Επιτηρούντες και επιτηρούμενοι

Ένας ολόκληρος μήνας εξετάσεων -τι νόημα έχει άραγε, τόσος χρόνος αφιερωμένος σε εξετάσεις;- μας βρίσκει στο ρόλο του επιτηρητή των μαθητών μας ή και άλλων άγνωστων σε εμάς παιδιών, ένας ρόλος, που για πολλούς από εμάς αποτελεί αναγκαίο κακό.

 
     Στο βιβλίο του εκπαιδευτικού και συγγραφέα Ανδρέα Ιωάννου Κασσέτα "Η Άρκτος, η Πρέσπα, η Παρασκευή"   διαβάζουμε σχετικά:

" Τριανταδύο,  ένας πίσω από τον άλλο, στοιχημένοι, ο καθένας σε ξεχωριστό θρανίο, σκυμμένος πάνω στην κόλλα "του", η πιο μεγάλη αίθουσα του σχολείου, ένας νεογέννητος Ιούνιος και επιτηρητές εμείς "οι συνάδελφοι"  .....σε μια δουλειά όπου τα απαιτούμενα προσόντα δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τα ρήματα διδάσκω εμπνέω, εκπαιδεύω και πυροδοτώ.
.......................................................................................................

Τους κατασκοπεύω. και οι τριανταδύο φαίνονται να προσπαθούν. Ορισμένοι λιγότερο από τους άλλους, κανείς τους όμως δεν δείχνει να δραπετεύει, να σκαρφαλώνει, να ίπταται. 
Τους κατασκοπεύω και οι εννέα μήνες της συνύπαρξης έρχονται ένας ένας στη σκέψη μου....

............................................................................................................

Η ώρα έχει περάσει. Οι ταχύτεροι έχουν αρχίσει την τελική ανάγνωση  λίγο πριν παραδώσουν την κόλλα. Τους παρατηρώ κάπως περισσότερο. Τούτη την ώρα τους βλέπω πιο πολύ σαν νέους ανθρώπους και όχι σαν διδασκόμενους, κρινόμενους και νουθετούμενους από εμένα μαθητές. Καθένας τους και καθεμία τους κλείνει μέσα του δυο διαφορετικές υπάρξεις. εκείνη της παιδικής ηλικίας που την εγκαταλείπει χωρίς να  το θέλει και εκείνη της ενηλικίωσης που την αντιμετωπίζει με δέος. όταν τους αντιμετωπίζεις σαν ενηλίκους ανησυχούν γιατί νιώθουν την έλλειψη προστασίας. Όταν τους μεταχειρίζεσαι σαν παιδιά αγανακτούν γιατί αισθάνονται ότι τους υποβιβάζεις. 
Η Όλγα σηκώνεται, έχει τελειώσει. Κι ύστερα ένας ένας οι υπόλοιποι. Ο Μιχάλης, η Άντζη, ο Δημήτρης , η Βασούλα.... Τριανταδύο άνθρωποι, τριανταδύο κόλλες." 

"Πρωί εξετάσεων, αυτής της θεσμοθετημένης ταλαιπωρίας των εφήβων, που η νεοελληνική κοινωνία όρισε ως τελετουργικό μύησης στον κόσμο των «μορφωμένων» ενηλίκων.. Ξυπνάω από έναν φριχτό εφιάλτη. Πάντα, το πρωινό των εξετάσεων ξυπνάω από εφιάλτες, είναι το παράσημό μου από την εποχή των «δικών μου» Πανελλαδικών." ,όπως γράφει μια εκπαιδευτικός και διαβάζουμε στη σελίδα 

https://www.facebook.com/DorotheaKonteletzidou/posts/622355981125188

Μια φίλη και συνάδελφος από την άλλη μεριά, κατέθεσε την προσωπική της μαρτυρία σε μια παρέα καθηγητών που συζητούσαμε γι΄αυτό. "Μου αρέσει" , έλεγε, "γιατί μπορώ να σκέφτομαι με την ησυχία μου διάφορα δικά μου, που μέσα στους ρυθμούς της καθημερινότητας δεν βρίσκω χρόνο να το κάνω".

Ποιος ξέρει τις σκέψεις των καθηγητών -επιτηρητών;;;;