Παρουσίαση βιβλίου " Ο Σεφέρης για νέους αναγνώστες" (φιλ. επιμέλεια:Ευριπίδη Γαραντούδη - Τάκη Καγιαλή ), εκδ. Ίκαρος, 2008, σελ. 393
Τις μέρες αυτές διαβάζω το βιβλίο των Ευριπίδη Γαραντούδη - Τάκη Καγιαλή
Το βιβλίο χωρίζεται σε πέντε ενότητες:
α) Ο νεανικός και πρώιμος Σεφέρης (1931-1932)
β) Ο προπολεμικός Σεφέρης ( 1935-1940)
γ) Ο Σεφέρης στα χρόνια του πολέμου (1940-1947)
δ) Ο μεταπολεμικός Σεφέρης ( 1955-1966) και
ε) Ο " ανεπίσημος" Σεφέρης
Στην αρχή κάθε ενότητας ο αναγνώστης θα βρει ένα σύντομο χρονολόγιο με βασικές πληροφορίες για τη ζωή καιτου έργο του ποιητή κατά την αντίστοιχη χρονική περίοδο.
Ακολουθεί μια σύντομη εισαγωγή των επιμελητών, όπου επισημαίνονται τα κύρια γνωρίσματα της σεφερικής ποίησης κατά την αντίστοιχη περίοδο.
Έπονται τα ανθολογημένα ποιήματα της περιόδου, τα οποία πλαισιώνονται από συνοδευτικά κείμενα μικρής έκτασης, στη συντριπτική τους πλειονότητα του ίδιου του Σεφέρη, που σχολιάζουν άμεσα ή έμμεσα ( συνήθως έμμεσα ) το ποίημα, ορισμένα σημεία του ή τις συνθήκες συγγραφής του. Τα συνοδευτικά αυτά κείμενα, επίσης, είναι συνοπτικότατα σχολιασμένα από τους επιμελητές.
Αρκετά πρωτότυπος, δηλαδή, τρόπος παρουσίασης μέρους του έργου ενός ποιητή. Τρόπος, ο οποίος βοηθάει τόσο τους νέους αναγνώστες του Σεφέρη να γνωρίσουν την ποιητική αλλά και ανθρώπινή του ουσία, όσο και τους..παλαιότερους να ξαναπερπατήσουν στα χνάρια του, να παρακολουθήσουν δια μιας το ξεδίπλωμα της σκέψης του και της τέχνης του στο χρόνο. Πλούσιο υλικό, επιμελημένη έκδοση, στην ουσία ανθολογία κειμένων και σκέψεων , που αποπειράται να φωτίσει το δυνατόν περισσότερες πτυχές της προσωπικότητας και του έργου του Σεφέρη.
Ας μην περιμένει κανείς (ευτυχώς..) αναλύσεις ποιημάτων. Ας είναι έτοιμος να βουτήξει στο σεφερικό κόσμο.
Και μια και μιλούσαμε για ξένους και ξενιτιά σε προηγούμενη ανάρτηση, ας θυμηθούμε το Γυρισμό του Ξενιτεμένου, γραμμένο από το Σεφέρη την άνοιξη του 1938.
«Παλιέ μου φίλε τι γυρεύεις;
χρόνια ξενιτεμένος ήρθες
με εικόνες που έχεις αναθρέψει
κάτω από ξένους ουρανούς
μακριά απ' τον τόπο το δικό σου».
«Γυρεύω τον παλιό μου κήπο·
τα δέντρα μου έρχουνται ως τη μέση
κι' οι λόφοι μοιάζουν με πεζούλια
κι' όμως σαν είμουνα παιδί
έπαιζα πάνω στο χορτάρι
κατω από τους μεγάλους ίσκιους
κι' έτρεχα πάνω σε πλαγιές
ώρα πολλή λαχανιασμένος».
«Παλιέ μου φίλε ξεκουράσου
σιγά - σιγά θα συνηθίσεις·
θ' ανηφορίσουμε μαζί
στα γνώριμά σου μονοπάτια
θα ξαποστάσουμε μαζί
κάτω απ' το θόλο των πλατάνων
σιγά - σιγά θα 'ρθούν κοντά σου
το περιβόλι κι' οι πλαγιές σου».
«Γυρεύω το παλιό μου σπίτι
με τ' αψηλά τα παραθύρια
σκοτεινιασμένα απ' τον κισσό
γυρεύω την αρχαία κολόνα
που κοίταζε ο θαλασσινός.
Πώς θες να μπώ σ' αυτή τη στάνη;
οι στέγες μου έρχονται ως τους ώμους
κι' όσο μακριά και να κοιτάξω
βλέπω γονατιστούς ανθρώπους
λες κάνουνε την προσευχή τους».
«Παλιέ μου φίλε δε μ' ακούς;
σιγά -σιγά θα συνηθίσεις
το σπίτι σου είναι αυτό που βλέπεις
κι' αυτή την πόρτα θα χτυπήσουν
σε λίγο οι φίλοι κι' οι δικοί σου
γλυκά να σε καλωσορίσουν».
«Γιατί είναι απόμακρη η φωνή σου;
σήκωσε λίγο το κεφάλι
να καταλάβω τι μου λες
όσο μιλάς τ' ανάστημά σου
ολοένα πάει και λιγοστεύει
λες και βυθίζεται στο χώμα».
«Παλιέ μου φίλε συλλογίσου
σιγά σιγά θα συνηθίσεις
η νοσταλγία σου έχει πλάσει
μια χώρα ανύπαρχτη με νόμους
έξω απ' τη γης κι' απ' τους ανθρώπους».
«Πια δεν ακούω τσιμουδιά
βούλιαξε κι' ο στερνός μου φίλος
παράξενο πώς χαμηλώνουν
όλα τριγύρω κάθε τόσο
εδώ διαβαίνουν και θερίζουν
χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα».
Διονύση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνοιξιάτικη, ,όμορφη, τρυφερή ανάρτηση με άρωμα ψυχής!
Πότε θα ξαναμιλήσεις;
Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα
λόγια μας.
Σπέρνουνται γεννιούνται σαν τα βρέφη
ριζώνουν θρέφονται με το αίμα.
Όπως τα πεύκα κρατούνε τη μορφή του αγέρα
ενώ ο αγέρας έφυγε, δεν είναι εκεί.
Το ίδιο τα λόγια φυλάγουν τη μορφή του ανθρώπου
κι ο άνθρωπος έφυγε δεν είναι εκεί.
Πότε θα ξαναμιλήσεις;
Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας.
Σπέρνουνται γεννιούνται σαν τα βρέφη
ριζώνουν θρέφονται με το αίμα.
Ίσως γυρεύουν να μιλήσουν τ' άστρα
που πάτησαν τη τόση γύμνια σου μια νύχτα.
Ο Κύκνος, ο Τοξότης, ο Σκορπιός
ίσως εκείνα.
Αλλά πού θα είσαι τη στιγμή
που θα 'ρθει εδώ σ' αυτό το θέατρο το φως;
Πότε θα ξαναμιλήσεις;
Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας.
Σπέρνουνται γεννιούνται σαν τα βρέφη
ριζώνουν θρέφονται με το αίμα.
Πότε θα ξαναμιλήσεις
Να μου είσαι καλά!
Φιλιά!
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή..........................
Περάσαμε κάβους πολλούς
πολλά νησιά τη θάλασσα που φέρνει την άλλη θάλασσα ,
γλάρους και φώκιες .
..............................
Αράξαμε σ΄ακρογιαλιές γεμάτες αρώματα νυχτερινά με κελαηδίσματα πουλιών , νερά που αφήνανε στά χέρια τη μνήμη μιάς μεγάλης ευτυχίας .
Μα δεν τελειώναν τα ταξείδια .
Οι ψυχές τους έγιναν ένα με τα κουπιά και τους σκαρμούς με το σοβαρό πρόσωπο της πλώρης με τ΄αυλάκι τού τιμονιού
με το νερό που έσπαζε τη μορφή τους .
Οί σύντροφοι τέλειωσαν με τη σειρά , με χαμηλωμένα μάτια .
Τα κουπιά τους δείχνουν το μέρος πού κοιμούνται στ΄ ακρογιάλι .
Κανείς δεν τους θυμάται . Δικαιοσύνη .
mareld, Νίκο,
ΑπάντησηΔιαγραφήόμορφοι οι στίχοι "σας". Καλό σας βράδυ.
Πρωί
ΑπάντησηΔιαγραφήἌνοιξε τὰ μάτια καὶ ξεδίπλωσε
τὸ μαῦρο πανὶ πλατιὰ καὶ τέντωσέ το
ἄνοιξε τὰ μάτια καλὰ στύλωσε τὰ μάτια
προσηλώσου προσηλώσου τώρα ξέρεις
πὼς τὸ μαῦρο πανὶ ξεδιπλώνεται
ὄχι μέσα στὸν ὕπνο μήτε μέσα στὸ νερὸ
μήτε σὰν πέφτουνε τὰ βλέφαρα ρυτιδωμένα
καὶ βουλιάζουνε λοξὰ σὰν κοχύλια,
τώρα ξέρεις πὼς τὸ μαῦρο δέρμα τοῦ τυμπάνου
σκεπάζει ὁλόκληρο τὸν ὁρίζοντά σου
ὅταν ἀνοίξεις τὰ μάτια ξεκούραστος, ἔτσι.
Ἀνάμεσα στὴν ἰσημερία τῆς ἄνοιξης καὶ τὴν ἰσημερία
τοῦ φθινοπώρου
ἐδῶ εἶναι τὰ τρεχάμενα νερὰ ἐδῶ εἶναι ὁ κῆπος
ἐδῶ βουίζουν οἱ μέλισσες μὲς στὰ κλωνάρια
καὶ κουδουνίζουνε στ᾿ αὐτιὰ ἑνὸς βρέφους
καὶ ὁ ἥλιος νά! καὶ τὰ πουλιὰ τοῦ παραδείσου
ἕνας μεγάλος ἥλιος πιὸ μεγάλος ἀπ᾿ τὸ φῶς.
Κ Α Λ Η Μ Ε Ρ Α!!!
Καλημέρα, Mareld,
ΑπάντησηΔιαγραφή(Καί πολυτονικό, βλέπω, ε;!)
Απόλαυση οι στίχοι, αλλά και οι φωτογραφίες, καταπληκτικά ταιριαστές!
ΑπάντησηΔιαγραφή