Για την Κική Δημουλά

Με αφιέρωμα στην Κική Δημουλά κυκλοφόρησε το τελευταίο τεύχος του περιοδικού "η Λέξη", το οποίο συνοδεύεται και με CD όπου η ποιήτρια διαβάζει ποιήματά της.
Το ωραίο με τα αφιερώματα της Λέξης είναι πως, όπως και τα περισσότερα προηγούμενα, έτσι και αυτό απαρτίζεται από μικρά κείμενα που γράφουν διάφοροι για το τιμώμενο πρόσωπο. Αυτοί οι διάφοροι είναι και ποικίλης προέλευσης. Κριτικοί, ομότεχνοι, καλλιτέχνες, εικαστικοί, φίλοι ακόμα, άνθρωποι που λιγότερο ή περισσότερο έχουν διασταυρωθεί κάποια στιγμή ή μια ολόκληρη ζωή με το πρόσωπο αυτό -με τη Δημουλά στο τωρινό τεύχος. Τα κείμενά τους, έτσι, είναι περισσότερο γλαφυρά και απλά και λιγότερο φιλολογικά ή αναλυτικά. Φωτίζεται μ' αυτό τον τρόπο η Δημουλά και το έργο της από πολλές μεριές, μπορεί ο αναγνώστης του αφιερώματος να την προσεγγίσει ποιητικά, κριτικά, ανθρώπινα.

Καμιά φορά πασχίζουμε στην τάξη, υποχρεωμένοι από την απειλή της διδακτέας και εξεταστέας ύλης των πανελλαδικών εξετάσεων, να κάνουμε γνωστό στους μαθητές το έργο ενός ποιητή. Ας πούμε, για τη Δημουλά, σε 3-4 διδακτικές ώρες πρέπει να "αναλύσουμε" με κάθε τεχνική λεπτομέρεια δυο της ποιήματα. Να τα πούμε "΄όλα", όλα αυτά που μπορεί να ερωτηθεί ένας μαθητής στις εξετάσεις του Ιουνίου.
Μακρυά από την άργητα της ποίησης. Μακρυά από την απόλαυση της ανάγνωσης και της συγκίνησης που μπορεί να προκαλεί. Το έργο δε γίνεται γνωστό έτσι. Το έργο είναι ατμόσφαιρα, είναι αντιλήψεις και συναισθήματα, είναι εποχή, είναι διάλογος μαζί της, μαζί μας, ενδοσκόπηση και ταυτόχρονα πρόταση. Η ποίηση έχει τη μουσική της, τους ρυθμούς της, την καθαρτήρια λειτουργία της, την ανάσα της, που για να την αφουγκραστείς θέλεις χρόνο, συνθήκες και προϋποθέσεις ανάλογες.
Προτείνεται, λοιπόν, στα παιδιά της Γ΄Λυκείου θεωρητικής, πριν έρθουν σε επαφή με τη Δημουλά στην τάξη, πράγμα που προβλέπεται να γίνει κατά τα μέσα/τέλη του Μάρτη, να διαβάσουν, να ακούσουν κάποια ποιήματα της Κικής Δημουλά - το τεύχος της Λέξης μαζί με το CD που περιέχει αποτελεί μια καλή ευκαιρία. Να ανοίξουν, δηλαδή την πορτούλα της ποίησης της Δημουλά, να μπουν στο ποιητικό της φιλόξενο σπίτι, να πάρουν μια ιδέα του χώρου, να νιώσουν τις σιωπές και τις μουσικές του, τη μοναξιά και τη γλυκιά μελαγχολία που τον σκεπάζουν, να χαζέψουν τα διακοσμητικά σύμβολα στα ράφια, τις φωτογραφίες αγαπημένων προσώπων, τις σπιτονοικοκυρές μεταφορές, το παιδικό δωμάτιο το κατάφορτο με τα λεκτικά παιχνίδια. Και τόσα άλλα.
Όποιος θέλει να ασχοληθεί, ας μας ζητήσει με mail ( κάνοντας κλικ στο άσπρο φακελάκι που βρίσκεται κάτω απ' αυτό το κείμενο ) περισσότερο υλικό για τη Δημουλά, καθώς και βιβλιογραφικές ή δισκογραφικές πληροφορίες.
Εμείς από τούτο το blog θα επανέλθουμε για την Κική Δημουλά

Για την ώρα, ένα μόνο ποίημά της ( " Δεν βαριέσαι" ):

Για να ξημερώσει σ' ένα δάσος

πρέπει πρώτα να βγει στον άμβωνα του κόσμου

ένα πουλί

και να ζητήσει τον άρτον τον επιούσιον,

δήθεν πως κελαϊδάει.

Nα τρέξει ένα αμήν από δέντρο σε δέντρο,

ψίθυρος ανιδιοτελείας δήθεν.

Aπ' τις μεγάλες πέτρες

θ' ανέβει ένα λιβάνι ήμαρτον.

Aπό κει και πέρα ξεμυτίζει η λεπτομέρεια

κι η βεβαιότης πως αφήσαμε πίσω τη νύχτα.

Λίγο σαν περισκόπια υψώνονται

οι άκρες των τηλεγραφόξυλων

μήπως πλέει μακριά καμιά είδηση,

βγάζει απ' τη θήκη του το αγκάθι ο πυράκανθος,

κι ένα καμπουριασμένο μονοπάτ

παραπατάει και γράφεται.

Aπό τους γύρω όγκους πέφτει η μάσκα

και ησυχάζεις: ξεκαθαρίζει

τι είναι Πεντέλη, τι Yμηττός

και τι απομένει μύτη φόβου.

Tο χρώμα της ελιάς,μουντό κι ολιγόλογο,

βλεφαρίζει στα φύλλα

κι είναι ευκαιρία μ' αυτό να προσδιορίσεις

μάτια ακαθορίστου χρώματος που λέμε.

Eπουσιώδης βέβαια εκκρεμότης

μα, που όσο να 'ναι, βασανίζει.

Έτσι και τα προσδιορίσεις,

μας έρχεται ολόκληρο το φως

κι αστενοχώρητο

σαν ένα δεν βαριέσαι.

( από " Το λίγο του κόσμου ", 1994 )