Βρεττάκος...συμπαντικός

Λίγη ποιητική αστερόσκονη, από τα χεράκια του Νικηφόρου Βρεττάκου, αφιερωμένη στους...αστρονόμους του σχολείου, Δημήτρη Βάγια και Μανόλη Καπετανάκη, για τις ωραίες στιγμές που μας χάρισαν.

Απαλύνθηκε μέσα μου ξαφνικά

ο συνεχής μικρός γαλαξίας,

που από φώτα ή ποιήματα

περιστέρια ή φωνές ορατές,

με διαρρέει.

Μ'ένα κρίνο

στο χέρι φωτίζεις την άβυσσο.

( Ν. Βρεττάκος, Ο μικρός Γαλαξίας )

Αν είναι έξω ή μέσα μου η νύχτα

του Απρίλη, δεν ξέρω.

Θαρρείς πως σαλεύουνε κρίνοι,
λευκοί, στον ορίζοντα.

Πώς γιόμισε η γης υψηλα

κηροπήγια άστρων.

( Ν. Βρεττάκος, Τα κηροπήγια )

Μες στης μεγάλης μου ψυχής τον ουρανό,

η ουράνια σφαίρα σαν αστράκι ταξιδεύει.

( Ν. Βρεττάκος, Φιλοσοφία, απόσπασμα)

Πήρε φωτιά από τ'άστρα του και καίγεται ο ουρανός .

( Ν. Βρεττάκος, Παρανάλωμα, απόσπασμα )

Σα Γαλαξίας απέραντος το σύμπαν

σέρνω στο χορό.

( Ν. Βρεττάκος, Μεταρσίωση, απόσπασμα )

Δίχως άστρο αν μας θέλει η νύχτα,

δίχως ήλιο αν μας καλεί η ημέρα,

πού είναι ο κόσμος;

( Ν. Βρεττάκος, Δίχως πανί , απόσπασμα)