Μισεύω κι αποχαιρετώ - με ένα ποίημα!

( τη φωτογραφία την..κλέψαμε από το paramythia.pblogs.gr )

Αποχαιρετώντας αύριο και για μια βδομάδα το κλεινόν μας άστυ, αποχωρίζομαι αυτομάτως και το σχολικό μας ιστολόγιο. Αντί άλλου χαιρετισμού αφήνω το όμορφο ποίημα του Κώστα Βάρναλη " Η μάνα του Χριστού ", πάντα επίκαιρο τέτοιες μέρες. Κοιτάξτε τι ωραία που προσεγγίζει ο Βάρναλης την ανθρώπινη πλευρά της μάνας του Χριστού.


H μάνα του Χριστού

Πώς οι δρόμοι ευωδάνε με βάγια στρωμένοι,

ηλιοπάτητοι δρόμοι και γύρω μπαξέδες !

Η χαρά της γιορτής όλο πιότερο αξαίνει

και μακριάθε βογγάει και μακριάθε ανεβαίνει.

Τη χαρά σου, Λαοθάλασσα, κύμα το κύμα,

των αλλώνε τα μίση καιρό τήνε θρέφαν

κι' αν η μαύρη σου κάκητα δίψαε το κρίμα,

να που βρήκε το θύμα της, άκακο θύμα!

Α ! πώς είχα σα μάνα κι' εγώ λαχταρήσει

(ήταν όνειρο κι' έμεινεν, άχνα και πάει)

σαν και τ' άλλα σου αδέρφια να σ' είχα γεννήσει

κι' από δόξες αλάργα κι' αλάργα από μίση !

Ένα κόκκινο σπίτι σ' αυλή με πηγάδι. . .

και μια δράνα γιομάτη τσαμπιά κεχριμπάρι. . .

νοικοκύρης καλός να γυρνάς κάθε βράδι,

το χρυσό, σιγαλό και γλυκό σαν το λάδι.

Κι' άμ' ανοίγης την πόρτα με πριόνια στο χέρι,

με τα ρούχα γεμάτα ψιλό ροκανίδι,

(άσπρα γένια, άσπρα χέρια) η συμβία περιστέρι

ν' ανασαίνη βαθιά τ' όλο κέδρον αγέρι.

Κ' αφού λίγο σταθής και το σπίτι γεμίση

τον καλό σου τον ήσκιο, Πατέρα κι' Αφέντη,

η ακριβή σου να βγάνη νερό να σου χύση,

ο ανυπόμονος δείπνος με γέλια ν' αρχίση.

Κι' ο κατόχρονος θάνατος θάφτανε μέλι

και πολλή φύτρα θ' άφηνες τέκνα κι' αγγόνια

καθενού και κοπάδι, χωράφια κι' αμπέλι,

τ' αργαστήρι εκεινού, που την τέχνη σου θέλει.

Κατεβάζω στα μάτια τη μάβρην ομπόλια,

για να πάψη κι' ο νους με τα μάτια να βλέπη. . .

Ξεφαντώνουν τ' αηδόνια στα γύρω περβόλια,

λεϊμονιάς σε κυκλώνει λεφτή μοσκοβόλια.

Φεύγεις πάνου στην άνοιξη, γιε μου, καλέ μου,

άνοιξή μου γλυκιά, γυρισμό που δεν έχεις.

Η ομορφιά σου βασίλεψε κίτρινη, γιε μου,

δε μιλάς, δεν κοιτάς, πώς μαδιέμαι, γλυκέ μου!

Καθώς κλαίει, σαν της παίρνουν το τέκνο, η δαμάλα,

ξεφωνίζω και νόημα δεν έχουν τα λόγια.

Στύλωσέ μου τα δυο σου τα μάτια μεγάλα.

Τρέχουν αίμα τ' αστήθια, που βύζαξες γάλα.

Πώς αδύναμη στάθηκε, τόσο η καρδιά σου

στα λαμπρά Γεροσύλυμα Καίσαρας να μπης !

Αν τα πλήθη αλαλάζανε ξώφρενα (αλιά σου !)

δεν ήξεραν ακόμα ούτε ποιο τ' όνομά σου !

Κει στο πλάγι δαγκάναν οι οχτροί σου τα χείλη. . .

Δολερά ξεσηκώσανε τ' άγνωμα πλήθη

κι' όσο ο γήλιος να πέση και νάρθη το δείλι,

το σταυρό σου καρφώσαν οι οχτροί σου κι' οι φίλοι.

Μα γιατί να σταθής να σε πιάσουν ! Κι' ακόμα

σα ρωτήσανε : «Ποιός ο Χριστός;» τι πες «Να με !»

Αχ ! δεν ξέρει τι λέει το πικρό μου το στόμα !

Τριάντα χρόνια, παιδί μου, δε σ' έμαθ' ακόμα !

Παιδιά, καλά διαβάσματα. Κι εσείς της Τρίτης, καλή δύναμη - τον φάγαμε τον γάϊδαρο! Συνεργάτες, συνάδελφοι, φίλοι, αναγνώστες και λαθραναγνώστες του ιστολόγιου, καλές μέρες να έχετε!