχείο απ'τους χαρακτήρες των ηρώων που τον έκανε να ταυτιστεί ή να του θυμίσει ίσως και λίγο τον εαυτό του..Ξεφυλλίσαμε και παρέα το βιβλίο, διαβάσαμε αποσπάσματα που μας άγγιξαν, αποσπάσματα που μας έκαναν να βάλουμε τα γέλια.
Τελειώνοντας με τη συζήτηση του βιβλίου πέσανε στο τραπέζι προτάσεις για το επόμενο βιβλίο.
Τελικά, η Λέσχη ανάγνωσης αξίζει τον κόπο. Είναι περίεργο το πόσο μπορεί τελικά να ταιριάξει ένας καθηγητής με ένα μαθητή."

Η υπόθεση απλή: Ο δεκάχρονος Όσκαρ πάσχει από καρκίνο και περνάει τις τελευταίες του μέρες στο νοσοκομείο όπου με τη βοήθεια της γιαγιάς Ροζ, που του τροφοδοτεί τη φαντασία , παίζει ένα παιχνίδι∙ ένα παιχνίδι που θα τον βοηθήσει να "ζήσει" όσα δεν του επιτρέπει η αρρώστια του.

Ποιο παιχνίδι;;
Ααα, δε σας λέμε! Περιμένουμε τις απαντήσεις σας στα σχόλια. Για να σας βοηθήσουμε, σας παραθέτουμε και ένα απόσπασμα, όπου βλέπουμε το δεκάχρονο αγόρι να είναι…100 χρονών! Να:

( Ερίκ Εμμανουέλ Σμιτ)
«Αγαπητέ Θεέ.Έγινα εκατό χρονών. Κοιμάμαι περισσότερο αλλά είμαι μια χαρά. Σήμερα μίλησα στους γονείς μου για τη ζωή. Ελπίζω να κατάλαβαν. Η ζωή είναι ένα παράξενο δώρο. Στην αρχή τρελαινόμαστε που μας το χάρισαν, νομίζουμε πως είναι για πάντα. Ύστερα, με τις δυσκολίες, το υποτιμάμε, το βρίσκουμε σύντομο, ασήμαντο, είμαστε έτοιμοι να το πετάξουμε. Στο τέλος καταλαβαίνουμε πως δεν είναι δώρο, είναι παιχνίδι δανεικό. Και τρέχουμε να προλάβουμε, να επωφεληθούμε. Είμαι εκατό χρονών και ξέρω πολύ καλά για τι πράγμα μιλάω. Όσο γερνάς, πρέπει να αποδεικνύεις πως μπορείς να εκτιμήσεις τη ζωή. Πρέπει να γίνεσαι καλλιτέχνης. Οποιοσδήποτε ηλίθιος δέκα ή είκοσι χρονών είναι γεμάτος ζωή, αλλά στα εκατό, όταν δεν μπορεί να κουνηθεί, για ν’ αποδείξει πως ζει πρέπει να σκέφτεται. Δεν ξέρω αν μπορώ να πείσω τους γονείς μου. Δεν πας μια επίσκεψη και σ’ αυτούς; Θα τα καταφέρεις καλύτερα. Εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτ’ άλλο. Είμαι λίγο κουρασμένος. Τα λέμε αύριο! Φιλιά! »

Κι εμείς. Τα λέμε αύριο! Φιλιά! :-)