Το ραγισμένο δοχείο

Μια γριά Κινέζα κουβαλούσε νερό με δυο μεγάλα δοχεία, κρεμασμένα από τους ώμους της. Το ένα δοχείο ήταν άψογο και μετέφερε πάντα όλη την ποσότητα νερού που έπαιρνε. Το άλλο είχε μια ρωγμή και στο τέλος της μακράς διαδρομής έφτανε στο σπίτι μισοάδειο. Έτσι για δυο ολόκληρα χρόνια η γριά κουβαλούσε καθημερινά μόνο ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της.
Φυσικά το τέλειο δοχείο ένιωθε υπερήφανο που εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον οποίο είχε κατασκευαστεί. Το ραγισμένο δοχείο ήταν δυστυχισμένο που μόλις και μετά βίας μετάφερε το μισό από αυτό που έπρεπε κι ένιωθε ντροπή για την ατέλεια του. Ύστερα από δυο χρόνια δεν άντεχε πια αυτή την κατάσταση και αποφάσισε να μιλήσει στη γριά.
"Ντρέπομαι για τον εαυτό μου και θέλω να σου ζητήσω συγνώμη!"
"Μα γιατί;" ρώτησε η γριά.
"Ε, να! Δυο χρόνια τώρα μεταφέρω μόνο το μισό νερό λόγω της ρωγμής μου κι εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα και εσύ!"
Η γριά χαμογέλασε: Παρατήρησες ότι στο μονοπάτι υπάρχουν λουλούδια μόνο στη δική σου μεριά και όχι στη μεριά του άλλου δοχείου; πρόσεξα την ατέλεια σου και την εκμεταλλεύτηκα. Φύτεψα σπόρους στην πλευρά σου και εσύ τους πότιζες. Δυο χρόνια τώρα μαζεύω τα άνθη και στολίζω το τραπέζι μου. Αν δεν ήσουν εσύ, αυτή η ομορφιά δεν θα λάμπρυνε το σπίτι μου!"
Βέβαια δεν ήταν η ατέλεια του δοχείου που το έκανε ξεχωριστό, αλλά η ιδιαίτερη ικανότητα της γριάς να διακρίνει και να χρησιμοποιήσει την αδυναμία του.

( για την αντιγραφή: Στέλλα Χριστοπούλου )