Για την παράσταση του θεάτρου του Νέου Κόσμου " Ένας στους δέκα "
και Μαρία Γεννηματά.
Δυο ηθοποιοί της παράστασης, ο Δαβίδ Μαλτέζε και ο Κρις Ραντάνοφ, με μια ομάδα παιδιών
"...εγώ από αυτό το έργο έμαθα πάρα πολλά πράγματα τα οποία δεν ήξερα, με έκανε να σκεφτώ σε βάθος αυτά που περιέγραφαν αυτοί οι άνθρωποι, διευρύνθηκαν οι πνευματικοί μου ορίζοντες και με έκανε να καταλάβω πώς νιώθουν οι ξένοι, βάζοντας τον εαυτό μου στη θέση τους. "
" Στις 6 Απριλίου στο θέατρο του Νέου Κόσμου παρακολουθήσαμε οι μαθητές, κυρίως, της Β΄ θεωρητικής μια αντιρατσιστική θεατρική παράσταση, με τίτλο " Ένας στους δέκα ". Είχε ως θέμα της την εξιστόρηση βιωμάτων τριών ανθρώπων, από διαφορετικές χώρες ο καθένας, κατά τη διαμονή τους στην Ελλάδα. Μας περιέγραφαν τις στιγμές που ζουν στη χώρα μας, την απάνθρωπη αντιμετώπιση που έχουν από εμάς τους περισσότερους, το αίσθημα κατωτερότητας και αποξένωσης που νιώθουν αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν καθημερινά ώστε να μπορούν να ζουν.
Ακούγοντας όλα αυτά, προσωπικά, ένιωσα άσχημα για τον τρόπο που πολλοί συμπατριώτες μου αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους αυτούς, που ο μόνος τους λόγος που ήρθαν στη χώρα μας είναι ένα καλύτερο αύριο και όχι για να κλέψουν τις δουλειές μας, όπως υποστηρίζουν κάποιοι. Συγκίνηση, επίσης, στη συνειδητοποίηση πως αρκετοί απ' αυτούς, για να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους και να αποκομίσουν κάποια λεφτά ώστε να μπορέσουν να πληρώσουν την άδεια παραμονής, που το κόστος της κυμαίνεται από 1.000- 14.000 ευρώ, καταφεύγουν ακόμα και στην πορνεία, όχι γιατί το θέλουν αλλά γιατί τους αρνιόμαστε το δικαίωμα για δουλειά.
Ακόμα, ιδιαίτερη εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός ότι πολλές φορές αυτοί οι ίδιοι γίνονται ρατσιστές με τον εαυτό τους αλλά και μεταξύ τους και αυτό οφείλεται στο ότι θέλουν να γίνουν σιγά - σιγά αποδεκτοί από εμάς και να ενταχθούν στο κοινωνικό σύνολο.
Συνοψίζοντας, θα ήθελα να πω ότι εγώ από αυτό το έργο έμαθα πάρα πολλά πράγματα τα οποία δεν ήξερα, με έκανε να σκεφτώ σε βάθος αυτά που περιέγραφαν αυτοί οι άνθρωποι, διευρύνθηκαν οι πνευματικοί μου ορίζοντες και με έκανε να καταλάβω πώς νιώθουν οι ξένοι, βάζοντας τον εαυτό μου στη θέση τους.
Πιστεύω ότι αν προσπαθούσαμε όλοι να βάζαμε έστω για λίγο τον εαυτό μας στη θέση που βρίσκονται, θα αισθανόμασταν απαίσια. Γι' αυτό το λόγο έχω αλλάξει ριζικά τις απόψεις μου πάνω σ' αυτό το θέμα. Σας παροτρύνω όλους, λοιπόν, να πάτε να παρακολουθήσετε αυτή την παράσταση, γιατί πραγματικά αξίζει ".
Άντζελα Δενδράκη, μαθήτρια β΄θεωρητικής
"Την προηγούμενη Κυριακή, 6 Απριλίου, μια ομάδα παιδιών του σχολείου μας μαζί με κάποιους καθηγητές παρακολούθησαν μια πρωτοποριακή παράσταση στο θέατρο του Νέου Κόσμου.
Το έργο ονομάζεται " Ένας στους δέκα " και έχει ως στόχο να παρουσιάσει και να κριτικάρει τον έντονο ρατσισμό που υπάρχει στις μέρες μας για τους χιλιάδες μετανάστες αλλοδαπούς που έρχονται συνεχώς στην Ελλάδα.
Οι τρεις ηθοποιοί του έργου, ως κι οι ίδιοι μετανάστες από άλλες χώρες ( Αλβανία, Βουλγαρία, Γεωργία ), μας μεταφέρουν με χιουμοριστικό και ζωντανό τρόπο τις δικές τους απόψεις για το θέμα. Αρχικά, απαριθμούν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες στην προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν άδειες παραμονής. Έπειτα, κατακρίνουν την απάνθρωπη αντιμετώπισή τους από τους πολλούς ντόπιους, οι οποίοι με φριχτό, πολλές φορές, τρόπο, τους εκμεταλλεύονται. Και συμπληρώνοντας, παρουσιάζουν την ψυχολογική κατάσταση ενός μετανάστη ο οποίος προσπαθώντας να ταιριάξει με το περιβάλλον αλλάζει τον ίδιο του τον εαυτό, για να μη νιώθει πια ξένος.
Αυτή η παράσταση, δημιούργησε πολλές εντυπώσεις, θετικές και αρνητικές. Το ζήτημα είναι ότι κατάφερε να δώσει τροφή για σκέψη σε όσους την παρακολούθησαν βάζοντάς μας σε θέση να αναθεωρήσουμε και να κρίνουμε βασικές αντιλήψεις και προκαταλήψεις, οι οποίες κυριαρχούν στη ζωή μας".
Μαρία Γεννηματά, μαθήτρια β΄θεωρητικής
Ήταν ένα όμορφο Κυριακάτικο απόγευμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρακολουθήσαμε μία θεατρική παράσταση παρέα μαθητές και καθηγητές του σχολείου μας.
Το θέμα της παράστασης ήταν επίκαιρο και οι τρεις νέοι που έπαιζαν ήταν εξαιρετικοί.
Η συζήτηση που ακολούθησε της
παράστασης ήταν επίσης ενδιαφέρουσα καθώς διευκρίνησε
πολλά σημεία του έργου.
Άντζελα, Μαρία, χαίρομαι πολύ που μπορέσατε να διακρίνετε αυτό που κι εγώ πιστεύω πως είναι το κέντρο του θέματος: η θέση του ξένου. Του όποιου ξένου. Είτε είναι Αλβανός, είτε Έλληνας, είτε Πακιστανός κοκ. Είναι πολύ ωραίο αυτό που γράφεις, Μαρία:"προσπαθώντας να ταιριάξει με το περιβάλλον, αλλάζει τον εαυτό του για να μη νιώθει ξένος", ή, Άντζελα, το τόσο απλό που λες εσύ, να βάζαμε τον εαυτό μας στη θέση τους, θα έφτανε για να τους νιώσουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρειάζεται μεγάλος αγώνας, για να μπορέσουμε να τινάζουμε τις ετικέτες, τα αβασάνιστα και φοβικά στερεότυπα, για να καταφέρουμε να κατανοούμε το απλό, το αυτονόητο, πως ο ξένος, π.χ, είναι ένας άνθρωπος που υποφέρει τουλάχιστον από μοναξιά.
Μ'αρέσει, επίσης, που κρίνετε θετικό στοιχείο ενός έργου το γεγονός ότι μας κάνει να σκεφτόμαστε - το λέτε κι οι δύο αυτό και νομίζω πως σας τιμά ιδιαιτέρως.
Κι εγώ τη βρήκα πολύ καλή παράσταση, ζωντανή, έξυπνη, με τρεις ταλαντούχους ηθοποιούς, μια παράσταση που κατάφερε να ισορροπήσει στο τεντωμένο σκοινί ενός πολύ δύσκολου θέματος.
Νίκο,
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σταθώ λίγο κι εγώ σ' αυτό που λες, στην "παρέα". Οκτώ μεγάλοι ήμασταν και 18 μαθητές. Πράγματι, σα μια παρέα, όπως έχει γίνει και τόσες άλλες φορές στο παρελθόν. Κι αυτό μας απομακρύνει από την τυπική σχολική διαδικασία: Δεν πήγε ένας καθηγητής, για να συνοδέψει από υποχρέωση κάποιους μαθητές. Πήγαμε όλοι μαζί κι αυτό είναι ένα ακόμα στοιχείο που μ'αρέσει στο σχολείο μας.
( Λες αν δεν το παινέσουμε, να πέσει;...)
Μπράβο Άντζελα και Μαρία! Κι μείς κοντά σε σας, θα αγαπάμε πιο πολύ τους μετανάστες και θα αναθεωρήσουμε κάποιες απόψεις, όσοι και εάν τις είχαμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είστε καλά! Υγεία και καλή πρόοδο!
Πέρασε μια εβδομάδα από το χλιαρό Κυριακάτικο απόγευμα, που μοιραστήκαμε αυτή την εμπειρία όλοι μαζί. Συναντώ παιδιά στο διάλειμμα και με ρωτάνε, πότε θα το επαναλάβουμε! Άρα λειτούργησε και ελπίζω σφαιρικά( πνεύμα και συναίσθημα) αυτή η έξοδος....
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά πάντως ήδη τη νοσταλγώ!